Όταν συναντήθηκα για πρώτη φορά με τον Τζόρτζ Φλόιντ και γνωριστήκαμε, η ομοιότητα μας, μας σόκαρε. Αρχίσαμε και οι δύο λοιπόν να κάνουμε ο ένας τον άλλον ερωτήσεις του στυλ «ποιος είναι πατέρας σου».  Για εμένα ήταν κάτι σαν δίδυμος αδερφός…

Ήταν τότε σε μια συγκέντρωση φίλων στο Χιούστον όπου οι δυο τους γνωρίστηκαν. Ανέπτυξαν μια στενή φιλία, ίσως γιατί ο Φλόιντ θύμιζε στον Τζάκσον (πέραν της ομοιότητας τους φυσιογνωμικά) ένα κομμάτι του εαυτού του . Τον αδελφό που έχασε σε μικρή ηλικία.

Πίσω στο 1994, ο μεγάλος του αδελφός είχε επισκεφτεί την τότε κοπέλα του. Για τον Στέφεν, ο άνθρωπος αυτός υπήρξε το πρότυπο του. Αυτός που του έδειχνε πώς να συμπεριφέρεται σωστά στη γειτονιά, πως να ντύνεται, πώς να είναι κουλ.  Ήταν μια καθημερινή συνάντηση η οποία σε τίποτα δεν προδίκαζε αυτό που θα ακολουθούσε. Κάποια στιγμή στο σημείο εκείνο έφτασε ο πρώην της κοπέλας και το ραντεβού εξελίχθηκε σε καβγά. Δύο φίλοι του πρώην της κοπέλας,  άρπαξαν τον αδελφό του Τζάκσον από πίσω και άρχισαν να τον χτυπούν στο κεφάλι με κάποια μπουκάλια και ένα σωλήνα. Ο 25χρονος Ντόναλντ μεταφέρθηκε στην εντατική όπου εξέπνευσε την επόμενη ημέρα.

Αυτό ήταν το γεγονός που άλλαξε πλήρως τον ψυχισμό του Στέφεν Τζάκσον. Από εκείνη την ημέρα, όταν και βίωσε το αίσθημα της απώλειας, η ψυχή του μαλάκωσε. 

«Κάθε ημέρα της ζωής μου σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. Μακάρι να ήμουν εκεί για να τον βοηθήσω» λέει ο ίδιος.

Από τότε ο Τζάκσον έσκυψε επάνω από την οικογένεια του και τα προβλήματα των υπολοίπων. Ήθελε, με κάθε τρόπο να βοηθάει αυτούς που είχαν ανάγκη. Να στέκεται δίπλα τους. Η εμπειρία αυτή τον είχε διαλύσει και είχε πλάσει έναν καινούργιο άνθρωπο. Κάτι σαν φύλακα-άγγελο για όλους τους αδύναμους. Εκεί εντοπίζονται οι ρίζες της επίμονης προσπάθειας του (που τον χαρακτήριζε σε όλη του την καριέρα) να προστατεύει τους συμπαίχτες του.

Ο «Κάπταιν Τζακ» αποτέλεσε μια από τις δυνατότερες φιγούρες-αποδυτηρίων στην ιστορία του ΝΒΑ. Ήταν ο τύπος που έκανε την ομάδα, οικογένεια. Και αυτά τα σύνολα συνήθως, παράγουν όμορφα «παραμύθια». Όπως αυτό των Σπερς του 2003 που έφτασαν μέχρι τον τίτλο του πρωταθλητή. Ή των Ουόριορς του 2008 που με αυτόν και τον Μπ. Ντέιβις ως ηγέτες, άφησαν εκτός ημιτελικών περιφέρειας τους Μαβς του Ντιρκ Νοβίτσκι. Όταν ο Λάρι Μπερντ σε χαρακτηρίζει ως τον «πιο σκληρό παίχτη στη λίγκα», σίγουρα έχεις κάτι ξεχωριστό μέσα σου.

Βρέθηκε στο επίκεντρο για καλούς και άσχημους λόγους πολλές φορές. Είτε για παράνομη οπλοχρησία ή γιατί ακύρωσε έναν γάμο με τη μητέρα του παιδιού του (για τον οποίον είχε ήδη πληρώσει ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό) την ημέρα της τελετής όταν αυτή αρνήθηκε να υπογράψει μέχρι τη τελευταία στιγμή ένα προγαμιαίο συμβόλαιο που της είχε δώσει μήνες πριν.

Ο Στέφεν Τζάκσον υπήρξε ένας σπουδαίος 3&D πλάγιος παίχτης. Επάνω από όλα όμως, υπήρξε ηγέτης. Ήταν η επιτομή του «μαζί του πάω στον πόλεμο». Μαχητής, ενεργός στην κοινωνία,  ανθρώπινος. Πλέον, έχει ταυτιστεί με τις διαδηλώσεις που έχουν σαρώσει τα μήκη και τα πλάτη των ΗΠΑ για τον άδικο χαμό του Φλόιντ. Η εικόνα του να κρατάει στους ώμους του την κόρη του αδικοχαμένου φίλου του, με τη μικρή να αναφωνεί ότι «ο μπαμπάς αλλάζει τον κόσμο» ραγίζει καρδιές.  Ο Τζάκσον είναι μια από τις «φωνές» της κίνησης αυτής.

Ο Μάρκους Τόμπσον, ένας δημοσιογράφος της Καλιφορνέζικης εφημερίδας Contra Costa Times αποκωδικοποίησε το κοινωνικό του προφίλ του «Κάπταιν Τζακ», περιγράφοντας τον:

«Παίρνει τους νεαρούς συμπαίχτες του υπό την προστασία του. Τους πηγαίνει για ψώνια, ακούει τα προβλήματα τους, τους συμβουλεύει. Κάνει όλα αυτά τα μικρά πράγματα που δεν κάνει συνήθως ένας εκατομμυριούχος αθλητής. Κοιτάζει κάθε άνθρωπο που του μιλάει στα μάτια, δείχνοντας ότι νοιάζεται για αυτό που του λέει. Τον βλέπεις συχνά έξω να επιδίδεται σε χειραψίες, αγκαλιές με τον κόσμο, φιλάει τις γυναίκες στο μάγουλο. Σηκώνει το ποτήρι του, κάνει τους άλλους να νιώθουν ξεχωριστοί. Όπως είχε πει ο Gwen Knapp της εφημερίδας San Francisco Chronicle, είναι το τέλειο πρόσωπο για να αντιπροσωπεύσει έναν οργανισμό».

Τελικά ο Τιμ Ντάνκαν, μάλλον είχε δίκιο. Ο Τζάκσον υπήρξε «ο απόλυτος συμπαίχτης».