Μια αναμέτρηση ανάμεσα στη Ρεάλ και τη Μάντσεστερ Σίτι δεν είναι σήμερα κάτι ασυνήθιστο για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Από τότε που η αγγλική ομάδα πέρασε στα χέρια των Αράβων οι συναντήσεις της με τη «Βασίλισσα» είναι συχνό φαινόμενο. Κάπως έτσι, η κόντρα τους το βράδυ της Τρίτης στο Μπερναμπέου θα είναι η ένατη από το 2012! Για την ακρίβεια, θα είναι η ένατη στην ιστορία των ομάδων αφού πριν την έλευση του Σεΐχη η μόνη φορά που βρέθηκαν αντιμέτωπες ήταν για ένα φιλικό παιχνίδι. Στα χαρτιά τουλάχιστον, γιατί στην πράξη μόνο φιλικό δεν ήταν.
Ταξιδεύουμε στο 1979. Στα τέλη εκείνης της δεκαετίας η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν σταθερά μια από τις πρωταγωνίστριες του ισπανικού ποδοσφαίρου. Μόνο μέσα στα 70s είχε κερδίσει πέντε πρωταθλήματα και τρία κύπελλα και ετοιμαζόταν να προσθέσει σε αυτά τα νούμερα ένα ακόμα νταμπλ. Η μεγάλη της διαφορά με τη σημερινή φουρνιά της εντοπιζόταν στην Ευρώπη. Όταν αποσύρθηκε η χρυσή γενιά των 60s, πήρε μαζί της και τη φόρμουλα της επιτυχίας στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Από το 1966 έως τότε όχι μόνο δεν είχε ξαναφτάσει σε τελικό αλλά μετρούσε και αρκετούς σοκαριστικούς αποκλεισμούς από τον δεύτερο κιόλας γύρο της διοργάνωσης: Το 1968 από τη Ραπίντ Βιέννης, το 69′ από τη Σταντάρ Λιέγης, το 76′ από τη Μπριζ και το 78′ από τη Γκρασχόπερς!
Super προσφορά* γνωριμίας στη Stoiximan: Κωδικός “COSMOTETV”
Γι’αυτό και τον Δεκέμβριο του 1979, λίγο μετά την πρόκριση στα προημιτελικά του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, ο Σέρβος προπονητής Βούγιαντιν Μπόσκοφ ζήτησε από τη διοίκηση να κλείσει ένα διεθνές φιλικό την περίοδο των γιορτών, ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα για τα κρίσιμα ευρωπαϊκά παιχνίδια της άνοιξης. Με δυο από τις πιθανές αντιπάλους να προέρχονται από τη Βρετανία (η Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ και η Σέλτικ, με την οποία και κληρώθηκε τελικά), οι άνθρωποι των Μαδριλένων εστίασαν στο Νησί και κατέληξαν στην επιλογή της Μάντσεστερ Σίτι.
Σε αντίθεση με τη Ρεάλ, η Σίτι εκείνης της περιόδου δεν είχε πολλά κοινά με την σημερινή ομάδα του Πεπ. Ήταν ένας σύλλογος καταδικασμένος στη μετριότητα, με μοναδική σοβαρή επιτυχία εκείνη τη δεκαετία το κύπελλο κυπελλούχων που κατέκτησε το 1970. Την περίοδο που της έγινε η πρόσκληση βρισκόταν κάτω από τη μέση της βαθμολογίας, εκεί που είχε τερματίσει και την προηγούμενη χρονιά. Ένας από τους λόγους που επιλέχθηκε ήταν κι αυτός. Επειδή το όνομα της δεν ήταν από τα πιο εμπορικά της Αγγλίας, η Ρεάλ δεν χρειάστηκε να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για τη διεξαγωγή του φιλικού.
Οι Άγγλοι δεν το σκέφτηκαν πολύ. Το δέλεαρ μιας εμφάνισης στο φημισμένο γήπεδο που μεγαλούργησαν ο Ντι Στέφανο και ο Πούσκας ήταν μεγάλο και η ομάδα από το Μάντσεστερ δεν είχε συχνά τέτοιες ευκαιρίες. Τη μοναδική φορά που έπαιξε στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, δέκα χρόνια πριν, αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο από τη Φενέρ. Η διοίκηση της Σίτι δέχτηκε παρ’ότι το αγγλικό πρωτάθλημα δεν είχε διακοπή τις μέρες των Χριστουγέννων. Η ομάδα θα έπαιζε το Σάββατο με τη Ντέρμπι Κάουντι, θα πετούσε μεσοβδόμαδα στη Μαδρίτη και θα επέστρεφε αμέσως για να πάει στο Γκούντισον Παρκ και να αντιμετωπίσει την Έβερτον.
Παρά τον φιλικό του χαρακτήρα, ο αγώνας διαφημίστηκε αρκετά στον ισπανικό τύπο. Ο κόσμος θα είχε την ευκαιρία να δει μετά από καιρό μια αγγλική ομάδα στο Μπερναμπέου (την προηγούμενη δεκαετία μόνο η Ντέρμπι Κάουντι βρέθηκε αντιμέτωπη της στην Ευρώπη) και μάλιστα μια ομάδα που εκείνο το διάστημα είχε τραβήξει πάνω της την προσοχή του κόσμου λόγω των μεταγραφών της! Αν και τότε δεν υπήρχαν πάμπλουτοι Άραβες από πίσω, οι μπλε του Μάντσεστερ είχαν προκαλέσει τρεις φορές μεταγραφικό σούσουρο εντός αλλά και εκτός συνόρων μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο.
O Μάλκολμ Άλισον, στη δεύτερη θητεία του στον πάγκο της Σίτι
Το καλοκαίρι του 1978 κατάφερε να αποκτήσει τον Κάζιμιρτς Ντέινα, έναν από τους καλύτερους Πολωνούς της γενιάς του, που είχε βγάλει μάτια στο Μουντιάλ του 1974 και είχε βγει 3ος στην κατάταξη για τη Χρυσή Μπάλα, πίσω από τους Κρόιφ και Μπεκενμπάουερ! Εκείνα τα χρόνια πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες προσπάθησαν να τον δελεάσουν (ανάμεσα τους και η Ρεάλ, που του έστειλε ακόμα και έτοιμη τη φανέλα της με το νούμερο του) αλλά το κομμουνιστικό καθεστώς της Πολωνίας δεν του επέτρεψε να φύγει όσο βρισκόταν στα ντουζένια του. Στη συνέχεια, το καλοκαίρι του 1979, η Σίτι έδωσε 750.000 λίρες για τον 21χρονο Μάικ Ρόμπινσον, έναν επιθετικό που έπαιζε στην Πρέστον, στη 2η κατηγορία. Ένα τέτοιο ποσό για έναν νεαρό παίκτη χωρίς καμία σοβαρή εμπειρία θεωρήθηκε προκλητικό εκείνη την εποχή, καθώς οι μεταγραφές που ξεπερνούσαν το μισό εκατομμύριο ήταν μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού.
Πριν προλάβει να καταλαγιάσει ο ντόρος αυτής της κίνησης, οι «πολίτες» επανήλθαν με μια ακόμα πιο ηχηρή, που κι αυτή προκάλεσε αντιδράσεις σαν αυτές που ζούμε και στις μέρες μας σε κάθε πανάκριβη μεταγραφή. Τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς έσπασαν το βρετανικό ρεκόρ, δίνοντας 1,5Μ λίρες για τον Στιβ Ντέιλι, που είχε φτιάξει ένα καλό όνομα παίζοντας στο κέντρο της Γουλβς. Ένα όνομα που χάλασε κατά τη θητεία του στο Μάντσεστερ, όπου χαρακτηρίστηκε ως “η μεγαλύτερη σπατάλη χρημάτων στην ιστορία του ποδοσφαίρου”.
Παρά τη διαφήμιση και τα πολύ φτηνά εισιτήρια, το Μπερναμπέου δεν γέμισε εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ Τετάρτης. Η παγωνιά εκείνων των ημερών έδωσε για λίγες ώρες τη θέση της σε μια καταιγίδα που κράτησε τους περισσότερους φιλάθλους στο σπίτι τους. Το φιλικό θα ξεκινούσε με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες αλλά πιθανόν κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι τα πράγματα θα χειροτέρευαν κι άλλο, χωρίς να ευθύνεται ο καιρός γι’αυτό.
Για λόγους που ποτέ δεν αποσαφηνίστηκαν πλήρως και δεν μπορούν και να εξηγηθούν λογικά, καμία από τις δυο πλευρές δεν είδε τον αγώνα σαν αυτό που φαινομενικά ήταν: Ένα αδιάφορο, γιορτινό φιλικό λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ανάμεσα σε δυο ομάδες από διαφορετικές χώρες που δεν είχαν καμία προϊστορία ή κάποια κόντρα. Το χαλαρό παιχνίδι που υποτίθεται θα αποφόρτιζε τους πάντες από την πίεση της σεζόν διήρκησε μόνο έξι λεπτά.
Σε εκείνο το σημείο η Ρεάλ άνοιξε το σκορ με τον Σαντιλάνα. Οι παίκτες των φιλοξενούμενων διαμαρτυρήθηκαν έντονα για οφσάιντ. Ο Ισπανός επόπτης δεν σήκωσε το σημαιάκι, ο ντόπιος διαιτητής έδειξε σέντρα και το τελευταίο ίχνος χαλαρής διάθεσης εξαφανίστηκε. Η Σίτι ισοφάρισε γρήγορα, στο 10′, με απ’ευθείας εκτέλεση κόρνερ που τελικά χρεώθηκε ως αυτογκόλ του τερματοφύλακα. Το ενδιαφέρον για το σκορ όμως είχε αρχίσει να μειώνεται δραστικά, αφού κάποιοι από τους παίκτες είχαν θέσει ήδη άλλες προτεραιότητες.
“Όσο χάναμε, ένας από τους επιθετικούς τους έκανε κολπάκια με τη μπάλα για να μας εκνευρίσει. Αυτό δεν έκατσε καλά σε αρκετούς από τους δικούς μας, που ας πούμε ότι είχαν αρκετά… δυναμικό χαρακτήρα” θυμάται ο πιτσιρικάς τότε Ρόμπινσον. Κάτι παρόμοιο όμως ίσχυε και για την άλλη πλευρά. Στην ενδεκάδα των πρωταθλητών Ισπανίας υπήρχαν παίκτες που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να παρατήσουν το ματς και να το γυρίσουν στις πολεμικές τέχνες, με πιο γνωστό απ’όλους τον Χουανίτο, που στην καριέρα του ανάμεσα σε πολλά άλλα «κατορθώματα» είχε να επιδείξει μια επίθεση σε διαιτητή, ένα φτύσιμο σε πρώην συμπαίκτη και ένα δυνατό πάτημα με τις τάπες στην πλάτη του πεσμένου Ματέους!
Όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, η κάθε πλευρά έχει τη δική της θεωρία για το ποιος ευθύνεται που ένας φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας μετατράπηκε σε μια πανδαισία ξύλου. Οι Ισπανοί ισχυρίζονται ότι επειδή η Ρεάλ ήταν ποιοτικά ανώτερη, οι Άγγλοι προσπάθησαν να γλιτώσουν τον διασυρμό παίζοντας βίαια. “Ήρθαν αποφασισμένοι να μας επιτεθούν κι εμείς φυσικά απαντήσαμε. Ήταν ο καθένας για τον εαυτό του” διηγείται ο Ισίντρο, ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του ξύλου από πλευράς γηπεδούχων. “Θυμάμαι σε ένα κόρνερ ήρθαν κατά πάνω μας τα δυο σέντερ μπακ τους με ένα δολοφονικό ύφος. Είπα τότε στον Γκόγιο: «Πρόσεχε, αυτοί ήρθαν να μας τσακίσουν». Η απάντηση του ήταν: «Ας τους προλάβουμε εμείς τότε». Όταν τελικά εκτελέστηκε το κόρνερ και οι δυο τους βρίσκονταν στο έδαφος. Δεν γινόταν να τους δείξουμε ότι τους φοβόμαστε”.
Οι Άγγλοι απαντάνε ότι οι, υποτίθεται μπαλαδόροι, οικοδεσπότες στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα αδιαφορούσαν παντελώς για τη μπάλα και προτιμούσαν να δοκιμάζουν τις αντοχές των βρετανικών ποδιών και των επικαλαμίδων. “Είχε γυρίσει το μυαλό μου. Έτρεμα από θυμό με όσα έβλεπα” λέει ο Ρέι Ράνσον, δεξί μπακ της Σίτι και ένα από τα πρωταγωνιστικά «καλόπαιδα» του ματς. Και συνεχίζει: “Το Νο3 τους, ο Ισίντρο, έκανε σε κάποια στιγμή τρία συνεχόμενα άσχημα τάκλιν. Το τελευταίο σχεδόν κατέστρεψε την επικαλαμίδα μου!”
Ο 48χρονος τότε Βουγιαντίν Μπόσκοφ, μια δεκαετία πριν οδηγήσει τη Σαμπντόρια σε ευρωπαικούς τελικούς αλλά και στην κορυφή της Ιταλίας
Όση ώρα οι παίκτες των δυο ομάδων κυνηγούσαν τους αστραγάλους και τα γόνατα των αντιπάλων, ο Ισπανός διαιτητής ήταν ο μόνος που παρέμενε στο φιλικό κλίμα του αγώνα, μένοντας μόνο σε συστάσεις. Το τέλος του πρώτου ημιχρόνου βρήκε τη Ρεάλ μπροστά με 3-2 αλλά, όπως προείπαμε, το σκορ πλέον δεν απασχολούσε κανέναν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ακόμα και ο Μπόσκοφ, που είχε τη φήμη σκληρού ανθρώπου που δεν μασάει από αγριότητες, συνειδητοποίησε νωρίς ότι η όλη ιδέα είχε εξελιχθεί σε φιάσκο. “Υπάρχουν φορές που το σωματικό παιχνίδι κυριαρχεί, αλλά αυτό που συνέβαινε εκείνη τη μέρα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό”. Γι’αυτό και πριν καν λήξει το ημίχρονο αντικατέστησε τον, αθώο σε σχέση με τους υπόλοιπους, Λόρι Κάνινγκχαμ, για τον γλιτώσει από τους παίκτες της Σίτι, και τον ξαναμμένο Χουανίτο, για να γλιτώσει τους παίκτες της Σίτι από αυτόν. Σε κάποιο άλλο δωμάτιο των αποδυτηρίων ο, πιο ακριβός Βρετανός όλων των εποχών ως τότε, Στιβ Ντέιλι γινόταν αλλαγή λόγω τραυματισμού, κάτι που δεν παραξένευσε και πολλούς αφού ήταν από τους πρώτους που χωνόταν σε όλα τα τζέρτζελα χωρίς καμία διάθεση αυτοπροστασίας.
Κάποιοι αφελείς πίστεψαν πως η διακοπή για το ημίχρονο θα συντελούσε στο να ηρεμήσει το κλίμα. Μάταια. Με την επιστροφή των παικτών στον αγωνιστικό χώρο, επέστρεψαν και οι κλωτσιές, οι αγκωνιές, οι μαζικές συμπλοκές και οι κυριολεκτικά αμέτρητες λογομαχίες. “Η αναζήτηση της Μάντσεστερ Σίτι για ένα φιλικό μάθημα από τους άρχοντες της Ισπανίας κατέληξε σε μια από τις πιο σκληρές μάχες που έχει δει ακόμα και το θερμόαιμo Στάδιο Μπερναμπέου” έγραψε την επόμενη μέρα ο Άγγλος ανταποκριτής Πίτερ Τζόνσον που έβλεπε το ξύλο από τις κερκίδες. Όχι πως εκεί επικρατούσε ηρεμία. Ένας από τους ανθρώπους της διοίκησης της Σίτι αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τα VIP γιατί οι υπεύθυνοι του γηπέδου θεώρησαν πως οι αντιδράσεις του προκαλούσαν μεγάλη ένταση στην κερκίδα. Κάθε φορά που ο Μάλκομ Άλισον, ο προπονητής της Σίτι, σηκωνόταν από τον πάγκο για να δώσει οδηγίες, αντικείμενα κάθε είδους προσγειώνονταν δίπλα του. Κέρματα, μπουκάλια και χλέπες συνόδευαν τη βροχή που συνέχιζε να πέφτει απτόητη, δίνοντας έτσι στο όλο σκηνικό μια πιο κωμικοδραματική νότα.
Η Ρεάλ βρήκε το δρόμο προς τα δίχτυα δυο ακόμα φορές στην επανάληψη, φτάνοντας το σκορ στο 5-2, αλλά ακόμα κι αυτό αποτελεί αντικείμενο διαμάχης, καθώς οι Άγγλοι είναι πεπεισμένοι πως κι αυτά τα γκολ ήταν οφσάιντ! Ειδικά για το 4-2, που έκανε ο Ρινκόν στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου, η αγγλική πλευρά μιλάει για παράβαση που θα έβλεπαν ακόμα και τυφλοί. Ο Ισπανός διαιτητής δεν συμφώνησε με την οπτική τους και η απάντηση τους ήταν αυτή που φαντάζεστε: Περισσότερες κλωτσιές.
Σε μια εποχή που το σκληρό παιχνίδι ήταν ο κανόνας και για να τιμωρηθεί ένας παίκτης θα έπρεπε να ξεπροβάλει από το σώμα του θύματος αίμα, κόκαλο ή κάποιο ζωτικό όργανο, στο… φιλικό παιχνίδι Ρεάλ Μαδρίτης-Μάντσεστερ Σίτι η ιστορία κατέγραψε 4 αποβολές (δυο για κάθε ομάδα) και 4 επιπλέον κίτρινες κάρτες! Ο αγώνας έληξε 5-2 και οι Άγγλοι αποχώρησαν από τον αγωνιστικό χώρο κάτω από βροχή αντικειμένων από την κερκίδα. Παραδόξως, δεν καταγράφηκε κανένας σοβαρός τραυματισμός, αν και αρκετοί παίκτες έλειψαν από τις επόμενες προπονήσεις λόγω ενοχλήσεων.
Οι αγγλικές εφημερίδες κυκλοφόρησαν με αναφορές στην “ταυρομαχία στο Μπερναμπέου” ενώ οι ισπανικές έγραψαν πως “η Μαδρίτη και η Μάντσεστερ Σίτι αντί να παίξουν ποδόσφαιρο αφοσιώθηκαν στην πυγμαχία”. H περιγραφή του Ισπανού δημοσιογράφου της As, Αλφρέντο Ρελάνο, μάλλον συνοψίζει την εμπειρία εκείνης της νύχτας ιδανικά: “Από ένα σημείο και μετά ο διαιτητής είχε χάσει εντελώς κάθε είδους έλεγχο ή εξουσία. Ο αγώνας ήταν ένα όργιο βίας. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι από τις 50 πιο βίαιες κλωτσιές που έχω παρακολουθήσει ως θεατής ποδοσφαιρικών αγώνων, τις μισές τις είδα εκείνο το βράδυ! Είχα δει μερικά φρικτά τάκλιν στη Νότια Αμερική, αλλά ποτέ στην Ευρώπη.”
*Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις.