Η αλήθεια είναι ότι η ζωή ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή δεν είναι η ευκολότερη. Μπορεί ένα μικρό ποσοστό να αμείβεται δυσανάλογα πολύ, αλλά ξεχνάμε ότι αυτή είναι η κορυφή της πυραμίδας, στα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου. Οι τύποι που τα έχουν όλα, χρήματα, δόξα, άνεση, αποτελούν ένα μικρό ποσοστό. Οι υπόλοιποι μοχθούν, παίζουν σε κακοτράχαλα γήπεδα, χτυπούν, έχουν μια καριέρα που κρατάει συνήθως λίγο, δεν παίρνουν πολλά χρήματα και πρέπει μέσα σε αυτή να καταφέρουν να φτιάξουν τη ζωή τους, συνήθως με χαμηλές αμοιβές. Όλα είναι όμως θέμα σύγκρισης. Κι ο Νιγηριανός επιθετικός της Νάπολι Βίκτορ Όσιμεν σίγουρα θα μας έλεγε ότι το ποδόσφαιρο ήταν μια πολύ πολύ καλύτερη εναλλακτική από αυτό που θα ήταν η δουλειά του αν δεν έβαζε το τόπι στα δίχτυα: «Αν δεν έπαιζα ποδόσφαιρο θα πουλούσα πράγματα για να βοηθήσω την οικογένειά μου. Έχασα τη μητέρα μου στα 6 μου, ο πατέρας μου έμεινε άνεργος μετά από τρεις μήνες και τα αδέρφια μου πουλούσαν νερό σε σακουλάκια σε αυτούς που δούλευαν στη χωματερή μέσα στον ήλιο.»
Η χωματερή που περιγράφει ο Βίκτορ στη συνέντευξή του όταν ακόμα ήταν παίκτης της Λιλ, δεν είναι κανένα οικόπεδο της γειτονιάς με τρία λάστιχα και ένα παλιό αυτοκίνητο. Ο Όσιμεν μεγάλωσε δίπλα στην Ολούσοσουν, τη χωματερή που μαζεύει το 65% των αποβλήτων του Λάγος, της πρωτεύουσας της Νιγηρίας που το 2018 έφτασε να φιλοξενεί περίπου 23 εκατομμύρια κατοίκους στην μητροπολιτική της περιοχή. Η Ολούσοσουν είναι η μεγαλύτερη χωματερή της Αφρικής και η 4η μεγαλύτερη στον κόσμο με έκταση (ελπίζοντας να έχω κάνει σωστά τη μετατροπή από εκτάρια) 1000 στρεμμάτων. Υποδέχεται καθημερινά 10.000 τόνους σκουπιδιών, σε μεγάλο βαθμό ηλεκτρονικών αποβλήτων. Όπως καταλαβαίνει κανείς, ο αέρας είναι εντελώς μολυσμένος και το έδαφος έχει ποτίσει με τοξικές ουσίες. Αρχικά υποτίθεται ότι θα ήταν χώρος μόνο για βιομηχανικά απόβλητα, αλλά η επέκταση του Λάγος έφερε τα σκουπίδια από τη γιγαντούπολη εκεί. Σύμφωνα με τους ειδικούς, κανείς δεν πρέπει να βρίσκεται σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων, αλλά υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που ζουν μέσα στη χωματερή σε αυτοσχέδιες τέντες πάνω σε λόφους σκουπιδιών, προσπαθώντας να κάνουν την τύχη τους ως ρακοσυλλέκτες. Έτσι κι αλλιώς, η πόλη έχει επεκταθεί και η χωματερή που κάποτε βρισκόταν στην άκρη της πόλης, περιβάλλεται πλέον από το Λάγος, με ένα σχολείο και ένα νοσοκομείο να βρίσκονται σε κοντινή απόσταση. Οι εικόνες είναι τραγικές. Σε ένα ρεπορτάζ της Washington Post από το 2017 υπάρχει βίντεο με ένα απορριμματοφόρο να φτάνει στη χωματερή και σαν μέλισσες, οι δυστυχείς άνθρωποι να το περικυκλώνουν περιμένοντας να είναι αυτοί οι πρώτοι που θα αρχίσουν το ψάξιμο. Κι όμως, όλοι αυτοί, σαν να βλέπεις ντοκιμαντέρ για τη φύση, παίζουν τον δικό τους ρόλο, ξεδιαλύνοντας συχνά τα σκουπίδια και βρίσκοντας τι κάνει για ανακύκλωση, με έμφαση στο πλαστικό, αλλά φυσικά και σε μέταλλα. Στη συνέχεια τα πουλάνε σε μεσάζοντες και αυτοί με τη σειρά τους τα στέλνουν στην Κίνα για να μετατραπούν σε νέα καταναλωτικά αγαθά, να τα χρησιμοποιήσει ο κόσμος και μετά να τα πετάξει και πάλι για να πάνε στη χωματερή. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει πολλές φορές ότι η χωματερή θα κλείσει, με τελευταία φορά υποτίθεται το 2022.
Η διαβόητη χωματερή της Νιγηρίας. Ο Όσιμεν θα μπορούσε να ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους που φαίνονται.
Κάπου εκεί ζούσε κι ο Βίκτορ Όσιμεν, κάπου εκεί έψαχνε μέσα στα σκουπίδια. Όταν βέβαια όλοι έψαχναν για τα πολύτιμα ανακυκλώσιμα υλικά, αυτός είχε άλλα όνειρα. Ποδοσφαιρικά παπούτσια. «Πήγαινα στη χωματερή με τον φίλο μου. Βλέπαμε ένα αριστερό ποδοσφαιρικό παπούτσι από τη μία μάρκα, ένα δεξί από ένα ζευγάρι από άλλη μάρκα και προσπαθούσαμε να τα συνδυάσουμε για να κάνουμε ένα ζευγάρι», θυμάται. Σε αυτό το μέρος δίχως ελπίδα ζούσε ο μικρός Βίκτορ και από αυτό το μέρος έβαλε ως στόχο να ξεφύγει μέσω του ποδοσφαίρου. Όλα τα αδέρφια έκαναν ό,τι μπορούσαν. Άλλοτε πουλώντας νερό σε σακουλάκια σε εργάτες, άλλοτε πουλώντας εφημερίδες στον δρόμο, άλλοτε πουλώντας πορτοκάλια. Μεγαλώνοντας, ο Βίκτορ καθάριζε τα λούκια στον δρόμο ή έκανε παρόμοιες δουλειές. Παράλληλα έπαιζε και ποδόσφαιρο και κατάφερε να φτάσει μέχρι και στις μικρές εθνικές της χώρας. Και εκεί οφείλει το πού βρίσκεται σήμερα. Με προπονητή τον Εμανουέλ Αμουνίκε, ιστορικό στέλεχος της εθνικής στο Μουντιάλ του 1994 και παλιό παίκτη της Μπαρσελόνα, ο Όσιμεν έκανε το ξεπέταγμά του στη Χιλή, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κ17. Αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ με 10 γκολ (και 2 ασίστ) και βγήκε 2ος καλύτερος παίκτης του τουρνουά, με τη Νιγηρία να στέφεται παγκόσμια πρωταθλήτρια. Στη Νιγηρία τον έμαθε όλος ο κόσμος και στις άλλες χώρες οι σκάουτερ έτρεξαν να ειδοποιήσουν τις ομάδες. Τελικά, η ομάδα που κέρδισε την υπογραφή του ήταν η Βόλφσμπουργκ.
«Μεγάλωσα σε ένα μέρος που κανείς δεν σου λέει να πιστέψεις στον εαυτό σου»
Ο Όσιμεν μετακόμισε στη Γερμανία το 2017, μαζί με τον πατέρα του και τον αδερφό του. Όπως λέει ο ίδιος, είχε μιλήσει και με τον Βενγκέρ, αλλά υπήρχε ενδιαφέρον και από συλλόγους όπως η Ίντερ, η Μίλαν, η Ατλέτικο Μαδρίτης, η Μπάγερν και η Μπαρσελόνα. Ο ίδιος αποφάσισε να πάει σε έναν μικρότερο σύλλογο και όχι στην Άρσεναλ γιατί είχε ως στόχο να παίζει και ταυτόχρονα να βελτιώνεται. Τα πράγματα δεν πήγαν όμως καθόλου καλά. Απανωτοί τραυματισμοί σε γόνατο και ώμο, δυσκολίες προσαρμογής σε φαγητό, καιρό, κουλτούρα που έγιναν ακόμα πιο έντονες όταν η οικογένειά του έπρεπε να επιστρέψει πίσω στη Νιγηρία και ένα μέλλον που φάνταζε αβέβαιο. Ο Νιγηριανός επιθετικός έμπαινε σε αποστολές, έπαιρνε κάποια λεπτά συμμετοχής, αλλά δεν ξεχώριζε, δεν έδειχνε παίκτης έτοιμος για αυτό το επίπεδο. Το καλοκαίρι του 2018 και ενώ ήδη βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση στην ομάδα, επιστρέφει στη Νιγηρία και μολύνεται από το παράσιτο της ελονοσίας. Στη Γερμανία τον βάζουν σε καραντίνα όταν επιστρέφει και αντιλαμβάνεται ότι είναι η αρχή για να μείνει εκτός πλάνων. Βρίσκει διέξοδο και δανεισμό στο Βέλγιο. Αφού Ζούλτε Βάρεγκεμ και Μπριζ τον είχαν ήδη απορρίψει μέσα στο καλοκαίρι, η Σαρλερουά είναι αυτή που θα πάρει το ρίσκο.
Εκεί αναγεννάται. Σκοράρει 20 φορές σε 36 αγώνες και βρίσκει ξανά τη χαρά του για μπάλα. Οι απαιτήσεις στη Γερμανία ήταν μεγάλες, περίμεναν πάρα πολλά από μένα, θα πει. Η Σαρλερουά θα πληρώσει τη ρήτρα του και να τον αποκτήσει. Αυτό δεν θα κρατήσει πολύ. Διάφορες ομάδες ενδιαφέρονται για τον Όσιμεν. Στον γαλλικό Βορά, ο Λουίς Κάμπος θα τον πιστέψει πολύ και θα τελικά θα κερδίσει τη μάχη της απόκτησής του. Ο Όσιμεν πηγαίνει στη Λιλ. Θα συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε στο Βέλγιο. Όχι με τα ίδια νούμερα, αλλά σίγουρα σε ένα πολύ πιο δύσκολο πρωτάθλημα. Η Λιλ θα τερματίσει 4η το 2020 κι ο Βίκτορ θα σκοράρει 13 φορές στο πρωτάθλημα και άλλες 5 σε κύπελλο και Ευρώπη. Το όνομά του έχει φτιάξει για τα καλά. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι θα μείνει κι άλλο στη Γαλλία. Κανείς δεν περιμένει ότι η τιμή του θα εκτοξευτεί τόσο πολύ και ότι αντί να πάει στην Αγγλία (για την οποία μιλάει πάντα σαν στόχο του), η Νάπολι είναι αυτή που θα κάνει ρεκόρ μεταγραφής για Αφρικανό παίκτη δίνοντας 70 εκατομμύρια Ευρώ για να τον αποκτήσει. Η μεταγραφή αυτή βέβαια θα απασχολήσει τις αρχές, καθώς πιστεύεται ότι έγιναν τα κλασικά φουσκώματα για λογιστικούς λόγους.
Δύο από τους λόγους της φετινής πορείας της Νάπολι
Η συζήτηση για το αν ο ντε Λαουρέντις έκανε καλά να φέρει έναν «άγουρο» παίκτη θα απασχολήσει τα ιταλικά ΜΜΕ. Κάποιοι τραυματισμοί και ο COVID τον κρατούν εκτός ομάδας σε αρκετά ματς, αλλά καταφέρνει να σκοράρει 10 φορές την πρώτη του σεζόν. Ο Όσιμεν βρίσκεται συχνά στις ειδήσεις. Άλλοτε για γκολ, άλλοτε για άσχετα θέματα. Όπως όταν δέχεται ρατσιστική επίθεση από τους οπαδούς της Βερόνα ή όπως όταν ο Σπαλέτι τον διώχνει από μία προπόνηση γιατί «μιλούσε πολύ». Θα τρομάξει τον κόσμο με έναν πολύ άσχημο τραυματισμό στο ματς με την Ίντερ πέρσι. Τότε που χτύπησε στο πρόσωπο, κάτω από το μάτι, με τον Σκρίνιαρ, σπάζοντας το οστό του με αποτέλεσμα να χρειαστεί δύσκολη επέμβαση με βίδες και μεταλλικές πλάκες. Ακόμα και σήμερα, συνεχίζει να φορά την προστατευτική μάσκα, από ανθρακονήματα πλέον, παρότι ιατρικά είναι ΟΚ. «Θα τη βγάλει όταν αυτός νιώσει έτοιμος, αυτή τη στιγμή την έχει συνηθίσει και δεν ενοχλεί», θα πει ο γιατρός του. Προς το παρόν τη βγάζει κάποιες φορές μετά από γκολ.
Το όνομά του ακούγεται σταθερά για την Άρσεναλ και το περασμένο καλοκαίρι. Τελικά ο ίδιος παραμένει στον ιταλικό Νότο. Και μαζί με τα άλλα παιδιά του Σπαλέτι, κάνει μία απίστευτη χρονιά προς το παρόν. Με την ομάδα του να είναι 1η στην Ιταλία, 1η σε έναν εξαιρετικά δύσκολο όμιλο στο Τσάμπιονς Λιγκ και τον ίδιο να σκοράρει πολύ συχνά, λες και η μάσκα του φέρνει γούρι. Ο ικανότατος Ιταλός τεχνικός έχει βρει τον τρόπο να τον εκμεταλλεύεται. Ακολουθώντας μια τακτική μαστίγιου-καρότου, κράζοντάς τον δημόσια αν έχει κάποιο παράπονο και αποθεώνοντάς τον σε άλλες στιγμές, ξέρει ότι η δύναμη του Όσιμεν δεν είναι να κουβαλάει την μπάλα για πολλά μέτρα, κάνοντας μαγικά, ντριμπλάροντας. Είναι οι κινήσεις του χωρίς την μπάλα, στον χώρο, η ικανότητά του να μπορεί να κάνει γκολ με λίγες σχετικές προσπάθειες. Και σίγουρα, η φετινή σεζόν του Κβαρατσχέλια, έχει αναδείξει όλα τα προτερήματα του Νιγηριανού, με τις πάσες του πρώτου και τα γκολ του δεύτερου να είναι συχνή κατάσταση. Σε μια πόλη που αγαπά να λατρεύει, να φτιάχνει ινδάλματα (αλλά και να μισεί με πάθος), σε μια πόλη που λάτρεψε τον Ντιέγκο όσο ίσως καμία άλλη, οι ελπίδες των φιλάθλων φέτος βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε έναν Γεωργιανό και έναν Νιγηριανό. Ο δεύτερος, από τη χωματερή, έφτασε στα σαλόνια του Τσάμπιονς Λιγκ και όλοι στην πόλη της Νάπολης εύχονται οι τραυματισμοί να τον αφήσουν ήσυχο και να βρίσκεται εκεί μέχρι το τέλος της δύσκολης διαδρομής προς το σκουντέτο. Πριν τέσσερα μόλις χρόνια, τον απέρριπταν ομάδες του Βελγίου, σήμερα είναι ένα από τα πιο καυτά ονόματα στην Ευρώπη. Το μόνο που τον στενοχωρεί είναι ότι ο πατέρας του δεν βρίσκεται πια στη ζωή για να τον καμαρώσει. Πρόλαβε τουλάχιστον να τον δει να αναγεννά την καριέρα του στη Γαλλία.