O Δημήτρης Κατσιώνης μιλάει για τη διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ που τελειώσε και κάνει ένα τελευταίο σχόλιο..
Μια ακόμα διεθνής διοργάνωση αποτελεί παρελθόν και ταυτόχρονα νέο υλικό για τις σελίδες των βιβλίων της ιστορίας. Ένα Ευρωμπάσκετ αρκετά ανταγωνιστικό, όπου ο παράγοντας του απρόοπτου έκανε συχνά την εμφάνιση του συνοδευόμενος από ένα τσουβάλι γεμάτο έντονα συναισθήματα. Πάμε να κάνουμε ένα σχόλιο για πράγματα και καταστάσεις που άξιζαν της προσοχής μας στο τουρνουά που πέρασε..
-Οι Λιθουανοί έκαναν spoil στο εμπορικό κομμάτι της τελικής φάσης της διοργάνωσης, το οποίο προσδοκούσε μια μάχη των Σέρβων είτε με τους Γάλλους (σαν συνέχεια του περυσινού καταπληκτικού ημιτελικού του Μουντομπάσκετ) είτε με τους Ισπανούς όπου το ενδιαφέρον θα χτυπούσε κόκκινο μιας και θα αποτελούσε επίσημα το ματς της «αλλαγής σκυτάλης». Τελικά κ αμία από τις δύο «ευχές» δε πραγματοποιήθηκε με αποτέλεσμα να δούμε έναν τελικό-σούπα με τους Ισπανούς να κάνουν περίπατο. Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν αγγίζει την ομάδα του Καζλάουσκας η οποία μπορεί να προβλημάτισε με το μπάσκετ που παρουσίασε στη πρώτη φάση όμως απέδειξε με τον πιο πειστικό τρόπο ότι ξέρει να παίζει αυτά τα παιχνίδια. Η πιο σημαντική κατάκτηση που αναζητά κάθε σύνολο σε τέτοια τουρνουά είναι το Winning Culture και οι Λιθουανοί το διαθέτουν, παρουσιάζοντας ένα μπάσκετ μακριά από τα παραδοσιακά γνωρίσματα της σχολής τους (ήταν από τις ομάδες που σούταραν ελάχιστα από τη περιφέρεια), βασισμένο σε πυλώνες όπως η άμυνα και το ριμπάουντ, χτισμένο σε ένα πολύ καλό αθλητικό πλαίσιο με παιδιά που συνδυάζουν μέγεθος-φυσικά προσόντα και athleticism.
-Το δίδυμο Βέσελι-Σατοράνσκι τράβηξε πολλά βλέμματα οδηγώντας τη Τσεχία στο προολυμπιακό του καλοκαιριού. Δύο πολύ «μακριά» (σε μέγεθος) παιδιά, με σπουδαία αθλητικά προσόντα πάνω στα οποία ο Ισραηλινός κόουτς Ginzburg έχτισε μια πολύ καλή αμυντική ομάδα η οποία κατάπιε τους διαφημισμένους Κροάτες στο πρώτο νοκ-άουτ ματς της φάσης των «16». Ο Βέσελι ήταν καταλύτης και στις δύο πλευρές του παρκέ, τελειώνοντας το τουρνουά ως ο παίκτης με τα περισσότερα εύστοχα δίποντα στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ (75) τη στιγμή που ο Σατοράνσκι έσπασε το ρεκόρ σε τελικές πάσες. Και οι δύο αθλητές έρχονται από μια πολύ καλή χρονιά στην Ευρωλίγκα όπου είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε δύο από τα κορυφαία κλαμπς. Στη λίγκα αυτή, των undersized έγχρωμων «5» με τα εξωγήινα αθλητικά προσόντα, ο καλύτερος ίσως mobile ψηλός δεν είναι ούτε undersized ούτε έγχρωμος..
-Οι Ιταλοί παρουσίασαν πολλές διακυμάνσεις στην απόδοση τους, καταφέρνοντας τελικά να κατακτήσουν την 6η θέση και μαζί το δικαίωμα στο όνειρο του Ρίο. Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα βέβαια, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μάλλον δε θα έπρεπε να είναι τόσο ευχαριστημένοι δεδομένου του ότι έχασαν τρομερή ευκαιρία να φέρουν τη «Σκουάντρα Ατζούρα» στα ματς των μεταλλίων μετά από πολλά χρόνια. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι Ιταλοί μπορούσαν να περάσουν τους Λιθουανούς στο ματς των «8». Είχαν τις ευκαιρίες τους μέσα στο παιχνίδι, δε τις αξιοποίησαν, ηττήθηκαν στις λεπτομέρειες. Ο Γκαλινάρι σε όλο το τουρνουά ήταν απλά εντυπωσιακός. Υπήρχαν στιγμές που σε καθήλωνε με το πόσο αυτός ο συνδυασμός μεγέθους/τεχνικής κατάρτισης/επαφής με το καλάθι απλοποιούσε τα πράγματα απέναντι σε οποιονδήποτε πραγματικά αντίπαλο. Το clutch performance του ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Ο Γκαλινάρι μπορεί να αποτελέσει το next big thing στα αμέσως επόμενα διεθνή τουρνουά γιατί είναι φτιαγμένος για αυτό το μπάσκετ. Παρότι οι Ιταλοί πρέπει να αναθεωρήσουν κάποια πράγματα στο αγωνιστικό στυλ τους, θεωρώ ότι με αυτόν συν τον Τζεντίλε στις θέσεις τον φόργουορντς (εφόσον μπορούν να τους παρατάσσουν κάθε καλοκαίρι με συνέπεια) και ανεβάζοντας παράλληλα νεότερα παιδιά όπως ο Ντέλα Βάλε μπορούν να δουν πραγματικά καλές ημέρες τα χρόνια που ακολουθούν.
-Ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς αποτελούσε δυνατό χαρτί για την κροατική ομοσπονδία, το οποίο όμως φαίνεται καίγεται πολύ γρήγορα και αυτό στη πραγματικότητα είναι μάλλον το μεγαλύτερο κόστος για τους Κροάτες οι οποίοι εντυπωσίασαν στη preseason με τη προσήλωση τους στην άμυνα όμως κατέρρευσαν στο πρώτο νοκ-άουτ. Νομίζω ότι πρέπει να γίνει ένα καλό ξεσκαρτάρισμα αναφορικά με το τι θέλουν να παρουσιάσουν με απαραίτητη τη συμμετοχή παιχτών-ρόλων στο ρόστερ οι οποίοι θα αναδείξουν τους πραγματικά ταλαντούχους παίχτες που έχουν. Πάντως το θρυλικό Hrvatska mentality «έλαμψε» πάλι..
-Ο Πάου Γκασόλ σκόρπισε τον τρόμο στους αντιπάλους τους, παραδίδοντας μια από τις καλύτερες individual παραστάσεις που έχουμε δεί ποτέ σε διεθνές τουρνουά. Η αυτοπεποίθηση με την οποία πότισε τους συμπαίκτες του η παρουσία του στο παρκέ υπήρξε μοναδική. Στα 35 του πήρε πανάξια το MVP σπίτι του. Ένα βραβείο για το οποίο πρέπει να ειπωθεί ότι ο μέσος όρος των αθλητών που το κατακτούν είναι 26 χρόνια.. Αυτό θα πει «τα διαμάντια είναι παντοτινά».. Μη ξεχνιόμαστε.. Η τετράδα των Ροντρίγκεθ-Γιούλ-Ρούντι-Ρέγιες έχει σαρώσει τα πάντα φέτος. Ελπίζω τη χρονιά που ξεκινά κάποιος να τους κόψει τη φόρα..
-Οι Γάλλοι τέλος, απογοήτευσαν. Είχαμε υπογραμμίσει μια πολύ σημαντική παράμετρο πριν αρχίσει το τουρνουά, την οποία είχαν προσπεράσει με χαρακτηριστική ευκολία τα διεθνή media. Η ομάδα του Κολέ πρώτη φορά κατέβαινε σε ένα τουρνουά με τη ταμπέλα του γκραν φαβορί, ξεκάθαρα κολλημένη στο μέτωπο του. Και η ιδιοσυγκρασία των Γάλλων δεν εγγυάται ότι μπορούν να κουβαλήσουν ένα τέτοιο βάρος όπως και έγινε. Ο Πάρκερ ήταν κατώτερος των περιστάσεων και η επιμονή του προπονητή του πάνω του κόστισε τελικά. Το δίδυμο Ντε Κολό-Λοβερνί και η αμυντική παρουσία του Γκομπέρ ήταν ότι καλύτερο παρουσίασαν οι Γάλλοι που κατέρρευσαν σταδιακά στον ημιτελικό ε ένα ματς που έμοιαζε «δικό τους». Ο Τόμας Ερτέλ βρίσκεται κάπου πιάνοντας τη κοιλιά του από τα γέλια..