Από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκε με την προπονητική, ο Αργύρης Πεδουλάκης, έβλεπε το μπάσκετ διαφορετικά από τους υπόλοιπους προπονητές. Για τον προπονητή του Παναθηναϊκού π.χ. στο μπάσκετ δεν υπάρχουν θέσεις. Οι παίκτες ξεχωρίζουν από την ικανότητα τους να παίζουν με πρόσωπο, με πλάτη ή με πρόσωπο και πλάτη στο καλάθι, αλλά και από το να μαρκάρουν ισοϋψείς, κοντύτερους ή ψηλότερους αντιπάλους.

Για τον Πεδουλάκη, δημιουργός δεν είναι μόνο ο πλέι μέικερ, αλλά και ο ψηλός. Το έκανε με τον Τσαρτσαρή και τον Βόιτσικ στο Περιστέρι, με τον Γκόλεματς στον Πανελλήνιο και θα το κάνει φέτος με τον Μπουρούση στον Παναθηναϊκό. Ο «Άρτζι» είναι κοινό μυστικό ότι θέλει τους παίκτες του μικρούς προπονητές. Να διαβάζουν καλά το παιχνίδι, να βρίσκουν αυτόματα τα mismatch και να καλύπτουν τους χώρους στην άμυνα ώστε ο αντίπαλος να μην φτάνει στο καλάθι. Να αγωνίζονται κι όχι να παίζουν. Να είναι πρεσβευτές του περίφημου σκεπτόμενου μπάσκετ.

Είτε λόγω της προηγούμενης θητείας του Πεδουλάκη στον Παναθηναϊκό, είτε λόγω αντιπάθειας στον Έλληνα κόουτς, ορισμένοι προσπαθούν να πείσουν ότι το σκεπτόμενο μπάσκετ που πρεσβεύει ο έμπειρος τεχνικός είναι το… αργό μπάσκετ. Θα διαψευστούν, μόλις δουν τον φετινό Παναθηναϊκό για πρώτη φορά στο παρκέ. Και θα διαψεύδονται όλο και περισσότερο όσο περνάει ο χρόνος και το τριφύλλι θα βρίσκει τους αυτοματισμούς του. Ο Παναθηναϊκός θα είναι της φιλοσοφίας «γρήγορα ναι, πρόχειρα όχι» όπως έλεγε ένα παλιό σποτάκι.  Άσε που άλλο είναι το γρήγορο μπάσκετ κι άλλο το… ελευθέρας βοσκής. Το πρώτο αν το εφαρμόσεις σωστά μπορεί να σε οδηγήσει στην κορυφή. Το δεύτερο στο γκρεμό. Αποδεδειγμένα.

SOKIN