«Για τον Τζέρι Σλόαν, το να ξεκινήσει από μια μικρή αγροτική κοινότητα στο Νότιο Ιλινόις παίζοντας μπάσκετ ξυπόλητος στα χωράφια σε ένα καλάθι τοποθετημένο στη σιταποθήκη, φτάνοντας εν τέλει στο Hall of Fame είναι κάτι το τρομερό.  Είναι μια εκπληκτική, Αμερικανική μπασκετική ιστορία»…

Ο φίλος του Τζέρι Κολάντζελο (πρόεδρος της ακαδημίας  του Hall of Fame) ο οποίος γνώριζε τον Σλόαν για περισσότερα από πενήντα χρόνια αποτύπωσε πολλά, σε μερικές γραμμές. Γιατί ο θρυλικός κόουτς των Τζαζ ήταν κάτι παραπάνω από ένας σπουδαίος προπονητής. 

Ο Σλόαν υπήρξε μια ιδιαίτερα, απόλυτα αυθεντική περσόνα. Σε αυτήν απεικονίζονταν πολλά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τον μέσο Αμερικάνο των Κεντρικών Πολιτειών. Αυτόν για τον οποίον ο μέσος Ευρωπαίος στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει και πολλά. Ο επιτυχημένος δρόμος τέτοιων ανθρώπων -αυτών των καταβολών- στη ζωή (αποτελούν την εξαίρεση, όχι τον κανόνα άλλωστε) τονώνει την πίστη του πολίτη των ΗΠΑ στον «μέσο άνθρωπο» και τη δύναμη που κουβαλάει μέσα του. Τονώνει την πίστη στο όνειρο, σε μια χώρα που έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι η μητέρα των ονείρων.

Υπήρξε το νεαρότερο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας (είχε άλλα εννιά αδέλφια). Ο πατέρας του απεβίωσε όταν ήταν μόλις 4 ετών. Μεγάλωσε στη φάρμα όπως τα περισσότερα παιδιά στα χωριά ή τις κωμοπόλεις των κεντρικών ΗΠΑ. Ξυπνούσε στις 04:30 για να κάνει τις αγροτικές δουλειές και αργότερα περπατούσε δύο μίλια για να φτάσει στο σχολείο, για την προπόνηση των 07:00. 

Aκόμα και στον κολοφώνα της δόξας του (εάν άκουγε ο ίδιος αυτή τη φράση θα γελούσε, πολύ ματαιόδοξη για τα γούστα του) ο Σλόαν ήταν το ίδιο παιδί, ο τύπος της επαρχίας με μια αυθεντική απλότητα που τον συνόδευε. Ήταν σημαντικό για αυτόν να επιστρέφει κάθε καλοκαίρι στις ρίζες του, να περιποιείται τη φάρμα του και να συναναστρέφεται με τους ανθρώπους του χωριού σε καθημερινή βάση.  

Είχε τρομερό πάθος με το να συλλέγει παλιά πράγματα. Του άρεσαν πολύ τα τρακτέρ, ιδιαίτερα αυτά της μάρκας John Deere.  Διέθετε μια αποθήκη στην οποία επικρατούσε το απόλυτο χάος. Μπορούσες να βρεις οτιδήποτε παλιό. Και φυσικά, λόγω καταγωγής, είχε ανεπτυγμένη την κυνηγετική κουλτούρα.

«Είχαμε πάει για κυνήγι στα μέρη μου, στον Καναδά» διηγείται ένας φίλος του. 

«Ξαφνικά σκάει ο Τζέρι με ένα πολύ παλιό όπλο και κάτι πυρομαχικά που δεν είχα δει ξανά ποτέ στη ζωή μου. Εκτίμησα ότι έπρεπε να ήταν παραγωγής του 1912 ή κάτι τέτοιο, τόσο παλιά. Τον ρώτησα από πού τα πήρε».

Μου απάντησε: «Από ένα ξεπούλημα σε ένα γκαράζ (ο Σλόαν ως συλλέκτης λάτρευε τέτοιου είδους events). Όλα μαζί 100 δολάρια. Με ‘έγδαραν’ φίλε. Δεν ξαναπάω στην περιοχή σε κάτι τέτοιο. Με αναγνωρίζουν και μου ζητούν συνεχώς να πληρώσω υπεραξίες».

Οι δύο κυνηγοί εντόπισαν και χτύπησαν έναν μεγάλο τάρανδο λίγη ώρα αργότερα. 

«Το ζώο ήταν ακίνητο στο έδαφος και εμείς στεκόμασταν λίγο πιο δίπλα. Νόμιζα ότι είχε ‘τελειώσει’. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου όμως πετάχτηκε στον αέρα αλλά ο Τζέρι ενστικτωδώς βγήκε μπροστά και πυροβόλησε ενώ ερχόταν επάνω μου. Με κοίταξε και μου είπε ότι αυτό ήταν καλύτερο και από fast break»…

Ο Σλόαν έγινε γνωστός ως παίχτης για τον σκληροτράχηλο αγωνιστικό του χαρακτήρα. Ήταν ο τύπος που τις έπαιζε με όλους, οπουδήποτε, βουτούσε συνεχώς για να σώσει χαμένες μπάλες, αγωνιζόμενος με αξιοσημείωτο δυναμισμό. Λατρεύτηκε στο Σικάγο (οι Μπουλς απέσυραν τη φανέλα με το Νο4) γιατί στο δυναμικό του παιχνίδι και τον blue-collar χαρακτήρα, η πόλη έβρισκε κάποιον που μιλούσε στην καρδιά της. Κάποιον που πρεσβεύει στο παρκέ τα ιδανικά του Σικάγο και της ιδιοσυγκρασίας των πολιτών του. Όλα αυτά φυσικά πριν προσγειωθεί εκεί ο φτερωτός άγγελος με το 23 που θα άλλαζε την μοίρα των «Ταύρων» και του αθλήματος για πάντα.

Όταν ο Σλόαν αποσύρθηκε το 1976, αρχικά συμφώνησε να επιστρέψει στο κολέγιο του, το Evansville της Ιντιάνα, ως προπονητής. Τελευταία στιγμή αποφάσισε ότι δεν θα πάρει τη δουλειά. Ήταν η χρονιά όπου το αεροπλάνο της ομάδας έπεσε, σε ένα ατύχημα όπου δεν επέζησε κανένα από τα 29 μέλη της αποστολής.

«Δεν έχει περάσει μέρα στη ζωή μου που να μην το έχω σκεφτεί» είχε εξομολογηθεί αργότερα ως προπονητής των Τζαζ. 

Στο ΝΒΑ και από την άκρη του πάγκου, έφερε μια πολύ συγκεκριμένη φιλοσοφία. Έπαιζε ένα σύστημα, εξειδικεύοντας τους παίχτες του σε αυτό. Ούτε τρικ, ούτε αλχημείες ή προπονητικές πατέντες. Ουσιαστικά σου έλεγε «το γνωρίζεις, εάν μπορείς σταμάτησε το». Ήταν πολύ αυστηρός και απαιτητικός από τους αθλητές του. Οι δικοί του Τζαζ, με άρμα το Pick & Roll παρουσίασαν μια από τις πιο αποτελεσματικές επιθέσεις που είδε το σύγχρονο ΝΒΑ ενώ παράλληλα βασίζονταν στην πολύ φυσική , αυστηρά προσωπική άμυνα.

Όταν σε ένα προπονητικό διπλό, ένας παίχτης του στην άμυνα βλέποντας ότι χάνει τον αντίπαλο του φώναξε «βοήθεια», ο κόουτς Σλόαν σταμάτησε το παιχνίδι. Στο γήπεδο επικράτησε «παγωμάρα».

«Κοίτα… Η βοήθεια είναι η πιο αδύναμη, αξιολύπητη λέξη στην αμυντική γλώσσα. Εάν δεν μπορείς  να αμυνθείς στον παίχτη σου, θα πρέπει να βρω κάποιον άλλον να το κάνει» είπε ο κόουτς Σλόαν. Ήταν θέμα υπευθυνότητας και δέσμευσης του παίχτη στην αποστολή και το καθήκον του. Η αντίδραση του Σλόαν δεν στόχευε να ενοχοποιήσει φυσικά την ενεργοποίηση της αμυντικής βοήθειας στο μπάσκετ αλλά ήθελε να κάνει ξεκάθαρη την νοοτροπία που απαιτεί από τους παίχτες του.

«Με αυτό τον τρόπο απαιτώ να παίζουν. Δεν θα δεχτώ τίποτα λιγότερο από αυτούς» είπε λίγο αργότερα.

H Γιούτα Τζαζ υπήρξε μια από τις ομάδες που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο σύγχρονο ΝΒΑ, εκπροσωπώντας μια πόλη που πότε δεν αποτελούσε ελκυστικό προορισμό για τους free agents και δεν υποσχόταν «φανταχτερή» ζωή Υπό τον κόουτς Σλόαν, έφτασαν για 15 συνεχόμενες φορές στα playoffs του ΝΒΑ την περίοδο 1989-2003. 

Υπήρξε ένας από τους δύο προπονητές στην ιστορία, που έπιασαν τις 1.000 νίκες με έναν μόνο οργανισμό.