Ήταν 24 Σεπτεμβρίου 2016 όταν η Άρσεναλ υποδέχτηκε την Τσέλσι (την πληγωμένη Τσέλσι για την ακρίβεια) στο Έμιρειτς για την 6η αγωνιστική της Πρέμιερ Λιγκ. Για τους “μπλε” του Κόντε είχε προηγηθεί η ήττα με 1-2 από τη Λίβερπουλ στο Λονδίνο και για τους “κανονιέρηδες” το εύκολο διπλό στην έδρα της Χαλ με 1-4. Πολλοί φίλοι του Αγγλικού ποδοσφαίρου είχαν αρχίσει μάλιστα να αναρωτιούνται αν αυτή η Άρσεναλ είναι -επιτέλους- ικανή να επιστρέψει και να κερδίσει την Πρέμιερ Λιγκ μετά το 2004 και ακόμα περισσότεροι προέβλεπαν μια δίχως τέλος κατρακύλα για την Τσέλσι. Δεν ήταν ψέμα άλλωστε πως εκείνη την περίοδο έδειχνε αρκετά κορεσμένη, σε πλήρη αντίθεση με την Άρσεναλ που έβγαζε φρεκάδα -αφήνοντας υποσχέσεις για κάτι καλό- μετά από καιρό.
Η αναμέτρηση εξελίχτηκε σε παράσταση για ένα ρόλο για την ομάδα του Βενγκέρ που επικράτησε με 3-0 παρουσιάζοντας εξωπραγματικό ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω πόσοι είχατε την τύχη να δείτε εκείνη την αναμέτρηση (ή πόσοι τη θυμάστε) αλλά στα δικά μου μάτια το πρώτο 45λέπτο της Άρσεναλ είναι η καλύτερη ποδοσφαιρική παράσταση που έχω δει και στα τέσσερα μεγάλα πρωταθλήματα -όπως φυσικά και στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ- για φέτος. Ως ώρας.
Ο Τσεχ πανηγύριζε χωρίς να μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθούσε
Η Άρσεναλ άγγιξε το τέλειο, διαλύοντας την Τσέλσι που θύμιζε για 45 λεπτά ομάδα παλαιμάχων που απλά περίμενε να τελειώσει το μαρτύριο. Στα μάτια των παικτών αλλά και του προπονητή έβλεπες τον τρόμο. Όταν η κάμερα εστίαζε στο πρόσωπο του Κόντε οι εικόνες θύμιζαν εκείνο το αλλοπρόσαλλο βλέμμα του Μπράντο στο “Αποκάλυψη Τώρα” του Κόπολα. Ναι πολύ σωστά καταλάβατε. Η Τσέλσι βίωνε για 45 λεπτά την απόλυτη “ποδοσφαιρική φρίκη” σε μια έδρα που είχε ξεχάσει τι θα πει ήττα από το 2011. Και αυτό πονούσε σίγουρα πολύ τους παίκτες, τους προπονητές και -εννοείται- τους οπαδούς και όλους όσους θέλαμε να δούμε ένα ανταγωνιστικό Λονδρέζικο ντέρμπι.
Ο Κόντε στο ημίχρονο θα αλλάξει το σύστημά του βάζοντας τριάδα στην άμυνα και θα καταφέρει να ισορροπήσει το παιχνίδι, έστω για 45 λεπτά. Ο ρυθμός θα πέσει, η Τσέλσι θα μπορέσει να αναπνεύσει και τελικά δεν θα διαλυθεί εντελώς από τη μεγάλη της αντίπαλο. Εκείνη η αναμέτρηση είναι το ορόσημο στην παρουσία του Κόντε στη φετινή Τσέλσι και εκείνη η “τραγωδία” ευθύνεται απόλυτα για αυτό που συμβαίνει εδώ και 13 σερί αγωνιστικές. Λένε πως για να καταφέρεις κάτι μεγάλο πρέπει πρώτα να φτάσεις στο μηδέν και αυτό είναι κάτι που ο Κόντε και η δική του Τσέλσι το ένιωσε στο ακέραιο. Το νέο σύστημα μπήκε σε εφαρμογή από το αμέσως επόμενο παιχνίδι κόντρα στη Χαλ -δοκιμάστηκε στα εύκολα- και χάρισε το τρίποντο με 0-2 σε μια έδρα που δεν μπορείς να πεις πως είναι και ιδιαίτερα αφιλόξενη για τις ομάδες της φετινής Πρέμιερ Λιγκ. Τα ερωτηματικά δεν είχαν βρει ακόμα απαντήσεις.
Μια χαρούμενη οικογένεια
Το 3-4-3 σιγά-σιγά έγινε το ευαγγέλιο του Κόντε και των παικτών του. Ο Ιταλός καθιέρωσε τον Βίκτος Μόζες ως δεξί μπακ-χαφ, έχοντας τον Αθπιλικουέτα ως δεξί στόπερ και κατάφερε να επαναφέρει τον Κόστα στα επίπεδα της προπέρσινης σεζόν, όπως και να ξανακάνει τους Αζάρ και Πέδρο αυτό που πραγματικά είναι. Δύο παίκτες κορυφαίου επιπέδου. Όλα αυτά με το νέο σύστημα. Ένα σύστημα που γνώριζε καλά. Ένα σύστημα παλιομοδίτικο για πολλούς αλλά τόσο σύγχρονο για ακόμα περισσότερους. Η Τσέλσι ξαφνικά ήταν και πάλι ομάδα. Οικογένεια. Μια καλολαδωμένη μηχανή αρνούμενη να ηττηθεί. Οι νίκες με ανατροπή κόντρα σε Τότεναμ και Μάντσεστερ Σίτι ήταν η καλύτερη απάντηση γι’ αυτή την “refuse to lose” ομάδα, όπως φυσικά και η πεντάρα κόντρα στην Έβερτον αλλά και η τεσσάρα κόντρα στην -προβληματική εκείνο το διάστημα- Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Από την στιγμή που η Τσέλσι άλλαξε το σύστημα έχει σκοράρει 32 φορές και έχει δεχτεί μόλις 4 γκολ (σχεδόν όσα δέχτηκε σε εκείνο το ημίχρονο με την Άρσεναλ).
Ο πρώτος γύρος βρήκε τους “μπλε” στην 1η θέση (στο +6 από τη Λίβερπουλ) και πλέον θεωρούνται δικαίως ως το απόλυτο φαβορί για το φετινό πρωτάθλημα (αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο +5 καθώς η Λίβερπουλ πέταξε τη Δευτέρα δύο βαθμούς κόντρα στην Σάντερλαντ). Όταν μιλάμε για Αγγλία εννοείται πως κάθε πρόβλεψη μπορεί να πάει περίπατο σε διάστημα λίγων ημερών αλλά όταν μιλάμε για τη φετινή Τσέλσι, είναι δύσκολο να την πάει κόντρα ο οποιοσδήποτε. Ο Γενάρης θα είναι πραγματικά πολύ δύσκολος για την ομάδα του Κόντε (όπως και γι’ αυτή του Κλοπ – τις δύο ομάδες δηλαδή που ο Γκουαρδιόλα χαρακτήρισε φαβορί μπαίνοντας στη λογική των mind games στο καταλληλότερο χρονικό σημείο) αρχής γενομένης με το ματς κόντρα στην Τότεναμ, για την 20η αγωνιστική, (σε μια αναμέτρηση που προμηνύεται καυτή) και συνεχίζεται στην έδρα της Λέστερ, πριν τελειώσει το μήνα στην έδρα της Λίβερπουλ για την 23η αγωνιστική (θα έχει προηγηθεί και η αναμέτρηση με τη Χαλ). Σε μια αναμέτρηση που ίσως είναι ντέρμπι κορυφής ίσως και όχι.
Αν η Τσέλσι καταφέρει να παραμείνει στην κορυφή στις αρχές του Φλεβάρη, σε συνδυασμό με το γεγονός πως δεν έχει Ευρωπαϊκά παιχνίδια, τότε ναι θα είναι σίγουρα το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο. Αν όχι, αλλάζουν πολλά και ίσως μπουν στην εξίσωση ακόμα και ομάδες που αυτή τη στιγμή θεωρούνται τελειωμένες στη διεκδίκηση του τίτλου. Αν ο Κόντε πάντως καταφέρει να κερδίσει το πρωτάθλημα θα χρωστάει πολλά στη συντριβή του εκείνο το απόγευμα στο Έμιρειτς απ’ τον Αρσέν Βενγκέρ και την ομάδα του. Αν ο Ιταλός είχε κερδίσει εκείνο το παιχνίδι ίσως να ήταν όλα διαφορετικά (προς το χειρότερο).
Για την ιστορία, αν σήμερα κερδίσει η Τσέλσι στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν θα ξεπεράσει το ρεκόρ της Άρσεναλ από το πρωτάθλημα του 2002. Και, πιστέψτε με, αν αυτό συμβεί θα πονέσει το ίδιο και τους φίλους της Άρσεναλ και αυτούς της Τότεναμ αλλά και όλους τους φίλους της Λίβερπουλ που ακολουθεί την πρωτοπόρο κάνοντας όνειρα για ένα πρωτάθλημα. Τα καλύτερα τώρα αρχίζουν.