Νοέμβριος 1965. Η Άρσεναλ ταξιδεύει στο Λιντς για να αντιμετωπίσει την τοπική ομάδα. Ο Πίτερ Στόρι είναι 21 χρονών και ήδη ζει το όνειρο του, αφού αγωνίζεται στην ομάδα που υποστήριζε από μικρό παιδί. Λίγες εβδομάδες πριν έχει κάνει το ντεμπούτο του σε έναν αγώνα με τη Λέστερ αφήνοντας θετικές εντυπώσεις σε οπαδούς και δημοσιογράφους. Στο Έλαντ Ρόουντ όμως οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές.
Η Λιντς του Ντον Ρέβι δεν έχει αποκτήσει ακόμα το φημισμένο παρατσούκλι “βρώμικη” αλλά τα πρώτα δείγματα αρκούν για να καταλάβει κάποιος ότι οι παίκτες της δεν βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο μπολιασμένοι με το πνεύμα του fair play. Ακόμα και τότε, σε ένα τελείως διαφορετικό ποδόσφαιρο από το σημερινό, όπου οι διαιτητές σπάνια τιμωρούσαν παραδειγματικά το σκληρό παιχνίδι και όλες οι ομάδες είχαν στη σύνθεση τους κάποιους παίκτες που το βασικό τους προσόν ήταν η επικράτηση στους τσαμπουκάδες, η Λιντς είχε βρει τρόπους να ξεχωρίζει. Λίγα χρόνια αργότερα ο σπουδαίος Τζόρτζ Μπεστ το είχε συνοψίσει ιδανικά με μια δήλωση του: “Όλες οι ομάδες έχουν ένα σκληρό παίκτη. Εμείς έχουμε τον Νόμπι Στάιλς, η Τσέλσι έχει τον Τσόπερ, η Άρσεναλ έχει τον Πίτερ Στόρει, η Λίβερπουλ τον Τόμι Σμιθ. Η Λιντς έχει 11 τέτοιους παίκτες!”.
Επιστρέφουμε όμως στο Έλαντ Ρόουντ και το 1965, εκεί που ο Πίτερ Στόρει είναι ακόμα ένα άβγαλτο παιδαρέλι που καλείται να αντιμετωπίσει μερικές από τις χειρότερες φάτσες του αγγλικού ποδοσφαίρου. Την εποχή εκείνη ο Στόρει αγωνίζεται στα άκρα της άμυνας και μοναδικός του στόχος είναι να αναχαιτίσει τις επιθέσεις των αντιπάλων. Η Λιντς, που διεκδικεί για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν το πρωτάθλημα, πιέζει ασφυκτικά αλλά η Άρσεναλ αντέχει. Ο αγώνας όμως διεξάγεται σε μια ένταση στην οποία ο πιτσιρικάς δεν έχει συνηθίσει. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται σε μια ανύποπτη στιγμή του δευτέρου ημιχρόνου όταν ο Σκωτσέζος επιθετικός Τζιμ Στόρι παίρνει φόρα και τον κατεδαφίζει με ένα τάκλιν που σήμερα θα τιμωρούνταν δίχως δεύτερη σκέψη με απ’ευθείας κόκκινη κάρτα.
Ο διαιτητής καταλογίζει απλά το φάουλ, κανένας συμπαίκτης του δεν αντιδράει, ο αγώνας συνεχίζεται κανονικά, η Λιντς κερδίζει το παιχνίδι στο τέλος και ο Στόρει παίρνει το πρώτο μεγάλο ποδοσφαιρικό μάθημα του. “Εκείνη τη μέρα έπαθα πραγματικά σοκ. Είχα αποκτήσει μια τεράστια πληγή στο πόδι και παρ’όλα αυτά όταν μπήκα στα αποδυτήρια μετά το τέλος του αγώνα δεν βρέθηκε ούτε ένας συμπαίκτης μου να με παρηγορήσει. Αντ’ αυτού όλοι με κοιτούσαν και γελούσαν και μου έλεγαν ‘καλώς ήρθες στο Λιντς, μικρέ'”. Σύμφωνα με τον ίδιο, εκείνο ήταν το παιχνίδι ορόσημο στην καριέρα του.
Μέσα σε λίγους μήνες ο ήσυχος νεαρός θα μετατρεπόταν σε έναν από τους πιο σκληρούς παίκτες όχι μόνο της Άρσεναλ αλλά και της Αγγλίας. “Δεν ήμουν καθόλου κακός με τη μπάλα στα πόδια αλλά ήμουν ακόμα καλύτερος στο αμυντικό κομμάτι και γι’αυτό εξ αρχής με ώθησαν προς αυτή την κατεύθυνση. Επίσης όταν είσαι μικρός και θέλεις απεγνωσμένα να κερδίσεις μια θέση στην πρώτη ομάδα τότε απλά κάνεις ό,τι σου ζητήσουν”.
Μια διεκδίκηση με τον Γκερντ Μίλερ
Λίγα μόλις χρόνια αργότερα ο Στόρει θα επιστρέψει στο Έλαντ Ρόουντ για να αντιμετωπίσει τα πρωτοπαλίκαρα του Ρέβι. Αυτή τη φορά όμως τα δεδομένα θα είναι διαφορετικά. Ο Στόρει είναι πλέον και επίσημα ο “σκληρός” της Άρσεναλ, ο παίκτης που θα κόψει νωρίς-νωρίς τον αέρα των ντελικάτων επιθετικών του αντιπάλου με κάποιο σκληρό τάκλιν και ο άνθρωπος που θα βγει μπροστά για να προστατεύσει τους δικούς του τεχνίτες συμπαίκτες όταν ο “σκληρός” των άλλων προσπαθήσει να τους… εξηγήσει γιατί δίπλα στους πάγκους υπάρχει πάντα ένα φορείο.
Στα πρώτα κιόλας λεπτά του αγώνα ο Στόρει θα γκρεμίσει εντυπωσιακά τον Νόρμαν Χάντερ, ένα από τα πιο σκληροτράχηλα σέντερ μπακ της εποχής, που αργότερα θα αποκτούσε το παρατσούκλι “Bites Yer Legs” από ένα πανό των οπαδών της Λιντς που υπενθύμιζε στους πάντες την αδυναμία που είχε ο Χάντερ στα πόδια των αντιπάλων. Η περιγραφή του Τζακ Σπέρλινγκ, που κάλυπτε εκείνο το παιχνίδι δημοσιογραφικά, αποτυπώνει με ακρίβεια τη μεταμόρφωση του μπακ των ‘κανονιέρηδων’: “Όταν ο παίκτης της Λιντς κατάφερε να σηκωθεί από το έδαφος, έκανε νόημα στους συμπαίκτες του και τους έδειξε τον Στόρει . Ήταν ξεκάθαρο πως ο παίκτης της Άρσεναλ είχε στοχοποιηθεί αλλά οι ‘πληρωμένοι δολοφόνοι’ της Λιντς δεν κατάφεραν να τον εξοντώσουν, αφού για κάθε χτύπημα που δεχόταν, απαντούσε με ένα αντίστοιχο. Στο τέλος του αγώνα ακόμα και αυτοί οι φημισμένοι σκληροί της Λιντς πρέπει να έμειναν εντυπωσιασμένοι από τις αντοχές του”.
Το χτύπημα στα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού δεν ήταν τυχαίο. Ο Στόρει το είχε… μελετήσει το θέμα. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη του αποκάλυψε την τακτική του: “Εκείνα τα χρόνια αν ξάπλωνες κάποιον στα πρώτα λεπτά τη γλίτωνες πάντα με μια απλή παρατήρηση. Μερικές φορές το έκανα με κάποιο σκληρό αλλά καθ’όλα νόμιμο τάκλιν, κάποιες φορές με ένα λίγο πιο βρώμικο. Ο στόχος ήταν να τους κάνεις να νιώσουν σαν να βγήκαν από τρακάρισμα ή σαν να έχουν στουκάρει σε τοίχο. Το σημαντικό ήταν να καταλάβουν από την αρχή ότι ακολουθεί ένα πολύ ζόρικο απόγευμα”.
Στα 12 χρόνια που έκατσε στο Χάιμπουρι ο Στόρει απέκτησε κάμποσους εχθρούς. Ο κατάλογος των χαρακτηρισμών που έχει δεχτεί είναι μεγάλος: Δολοφόνος, βρώμικος, αδίστακτος, εγκληματίας και στην κορυφή όλων το “bastards’ bastard” που δεν χρειάζεται καν μετάφραση. Έκανε όμως και αμέτρητους φίλους. Οι οπαδοί της Άρσεναλ τον λάτρευαν, οι συμπαίκτες του τον εκτιμούσαν απεριόριστα και τον έβλεπαν σαν ασπίδα, οι προπονητές του έβλεπαν σ’αυτόν ένα πολύτιμο πολυεργαλείο. Κάτι που πραγματικά ήταν.
Όπως αποδείχτηκε στο δεύτερο μισό της καριέρας του, ο Στόρει δεν ήταν χρήσιμος μόνο για να εξουδετερώσει τον αντίπαλο εξτρέμ ή για να αναλάβει προσωπικά το μαρκάρισμα του καλύτερου παίκτη των απέναντι. Στις αρχές των 70s μεταφέρθηκε από το άκρο της άμυνας στο κέντρο και εκεί τα πήγε ακόμα καλύτερα, φτάνοντας μέχρι και την εθνική Αγγλίας, της οποίας τη φανέλα φόρεσε 19 φορές (το ντεμπούτο του ήταν απέναντι στην Ελλάδα σ’ένα παιχνίδι στο Γουέμπλει). Σ’αυτή τη θέση ο Στόρι απέδειξε ότι μπορεί να βοηθήσει και δημιουργικά ενώ το κρύο αίμα που του καταλόγιζαν αποδείχτηκε ιδανικό στις εκτελέσεις πέναλτι.
Στην πιο διάσημη εξ αυτών βρέθηκε αντιμέτωπος με τον θρύλο Γκόρντον Μπανκς κάτω από τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Στις καθυστερήσεις ενός ημιτελικού κυπέλλου Αγγλίας, σε ουδέτερο γήπεδο και με την ομάδα του να χάνει με 1-2. Ο Στόρει (που λίγο πιο νωρίς είχε μειώσει το σκορ με σουτ έξω από την περιοχή) αποδείχτηκε ψύχραιμος, πλάσαρε σωστά και έστειλε το ζευγάρι σε επαναληπτικό ημιτελικό. Η Άρσεναλ τελικά προκρίθηκε, κατέκτησε το κύπελλο και ολοκλήρωσε το πρώτο νταμπλ της ιστορίας της (και μοναδικό μέχρι την έλευση του Αρσέν Βενγκέρ), σε μια σεζόν μάλιστα που κανένας δεν την συμπεριλάμβανε μέσα στα φαβορί. Ο Στόρει τελείωσε εκείνη τη χρονιά με 62 συμμετοχές και 8 γκολ ενώ η συμβολή του σε εκείνον τον φαινομενικά χαμένο ημιτελικό απέκτησε θρυλικές διαστάσεις στους κύκλους των οπαδών της Άρσεναλ, αφού θεωρήθηκε πως εκείνη η επιστροφή από 0-2 άλλαξε όλη την ψυχολογία της ομάδας και τη βοήθησε σημαντικά να φτάσει στους δυο τίτλους.
Τα πιο σπουδαία γκολ της καριέρας του στο δρόμο προς το νταμπλ
Τυπικά η καριέρα του ολοκληρώθηκε το 1977, όταν και σε ηλικία μόλις 32 ετών κρέμασε τα παπούτσια του μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη Φούλαμ. Ουσιαστικά όμως η αρχή του τέλους τοποθετείται το 1975, όταν ακολουθώντας τη μόδα της εποχής αποφάσισε να επενδύσει κάποια από τα λεφτά που είχε βγάλει σε μια παμπ του Λονδίνου. Μέσα σε ελάχιστο διάστημα βρέθηκε να περνάει περισσότερες ώρες πίσω από τη μπάρα, παρά στο σπίτι ή το προπονητικό κέντρο.
Τα ατέλειωτα ξενύχτια πίνοντας αλκοόλ, συζητώντας με ανθρώπους της νύχτας και φλερτάροντας με τις πελάτισσες έβαλαν ταφόπλακα στην καριέρα του και άνοιξαν ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του: Τα πάρε-δώσε με το Νόμο. Μέσα στην επόμενη δεκαετία το όνομα του ήταν πιο συχνά στα αστυνομικά ρεπορτάζ παρά στα αθλητικά. Στην αρχή κατηγορήθηκε ότι συνεργάστηκε με κάποιους ντόπιους γκάνγκστερ που προσπαθούσαν να διοχετεύσουν στην αγορά πλαστό χρήμα. Φοβούμενος ότι η δίκη δεν θα εξελιχθεί καλά, άρχισε να μαζεύει λεφτά για να μετακομίσει μόνιμα στην Ισπανία. Στα πλαίσια αυτής της ιδέας μετέτρεψε ένα διαμέρισμα που είχε σε οίκο ανοχής, του κότσαρε μια ταμπέλα με το όνομα ‘Καλυψώ’ και έβαλε να το τρέχουν δυο γνωστές του από την πιάτσα, η Καμίλα και η Λούλου.
Ο Στόρει παραλαμβάνει από τον πρόεδρο της Άρσεναλ το βραβείο του καλύτερου παίκτη του μήνα
Το εγχείρημα άντεξε 5 εβδομάδες. Όταν η αστυνομία ανακάλυψε την παράνομη επιχείρηση, η κατάληξη ήταν γνώριμη: Το δικαστήριο. Λίγους μήνες μετά στο ίδιο μέρος θα μάθαινε πως πρέπει να περάσει τα επόμενα 3 χρόνια του στη φυλακή. Η εμπειρία εκεί αποδεικνύεται ιδιαίτερη (“αν κάποιος ήταν τόσο χαζός ώστε να προσπαθήσει να με παρενοχλήσει θα έτρωγε δίχως δεύτερη σκέψη μια κλωτσιά στα αχαμνά”) αλλά όχι αρκετή για να τον πείσει να αλλάξει ρότα στη ζωή του. Τα επόμενα χρόνια οι επισκέψεις στα δικαστήρια θα γίνουν μέρος της καθημερινότητας του. Μια φορά γιατί διαπραγματεύτηκε την αγορά μιας BMW και μιας Mercedes από έναν τύπο που όπως αποδείχτηκε δεν του άνηκαν, μια φορά με την κατηγορία πως έριξε κουτουλιά σε έναν τροχονόμο (ο Στόρει το αρνείται και υποστηρίζει ότι ο τροχονόμος επινόησε την ιστορία γιατί ήταν οπαδός της Τότεναμ), μια φορά γιατί κήρυξε πτώχευση στην εταιρεία του και μια φορά με την κατηγορία ότι προσπάθησε να περάσει παράνομα στην Αγγλία 20 ταινίες πορνογραφικού περιεχομένου τις οποίες είχε αγοράσει με ένα φίλο του στην Ολλανδία και τις οποίες είχε κρύψει μέσα σε ένα ψεύτικο λάστιχο στο τζιπ του!
Στα 75 του πλέον σήμερα, ο Πίτερ Στόρει έχει μετακομίσει μόνιμα στη νότια Γαλλία όπου και ζει σε ένα αγρόκτημα με την τέταρτη γυναίκα του, ένα σκύλο, δυο κατσίκες, μερικές κότες και κάμποσες γάτες. Όταν του ζητάνε να θυμηθεί τα άγρια χρόνια της νιότης του φροντίζει να υπενθυμίζει πάντα στον συνομιλητή του ότι το ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό και ότι παρά την άσχημη φήμη του ποτέ δεν τραυμάτισε σοβαρά κανέναν αντίπαλο: “Εκείνα τα χρόνια όλες οι ομάδες είχαν έναν παίκτη σαν κι εμένα. Κάποιες μάλιστα είχαν δυο ή τρεις. Ήταν μια βρώμικη δουλειά αλλά κάποιος έπρεπε να την κάνει και όπως αποδείχτηκε εγώ την έκανα πολύ καλά”. Οι φίλοι της Άρσεναλ που τον έζησαν, συμφωνούν απόλυτα με αυτό.