Τις πρώτες εβδομάδες της χρονιάς, όταν η Λέστερ βρέθηκε για πρώτη φορά αναπάντεχα ψηλά στη βαθμολογία, όλη η προσοχή μας έπεφτε στον γνωστό μας, Κλαούντιο Ρανιέρι, τον προπονητή που μερικούς μήνες πριν κατάφερνε να χάσει εντός έδρας από τα Φερόε και που σε λίγο καιρό θα κλείσει τριάντα χρόνια στους πάγκους, τριάντα χρόνια χωρίς ούτε ένα πρωτάθλημα. Λίγο καιρό μετά, τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν πάνω στον ψιλοάγνωστο 29χρονο Τζέιμι Βάρντι, με την απίστευτη ζωή “στην πλάτη του”, ο οποίος έσπαγε ένα εντυπωσιακό ρεκόρ. Εφτά μήνες μετά την έναρξη της σεζόν, με τη Λέστερ μόνη πρώτη και με πέντε βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο, οι προβολείς έχουν πολλαπλασιαστεί και αναγκαστικά πλέον πέφτουν και εκεί που χτυπάει η καρδιά της ομάδας, εκεί που γίνεται σχεδόν όλη η δουλειά: στο δίδυμο Μαρέζ-Καντέ στο κέντρο.

Την Κυριακή που μας πέρασε στο Μάντσεστερ αυτό επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά. Απέναντι σε ένα κέντρο γεμάτο πανάκριβα αστέρια ο Ενγκολό Καντέ “κατάπινε” οτιδήποτε πλησίαζε προς την περιοχή του Σμάιχελ (είναι ο μόνος παίκτης στην Πρέμιερ Λιγκ που έχει περάσει ήδη τα 100 επιτυχημένα τάκλιν και τα 100 κοψίματα), επιτρέποντας στον Ριγιάντ Μαρέζ να ψάχνει τους κατάλληλους τρόπους για να δημιουργήσει προβλήματα στην άμυνα της Σίτυ. Το δεύτερο γκολ της Λέστερ είναι ουσιαστικά μια αποθέωση της δουλειάς των συγκεκριμένων παικτών.

Ο ακούραστος Καντέ παίρνει τη μπάλα κοντά στο κέντρο και αναπτύσσει ταχύτητα, προσπερνάει με άνεση έναν αντίπαλο και μερικά μέτρα έξω από τη μεγάλη περιοχή παραδίδει τα σκήπτρα στο επιθετικό μυαλό της ομάδας. Και τότε αρχίζει η μαγεία. Ο Μαρέζ αφήνει με απίστευτη άνεση τον Οταμέντι να συρθεί στο χόρτο, στέλνει με μια εντυπωσιακή ντρίπλα-προσποίηση τον Ντεμικέλις σε λάθος πλευρά και πετάει τη μπάλα με υπέροχο στυλ στη γωνία που δεν περιμένει, λόγω ποδιού, ο Χαρτ που δεν προλαβαίνει καν να πέσει. Ήταν το 2ο γκολ μιας μεγάλης εκτός έδρας 3αρας. Αν νομίζεις ότι κάπου έχεις ξαναδεί αυτό το γκολ, δεν κάνεις λάθος. Δώδεκα χρόνια πριν ο Ροναλντίνιο ακολουθούσε μια σχεδόν ίδια πορεία στο ιστορικό 0-3 στο Μπερναμπέου, στέλνοντας στο χόρτο τον Ράμος, κάνοντας παρόμοια προσποίηση στον Ελγκέρα και αφήνοντας όρθιο τον Κασίγιας να παρακολουθεί τη μπάλα να καταλήγει στη “λάθος” γωνία. Ήταν επίσης το 2ο γκολ μιας μεγάλης εκτός έδρας 3αρας.

Με το γκολ αυτό ο Μαρέζ (που κόστισε όλες κι όλες στη Λέστερ 400 χιλιάδες λίρες!) έγινε o δεύτερος παίκτης στα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μετά τον Ινσίνιε της Νάπολι, που φτάνει φέτος σε διψήφιο αριθμό γκολ (14) και ασίστ (10). Σκοράρει πιο συχνά από τους περισσότερους, ντριπλάρει καλύτερα από τους περισσότερους, μοιράζει έτοιμα γκολ πιο συχνά από τους περισσότερους, προσφέρει καλύτερο θέαμα από τους περισσότερους. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Ποια συμβουλή του Ρανιέρι κρύβεται πίσω απ’ όλη αυτή την επιθετική επιτυχία του Γαλλο-Αλγερινού; “Ριγιάντ, κάνε τη δουλειά σου επιθετικά. Απλά πάνε και δημιούργησε πράγματα όπως ακριβώς θέλεις. Δεν θέλω να αλλάξω το παιχνίδι σου. Μου αρέσει όπως παίζεις”. Κάποιες φορές το πετυχημένο ποδόσφαιρο είναι τόσο απλό που αδυνατείς να το πιστέψεις.

Ο Ριγιάντ Μαρέζ δεν έμαθε μπάλα όπως μαθαίνουν πλέον τα περισσότερα Γαλλάκια. Δεν πήγε σε αθλητικό σχολείο και δεν μεγάλωσε ανάμεσα σε προπονητές που διδάσκουν από πολύ μικρή ηλικία τα βασικά της τακτικής και των συστημάτων. “Δεν έμαθα μπάλα στα κέντρα εκπαίδευσης όπως τα υπόλοιπα παιδιά. Έχω ακόμα το δικό μου τρόπο σκέψης για το ποδόσφαιρο” έλεγε πέρσι σε συνέντευξη του. Γεννήθηκε σε ένα φτωχό προάστιο του Παρισιού από γονείς μετανάστες και έζησε εκεί όλη του την ανήλικη ζωή, παίζοντας μπάλα έως αργά το βράδυ στις αλάνες και στην ερασιτεχνική ομάδα της γειτονιάς. Στα 15 του έχασε τον 54χρονο πατέρα του από καρδιακή προσβολή και ξαφνικά από τότε όλα σοβάρεψαν. Έμαθε από μικρός να μην κρύβεται και να αναλαμβάνει ευθύνες κι αυτό μπορεί να το διαπιστώσει οποιοσδήποτε βλέπει τα παιχνίδια της Λέστερ. “Φαίνεται ξεκάθαρα στο γήπεδο ότι δεν κρύβεται ποτέ. Έχει κάτι περισσότερο από τεχνική, έχει τα κότσια και τον χαρακτήρα που κάνουν έναν παίκτη μεγάλο” λέει γι’αυτόν ένας από τους προπονητές της πρώτης του ομάδας. Και έχει απόλυτο δίκαιο.

Όπως λένε πολλοί απ’τους ανθρώπους που μεγάλωσαν μαζί του, ο Ριγιάντ ήταν σίγουρος από μικρός ότι θα πετύχει (“μια μέρα θα παίξω στη Μπαρτσελόνα” έλεγε συχνά). Ήταν αποφασισμένος να τα καταφέρει και για να το κάνει αυτό έπρεπε να δουλέψει στα ελαττώματα του. “Το νιώθαμε ότι υπάρχει κάτι σ’αυτό το παιδί. Αλλά έπρεπε να δουλέψει πολύ σωματικά. Πφφφ.. Ακόμα και βρεγμένος ήταν, δεν ήταν 60 κιλά” σχολιάζει ένας εκ των προπονητών του στη μικρή Κιμπέρ, από την οποία τον πήρε η Χάβρη. Ο καχεκτικός Μαρέζ, που τον ακουμπούσαν και πεταγόταν δυο μέτρα μακριά σαν τον Γιώργο Καραγκούνη, δεν υπάρχει πλέον. Απέκτησε μάζα, αύξησε την ταχύτητα και τη δύναμη του και έφτασε στο σημείο να επιδιώκει κι αυτός την επαφή. Για κάποιον που μέχρι πριν λίγα χρόνια ακολουθούσε τη συμβουλή ενός παλιού του προπονητή “μη χώνεσαι σε μονομαχίες, πρέπει να παίζεις χωρίς επαφή, να παίζεις έξυπνα γιατί δεν είσαι αρκετά δυνατός γι’αυτές” το γεγονός ότι είναι πρώτος από όλους τους μεσοεπιθετικούς της Ευρώπης σε τάκλιν το λες και τρομερή πρόοδο.

Το όνειρο της Μπαρτσελόνα μπορεί να μην έχει πραγματοποιηθεί (ακόμα τουλάχιστον) αλλά τα πράγματα δεν έχουν πάει καθόλου άσχημα για τον 24χρονο Γάλλο, που επέλεξε να παίξει στην εθνική Αλγερίας για να τιμήσει την καταγωγή του πατέρα του. Μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη αυτή έπαιξαν οι άνθρωποι της Λέστερ που τον ανακάλυψαν στη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας και αφού τον παρακολούθησαν για πάνω από ένα χρόνο (!) προσπάθησαν να τον πείσουν να αλλάξει χώρα. Ο Ριγιάντ αρχικά δίσταζε. Οι φίλοι του έλεγαν πως του ταιριάζει περισσότερο η Ισπανία. Ο ίδιος προτιμούσε να μείνει στη Γαλλία και να ψάξει ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Ο ατζέντης του και το τηλεφώνημα ενός άλλου Αλγερινού που έπαιζε ήδη στο Νησί του άλλαξε τελικά γνώμη. “Το αγγλικό πρωτάθλημα είναι μια χαρά για σένα. Θα δεις, θα τα καταφέρεις αμέσως” του είπε και επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά. Το όνομα του; Τζαμέλ Αμπντούν.

Σήμερα το μεσημέρι στο Emirates η Λέστερ θα δώσει ένα ακόμα κρίσιμο παιχνίδι στο δρόμο για τον τίτλο. Οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι του πλανήτη θα είναι μαζί της. Η μπαλίτσα έχει ανάγκη από απρόβλεπτες ιστορίες στις οποίες κάποιοι άνθρωποι που συνήθως μένουν μια ζωή στο παρασκήνιο, μακριά από τις βραβεύσεις και τα λαμπερά εξώφυλλα, καταφέρνουν ενωμένοι να φτιάξουν ένα πετυχημένο σύνολο που δυσκολεύεσαι να εξηγήσεις πως ακριβώς τα καταφέρνει και η Λέστερ είναι αναμφίβολα μια τέτοια υπέροχη ιστορία.