Είχε περάσει σχεδόν μισός χρόνος από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος του Τσάκο, όταν δηλαδή η ομάδα του σημερινού μας θέματος ιδρύθηκε. Ένας πόλεμος ανάμεσα στην Παραγουάη και τη Βολιβία. Μια διαμάχη που μπορεί να μην είναι τόσο γνωστή στην Ευρώπη, αλλά ήταν αρκετά σκληρή, ανάμεσα σε δυο αρκετά φτωχές χώρες που πίστευαν ότι η περιοχή του Τσάκο και τα κοιτάσματα πετρελαίου θα άλλαζαν τη μοίρα τους. Παρότι ο πόλεμος κράτησε σχεδόν τρία χρόνια, από το 1932 μέχρι το 1935, και στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, η περιοχή (που τελικά κατέληξε κατά κύριο λόγο στην Παραγουάη που επικράτησε) παρέμεινε για δεκαετίες ανεκμετάλλευτη. Ήταν Απρίλιος του 1933, όταν εν μέσω πολέμου δημιουργήθηκε η ομάδα που πριν λίγες μέρες έκανε τη μεγάλη έκπληξη κερδίζοντας την Κορίνθιανς για το Κόπα Λιμπερταδόρες και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει την Μπόκα στο Μπομπονέρα. Η ομάδα με το υπερ-καλτ όνομα Always Ready F.C.

Οι μαθητές από το Κολέγιο Λα Σάγιε μαζεύονταν και έπαιζαν μπάλα και κάπως έτσι αποφάσισαν να ιδρύσουν μια ομάδα, μαζί με άλλους νέους. Κάπως έτσι, στις 13 Απριλίου του 1933, μαζεύτηκαν κάτω από το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου στην πρωτεύουσα Λα Πας της Βολιβίας και δημιούργησαν τον σύλλογό τους. Οι 13 συνιδρυτές αποφάσισαν ότι είναι “πάντα έτοιμοι” αλλά επειδή το Siempre Listos δεν ακουγόταν τόσο σέξι και επειδή τα αγγλικά ήταν της μόδας, επέλεξαν το αγγλικό Always Ready. Ας μην ξεχνάμε ότι στη Βολιβία τα ονόματα έχουν μοναδική γραφικότητα, μια που μεταξύ άλλων υπάρχει και ομάδα με όνομα “The Strongest”.

Παρότι το Ελ Άλτο βρίσκεται δίπλα στη Λα Πας, έχει χτιστεί σε ένα οροπέδιο που βρίσκεται 400 μέτρα πιο ψηλά. Η μετακίνηση είναι κομματάκι ζόρικη καθώς η κίνηση είναι τρομακτική και οι δρόμοι γεμάτοι στροφές, αλλά για τους θαρραλέους υπάρχει το Τελεφέρικο.

Η Always Ready επέλεξε σαν κύρια χρώματα το λευκό με το κόκκινο και μια ρίγα και εξαιτίας της ομοιότητας με την αργεντίνικη Ρίβερ Πλέιτ στο σήμα και τις φανέλες (αλλά και τα αρχικά μια που το C.A.R. θυμίζει το C.A.R.P.) το παρατσούκλι που κόλλησε αργότερα ήταν Μιγιονάριος, αυτό που έχει κι η Ρίβερ. Η Always Ready παρότι ιδρύθηκε στο κέντρο της πρωτεύουσας Λα Πας έγινε ομάδα της γειτονικής πόλης Ελ Άλτο. Για όποιους δεν ξέρουν ισπανικά, ελ άλτο σημαίνει ο ψηλός και σίγουρα αρχίζετε να καταλαβαίνετε πού το πάμε. Το Ελ Άλτο βρίσκεται μεν δίπλα στην πρωτεύουσα Λα Πας και δημιουργεί ένα πολύ μεγάλο μητροπολιτικό κέντρο, αποτελεί όμως ξεχωριστή και ταχέως αναπτυσσόμενη πόλη που βρίσκεται ακόμα πιο ψηλά από τη Λα Πας. Το υψόμετρο της πόλης φτάνει μέχρι και τα 4.150 μέτρα. Για μια μικρή σύγκριση, η κορυφή του Ολύμπου δεν φτάνει καν τα 3.000 μέτρα.

Η Always Ready ποτέ δεν έγινε μεγαθήριο της χώρας. Δεν έφτασε ποτέ τις τρεις κορυφαίες ομάδες της χώρας, την Μπολίβαρ, την Δε Στρόνγκεστ και τη Χόρχε Βίλστερμαν, αλλά ούτε καν και αρκετές άλλες μικρότερες. Η καλή της εποχή ήταν τη δεκαετία του 1950 όταν και κατέκτησε δυο φορές το πρωτάθλημα της Λα Πας, που ήταν ότι πιο σημαντικό τότε στη χώρα, αλλά δεν θεωρείται προπομπός του εθνικού πρωταθλήματος. Έτσι αυτοί οι δύο τίτλοι μετρούν μεν, αλλά δεν θεωρούνται ίδιας αξίας με το εθνικό πρωτάθλημα της χώρας που ξεκίνησε το 1960. Στην πορεία της όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και το 2021, κατάφερε μόνο μια φορά να παίξει στο Κόπα Λιμπερταδόρες, το μακρινό 1968.

Το Εστάδιο Μουνισιπάλ ντε Ελ Άλτο (ή για τους φίλους Εστάδιο ντε Βίγια Ινχένιο) είναι η έδρα της Always Ready. Εγκαινιάστηκε το 2017 και είναι το γήπεδο σε μεγαλύτερο υψόμετρο στη χώρα, στα 4.083 μέτρα.

Μπορεί να μην έκανε διεθνή πορεία στη Νότια Αμερική, έκανε όμως στην… Ευρώπη. Ναι, πολύ καλά ακούτε. Το 1961 η Always Ready αποφασίζει να κάνει τουρνέ στην Ευρώπη. Ένας Βραζιλιάνος που ζούσε στην Ευρώπη και έκανε τον ατζέντη, το πρότεινε στη διοίκηση της ομάδας και εκείνη αποδέχτηκε. Και δεν μιλάμε τώρα για 1-2 ματς. Μιλάμε για τουρνέ που θα ζήλευε συγκρότημα μουσικής στις μέρες μας. Η τουρνέ κράτησε 103 μέρες (!!) σε 10 χώρες με 27 παιχνίδια. Η Always Ready ταξίδεψε στην Ευρώπη, έχοντας και ενισχύσεις, αφού πήρε και παίκτες από άλλες ομάδες της χώρας. Έτσι λοιπόν την 1η Αυγούστου του 1961 οι Βολιβιανοί μπήκαν στο αεροπλάνο και πήγαν από Λα Πας στην Ασουνσιόν της Παραγουάης και τελικά έφτασαν στο Μπουένος Άιρες. Από εκεί πέταξαν για το Σάο Πάουλο και στη συνέχεια το Ρίο. Το Ρίο ήταν ο τελικός προορισμός στη Νότια Αμερική. Μετά πέταξαν για Λισαβόνα, από εκεί για Παρίσι, από εκεί για Φρανκφούρτη και τελικά έφτασαν στο Βερολίνο. Και αν δεν καταλάβατε, αυτή δεν ήταν η τουρνέ. Αυτό ήταν το ταξίδι για να ξεκινήσει η τουρνέ στις 5 Αυγούστου με αντίπαλο τη Χέρτα.

Τι γυρεύουν οι Βολιβιανοί στην Ακρόπολη;
Πηγή: Historia de futbol boliviano

Οι Βολιβιανοί εκτός από τα αεροπλάνα χρησιμοποίησαν τρένα (105 ώρες), λεωφορεία (91 ώρες) και… καράβια (50 ώρες) και έπαιξαν από βόρεια μέχρι τη Δανία και νότια μέχρι τη Σεβίλλη και ανατολικά ως τη Ρουμανία. Οι 10 χώρες ήταν Βέλγιο, Βουλγαρία, Γερμανία, Δανία, Σκωτία, Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία, Ρουμανία και φυσικά Ελλάδα. Η ομάδα κατέβαινε συχνά ως CAR-Bolivia για να καταλαβαίνουν οι θεατές περί τίνος πρόκειται. Στην Ελλάδα έπαιξε 30 Αυγούστου με την ΑΕΚ και έφερε 1-1, στη συνέχεια έχασε με 5-0 από τον Παναθηναϊκό δυο μέρες αργότερα και τελικά κατάφερε να επικρατήσει επί του Ολυμπιακού με 2-1. Παρά κάποιες βαριές ήττες, κατάφερε και θετικά αποτελέσματα, όπως το Χ με την Αμπερντίν και την Άντερλεχτ ή τη νίκη επί της Γάνδης και του ΟΣΦΠ. Ειδικά η τελευταία αντιμετωπίστηκε ως σπουδαίο αποτέλεσμα, μια που ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει τη Σάντος του Πελέ (που λέει και το τραγούδι) πολύ πρόσφατα. Η ευρωπαϊκή αυτή τουρνέ μπορεί να ήταν μια σειρά φιλικών, αλλά ήταν κάτι εξαιρετικό για την ιστορία του συλλόγου, κάτι που θεωρούν κατόρθωμα οι φίλοι της μέχρι και σήμερα. Και δεν το λες και λίγο όλο αυτό το μαραθώνιο ταξίδι.

Όλγουις Ρέδι (που λέει κι ο σπίκερ) καμπεόν

Από εκεί και πέρα, η ομάδα από το Ελ Άλτο δεν έζησε μεγάλες επιτυχίες και χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2020 για να καταφέρει επιτέλους να σηκώσει για πρώτη φορά το πρωτάθλημα στη Βολιβία. Ένα πρωτάθλημα διαφορετικό από τα άλλα, καθώς ήταν επηρεασμένο από τον COVID, σε μια χώρα που μέτρησε κι αυτή πολλούς νεκρούς (πάνω από 20.000). Το πρωτάθλημα διακόπηκε εντελώς από τον Μάρτιο του 2020, μέχρι τον Νοέμβριο (η χώρα που έμεινε χωρίς πρωτάθλημα πιο αργά από όλες στην ήπειρο). Τελικά, οι ομάδες πήραν την απόφαση να το συνεχίσουν. Χωρίς υποβιβασμό, αλλά με κανονικό πρωταθλητή. Έθεσαν τελευταία ημερομηνία την 31 Δεκεμβρίου και βόλεψαν τα 98 ματς που απέμεναν μέσα σε 32 ημέρες. Τι καλύτερο για έναν σύλλογο που είχε πάει 103 μέρες στην Ευρώπη πριν μισό αιώνα; Η Always Ready κατάφερε λοιπόν παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2021 να κερδίσει τη Νασιονάλ Ποτοσί και να σηκώσει την κούπα με κόουτς τον Αργεντίνο Ομάρ “Ελ Τούρκο” Ασάδ (το παρατσούκλι είναι επειδή έχει αραβική καταγωγή, στην Αργεντινή συνηθίζουν να το δίνουν σε οποιονδήποτε είναι αραβικής καταγωγής). Υπάρχει ομάδα που να έχει αλλάξει χρόνο καλύτερα; Όχι. Τι δώρο σου έφερε ο Άγιος Βασιλής μικρέ Χουανίτο; Μα την κούπα μαμά.

Κάπως έτσι, η Always Ready κατάφερε να φτάσει να αγωνίζεται για πρώτη φορά στο Κόπα Λιμπερταδόρες πέρσι και καθώς στο επόμενο πρωτάθλημα ήταν και πάλι καλή και αναδείχθηκε 2η, βγήκε και φέτος. Και μάλιστα στην πρεμιέρα της έπαιξε με μια από τις πιο μεγάλες ομάδες της Νότιας Αμερικής, την Κορίνθιανς. Οι Βραζιλιάνοι ήταν “σχετικά” τυχεροί, καθώς το ματς δεν έγινε στο Ελ Άλτο, αλλά στη Λα Πας και το ιστορικό Εστάδιο Ερνάντο Σίλες. Μη φανταστείτε ότι οι συνθήκες βέβαια είναι πολύ καλύτερες. Μιλάμε για υψόμετρο 3.600 μέτρα. Η διοίκηση έβαλε πούλμαν από το Ελ Άλτο στο Μιραφλόρες και όσοι τυχεροί έκαναν το (μικρό) ταξίδι δεν το μετάνιωσαν:

Η Κορίνθιανς δεν αντιμετώπισε καμία καυτή έδρα όπως βλέπουμε, αλλά το οξυγόνο σίγουρα της έλειψε. Οι Βολιβιανοί εκμεταλλεύτηκαν ένα ανόητο πέναλτι μόλις στο 7ο λεπτό και με εκτελεστή τον Αργεντινό Ρικέλμε (που όμως λέγεται Μάρκος), άνοιξαν το σκορ. Οι Βραζιλιάνοι πίεσαν, αλλά δεν κατάφεραν να ισοφαρίσουν και με την έναρξη του 2ου ημιχρόνου δέχτηκαν και δεύτερο γκολ. Το αποτέλεσμα δεν άλλαξε, το παιχνίδι έληξε με 2-0 και σε συνδυασμό με το 2-0 της Κάλι επί της Μπόκα, είχαμε δυο μεγάλες εκπλήξεις στην 1η αγωνιστική του συγκεκριμένου ομίλου. Για την Κορίνθιανς του Βίτορ Περέιρα μάλιστα, ήταν η πρώτη ήττα της ιστορίας της στη Βολιβία. Ο στόχος των Βολιβιανών είναι μια καλή πορεία και η σταθεροποίησή τους στο Λιμπερταδόρες, ένα πραγματικό κατόρθωμα για μια μικρή ομάδα που δεν είναι παραδοσιακή δύναμη στη χώρα της.