Κάθε φορά που πλησιάζει μια μεγάλη, ποδοσφαιρική διοργάνωση, σου χτυπάνε την πόρτα οι αναμνήσεις. Η τηλεόραση στο μπαλκόνι, η μυρωδιά από το κομμένο καρπούζι, οι πανηγυρισμοί, οι απογοητεύσεις… Και η φανατίλα με τις… ξένες ομάδες, όσο η Ελλάδα πέρναγε απ’έξω από τα ραντεβού. Καλή ώρα όπως φέτος. Έπειτα από καιρό θα γίνουμε για λίγο πάλι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι… Ή μήπως όχι;

Βλέπεις, φέτος, η διοργάνωση είναι γεμάτη αουτσάιντερ. Ή πιο… παραμυθέ (sic) γεμάτη «σταχτοπούτες». Η Αλβανία, η Ουαλία, η Ισλανδία ακόμη και η Αυστρία, η Σλοβακία ακόμη και η Πολωνία ή η Ουγγαρία δεν τις λες και «θαμώνες» των Euro. Έστω και αν κάποιες δεν στερούνται ποδοσφαιρικής κληρονομιάς, τα τελευταία χρόνια είχαν αποχωρήσει από το προσκήνιο αφήνοντας άλλες χώρες να βγουν μπροστά… Βλέπετε εκτός από τις υπερδυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όλες οι υπόλοιπες γνωρίζουν την ακμή και την παρακμή. Το πότε θα συνέλθουν και θα ξεκινήσουν την πορεία τους προς τα πάνω είναι θέμα δουλειάς, έμπνευσης, φουρνιάς παικτών ενδεχομένως και τύχης. Σίγουρα και τύχης, αφού χωρίς αυτή δεν πας πουθενά…

Ένα είναι το δεδομένο: Ότι όλες αυτές οι «πρωτάρες» ή λιγότερο έμπειρες ομάδες ονειρεύονται να γίνουν… Ελλάδα. Ή έστω Δανία! Να κάνουν δηλαδή το «μπαμ»… Βλέποντας τον «χάρτη» του Euro και τους ομίλους αντιλαμβάνεσαι πως ακόμη κι αν πριν το πάρτι στο παλάτι, περάσει μια βόλτα από το σπίτι η καλή νεράιδα, δύσκολα θα γίνει το θαύμα… Βλέπετε από το 2004 και μετά όλοι πια είναι υποψιασμένοι για όλους.

Ανεξάρτητα ωστόσο με το ποιος θα σηκώσει την κούπα, μετράμε μέρες για να ζήσουμε ένα ακόμη ποδοσφαιρικό παραμύθι… Με την τηλεόραση στο μπαλκόνι, το κομμένο καρπούζι και τις καζούρες στον… Άγγλο, τον Γάλλο και τον Πορτογάλο! Έχει νόημα το ποδόσφαιρο άμα δεν κάνεις πλάκα στον απέναντι;

SOKIN