Μπαίνει ένας Ισπανός σ’ένα γερμανικό μπαρ γεμάτο Άγγλους…

Το βράδυ της Τρίτης 9 Μαρτίου 2005 τα μπαρ στο κέντρο της Κολωνίας ήταν ασφυκτικά γεμάτα. Οι λόγοι που δυσκολευόσουν να βρεις έστω και λίγο χώρο για να πιεις το ποτό σου ήταν δυο: Πρώτον, ήταν κλασική βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ (και μάλιστα νοκ άουτ αγώνων) και δεύτερον, η πόλη ήταν γεμάτη οπαδούς της Λίβερπουλ που την επόμενη μέρα θα ταξίδευαν στο γειτονικό Λεβερκούζεν για τον αγώνα με τη Μπάγερ.

Σε ένα από αυτά τα μπαρ που οι Άγγλοι είχαν κάνει ουσιαστικά κατάληψη από νωρίς, μια έκπληξη περίμενε τους παρευρισκόμενους. Ήταν κάπου στο ημίχρονο των αγώνων που μετέδιδε η τηλεόραση όταν στην είσοδο του μαγαζιού εμφανίστηκε μια παρέα που την αποτελούσαν πολύ γνωστές, για τους Άγγλους πελάτες, φυσιογνωμίες. Οι πρώτοι που συνειδητοποίησαν ποιοι είχαν μόλις εισέλθει στο μαγαζί ξαφνιάστηκαν. Η παρέα τους έκανε νόημα να παραμείνουν ήσυχοι, ελπίζοντας πως θα καταφέρουν να μην τραβήξουν την προσοχή όλου του μπαρ. Ήταν φυσικά μάταιο. Δεν μπαίνει κάθε μέρα στο μπαρ που πίνεις τις μπύρες σου ο προπονητής (μαζί με τους δυο στενούς του συνεργάτες) της αγαπημένης σου ομάδας. Μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα την ατμόσφαιρα δονούσε το σύνθημα “Ράφα-Ράφα-Μπενίτεθ”.

Η επόμενη μια ώρα περιλάμβανε τα πάντα, εκτός από την παρακολούθηση του αγώνα στην τηλεόραση, που ήταν ουσιαστικά και ο λόγος που ο Ισπανός έφυγε από το ξενοδοχείο που διέμενε η αποστολή (ήθελε να δει το Τσέλσι-Μπαρτσελόνα και όχι το Μίλαν-Γιουνάιτεντ που έδειχνε στο ξενοδοχείο). Ο Μπενίτεθ χαιρέτησε προσωπικά όσους μπορούσε, φωτογραφήθηκε σχεδόν με όλους και έπιασε ποδοσφαιρική κουβέντα με αρκετούς. Η αποχώρηση του συνοδεύτηκε από την ίδια αποθέωση που είχε γνωρίσει όταν μπήκε. “Ήταν σαν να είχε μπει ο Χριστός στο μπαρ, όλοι στο μαγαζί τρελάθηκαν” έλεγε γεμάτος συγκίνηση και περηφάνια ένας από τους εκδρομείς σε ένα από τα ρεπορτάζ που ακολούθησαν.

Τα επόμενα χρόνια η απρόοπτη αυτή συνάντηση απέκτησε σχεδόν μυθικές διαστάσεις στις τάξεις των οπαδών, με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα εκατοντάδες να είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως ήταν ανάμεσα στους τυχερούς που βρέθηκαν στο μπαρ εκείνο το βράδυ. Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός των οπαδών της Λίβερπουλ για τον Ράφα που η βραδιά αυτή έγινε μέχρι και τραγούδι από το Kop: “The famous Rafa Benitez went the pub to see the lads (x3), And this is what he said.. Who the fuck are Man United when the Reds go marching on!” Ο Ισπανός γύρισε στο δωμάτιο του απογοητευμένος που δεν είχε δει το παιχνίδι που ήθελε αλλά ταυτόχρονα ενθουσιασμένος με την αγάπη που του είχαν δείξει οι οπαδοί της νέας του ομάδας. Κι όλα αυτά την ώρα που κανένας τους δεν ήξερε ότι δυο μήνες μετά, σε μια άλλη βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ μακριά από την Αγγλία, θα ζούσαν μαζί την πιο απίθανη νύχτα της ζωής τους.

Ο Ράφα Μπενίτεθ είχε φτάσει στο Λίβερπουλ εκείνο το καλοκαίρι μετά από μια άκρως επιτυχημένη χρονιά στη Βαλένθια, με την οποία είχε κερδίσει, άνετα μάλιστα, το πρωτάθλημα αλλά και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Παρά την αδιαμφισβήτητη αυτή επιτυχία, οι διαφωνίες του με τη διοίκηση και τον τεχνικό διευθυντή σε θέματα μεταγραφών ήταν τόσο μεγάλες που κάποια στιγμή εκστόμισε την επική ατάκα: “Χρειαζόμουν έναν καναπέ και αυτοί μου έφεραν μια λάμπα”. Κάπως έτσι μάζεψε τα πράγματα του, τις αμέτρητες αναλύσεις τακτικής και τις εκατοντάδες κασέτες με αγώνες που συγκεντρώνει από παλιά και ανηφόρισε, με προορισμό την Πρέμιερ Λιγκ.

Παρά το γεγονός ότι η πρώτη του σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ ήταν απογοητευτική, το δέσιμο με τους οπαδούς της ομάδας ήταν εξ αρχής εντυπωσιακό. Από τα πρώτα κιόλας εκτός έδρας ματς οι εκδρομείς της Λίβερπουλ κουβαλούσαν μαζί τους ένα τεράστιο κάδρο με το πορτρέτο του Ισπανού, στον οποίο είχαν δώσει το παρατσούκλι “Ραφα-τολάχ”. Η αποτυχία στο πρωτάθλημα δεν πρόλαβε να επηρεάσει καθόλου τις σχέσεις των δυο πλευρών αφού λίγες μόνο μέρες μετά το φινάλε ήρθε το “θαύμα της Κωνσταντινούπολης”.

Με ένα υλικό στο οποίο κανένας δεν θα πόνταρε πολλά (ανάμεσα τους ο Ιγκόρ Μπίσκαν, ο Σμίτσερ και ο Τζιμάκος ο Τραορέ) και με εμμονή στη λεπτομέρεια και στην ατέλειωτη δουλειά (ο Ρόμπι Φάουλερ δήλωσε πριν λίγες μέρες πως κάποτε πέρασε ανήμερα Χριστουγέννων από το σπίτι του Ισπανού για να αφήσει κάποια πράγματα και αυτός ξόδευε την ημέρα ξεκούρασης του, βλέποντας και αναλύοντας τους επόμενους αντιπάλους) ο Μπενίτεθ οδήγησε την Λίβερπουλ πίσω στην κορυφή της Ευρώπης, με έναν τρόπο που ξεπερνάει ακόμα και την κινηματογραφική φαντασία.

Η μεγάλη ανατροπή στον τελικό έχει ήδη γίνει αντικείμενο ανάλυσης από αρκετά βιβλία δημοσιογράφων και παικτών και σε όλα η συνεισφορά του Ισπανού και η ψυχραιμία του ακόμα και στο ημίχρονο στα αποδυτήρια, με το σκορ στο 0-3, εκθειάζεται με κάθε πιθανό τρόπο.

Οι οπαδοί της Λίβερπουλ εκτιμούσαν τον Μπενίτεθ από πριν αλλά μετά τον αλησμόνητο τελικό τον έβαλαν στην καρδιά τους για πάντα. Μετά από πολλά χρόνια αποτυχιών, ο Ισπανός τους θύμισε τι πραγματικά εστί Λίβερπουλ, παρά το ότι τα δεδομένα δεν ήταν υπέρ του. Η αγάπη δεν ήταν όμως μονόπλευρη.

Κι ο Ράφα από την πλευρά αγάπησε την ομάδα, τους φιλάθλους αλλά και την πόλη, αγόρασε σπίτι εκεί (το οποίο χρησιμοποιεί ακόμα), συμμετείχε – μαζί με τη γυναίκα του – σε πολλές φιλανθρωπικές ενέργειες και σε τοπικές εκθέσεις τέχνης και δεν δίστασε να τα βάλει με τη διοίκηση όταν θεωρούσε ότι δεν κάνει ό,τι χρειάζεται για να επιστρέψει η Λίβερπουλ στην κορυφή.

Όταν το καλοκαίρι του 2010 οι δρόμοι των δυο πλευρών χώρισαν, μετά από μια τελείως αποτυχημένη τελευταία σεζόν, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να προσφέρει 96.000 λίρες στο ίδρυμα για το Χίλσμπορο. Ακόμα και μετά τη φυγή του πάντως, έμμεσα βρέθηκε ένας τρόπος για να βοηθήσει την παλιά του ομάδα. “Την άνοιξη του 2012 οι ιδιοκτήτες μου είπαν πως είχαμε ένα περιορισμένο μπάτζετ” διηγείται ο τότε τεχνικός διευθυντής της ομάδας, Νταμιέν Κομολί. “Είπα τότε στον σκάουτ μας πως ο Κουτίνιο είναι η βασική μας προτεραιότητα. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ξέραμε πόσο καλός ήταν. Ήταν πολύ δύσκολο να τον δεις να παίζει γιατί στην Ίντερ έπαιζε πάρα πολύ σπάνια. Ξέραμε γι’αυτόν, ξέραμε ότι είναι καλός αλλά πειστήκαμε μόνο όταν ο Ράφα μας διαβεβαίωσε ότι μια μέρα θα γίνει παίκτης παγκόσμιας κλάσης. Όταν κάποιος σαν τον Ράφα λέει κάτι τέτοιο για έναν παίκτη, οφείλεις να τον ακούσεις”.

Κάπως έτσι και μετά από την έγκριση του προηγούμενου προπονητή της, η Λίβερπουλ κατέθεσε μερικούς μήνες μετά πρόταση στους Ιταλούς για τον 21χρονο Βραζιλιάνο κι αυτός μετακόμισε στην Αγγλία, με τα αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε. Σήμερα το απόγευμα στο Νιούκαστλ η Λίβερπουλ του Κουτίνιο θα βρει απέναντι της τον άνθρωπο που την έκανε να πιστέψει ξανά πως μπορεί να επιστρέψει στην κορυφή. Οι εκδρομείς από το Λίβερπουλ μπορεί να μην κουβαλάνε πλέον μαζί τους το κάδρο με τη φάτσα του Ισπανού αλλά κουβαλάνε σίγουρα μέσα τους όλες τις μεγάλες στιγμές που έζησαν μαζί του και κάποιοι απ’αυτούς πιθανόν και μια φωτογραφία στο πορτοφόλι τους, στην οποία τον αγκαλιάζουν ευτυχισμένοι σ’ένα γεμάτο γερμανικό μπαρ.