Πέμπτη 5 Μαρτίου. Βόρειο Λονδίνο. Στις εξέδρες του νέου γηπέδου της Τότεναμ επικρατεί αναβρασμός και μεγάλη ένταση. Η ομάδα του Ζοσέ Μουρίνιο, έχει φτάσει στα πέναλτι, μετά το 1-1, παράτασης και κανονικής διάρκειας, απέναντι στην αδύναμη Νόριτς. Το σκορ είναι στο 2-2 και ο, άγνωστος σε πολλούς επιθετικός, Τρόι Πάροτ έχει μόλις αστοχήσει στο τέταρτο πέναλτι της ομάδας του. Ξαφνικά η ένταση θα ανέβει κατακόρυφα, μιας και ο επόμενος εκτελεστής των «καναρινιών», χωρίς κανένα ίχνος σεβασμού, κάνει ατάραχος ποδαράκια με τη μπάλα, γελώντας με τον διαιτητή, πριν τη στήσει στα 11 βήματα και εκτελέσει, με χειρουργική ψυχραιμία, προς το παράθυρο της εστίας του Ολλανδού τερματοφύλακα Μίκελ Βορμ. Σαν να μην έφτανε όλη αυτή η επίδειξη θράσους, και θάρρους, ο σκόρερ θα το συνεχίσει, πανηγυρίζοντας μπροστά από τους φίλους των «σπιρουνιών», ζητώντας τους να σωπάσουν και θυμίζοντας, σε όλους, την δηλωμένη του αγάπη προς την άλλη μεγάλη ομάδα του Λονδίνου. Την Άρσεναλ. Ο Τιμ Κρουλ θα αποκρούσει το επόμενο πέναλτι του Φερνάντες, θυμίζοντας σε όλους γιατί κάποτε τον έριξε σε αγώνα Μουντιάλ, λίγο πριν τη διαδικασία των πέναλτι, ο προπονητής του Λουίς Φαν Χάαλ, και κάπως έτσι η Νόριτς θα βρεθεί για πρώτη φορά, μετά από 28 χρόνια, στην τελική οχτάδα του Κυπέλλου Αγγλίας. Το όνομα του νεαρού «ασεβή» είναι Τοντ Κάντγουελ και είμαι σίγουρος πως πρόκειται να μας απασχολεί για πολλά χρόνια στο μέλλον.
Ο Κάντγουελ ανήκει σε μια νέα γενιά Άγγλων ποδοσφαιριστών με χαρακτηριστικά αρκετά μακριά από αυτά του τυπικού Βρετανού ποδοσφαιριστή περασμένων δεκαετιών και σε ακόμα μία, αυτών των νεαρών που τόλμησαν να αφήσουν τη σιγουριά του Νησιού σε τρυφερή ηλικία και έφυγαν για άλλες χώρες, μπαίνοντας σε ένα διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού, μαθαίνοντας παράλληλα το ποδόσφαιρο και από μια άλλη, ίσως πιο μοντέρνα, φιλοσοφία. Στην ίδια κατηγορία φυσικά και ανήκουν ο Τζέισον Μάουντ, της Τσέλσι, και ο Τζέιντον Σάντσο, της Ντόρτμουντ. Ο Τοντ Κάντγουελ μπαίνει όμως και σε μια άλλη λίστα, πιο μεγάλη και λαμπερή. Αυτή των νέων ταλαντούχων κεντρικών χαφ που πάνω τους θα στηριχθεί η εθνική Αγγλίας τα επόμενα χρόνια. Μαζί με τον Τζέιμς Μάντισον της Λέστερ, και τον «σούπερ» Τζακ Γκρίλις της Άστον Βίλα. Τη στιγμή πάντως που γράφονται αυτές οι γραμμές ο νεαρός αστέρας της Νόριτς βρίσκεται λίγο πιο πίσω από όλους τους προαναφερθέντες. Απ’ την άλλη, αν συνυπολογίσουμε πως βρίσκεται μόλις στα 22 του χρόνια και πως η φετινή είναι η πρώτη του σεζόν σε μεγάλη κατηγορία, ασχέτως αν η ομάδα του δεν τα πηγαίνει καθόλου καλά, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε γιατί το καλοκαίρι αναμένεται να αφήσει το Κάροου Ρόουντ για κάποια εκ των Big-6 της Πρέμιερ Λιγκ. Οι φήμες άλλωστε ήδη οργιάζουν για τον ξανθομάλλη μεσοεπιθετικό, μπλέκοντας το όνομά του με ένα σωρό μεγάλες ομάδες, ωθώντας μάλιστα πολλούς προπονητές να εκφραστούν με κολακευτικά σχόλια για τον ίδιο και το σπουδαίο ταλέντο του.
Γεννημένος στις 27 Φεβρουαρίου του ’98 στο Ντίρεμ του Νόρθφολκ, μόλις 25 χιλιόμετρα δυτικά του Νόριτς, προς μεγάλης μας έκπληξης, όταν ήταν μικρός δεν είχε ως πρώτο μέλημα το ποδόσφαιρο, προτιμώντας να παίζει βιντεοπαιχνίδια και να παρακολουθεί, με τις ώρες, παιδικά προγράμματα μπροστά από μία οθόνη. Οι γονείς του, σκεπτόμενοι ορθώς, για να τον δραστηριοποιήσουν, και να τον σηκώσουν απ’ τον καναπέ, τον έγραψαν στη τοπική ποδοσφαιρική ακαδημία, και εκεί συνέβη το παρακάτω αξιοπερίεργο. Ο μικρούλης αν και δεν ήταν καθόλου αθλητικός, με τους προπονητές του να μιλούν για έναν μικρό τεμπέλη που δεν έδειχνε να αγαπά το άθλημα ιδιαίτερα, όταν έμπαινε στο γήπεδο, δεν ήταν απλά ένας καλός ποδοσφαιριστής, αλλά μεταμορφωνόταν στον καλύτερο παίκτη ολόκληρης της ακαδημίας. Η φήμη για εκείνο το ξανθό παιδάκι που «μιλούσε» στη μπάλα δεν άργησε να φτάσει παντού, και κάπως έτσι, το 2008, η ακαδημία της Νόριτς τον έκανε δικό της. Εκεί συνέχισε να βλέπει το ποδόσφαιρο ως παιδικό παιχνίδι, μιλάμε άλλωστε για ένα 10χρόνο, αλλά πήρε επίσης το πρώτο σημαντικό ερέθισμα για να καταλάβει πως ίσως ήταν προορισμένος για κάτι μεγαλύτερο, φτάνοντας -αν φυσικά δουλέψει- να εξελιχθεί σε κανονικό, σε επαγγελματία, ποδοσφαιριστή. Αυτό δηλαδή που έβλεπαν στο πρόσωπό του, όλοι οι προπονητές του.
Από την παρουσία στη Φορτούνα
Ο προπονητής που, όταν έγινε επαγγελματίας, πίστεψε πρώτος στο ταλέντο του ήταν ο νυν προπονητής της ομάδας, Ντάνιελ Φάρκε, δίνοντάς του μερικές συμμετοχές στο κύπελλο, με την πρώτη ομάδα, από το 2017, και ήταν αυτός επίσης που, τον Ιανουάριο του 2018, τον παρότρυνε να φύγει για την Φορτούνα Σίταρντ, στη Β’ Ολλανδίας, έτσι ώστε να πάρει παιχνίδια στα πόδια του, δουλεύοντας παράλληλα σε ένα αρκετά διαφορετικό στυλ παιχνιδιού που θα τον βοηθούσε να εξελίξει τα δικά του τεχνικά χαρακτηριστικά μέσω, κυρίως, της ελευθερίας που θα έβρισκε σε αυτό. Όπερ και εγένετο. Ο νεαρός μέσος αγωνίστηκε εκεί που πραγματικά του αρέσει να αγωνίζεται, ως κεντρικός, βοηθώντας την ομάδα να κερδίσει την άνοδο για την μεγάλη κατηγορία. Το σημαντικότερο όμως για τον ίδιο, δεν ήταν αυτό αλλά το γεγονός πως το ίδιο καλοκαίρι επέστρεψε στη Νόριτς πανέτοιμος για να κερδίσει τη θέση του οργανωτή στη βασική εντεκάδα. Μια θέση που είχε μείνει ορφανή μετά την πώληση του Μάντισον στη Λέστερ, έχοντας παράλληλα στόχο την καθιέρωση και όνειρο την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ. Εννέα μήνες αργότερα τα είχε καταφέρει και τα δύο. Κατακτώντας το πρωτάθλημα της Τσάμπιονσιπ, και φυσικά την άνοδο, και μπαίνοντας, δικαίως, στην καλύτερη εντεκάδα της κατηγορίας, όντας ένας εκ των ποιοτικότερων δημιουργικών μέσων της δεύτερης κατηγορίας. Οι 24 key passes, ένα εξαιρετικό στατιστικό για ένα τόσο νέο παιδί, ήταν το πρώτο σημαντικό παράσημο που έδειχνε αρκετά από αυτά που μπορούσε να κάνει.
«Πραγματικά ζω ένα υπέροχο όνειρο. Είναι φοβερό να φοράω τη φανέλα της ομάδας της περιοχής μου και να αγωνίζομαι γι’ αυτή. Ώρες-ώρες κλείνω τα μάτια και νομίζω πως όταν τα ανοίξω όλο αυτό δεν θα υπάρχει»
Ο Τοντ Κάντγουελ διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεται να έχει κάποιος σύγχρονος μέσος για να παίξει ποδόσφαιρο σε μια ομάδα που θα έχει ως πρώτο στόχο να παράξει. Εξαιρετικός τεχνικά, με καλά τελειώματα, και μια σπάνια οξυδέρκεια για την ηλικία του, μπορεί να κινηθεί μοναδικά και να γεμίσει ποιοτικά τα κενά ανάμεσα στις γραμμές της ομάδας. Σημαντικό επίσης πως μπορεί να αγωνιστεί τόσο ως πλάγιος μέσος, δίνοντας στηρίγματα στον επιθετικό, πατώντας συνεχώς περιοχή, αλλά και ως εσωτερικός μέσος σε τριάδα, ένα σύστημα που αρέσκονται να χρησιμοποιούν πολλοί από τους κορυφαίους σύγχρονους προπονητές της Ευρώπης. Για κακή του τύχη, η δική του εξαιρετική φετινή παρουσία έχει χαθεί μέσα στη μετριότητα της Νόριτς. Μιας Νόριτς που -δυστυχώς για την ίδια- πρέπει να φέρει τα πάνω κάτω για να γλιτώσει τον υποβιβασμό μιας και βρίσκεται στην τελευταία θέση με μόλις 21 βαθμούς σε 29 παιχνίδια. Ο Κάντγουελ μετρά ήδη 6 γκολ και 2 ασίστ στο πρωτάθλημα, έχοντας 1.1 key pass ανά παιχνίδι και 81% στις σωστές μεταβιβάσεις. Μετρά επίσης σχεδόν 1.5 σουτ και 1.5 επιτυχημένες ντρίμπλες τον αγώνα και βρίσκεται ήδη, εκτός απ’ τα μπλοκάκια πολλών προπονητών της Πρέμιερ Λιγκ, στις σημειώσεις του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ για τα μελλοντικά του σχέδια με την εθνική Αγγλίας. Άλλωστε είναι ήδη μέλος στις μικρές εθνικές.
«Όταν ήμουν μικρός υπήρχαν άνθρωποι που δεν πίστευαν σε μένα. Ήμουν αρκετά αδύναμος. Είχα αυτό το εντελώς παιδικό παρουσιαστικό. Αυτή τη φάτσα που δεν μπορεί να τρομάξει τον αντίπαλο. Ο Τζάστιν Μπίμπερ του ποδοσφαίρου, όπως με λέει χαρακτηριστικά ο Πίτερ Κράουτς. Μάλλον δεν πίστευα και εγώ τόσο πολύ στον εαυτό του. Υπήρξε περίοδος που δεν ήξερα αν θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής. Όταν κατάλαβα τι είναι το ποδόσφαιρο και τι μπορώ να κάνω μέσα σε αυτό μπόρεσα να αφήσω πρώτα απ’ όλα ελεύθερο το μυαλό μου, με τα πόδια να μην μπορούν να αντισταθούν σε αυτά που αυτό απαιτεί. Όταν μπορέσεις να βρεις αυτή τη σταθερότητα, και αυτή την ισορροπία, με τον εαυτό σου, τότε καταλαβαίνεις πως μπορείς να σταθείς το ίδιο καλά σε ένα λασπωμένο γήπεδο της Τσάμπιονσιπ με τα τάκλιν να σφυρίζουν δίπλα σου αλλά και στο Άνφιλντ ή το Όλντ Τράφορντ». Λόγια του ίδιου που φανερώνουν περίτρανα την εν γένει φιλοσοφία του γύρω απ’ το ποδόσφαιρο αλλά και μια ωριμότητα αντιστρόφως ανάλογη του παρουσιαστικού του.
Ο Τοντ Κάντγουελ είναι ο πέμπτος παίκτης από την ακαδημία της Νόριτς, μαζί με τους Μαξ Άαρονς, Τζαμάλ Λίουις, Άνταμ Ίντα και Μπεν Γκοντφρέι, που καταφέρνει τα τελευταία τρία χρόνια να φτάσει στην ανδρική ομάδα. Με το πρωτάθλημα να επιστρέφει μετά από τρεις μήνες, λόγω του COVID-19, ουδείς μπορεί να γνωρίζει σε τι κατάσταση θα βρίσκεται τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα του, με το πρώτο -στα μέτρα τους- τεστ, απέναντι στην Σαουθάμπτον, να θεωρείται υψίστης σημασίας για την μάχη που αναμένεται να δώσουν για την παραμονή. Απ’ την άλλη, οι οπαδοί της ομάδας ονειρεύονται νίκες (και καλά κάνουν) ζητώντας περισσότερα γκολ και ακόμα πιο πολλούς πανηγυρισμούς, όπως εκείνον που λάνσαρε ο νεαρός μετά το τέρμα του απέναντι στην πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Σίτι, όταν η Νόριτς επικράτησε των «πολιτών» με 3-2, εντός έδρας, τον περασμένο Σεπτέμβριο, ταρακουνώντας, έστω και για λίγο, τα θεμέλια της Πρέμιερ Λιγκ. Όπως έχει πει και ο ίδιος «Εκείνος ο πανηγυρισμός, με το κύμα και το σερφ, βγήκε αβίαστα επειδή πριν τον αγώνα άκουγα το τραγούδι Surf του ράπερ Young Thug. Ούτε που τον είχα σκεφτεί». Ειλικρινά πάντως, ίσως είναι καλή ιδέα να ακούει ολόκληρο τον δίσκο πριν από κάθε παιχνίδι για αυτές τις τελευταίες εννέα αγωνιστικές.