Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018. Οι δρόμοι γύρω από το ‘Wolfgang-Steubing-Halle’ στη Φρανκφούρτη είναι γεμάτοι κόσμο. Μέσα στην αίθουσα επικρατεί το αδιαχώρητο. Αυτή δεν είναι η πρώτη γενική συνέλευση στην σύγχρονη ιστορία της Άιντραχτ αλλά είναι η πρώτη που συγκεντρώνει τόσους πολλούς ανθρώπους. Αυτή τη φορά εκτός από τους εκατοντάδες οπαδούς-μέλη, υπάρχουν και δεκάδες δημοσιογράφοι απ’όλη τη χώρα που ενδιαφέρονται να καλύψουν τη διαδικασία. Ο λόγος είναι πολύ απλός και ακούει στο όνομα “Πίτερ Φίσερ”.
Ένα μήνα πριν, ο πρόεδρος της Άιντραχτ Φρανκφούρτης είχε δώσει μια συνέντευξη σε μια τοπική εφημερίδα. Εκεί, και σε πλήρη αντίθεση με σχεδόν όλους τους υπόλοιπους προέδρους που αποφεύγουν να μιλάνε για τέτοια θέματα, ο Φίσερ επέλεξε να πάρει θέση σ’ένα από τα πιο καυτά ζητήματα της εποχής: την άνοδο της ακροδεξιάς: “Αν κάποιος ψηφίζει το ΑfD (δηλαδή το ακροδεξιό κόμμα ‘Εναλλακτική για τη Γερμανία’) δεν μπορεί να είναι και μέλος της Άιντραχτ. Σαν ένα από τα μεγάλα κλαμπ της Γερμανίας οφείλουμε να πάρουμε μια ξεκάθαρη θέση, γιατί υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα απ’το αν θα περάσει η μπάλα τη γραμμή. Γι’αυτό λέω ότι όποιος ψηφίζει αυτό το κόμμα, το οποίο προωθεί ρατσιστικές και απάνθρωπες απόψεις, δεν γίνεται να είναι μέλος μιας ομάδας με τις δικές μας αρχές”.
Οι δηλώσεις του Φίσερ ξεσήκωσαν αντιδράσεις και αποτέλεσαν αφορμή για να ξεκινήσει ξανά η κουβέντα για τη θέση του ποδοσφαίρου σε σχέση με την πολιτική και την κοινωνία. Στο γραμματοκιβώτιο και το τηλέφωνο του Φίσερ άρχισαν να καταφτάνουν αρκετές απειλές από υποστηρικτές του AfD: “Με αποκαλούν εβραϊκό γουρούνι και μου λένε τι θα μου κάνουν. Θα με κάψουν, θα με σκοτώσουν, θα με κρεμάσουν”.
(Άνοιγμα παρένθεσης)
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πίτερ Φίσερ βρίσκεται στην επικαιρότητα. Ο πρόεδρος της Άιντραχτ είναι μια από τις πιο διάσημες φιγούρες της περιοχής της Φρανκφούρτης και προκαλεί πολλές φορές με το ντύσιμο του ή με τις διαφημίσεις κάποιων εκ των επιχειρήσεων του (είναι ιδιοκτήτης μιας διαφημιστικής, μιας ντίσκο και αρκετών κλαμπ). Πολυπράγμων, ιδιαίτερα κοινωνικός και με χαρακτηριστική άνεση μπροστά στις κάμερες, ο Φίσερ φαίνεται σαν να είναι ένας ακόμα κλασικός πρόεδρος που προήλθε από την ελίτ των φίλων της Άιντραχτ. Η ιστορία του όμως είναι αρκετά διαφορετική.
Παιδί μια φτωχής οικογένειας που ζούσε σε μια φάρμα στο Λιχ, ο Φίσερ μεγάλωσε ουσιαστικά στο πέταλο της Άιντραχτ, στο οποίο μπήκε για πρώτη φορά κρυφά το 1969, χωρίς εισιτήριο, μαζί με μερικά ακόμα πιτσιρίκια που δεν είχαν να πληρώσουν το αντίτιμο. Τα επόμενα χρόνια όλα του τα χαρτζιλίκια γινόταν εισιτήρια διαρκείας και κάπως έτσι ο Φίσερ δέθηκε οριστικά με την Άιντραχτ. Με τον καιρό η ορθοστασία στο πέταλο (καθώς και οι διάφοροι τσαμπουκάδες με οπαδούς άλλων ομάδων) έδωσε τη θέση της στην πιο άνετη παρακολούθηση από τις κεντρικές κερκίδες. “Όσο περισσότερα μαλλιά χάνεις, τόσο προχωράς στο γήπεδο από το πέταλο προς τις καλές θέσεις” δήλωσε χαρακτηριστικά σε μια συνέντευξη του πριν λίγα χρόνια.
Οι αναμνήσεις από το πέταλο των φανατικών όμως, δεν έφυγαν ποτέ. Εκεί άλλωστε συνάντησε για πρώτη φορά τη γυναίκα του, εκεί ονειρευόταν για πολλά χρόνια πως κάτι αναπάντεχο συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο και καλείται αυτός για να σώσει την κατάσταση: “Το όνειρο μου ήταν πάντα το ίδιο. Ο προπονητής ξεμένει από παίκτες στον πάγκο, ο εκφωνητής του γηπέδου ανακοινώνει ότι η ομάδα χρειάζεται τον οπαδό που κάθεται στην κερκίδα 14, σειρά 27, θέση 17, τότε εγώ μπαίνω μέσα, αλλάζω στα γρήγορα και πετυχαίνω με κεφαλιά το κρίσιμο γκολ στο τελευταίο λεπτό”.
Με ύψος 2,01 μέτρα φυσικά ο Φίσερ δεν είχε καμία ελπίδα στο ποδόσφαιρο αλλά η μοίρα το έφερε έτσι που το 2000 οι άνθρωποι της ομάδας του ζήτησαν να μπει πρόεδρος. Ο Φίσερ ξαφνιάστηκε (“θεωρούσα πιο πιθανό να κερδίσω κάποτε χρυσό μετάλλιο στην ενόργανη, παρά να γίνω πρόεδρος της Άιντραχτ”) αλλά δεν μπορούσε να αρνηθεί. Η αγαπημένη του ομάδα βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση, τα οικονομικά δεν ήταν καλά και τα μέλη ήταν όλα κι όλα 5000.
18 χρόνια αργότερα ο Πίτερ Φίσερ είναι ακόμα στην ίδια θέση, η Άιντραχτ έχει βελτιωθεί αισθητά στον τομέα της οργάνωσης, έχει παίξει στην Ευρώπη, έχει κερδίσει το πρώτο της τρόπαιο από το 1988 (το περσινό κύπελλο απέναντι στη Μπάγερν) και τα μέλη της έχουν ξεπεράσει πλέον τα 60.000! Στη διάρκεια της περιόδου αυτής ο Φίσερ επανεκλέγεται με ποσοστά που θυμίζουν Βόρεια Κορέα, ενώ αρκετές φορές δεν βρίσκεται καν αντίπαλος για να τον κοντράρει.
Παρά το νέο πόστο του πάντως, ο ίδιος δεν ξεχνάει από που προέρχεται. Οι οπαδοί της Άιντραχτ τον λατρεύουν και τον θεωρούν “δικό τους παιδί”, ξέροντας πως έχει πάντα τα αυτιά του ανοιχτά για παρατηρήσεις και προτάσεις από τους απλούς οπαδούς. Και δεν αρκείται σ’αυτό. Όταν το 2013 οι εκδρομείς της Άιντραχτ ξέμειναν αργά μέσα στη νύχτα στο αεροδρόμιο στο Αζερμπαϊτζάν για ώρες, μετά από έναν αγώνα με την Καραμπάγ, ο πρόεδρος αγόρασε μερικές εκατοντάδες μπουκάλια κονιάκ και τους τα μοίρασε, θέλοντας να κάνει λίγο πιο ευχάριστη την παραμονή τους στην αίθουσα αναμονής.
(Κλείσιμο παρένθεσης)
Όταν ο Πίτερ Φίσερ ανεβαίνει στο βήμα στη γενική συνέλευση του συλλόγου, στην αίθουσα επικρατεί απόλυτη ησυχία. Μετά τις αντιδράσεις που ακολούθησαν από τους υποστηρικτές αλλά και τους εκπρόσωπους του AfD, όλοι περιμένουν με αγωνία αν θα ανακαλέσει τις δηλώσεις του, επιλέγοντας να γίνει πιο διπλωματικός. Ο Πίτερ Φίσερ όμως δεν είναι από αυτούς τους προέδρους.
“Δεν παίρνω πίσω τίποτα απ’όσα είπα. Η Άιντραχτ έχει μέλη όλων των ειδών. Είμαστε ανοιχτοί στους ανθρώπους όλων των εθνών, των θρησκειών και των σεξουαλικών προσανατολισμών. Αυτή η ποικιλομορφία και η διεθνής διάσταση κάνουν την ομάδα αυτό που είναι. Η Άιντραχτ δεν γίνεται να μην πάρει θέση. Ο σύλλογος μας είναι ουδέτερος πολιτικά αλλά αυτό ισχύει μόνο για τα κόμματα με δημοκρατικά ιδεώδη, που έχουν αξίες που συμβαδίζουν με τις δικές μας. Και το AfD δεν ανήκει σ’αυτά, όπως αποδεικνύεται από τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων του.
Είναι καθήκον του προέδρου να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι στον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Η Φρανκφούρτη είναι μια ανοιχτή πόλη για όλους. Αυτά που λέω δεν είναι κάποια τρελή άποψη. Οι αξίες μας είναι καταγεγραμμένες στο καταστατικό μας. Πρέπει να υπερασπιστούμε αυτές τις αξίες, πρέπει να σταθούμε απέναντι σε κάθε διάκριση ή κρούσμα ξενοφοβίας και ρατσισμού. Κανένας δεν υποχρεώνει κανέναν να γίνει μέλος μας. Αλλά δεν γίνεται να είσαι μέλος και ταυτόχρονα να ψηφίζεις υπέρ της ακροδεξιάς”.
Ο Φίσερ βρίσκεται στο βήμα για σχεδόν μια ώρα. Όταν η ομιλία του φτάνει στο τέλος της, όλη η αίθουσα σηκώνεται όρθια και τον χειροκροτάει για αρκετά λεπτά. Η απάντηση των 700 παρευρισκόμενων οπαδών είναι αποστομωτική. Όσες αμφιβολίες υπήρχαν για τη στάση του κόσμου της ομάδας, διαγράφονται σε δευτερόλεπτα. Λίγη ώρα αργότερα ακολουθεί η καθιερωμένη ψηφοφορία. Ο Πίτερ Φίσερ έχει και επίσημα τη στήριξη του 99% των οπαδών-μελών της ομάδας και ετοιμάζεται για την 7η συνεχόμενη θητεία του στην προεδρική καρέκλα! Σε μια εποχή που η ακροδεξιά προελαύνει σε πολλές χώρες (ανάμεσα τους και η Γερμανία), η Άιντραχτ και ο πρόεδρος της ορθώνουν το ανάστημα τους, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Όπως τονίζει ο Φίσερ: “Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι σύλλογοι που στο καταστατικό τους έχουν παρόμοιες αξίες με τις δικές μας. Που είναι; Γιατί δεν παίρνουν θέση;”
Σήμερα το βράδυ στην Κύπρο, η Άιντραχτ αντιμετωπίζει τον Απόλλων Λεμεσού στα πλαίσια της 4ης αγωνιστικής του Europa League. Η ομάδα του Πίτερ Φίσερ μπορεί να μην ξεκίνησε καλά τη φετινή σεζόν, επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από την καλοκαιρινή αποχώρηση του Νίκο Κόβατς, αλλά κατάφερε γρήγορα να ορθοποδήσει και να βρει τη φόρμα της (έχει σκαρφαλώσει στην 5η θέση στη Μπουντεσλίγκα και μετράει 7 ματς χωρίς ήττα σε Γερμανία και Ευρώπη, στα οποία έχει σκοράρει 23 φορές !).
Με μια νέα νίκη απέναντι στον Απόλλωνα θα κάνει το 4/4 στον όμιλο της και θα εξασφαλίσει από τώρα την πρόκριση στα νοκ άουτ. Η πιθανότητα παρουσίας της σ’έναν ακόμα ευρωπαϊκό τελικό είναι για την ώρα πάρα πολύ μικρή αλλά σίγουρα περνάει από το μυαλό του πάντα αισιόδοξου Πίτερ Φίσερ. Την προηγούμενη φορά που το κατάφερε πάντως (το 1980, όταν και κατέκτησε το ΟΥΕΦΑ νικώντας την Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ) ο Φίσερ ήταν ακόμα πιτσιρικάς, είχε μακριά ξανθά μαλλιά και παρακολουθούσε τα ματς όρθιος από το πέταλο, ελπίζοντας πως κάποια μέρα ο εκφωνητής του γηπέδου θα τον φωνάξει για να μπει εσπευσμένα στον αγώνα και να πετύχει το νικητήριο γκολ.