Τον Μάιο του 2013 ο Αντεμπάγιο Ακινφένουα γυρνούσε σπίτι του με το αμάξι του όταν ένα περιπολικό του ζήτησε να κάνει στην άκρη. Κατά τη διάρκεια του ελέγχου ο αστυνομικός, εντυπωσιασμένος από το μέγεθος του τύπου που βρισκόταν απέναντι του, τον ρώτησε με τι ασχολείται. “Παίζω ποδόσφαιρο”, απάντησε ο Ακινφένουα. Δίχως να το σκεφτεί πολύ ο αστυνομικός ρώτησε ξανά: “Έχεις παίξει στο Super Bowl;” “Όχι, παίζω κανονικό ποδόσφαιρο” απάντησε ξανά ο Ακινφένουα πριν ολοκληρωθεί ο διάλογος με το όργανο της τάξης να σχολιάζει: “Μα, είσαι πολύ μεγάλος για να παίζεις ποδόσφαιρο”. Αυτή η τυχαία μικρή σκηνή που εκτυλίχθηκε σε ένα δρόμο της Αγγλίας τρια χρόνια πριν, συνοψίζει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή του Αντεμπάγιο Ακινφένουα.
Μια και μόνο φωτογραφία του αρκεί για να καταλάβει ο οποιοσδήποτε πως το ‘Θηρίο’ – όπως είναι αναμενόμενα το παρατσούκλι του – δεν είναι ένας συνηθισμένος ποδοσφαιριστής. Με ύψος 1,80 και βάρος που συχνά-πυκνά ξεπερνάει τα 100 κιλά ο Ακινφένουα είναι ένας πιο κοντός Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν (ο θηριώδης και καλόκαρδος μαύρος κρατούμενος στο ‘Πράσινο Μίλι’), που ξεχωρίζει από τους γύρω του στον αγωνιστικό χώρο όπως ακριβώς ο Ντάνκαν ξεχώριζε από όλο το υπόλοιπο καστ της υπέροχης ταινίας.
“Οι άνθρωποι μου έλεγαν συνέχεια πως είμαι πολύ μεγάλος για να παίζω ποδόσφαιρο. Εκατό γκολ αργότερα αποδεικνύω πως δεν είμαι. Δεν υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορείς να κάνεις” λέει συνέχεια ο ίδιος και το αποδεικνύει συνέχεια, από τη μέρα που ξεκίνησε την καριέρα του. Στα 19 του πήρε τη μεγάλη απόφαση να αλλάξει χώρα και όχι για μια γνωστή και σίγουρη επιλογή αλλά για την αφιλόξενη Λιθουανία, που τον υποδέχτηκε με ρατσιστικά συνθήματα και μπόλικο χλευασμό. Ο Ακινφένουα δεν μάσησε, έμεινε πιστός στη φιλοσοφία του “είμαι αυτό που είμαι και σ’ όποιον αρέσει” και έτσι άντεξε δυο ολόκληρες σεζόν, αποκτώντας εμπειρίες και παραστάσεις. Ήταν σκληρό καρύδι εξ αρχής και όχι μόνο λόγω όγκου. “Μεγάλωσα σε σχολείο σε δύσκολη και φτωχή συνοικία. Αρκετοί από τους συμμαθητές μου κατέληξαν στη φυλακή ή πήραν άλλους άσχημους δρόμους. Το ποδόσφαιρο ήταν η σωτηρία μου, γι’αυτό και θέλω να πω στους ανθρώπους ότι μπορούν να καταφέρουν ό,τι θέλουν. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να επικεντρώνονται σ’αυτά που δεν μπορούν να κάνουν και δεν στέκονται σ’αυτά που μπορούν. Αυτό θέλω να περάσω στον κόσμο”.
Από την Λιθουανική Άτλαντας μέχρι και την Γουίκομ Γουόντερερς, με την οποία υπέγραψε πριν λίγο καιρό, μεσολάβησαν 13 ομάδες! Όπως είναι εύκολα κατανοητό, το ‘Θηρίο’ δεν στεριώνει εύκολα σε ένα μέρος (σε καμία ομάδα δεν έκατσε πάνω από 30 μήνες) αλλά, παραδόξως, αυτό δεν σημαίνει πως μιλάμε για έναν άμπαλο επιθετικό που τραβάει την προσοχή απλά και μόνο γιατί είναι θηριώδης.
Όχι φυσικά πως δεν το κάνει αυτό, θέλοντας και μη. Ο Ακινφένουα είναι κάτι σαν καλτ θρύλος στις μικρότερες κατηγορίες της Αγγλίας, ειδικά μετά την επιλογή της EA Sports να του απονείμει τον άτυπο τίτλο του πιο δυνατού ποδοσφαιριστή στον κόσμο, δίνοντας του συνέχεια βαθμό μεγαλύτερο του 97 στην κατηγορία ‘Δύναμη’ στις τελευταίες εκδόσεις του FIFA. Ο ίδιος από την πλευρά του όχι μόνο το απολαμβάνει αλλά το εκμεταλλεύεται και καταφέρνει και να το ενισχύει. Στο κομμάτι της εκμετάλλευσης, έχει δημιουργήσει μια δικιά του σειρά ρούχων χρησιμοποιώντας το brand name ‘Beast mode’. Στο σκέλος της ενίσχυσης, χρησιμοποιεί το χιούμορ του και τα social media στα οποία έχει κάτι παραπάνω από δυνατή παρουσία.
Όταν πέρσι τον ρώτησαν στο twitter αν θα πρόδιδε ποτέ την Γουίμπλεντον, στην οποία αγωνιζόταν, για να πάει στην “μισητή” ΜΚ Ντονς με αντάλλαγμα δωρεάν nandos για να τρώει, η αποστομωτική του απάντηση ήταν: “Όχι, ακόμα κι αν μου έφτιαχναν ένα μαγαζί nandos μέσα στο σπίτι μου”. Όταν του ζήτησαν να αποκαλύψει πως κρατιέται σε φόρμα και αν κρύβει κάποιο μυστικό η εξάσκηση που κάνει στο γυμναστήριο (στο οποίο οι φήμες λένε ότι σηκώνει στον πάγκο 200 κιλά!) η απάντηση δεν ήταν αυτή που περιμένεις να ακούσεις από έναν τύπο 103 κιλών: “Δεν είναι μόνο το γυμναστήριο. Ο κόσμος δεν το ξέρει αλλά όταν πηγαίνω τη μικρή μου κόρη (σ.σ. έχει πέντε παιδιά) στα μαθήματα μπαλέτου, κάνω λίγο μπαλέτο μαζί της. Όταν ήμουν μικρότερος έκανα μπαλέτο, για την ακρίβεια ήμουν χορογράφος σε ένα κέντρο για παιδιά. Φυσικά δεν είναι το καλύτερο μπαλέτο που μπορείς να δεις, δεν είμαι άλλωστε και ο πιο εύκαμπτος άνθρωπος. Αν κάποιος νομίζει όμως ότι αυτό με αλλάζει κάπως και δεν είμαι πλέον το ‘Θηρίο’, μπορεί να έρθει να με δοκιμάσει”.
Σε μια άλλη ιντερνετική παράσταση, λίγες μέρες πριν, αυτοπροτάθηκε στην εθνική Αγγλίας με ένα απολαυστικό σχόλιο για τον νέο της προπονητή, Σαμ Άλαρνταις: “Το δηλώνω δημόσια, είμαι διαθέσιμος για την εθνική, αρκεί να σερβίρουν κοτόπουλο πριν τους αγώνες. Αυτό μου αρκεί. Έχεις κοτόπουλο, με έχεις. Δεν έχεις κοτόπουλο, δεν με έχεις. Δεν είναι αλαζονικό, απλά αυτό χρειάζεται να τρώω. Γι’αυτό Σαμ, άκουσε με, κάλεσε με στο WhatsApp γιατί νιώθω ότι με χρειάζεσαι. Εμένα και τον Κάρολ. Είμαι πολύ αποτελεσματικός στα τελευταία 17 λεπτά του αγώνα”.
Είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο Ακινφένουα γουστάρει τη δημοσιότητα και την προβολή, σε τέτοιο βαθμό που δεν τον ενοχλεί πλέον τίποτα απ’όσα ακούει λόγω του μεγέθους του. Και όποιος έχει περάσει μερικές ώρες σε μια οποιαδήποτε κερκίδα ενός γηπέδου, γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι ακούει πολλά. Ο ίδιος το αντιμετωπίζει και αυτό με χιούμορ: “Το αγαπημένο μου σύνθημα είναι αυτό που λέει “είσαι απλά ένας χοντρός Έντι Μέρφι”. Όταν το άκουσα πρώτη φορά δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω. Θα προτιμούσα βέβαια να μου έλεγαν “είσαι ένας μυώδης Έντι Μέρφι””.
Το Σάββατο που μας πέρασε ξεκίνησε το πρωτάθλημα της Λιγκ 2. Η Γουίκομ ηττήθηκε με 1-0 από την Κρόουλι εκτός έδρας. Ο Ακινφένουα μπήκε αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο αλλά δεν κατάφερε να βοηθήσει τη νέα του ομάδα να φύγει από το γήπεδο με κάποιο βαθμό. Στα 34 του πλέον ξέρει καλά πως οι δυνατότητες του δεν είναι ίδιες με παλιότερα (όπως για παράδειγμα όταν ήταν στη Νορθάμπτον, με την οποία μετρούσε διψήφιο αριθμό γκολ σε 4 διαφορετικές σεζόν ή όταν με τη Γουίμπλεντον σκόραρε στο Κύπελλο απέναντι στην αγαπημένη του Λίβερπουλ). Ξέρει όμως καλά ότι ανεξάρτητα με το αν θα πετύχει ή όχι στη νέα του ομάδα, έχει ήδη καταφέρει κάτι πολύ μεγαλύτερο: Να δείξει στους ανθρώπους ότι δεν έχουν όρια, ότι δεν πρέπει να τους πτοεί τι λένε οι άλλοι γι’αυτούς και ότι στο ποδόσφαιρο μπορούν να τα καταφέρουν ακόμα και αυτοί που βλέπουν τριψήφιο νούμερο όταν ανεβαίνουν στη ζυγαριά.