Φθινόπωρο 1996. Στο Άνφιλντ οι ρεζέρβες της Λίβερπουλ υποδέχονται τις αντίστοιχες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Παρ’ότι το γήπεδο είναι σχεδόν άδειο από κόσμο και στον αγωνιστικό χώρο υπάρχουν κατά κύριο λόγο πιτσιρίκια, που τα ονόματα τους δεν τα γνωρίζουν αρκετοί οπαδοί των δυο ομάδων, ένα παιχνίδι Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είναι ποτέ μια απλή υπόθεση. Ακόμα και στις αναμετρήσεις των αναπληρωματικών η ένταση και το πάθος δεν λείπουν.
Σε μια φάση στο δεύτερο ημίχρονο ο “δυναμικός αμυντικός” (όπως θα τον περιέγραφε κάθε δημοσιογράφος που έχει διαβάσει το ‘Μεγάλο εγχειρίδιο των ποδοσφαιρικών κλισέ’) Νιλ Ράντοκ θα προσπαθήσει να σταματήσει με έναν κάπως… άγαρμπο τρόπο τον Άντι Κόουλ και το κακό θα γίνει. Ο επιθετικός της Γιουνάιτεντ θα αποχωρήσει από το γήπεδο αρχικά με φορείο και στη συνέχεια με ασθενοφόρο και το ιατρικό πόρισμα που θα ακολουθήσει θα είναι τόσο σοκαριστικό που δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις: Κάταγμα και στα δυο πόδια!
Άντι Κόουλ και Νιλ Ράντοκ
Ο Άντι Κόουλ κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκείνη τη μέρα στο Άνφιλντ, να αντιμετωπίζει τα πιτσιρίκια της Λίβερπουλ. Ένα μόλις χρόνο πριν είχε σπάσει το ρεκόρ μεταγραφής για Βρετανό παίκτη, όταν παραχωρήθηκε από τη Νιούκαστλ στη Γιουνάιτεντ με αντάλλαγμα ένα ποσό που ξεπερνούσε τα 7 εκατομμύρια λίρες. Στα 25 του ο Άγγλος είχε φτιάξει για τα καλά το όνομα του σκοράροντας 68 φορές σε 84 παιχνίδια με τους ‘ανθρακωρύχους’, με κορυφαία σεζόν αυτή του 1993-94 όταν και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 34 γκολ!
Στο Μάντσεστερ όμως τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Παρά το καλό ξεκίνημα, ο Κόουλ ζορίστηκε ιδιαίτερα την πρώτη του ολοκληρωμένη σεζόν στο Όλντ Τράφορντ. Κάποιες μεγάλες χαμένες ευκαιρίες σε σημαντικά ματς του κόλλησαν την ταμπέλα του “χασογκόλη”, ένα στίγμα που στο ποδόσφαιρο πολλές φορές δεν φεύγει με τίποτα, ειδικά όταν συνδυάζεται με μια ατάκα όπως αυτή του Γκλεν Χοντλ που είχε πει πως “χρειάζεται 5 ευκαιρίες για να πετύχει ένα γκολ”.
Το καλοκαίρι του 1996 ο Άλεξ Φέργκιουσον έψαχνε τρόπο να τον αντικαταστήσει με τον Άλαν Σίρερ αλλά, ευτυχώς για τον Κόουλ, η Μπλάκμπερν προτίμησε να τον δώσει στη Νιούκαστλ. Ο Φέργκιουσον ξέμεινε με τον Κόουλ αλλά πριν προλάβει ο Άγγλος να το χαρεί, βρέθηκε στο κρεβάτι με πνευμονία. Κάπως έτσι, εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ τον βρήκε στο χόρτο του άδειου Άνφιλντ να προσπαθεί να ανακτήσει τη χαμένη, λόγω ασθένειας, φόρμα του, απέναντι στον πλέον ακατάλληλο γι’αυτό το σκοπό αντίπαλο. Ο Νιλ Ράντοκ δεν φημιζόταν ποτέ για τους λεπτούς του τρόπους και για να μην έχει κανένας καμία αμφιβολία γι’αυτό, σε μια προσπάθεια να κάνει χαβαλέ, δήλωσε αρκετά χρόνια μετά “Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα να του σπάσω και τα δυο πόδια. Πήγαινα μόνο για το ένα”. Το παράδοξο είναι ότι ο Κόουλ δεν του κράτησε ποτέ κακία αφού πίστευε ακράδαντα πως στην πραγματικότητα δεν είχε καμία πρόθεση να τον τραυματίσει.
Ακόμα πιο περίεργο από αυτό είναι το γεγονός ότι ο Άγγλος κατάφερε να επιστρέψει στα γήπεδα τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς και να τελειώσει τη σεζόν με 8 γκολ. Το πιο σημαντικό εξ αυτών μπήκε τον Απρίλιο στο ίδιο ακριβώς γήπεδο που μερικούς μήνες πριν η καριέρα του είχε πιάσει πάτο. Η Γιουνάιτεντ επικράτησε με 3-1 της Λίβερπουλ εκτός έδρας με τον Κόουλ να πετυχαίνει το τελευταίο γκολ που χάριζε και μαθηματικά τον τίτλο στην ομάδα του Φέργκιουσον. Αυτό ήταν ένα από τα 11 γκολ που πέτυχε ο Κόουλ απέναντι στους ‘κόκκινους΄στη διάρκεια της καριέρας του. Μέχρι και σήμερα κανένας παίκτης δεν έχει πετύχει περισσότερα απέναντι στη Λίβερπουλ, στην εποχή της Πρέμιερ Λιγκ τουλάχιστον.
Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή στους περισσότερους. Με τον Άντι Κόουλ στην επίθεση η Γιουνάιτεντ κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια στην Αγγλία αλλά και την Ευρώπη, φτάνοντας στο ιστορικό τρεμπλ του 1998-99. Η συνεργασία του στην επίθεση με τον Ντουάιτ Γιορκ ήταν τόσο πετυχημένη που ειδικά τη σεζόν του τρεμπλ δεν γινόταν να αναφερθείς στον έναν χωρίς να μπει με κάποιον τρόπο στην κουβέντα και ο άλλος. “Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε μαζί, ήταν σαν να έχεις γνωρίσει μια ξεχωριστή γυναίκα και να την ερωτεύεσαι. Όλα έμοιαζαν σωστά. Όλοι σκεφτόταν ότι αν σταματήσουν τον Κόουλ και τον Γιορκ, θα σταματήσουν και τη Γιουνάιτεντ. Αλλά δεν μπορούσαν. Η αυτοπεποίθηση μας ήταν στα ύψη και πιστεύαμε ότι θα σκοράρουμε κάθε εβδομάδα. Αν ένας από εμάς δεν το έκανε, τότε το έκανε ο άλλος”.
Τα 52 γκολ που σημείωσαν εκείνη τη χρονιά λένε μόνο τη μισή αλήθεια, αφού ειδικά ο Κόουλ ήταν ο ορισμός του παίκτη-ορχήστρα, που μπορούσε να βοηθήσει σε πολλά διαφορετικά σημεία του γηπέδου, και επιθετικά και αμυντικά, με την ίδια άνεση με την οποία τελείωνε τις φάσεις. Τα στατιστικά του το επιβεβαιώνουν. Ο Άντι Κόουλ είναι ο 3ος σκόρερ στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ παρά το γεγονός ότι έχει σκοράρει μόνο μια φορά από πέναλτι (σε αντίθεση για παράδειγμα με τα 56 πέναλτι του σπουδαίου Άλαν Σίρερ) αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται και στην 12η θέση στον πίνακα των ασίστ, πάνω από αρκετούς χαρισματικούς μεσοεπιθετικούς που συνδύασαν την καριέρα τους με τις “πάσες-έτοιμα γκολ”.
Αρκετά χρόνια μετά το τέλος της καριέρας του, ο Κόουλ ανακάλυψε πως εκείνοι οι μήνες του 1996, όταν χτυπήθηκε πρώτα από την πνευμονία και στο καπάκι από τις ακονισμένες τάπες του Ράντοκ, ήταν βόλτα στο πάρκο σε σύγκριση με αυτό που τον ‘χτύπησε’ το 2015. Σε ένα ταξίδι που έκανε στο Βιεντάμ για να προωθήσει το brand της Γιουνάιτεντ, προσεβλήθη από μια σοβαρή ασθένεια που προκάλεσε ζημιά στο νεφρό του. Μέσα στους επόμενους μήνες η κατάσταση του χειροτέρεψε και οι γιατροί του εξήγησαν πως πρέπει οπωσδήποτε να γίνει μεταμόσχευση νεφρού. Ένας ανεψιός του δέχτηκε να γίνει δότης και τον Απρίλιο του 2017 έγινε η επέμβαση. “Μετά την επέμβαση έπεσα σε κατάθλιψη γιατί είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθείς το τραύμα που έχεις βιώσει. Θυμάμαι να αδειάζω μια σακούλα με φάρμακα, να κλαίω και να σκέφτομαι ότι δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι από εδώ και πέρα”.
Τρία χρόνια έχουν περάσει από τότε και ο Άντι Κόουλ, στα 48 του πλέον, συνεχίζει να δίνει καθημερινά έναν αγώνα διαφορετικό από αυτούς που είχε συνηθίσει να δίνει. Αυτή τη φορά απέναντι του δεν έχει τα εγκληματικά τάκλιν των αντιπάλων ή την αμφισβήτηση των δημοσιογράφων και του κόσμου αλλά το ίδιο του το σώμα: “Ακόμα και σήμερα παλεύω σωματικά και νοητικά. Καμία μέρα δεν είναι ίδια με την άλλη καθώς με τα φάρμακα η ψυχολογία μου έχει συνεχώς σκαμπανεβάσματα. Μην ξεχνάτε ότι το νέο μου νεφρό είναι ουσιαστικά ξένο. Το σώμα μου του επιτίθεται, γι’αυτό παίρνω φάρμακα για να μην το επιτρέψω να κερδίσει. Όλοι μου λένε να παραμείνω θετικός αλλά δεν ξέρεις πόσο θα αντέξει τελικά το νεφρό. Μπορεί να κρατήσει 5-10 χρόνια αλλά μπορεί και να σου βγάλει πρόβλημα αύριο. Κάθε μέρα πορεύεσαι προς το άγνωστο. Προσπαθώ να σκεφτώ ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα αυτή τη χρονιά. Αυτή η μάχη είναι η πιο δύσκολη της ζωής μου αλλά πρέπει να δοθεί”.