Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον ποδοσφαιριστή στις μέρες μας χωρίς τατουάζ. Κάποια είναι ψευδο-motivational ατάκες, ορισμένες φορές μάλιστα κακές μεταφράσεις, όπως το “Δωρέαν” στο σώμα του Χοακίν Κορέα, όταν ήθελε να γράφει “ελεύθερος” και μάλλον έβαλε “Free” στο Google Translate, κάποια δεν είχαν πολλή σκέψη από πίσω τους και κάποια συμβολίζουν σοβαρά πράγματα στη ζωή του καθενός. Στην περίπτωση του Ζοάο Πέδρο Ζουνκέιρα ντε Ζεσούς, γνωστότερου ως σκέτο Ζοάο Πέδρο, τα τατουάζ είναι μέρος της ιστορίας του και μέρος ενός τελετουργικού. «Πριν βγω στο γήπεδο, φιλάω πάντα τα τατουάζ μου. Έχω το όνομα της μητέρας μου, Φλάβια, και της γιαγιάς μου, Ντάλβα, στα χέρια μου. Θέλω να τους χαρίσω την καλύτερη δυνατή ζωή για όλα όσα έκαναν για μένα. Τα έκανα αμέσως μόλις μπόρεσα και με βοηθά να τους έχω στη σκέψη μου. Όταν βγαίνω στο χορτάρι, το κάνω επειδή λατρεύω το ποδόσφαιρο, αλλά και επειδή θέλω να θυμάμαι τα άτομα που ήταν εκεί για μένα. Έτσι το προσεγγίζω πάντα».
Τι έκαναν όμως οι κυρίες Φλάβια και Ντάλβα για τον σημερινό επιθετικό της Τσέλσι; Για να το καταλάβουμε, θα πρέπει να ταξιδέψουμε αρκετά χρόνια πριν. Το 2001 η Φλάβια αποκτά ένα χαριτωμένο αγοράκι, τον Ζοάο Πέδρο, με πατέρα τον Ζοσέ Ζοάο ντε Ζεσούς, γνωστό ως «Τσικάο». Ο ύψους 1.68 Τσικάο έπαιζε κυρίως σε μικρές ομάδες του Σάο Πάουλο, καταφέρνοντας να φτάσει πάντως στον τελικό του τοπικού πρωταθλήματος Παουλίστα με αντίπαλο την Κορίνθιανς, ως παίκτης της τοπικής Μποταφόγκο (όχι της διάσημης από το Ρίο). Ο Τσικάο που τότε ήταν μόλις στα 22 του χρόνια, λέγεται ότι είχε κάνει καλή εντύπωση στον τότε προπονητή της Κορίνθιανς Βαντερλέι Λουξεμπούργκο και ήταν έτοιμος για το μεγάλο άλμα, για μια μεταγραφή σε έναν θρυλικό σύλλογο. Και μάλλον η φήμη αυτή ισχύει, καθώς η σπουδαία Κορίνθιανς όντως πήρε τρεις παίκτες από εκείνη την Μποταφόγκο, ανάμεσά τους και ο τερματοφύλακας Ντόνι που θα έφτανε μέχρι τη Ρόμα και τη Λίβερπουλ. Ο Τσικάο όμως δεν θα έκανε το παραπάνω βήμα, σε αντίθεση με τους συμπαίκτες του. Για την ακρίβεια δεν θα έκανε κανένα άλλο βήμα στο ποδόσφαιρο. Τα μόνα βήματα θα τα έκανε στο κελί μιας φυλακής.
Το 2002 ο Τσικάο συλλαμβάνεται με την κατηγορία της συνέργειας σε δολοφονία. Η ιστορία είναι αρκετά περίεργη και έχει να κάνει με ένα συμβάν τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς. Ο Τσικάο έχει αφήσει την κοπέλα του στο σπίτι της και οδηγεί το αυτοκίνητό του όταν πετυχαίνει μια παρέα ατόμων. Κάτι συμβαίνει εκεί, ο Τσικάο τους «παίζει» τα φώτα και κάποιος από αυτούς, με όνομα Τζέφερσον, του κάνει χειρονομία. Ο Τσικάο δεν δίνει τόπο στην οργή. Σύμφωνα με μάρτυρες και τον ίδιο τον δράστη, πηγαίνει με το αυτοκίνητό του σε μια άλλη περιοχή και βρίσκει τον φίλο του “Πούλγκα” Αντράντε, τον οποίο και πείθει να δολοφονήσει τον Τζέφερσον. Επιστρέφουν, βρίσκουν τον δράστη της χειρονομίας και ο Τζέφερσον χάνει τη ζωή του από τον Πούλγκα. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, μια χειρονομία έφερε έναν θάνατο. Ο Τσικάο από την πλευρά του είπε ότι δεν ήξερε ότι ο Πούλγκα οπλοφορούσε και ότι απλά τον είχε πάρει για να πάνε σε μια συναυλία, όταν πέτυχαν τον Τζέφερσον. Δεν πείθει το δικαστήριο όμως, το οποίο καταδίκασε τον πατέρα τού Ζοάο Πέδρο σε 16 χρόνια φυλάκιση.
Ο Τσικάο αφήνει πίσω μια υποσχόμενη καριέρα και ένα μωρό που δεν έχει κλείσει καν ένα χρόνο ζωής. Ο Ζοάο Πέδρο μεγαλώνει χωρίς πατέρα. Μαμά και γιαγιά καλούνται να αναπληρώσουν αυτόν τον ρόλο. Το εντυπωσιακό είναι ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι στο οποίο τον οδήγησε η μητέρα του. Παρά τα όσα είχαν γίνει με τον Τσικάο και τις κακές αναμνήσεις από τον πατέρα του παιδιού της. «Πριν το ποδόσφαιρο γίνει το όνειρό μου, ήταν το όνειρο της μητέρας μου για μένα. Πάντα μου το έβαζε στο μυαλό. Να ακολουθήσω το ποδόσφαιρο και να τα καταφέρω μια μέρα. Στο Σάο Πάουλο ήμουν ένα κανονικό παιδί. Είχα φίλους, πήγαινα στο σχολείο και μπορούσα να ζήσω μια κανονική ζωή. Όταν το ποδόσφαιρο άρχισε να γίνεται πιο επαγγελματικό για μένα, πήραμε μια απόφαση.»
Η απόφαση ήρθε εξαιτίας του πλούσιου ταλέντου του. Οι άνθρωποι της Φλουμινένσε τον ανακάλυψαν όταν αυτός ήταν μόλις 10 ετών και έκανε πράγματα και θαύματα και έτσι η οικογένεια αποφάσισε να συμφωνήσει στην μετακόμιση. Υπήρχε ενδιαφέρον και από τοπικούς συλλόγους, (Παλμέιρας και Σάο Πάουλο), αλλά και από τη Σάντος. Η μητέρα του είδε όμως στους ανθρώπους της Φλουμινένσε την πιο σωστή και ανθρώπινη προσέγγιση και πήρε τη δύσκολη απόφαση της μετακομίσεις σε άλλη πόλη. Δεν είναι ότι το Σάο Πάουλο είναι καμία μικρή πόλη. Το αντίθετο, η περιοχή του είναι μια από αυτές με τον μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο, η μεγαλύτερη αστική περιοχή στον πλανήτη εκτός Ασίας, με πληθυσμό πάνω από τα 10 εκατομμύρια. Το Ρίο είναι μικρότερο. Το πρόβλημα είναι η απόσταση, τα πάνω από 400 χιλιόμετρα μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα και τους φίλους και η αλλαγή της ζωής τους. Αφού όμως είχαν όλοι αποφασίσει ότι το ποδόσφαιρο ήταν το μέλλον του παιδιού, το βήμα έγινε.
Τα όνειρα όμως θέλουν θυσίες. Παρά το συμβάν με τον πατέρα του, η ζωή της οικογένειας στο Σάο Πάουλο ήταν αρκετά καλή. Πολύ καλύτερη από τον μέσο όρο σε μια χώρα όπως η Βραζιλία. Και ενώ συνήθως το ποδόσφαιρο γίνεται η διέξοδος για τα φτωχά παιδιά στη Βραζιλία, για τον Ζοάο Πέδρο το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που τελικά τον έκανε να ζήσει δύσκολα. Όπως διηγείται η μητέρα του, η ζωή τους στο Σάο Πάουλο ήταν πολύ άνετη. Έμεναν στο Ριμπεράο Πρέτο, ήταν μια οικογένεια της μεσαίας τάξης, ο πιτσιρίκος πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο, είχαν αγοράσει καινούριο αυτοκίνητο και ζούσαν σε ένα ωραίο διαμέρισμα. Η Φλάβια είχε σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων, ήθελε να κάνει μεταπτυχιακό και είχε αρκετές επιλογές για εργασία. Παρά την ατυχία της στην προσωπική της ζωή, το μέλλον της φαινόταν καλό. Αλλά πάνω από όλα, είχε τον γιο της.
Ένα τμήμα του Σάο Πάουλο από ψηλά
Ο Ζοάο Πέδρο έβλεπε τον Νεϊμάρ, τον Ρομπίνιο και όλα τα αστέρια της Βραζιλίας στην τηλεόραση, πιτσιρίκια που έπαιζαν στις ακαδημίες μεγάλων συλλόγων και έβαζε τα κλάματα, λέγοντας ότι ήθελε να βρίσκεται εκεί, στις ακαδημίες ενός σπουδαίου συλλόγου και όχι στο Ριμπεράο Πέτρο. Και η μητέρα του, δεν είπε όχι. «Από μια καλή ζωή, περάσαμε σε μια δύσκολη περίοδο που τον βοήθησε να ωριμάσει. Πάντα λέει ότι παίζει και σκέφτεται εμένα και τη γιαγιά του. Γνωρίζει τα πράγματα που θυσιάσαμε γι’ αυτόν. Γι’ αυτό και έχει τη δύναμη να μάχεται. Ήρθα στο Ρίο με όλη μου την καρδιά, ήταν μια γρήγορη, μια αυθόρμητη απόφαση», λέει η Φλάβια.
Η Φλάβια τα άφησε όλα πίσω για το παιδί. Ήδη είχε ξεχάσει τι σημαίνει η προσωπική της ζωή. Για εφτά χρόνια μετά το συμβάν με τον Τσικάο, ήταν όπως λέει μόνη, δεν είχε κάνει ούτε σχέση, δεν είχε βγει έξω ένα ραντεβού. Είχε αφιερωθεί στον Ζοάο Πέδρο. Στο Ρίο βρήκε δουλειά, ήταν στις πωλήσεις μια εταιρείας, αλλά τα πράγματα δεν πήγαν καλά γιατί αναγκαζόταν να ταξιδεύει πολύ και έτσι ο μικρός έπρεπε να μένει μόνος, κάτι δύσκολο. Η Φλάβια έτσι παραιτήθηκε και έμεινε χωρίς δουλειά. Την ίδια περίοδο χάθηκε και το άλλο έσοδό της. Νοίκιαζε δύο σπίτια στο Σάο Πάουλο και οι ενοικιαστές έφυγαν, χωρίς η Φλάβια να μπορεί να βρει καινούριους. Ξαφνικά έμεινε ξεκρέμαστη, από εκεί που είχε μια καλή ζωή, ήταν στο Ρίο με τον μικρό της γιο, χωρίς δουλειά, χωρίς έσοδα και με χρέη που αυξάνονταν. Τότε ήταν που βοήθησε πολύ και η μητέρα της, το άλλο τατουάζ στα χέρια του Ζοάο Πέδρο.
Η Φλάβια πανικοβλήθηκε, επικοινώνησε με τον μάνατζερ του γιου της και εκείνος αρνήθηκε οποιαδήποτε βοήθεια. Ήταν μάλιστα και αρκετά σκληρός μαζί της, καθώς της μίλησε άσχημα και της είπε «να βρει έναν άντρα να παντρευτεί». Όπως λέει η ίδια δεν ζήτησε κάτι ιδιαίτερο, κάποια ελάχιστα χρήματα που τα χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή. Με τη βοήθεια της γιαγιάς και με μεγάλες στερήσεις, Φλάβια και Ζοάο συνέχισαν να κυνηγάνε το όνειρο. «Δεν υπήρχαν χρήματα για διασκέδαση, το μόνο του χόμπι ήταν να πετάμε χαρταετούς. Κάναμε χρόνια να πάμε στην παραλία, δεν πηγαίναμε για ψώνια, για σινεμά. Το γνωρίζει πόσο υποφέραμε για να μείνουμε, πόσο παλέψαμε για να φτάσουμε εδώ. Από την άνετη ζωή, φτάσαμε σε μια ζωή που δεν είχα χρήματα να αγοράσω ρούχα, δεν είχαμε κρεβάτι, ένα στρώμα αέρα μόνο. Κάποια στιγμή τρύπησε κι αυτό και έπρεπε να ξυπνάμε τη νύχτα να το φουσκώνουμε ξανά για να κοιμηθούμε», λέει σε συνέντευξή της η Φλάβια. Η ζωή του μικρού ήταν 90% προπόνηση και αγώνες. Μόνο ποδόσφαιρο.
Ο Ζοάο Πέδρο έχοντας καταλάβει την κατάσταση, κάποια μέρα είπε ότι θέλει να τα παρατήσει όλα, έβαλε τα κλάματα, λέγοντας ότι δεν θέλει να συνεχίσει άλλο. Ήθελε να επιστρέψει πίσω, στη γιαγιά του και την παλιά, άνετή του ζωή. Η μητέρα του ήταν αποφασισμένη όμως να στηρίξει το όνειρο του παιδιού της μέχρι τέλους. Έστειλε μήνυμα στον διευθυντή των Ακαδημιών της Φλουμινένσε, τον Μαρσέλο Τεχέιρα. Αυτός τη δέχθηκε την επόμενη ημέρα και εκείνη με δάκρυα στα μάτια του είπε τι συμβαίνει. Ο Τεχέιρα είπε ότι δεν αξίζει στον μικρό να περνάει τέτοιες δυσκολίες και αποφάσισε να τους βοηθήσει. Η Φλουμινένσε πρότεινε ένα καλύτερο συμβόλαιο και παρότι το όνομά του Ζοάο Πέδρο είχε προσελκύσει και άλλες ομάδες που προσέφεραν τα διπλά, η ανθρώπινη προσέγγιση του συλλόγου έπεισε την οικογένεια να παραμείνει στο Ρίο. Τα πράγματα από εκείνο το σημείο και μετά βελτιώθηκαν στην καθημερινότητα.
Τα προσόντα και το ταλέντο του Ζοάο Πέδρο τον έκαναν να ανεβαίνει με επιτυχία κάθε χρόνο τα σκαλοπάτια στις Ακαδημίες της ομάδας. Χωρίς όμως να είναι σίγουρο που θα καταλήξει και χωρίς να ξεχωρίζει. Και εκεί στα 15 του περίπου, σταμάτησε να μεγαλώνει σωματικά και άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα στο γήπεδο. Ήταν δύσκολο να τα βάλει με παίκτες της ηλικίας του που ήταν σχεδόν άντρες, ενώ ο ίδιος έμενε ένα μικροκαμωμένο παιδάκι. Έμεινε στον πάγκο, έχασε τη θέση του και τα πράγματα για ένα διάστημα ήταν ζόρικα. Στα 16 του όμως, άρχισε να μεγαλώνει και πάλι. Μέσα σε λίγο καιρό πήρε πολύ ύψος, έφτασε τελικά το 1.82, και έτσι επέστρεψε διαφορετικός. Μέχρι τότε, όπως λέει, είχε παίξει αμυντικό χαφ, 8αρι, 10αρι, εξτρέμ και μόνο όταν έφτασε στην Κ17 άρχισε να παίζει και ως σέντερ φορ. Σε αυτό το γεγονός αποδίδει ο ίδιος ότι “κατανοεί” καλύτερα το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό συχνά γυρίζει αρκετά πίσω για να πάρει την μπάλα. Ο κόουτς Μαρσέλο Βέιγκα ήταν αυτός που τον έβαλε να παίξει στην επίθεση και ο Ζοάο Πέδρο βρήκε την πιο ταιριαστή του θέση, κάνοντας σπουδαία πράγματα.
Όταν ο κολλητός του Μάρκος Πάουλο ανέβηκε στην Κ20, ο Ζοάο Πέδρο βρήκε παραπάνω χρόνο συμμετοχής και φάνηκε ότι θα είναι το next big thing. Η πορεία του από εκεί και πέρα ήταν εντυπωσιακή, χωρίς καλά καλά να παίξει σε επίπεδο ανδρών, το όνομά του είχε περάσει ήδη στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Το ενδιαφέρον πολλών ομάδων ήταν έντονο, αλλά όπως και η Φλου, έτσι και η Γουότφορντ και η προσέγγισή ήταν αυτή που κέρδισε τον επιθετικό. Η μεταγραφή έκλεισε και ο Ζοαό Πέδρο έμεινε για λίγο καιρό ακόμα στη Βραζιλία, παίζοντας για πρώτη φορά στην Α’ εθνική της χώρας, κάνοντας 29 συμμετοχές με τη Φλουμινένσε.
«Είσαι ακόμα ένα παιδί και πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή. Μόνο η μητέρα μου ήρθε μαζί μου στο Ρίο. Είναι δύσκολο να αλλάζεις πόλη μακριά από φίλους, συγγενείς και όλα όσα ξέρεις. Αλλά όταν ξεκίνησα να παίζω στη Φλουμινένσε, είδα πώς είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο. Την Ακαδημία και το πώς οι άνθρωποι εκεί παίρνουν το ποδόσφαιρο στα σοβαρά. Δεν γνώριζα κανέναν εκεί, αλλά τώρα πάντα επιστρέφω στο Ρίο. Είναι η πόλη μου. Πήγα παιδί και έφυγα άντρας».
Τον χειμώνα του 2019 κάνει το μεγάλο ταξίδι για την Αγγλία. Μαζί με την γιαγιά του, τη μητέρα του, τον πατριό του (μια που και η Φλάβια κατάφερε σιγά σιγά να βρει ευτυχία στην προσωπική της ζωή) και τον κολλητό του. Η σχέση με τον πατριό του Κάρλος Τζούνιορ είναι πολύ καλή, μπόρεσε σε ένα βαθμό να καλύψει το πατρικό κενό. Η Φλάβια δεν έχει επαφές σήμερα με τον Τσικαό.
Ο Τσικάο είχε βγει από τη φυλακή μετά από περίπου 8 χρόνια, το 2010. Δήλωσε μετανιωμένος και αποφασισμένος να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Αποφάσισε να ζητήσει από την Μποταφόγκο να τον πάρει πίσω. Μάλιστα, εμφανίστηκε στην τηλεόραση παρέα με τον τότε πιτσιρίκο Ζοάο Πέδρο, σε ένα αφιέρωμα για τη ζωή του, προσπαθώντας να πείσει ότι ήταν καλός άνθρωπος και ότι άξιζε μια νέα ευκαιρία στα 31 του για να παίξει μπάλα. Μάλιστα έπαιξε ποδόσφαιρο με τον σχεδόν 10χρονο τότε γιο του, χωρίς να γνωρίζει τότε ότι ο ίδιος δεν θα ξαναπαίξει ποτέ επαγγελματικά, ενώ ο γιος του θα τον ξεπεράσει. «Ο βιολογικός πατέρας του έχει άλλη οικογένεια, δεν έχουμε επαφές. Μιλούσαμε πού και πού, αλλά από τότε που παντρεύτηκα ξανά δεν έχουμε μιλήσει. Είναι περίπλοκο. Είναι μόνο ο βιολογικός πατέρας του, ποτέ δεν βοήθησε, ποτέ δεν έκανε κάτι για μας», θα πει η Φλάβια για τον Τσικάο. Ο Ζοάο Πέδρο δεν έχει ιδιαίτερες επαφές μαζί του, σε αντίθεση με τον Κάρλος Τζούνιορ.
Στην Αγγλία ο Ζοάο Πέδρο έπεσε πάνω στην εποχή του COVID. Είναι που είναι δύσκολη η προσαρμογή για έναν Βραζιλιάνο στην Αγγλία, έπεσε και αυτή η δύσκολη περίοδος, αλλά ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Συνολικά αγωνίστηκε 109 φορές με τη φανέλα της σε Τσάμπιονσιπ και Πρέμιερ Λιγκ, σκόραρε 24 γκολ και έδωσε 8 ασίστ. Το πρώτο του στην Πρέμιερ Λιγκ ήρθε τον Νοέμβριο του 2021. Κι όμως, δεν το αφιέρωσε σε μαμά ή γιαγιά, στις γυναίκες που έχει πάντα στα χέρια του. Το αφιέρωσε στον πατριό του, τον Κάρλος Τζούνιορ. Λίγες ημέρες πριν τον αγώνα, ο άνθρωπος που του στάθηκε κι αυτός όσο λίγοι, είχε φύγει από τη ζωή μετά από οξεία παγκρεατίτιδα. Ο Ζοάο Πέδρο παρά το μεγάλο δράμα, έπαιξε απέναντι στη Γιουνάιτεντ σε έναν θρίαμβο με 4-1 και σκόραρε. «Ήταν για σένα», έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό.
Η Γούοτφορντ υποβιβάζεται, ο Ζοάο Πέδρο κάνει πολύ καλή σεζόν στην Τσάμπιονσιπ και η Μπράιτον δίνει το μεγαλύτερο ποσό στην ιστορία της για να τον πάρει. Τον Νοέμβριο κάνει το ντεμπούτο του με την εθνική Βραζιλίας, ενώ και η πορεία του στην Μπράιτον είναι εξαιρετική. Σκοράρει στην Ευρώπη το πρώτο γκολ στην ιστορία της Μπράιτον, απέναντι στην ΑΕΚ, με πέναλτι, σκοράρει ακόμα ένα πέναλτι, αλλά η ομάδα του Αλμέιδα παίρνει μια μεγάλη νίκη με 2-3. Είναι ο 1ος σκόρερ στη φάση των ομίλων εκείνη τη χρονιά με 6 γκολ σε 6 ματς. Ανεβάζει τις μετοχές του, κάνει καλές εμφανίσεις. Δεν ματώνει τα δίχτυα όσο άλλοι, αλλά δείχνει ότι είναι εξαιρετικός παίκτης.
Πριν λίγο καιρό, η Τσέλσι έρχεται και τον αγοράζει. Μια αγαπημένη συνήθεια των Λονδρέζων, παίκτες της Μπράιτον. Μέσα στον ορυμαγδό μεταγραφών της, πολλοί αναρωτιούνται αν θα πιάσει ή όχι. Αν είναι αυτός ο παίκτης που θα κάνει τη διαφορά. Το ξεκίνημα του είναι εξαιρετικό στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Η μοίρα τα φέρνει και σκοράρει τα πρώτα του γκολ απέναντι στη Φλουμινένσε, την αγαπημένη του ομάδα. Την ομάδα που στάθηκε κοντά του και στον στήριξε. Δεν θα τα πανηγυρίσει. Θα ζητήσει μάλιστα συγγνώμη από τον κόσμο της «Φλου», αλλά θα προσθέσει ότι αυτή είναι η δουλειά του και γι’ αυτό πληρώνεται. Να βάζει γκολ. Οι τελευταίες εμφανίσεις της Τσέλσι έχουν φέρει αισιοδοξία στον κόσμο της και σίγουρα η φετινή χρονιά στην Πρέμιερ Λιγκ θα είναι μια τεράστια ευκαιρία για τον ίδιο να αποδείξει ότι είναι παίκτης τοπ επιπέδου. Όπως και να ‘χει όμως η ιστορία του έχει ένα μοναδικό ενδιαφέρον. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου και μια οικογένειας που δεν βρήκε διέξοδο στο ποδόσφαιρο, αλλά έκανε θυσίες για να παίξει ποδόσφαιρο.