To κακόφημο Ross Snyder Park, o κοντούλης, αδύνατος νεαρός που δεν τραβούσε την προσοχή κανενός, η ημέρα που του άλλαξε τη ζωή και το μπάσκετ του «θυμού και της ενέργειας». Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Ράσελ Ουέστμπρουκ είναι απλά μια unique περίπτωση ανθρώπου και αθλητή…
O πατέρας Ουέστμπρουκ (Ράσελ Τζούνιορ) ήταν ενεργός αθλητής, παίζοντας ερασιτεχνικά στα ανοιχτά του Λος Άντζελες. Όταν ο Russ ξεπετάχθηκε λίγο (δημοτικό) άρχισε να τον ακολουθεί παντού. Ο κατά τρία χρόνια μικρότερος Raynard, θα συνέχιζε την παράδοση μπαίνοντας και αυτός στο οικογενειακό playground team λίγο αργότερα. Ο νυν σούπερ-σταρ των Ουίζαρντς, περνούσε τότε την ώρα του στα μικρά δημοτικά γυμναστήρια της περιοχής. Εκεί που δεκάδες παιδιά στριμώχνονταν στις κερκίδες (όταν υπήρχαν) , περιμένοντας τη σειρά τους για να παίξουν. Οι γονείς του τον είχαν ωθήσει να βρίσκεται εκεί γιατί δεν ήθελαν να βρίσκεται στους δρόμους όπου τα πράγματα ήταν πολύ επικίνδυνα.
Το κακόφημο Ross Snyder Park έγινε το μέρος όπου ο μικρός Ράσελ κατάλαβε ότι το μπάσκετ είναι σημαντικό για αυτόν. Κάτι με το οποίο ήθελε να ασχοληθεί μεγαλώνοντας. Πίσω στα 90s, το συγκεκριμένο πάρκο δεν ήταν ακριβώς το πιο ασφαλές μέρος της πόλης. Καθημερινά συνέβαιναν πολλά θλιβερά γεγονότα στον χώρο αυτόν όμως τα παιδικά μάτια του Russ έβλεπαν μόνο το καλάθι και την πορτοκαλί μπάλα.
Στα εννιά του χρόνια, ο Ουέστμπρουκ μετακόμισε με την οικογένεια του στο Χόθορν (στο νοτιοδυτικό κομμάτι τους Λος Άντζελες) . Εκεί γνώρισε τον Khelcey Barrs ο οποίος έγινε ο καλύτερος του φίλος. Ο κολλητός του. Οι δύο τους είχαν κοινό σημείο την αγάπη τους για το μπάσκετ και περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μαζί, παίζοντας στα ανοιχτά γήπεδα της περιοχής.
Ο Ράσελ δεν ήταν τόσο καλός όσο ο Khelcey. Στο λύκειο πλέον, ο Mr.Triple Double του σημερινού ΝΒΑ είχε ύψος μόλις 1.73 και ζύγιζε 64 κιλά. Ήταν πολύ ανταγωνιστικός αλλά όχι τόσο skilled για να τραβήξει το ενδιαφέρον ενός καλού προγράμματος. Ο Khelcey από την άλλη, ήταν ένας από τους καλύτερους παίχτες στη χώρα. Ο ίδιος πίεζε τον Ράσελ καθημερινά να γίνει καλύτερος. Οι δύο τους είχαν δημιουργήσει το δικό τους όνειρο, σύμφωνα με το οποίο θα έπαιζαν μαζί κάποια μέρα στο θρυλικό UCLA.
O Barrs ήταν ένας φόργουορντ τύπου Ντουράντ. Αυτός που έκανε τάπες ή θα μάζευε το ριμπάουντ και θα συνέχιζε με coast to coast μέχρι το καλάθι. Σούταρε καταπληκτικά. Ήταν μακρύς και μπορούσε να κάνει σχεδόν τα πάντα στο παρκέ. Ήταν ο «αδερφός» του Ουέστμπρουκ. Κάπου εκεί, ήρθε «εκείνη» η ημέρα. Ο Barrs συνήθιζε να παίρνει τον Russ κάθε Τρίτη και να πηγαίνουν στο Southwest College gymnasium για να παίξουν απέναντι σε μεγαλύτερους και επίσης ταλαντούχους παίχτες.
Κάπου μετά το τέταρτο παιχνίδι, ο Barrs ξαφνικά κατέρρευσε πέφτοντας στο παρκέ, επάνω στο πόδι ενός συμπαίχτη του. Οι φίλοι του αρχικά νόμιζαν ότι αστειεύεται (γιατί ήταν τέτοιος τύπος). Όμως ο Khelcey άρχιζε να ανασαίνει με συριγμό.
«Khelcey κόφτο, δεν είναι αστείο» φώναξε ένας από τους συμπαίχτες του.
Ένας προπονητής του σχολείου του έδωσε τις πρώτες βοήθειες και λίγο πριν φτάσει το ασθενοφόρο, ο Khelcey άνοιξε τα μάτια του κοιτάζοντας με απορία τους γύρω του. Με ένα βλέμμα του στυλ «γιατί είστε όλοι από πάνω μου». Δευτερόλεπτα μετά, το κεφάλι του έγειρε και τα μάτια του έκλεισαν μια για πάντα. Η καρδιά του τον είχε προδώσει. Ήταν μόλις 16 ετών.
Το σοκ υπήρξε τεράστιο για τους πάντες και ειδικά για τον Ουέστμπρουκ. Χρειάστηκε αρκετό καιρό για να συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας του φίλου του. Ανέλαβε όλες τις αγγαρείες που άνηκαν στον Khelcey (ο Ουέστμπρουκ μάζευε και πετούσε τις σακούλες με τα απορρίμματα της γιαγιάς του κολλητού του) για να νιώθει κοντά του. Ο χαμός του Barrs ώθησε τον Ουέστμπρουκ στο να αφιερωθεί στο μπάσκετ. Ήταν πλέον κάτι σαν ιερό καθήκον.
Λίγο πριν την τελευταία χρονιά του στο λύκεια ο Ράσελ ψήλωσε απότομα φτάνοντας το 1.91. Ήταν κάτι που δεν μπορούσε να προβλέψει κανείς, δεδομένου του ότι οι γονείς του είχαν ύψος περίπου 1.70. Ήταν τότε που ήρθε η έκρηξη. Το μπάσκετ του θυμού και της ενέργειας που έχει τη βάση του στον Barrs και τα όσα έγιναν εκείνη τη μοιραία ημέρα, έκανε την εμφάνιση του. Και ακολουθεί τον Russ μέχρι σήμερα.
Ο Ουέστμπρουκ τελείωσε την τελευταία του χρονιά στο λύκειο με μέσους όρους 25 πόντων και 9 ριμπάουντ. Την ίδια εποχή o star του UCLA, Τζόρνταν Φάρμαρ, δήλωνε ότι αφήνει το κολέγιο μετά το τέλος της δεύτερης σεζόν του και οι Bruins θέλησαν να προσθέσουν έναν γκαρντ στο ρόστερ τους. Τον βρήκαν στο πρόσωπο του Russ, ο οποίος ξεκίνησε τη θητεία του στο πρόγραμμα ως ένας απλός ρολίστας, προσφέροντας άμυνα, ενέργεια και μερικές ανάσες στον εγκέφαλο της ομάδας, Ντάρεν Κόλισον. Ο τραυματισμός του floor general των Bruins την επόμενη σεζόν, έφερε τον Ουέστμπρουκ στο προσκήνιο. O freshman των 3.4 πόντων και των 0.8 ασσίστ έγραψε 12.7+4.3 αντίστοιχα ως sophomore, κατακτώντας το βραβείο του καλύτερου αμυντικού της Pac-10 στον δρόμο για το δεύτερο του F4.
Εν μέσω κύματος αμφισβήτησης για την προοπτική του (οι περισσότεροι μιλούσαν για ένα δυάρι χωρίς σουτ), ο Σαμ Πρέστι (GM των Σόνικς τότε) διέκρινε «χρυσό» στο πακέτο του Ουέστμπρουκ. Ήταν γοητευμένος από την εκρηκτικότητα και το ανταγωνιστικό του πνεύμα. Πίστευε ότι μπορεί να γίνει «ένας από τους καλύτερους περιφερειακούς αμυντικούς στο ΝΒΑ». Κάπως έτσι, τον επέλεξε στο Νο4 του ντραφτ του 2008.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Russ έφτασε μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ, έσπασε το ασύλληπτο ρεκόρ της triple double season του Όσκαρ Ρόμπερτσον το 2017 στην MVP χρονιά του και πριν λίγες ημέρες έγινε ο αθλητής με τα περισσότερα triple doubles στην ιστορία της λίγκας. Αλήθεια, το περίμενε κανείς; Μάλλον όχι. H αμφισβήτηση πάντα θα υπάρχει. Και ο Ουέστμπρουκ θα είναι εκεί, για να αντλεί δυνάμεις από αυτήν.
«Υπήρξα πρωταθλητής κάποτε πριν καν μπω στο ΝΒΑ. Μεγάλωσα στους δρόμους. Είμαι πρωταθλητής. Δεν χρειάζομαι έναν τίτλο στο ΝΒΑ για να το αποδείξω…»
Και αυτή μάλλον είναι η αλήθεια Russ…