Ολυμπιακός και Ερυθρός Αστέρας βρίσκονται σε κοινή τροχιά, προσπαθώντας να σταματήσουν τον κατήφορο του τελευταίου διαστήματος. Παρ’όλα αυτά, πέραν των βαθμολογικών στόχων υπάρχουν και κάποιες άλλες αξίες για τις οποίες οφείλει να αγωνιστεί ένας οργανισμός…
Η χρονιά δεν εξελίχθηκε με καλό τρόπο για κανέναν από τους δύο σημερινούς μονομάχους, παρότι ξεκίνησαν τον Οκτώβριο με φιλοδοξίες και όνειρα εκατέρωθεν. Ο Ερυθρός Αστέρας έκανε μερικές ηχηρές κινήσεις, φέρνοντας στο Βελιγράδι αθλητές με αρκετά προσόντα για να ηγηθούν της νέας προσπάθειας. Τα πράγματα δεν δούλεψαν με τον Σάσα Ομπράντοβιτς στο τιμόνι καθώς η ομάδα δεν είχε ταυτότητα και κυρίως σταθερότητα μιας και είχε χάσει έδαφος εκτός των άλλων και στην Αδριατική λίγκα.
Ο παλιός γνωστός (και επιτυχημένος στις τάξεις του οργανισμού) Ντέγιαν Ράντοβιτς ανέλαβε τη «διάσωση». Οι Σέρβοι έκαναν αλλαγές στο ρόστερ και παρότι βελτίωσαν την εικόνα τους εντός των συνόρων δεν έχουν καταφέρει να γυρίσουν τον αγωνιστικό τους διακόπτη στην Ευρωλίγκα. Πάλεψαν αρκετά ματς τα οποία έχασαν στο τέλος, κατάσταση η οποία όταν επαναλαμβάνεται μπορεί εύκολα να απογοητεύσει μια ομάδα. Ο αντίπαλος του Ολυμπιακού μετράει μόλις μια νίκη στις τελευταίες δέκα αναμετρήσεις. Η τελευταία επιτυχία του σημειώθηκε στη Μαδρίτη, απέναντι στη Ρεάλ στα μέσα του Γενάρη. Ο Ερυθρός Αστέρας έχει μόλις επτά νίκες στη διοργάνωση φέτος. Και για τους Σέρβους, το να βλέπουν για παράδειγμα την ASVEL (που θεωρητικά έχει ρόστερ ανάλογης ποιότητας, σίγουρα όχι πολύ καλύτερο) να μετράει 12 νίκες, είναι too much.
Ο Ράντονιτς προσπαθεί να χτίσει το αμυντικό κομμάτι στο οποίο η ομάδα υστερούσε σημαντικά όμως μέχρι τώρα δεν έχει δει την απαιτούμενη σταθερότητα και συνέπεια στο παρκέ από τους παίχτες του. Ο Ερυθρός Αστέρας έχει διαστήματα καλής άμυνας και άλλα, στα οποία αδυνατεί να δώσει stops. Από τα μετόπισθεν ξεκινάει ο κόουτς Ράντονιτς την προσπάθεια αναμόρφωσης του συνόλου του ενώ η δεύτερη προτεραιότητα του αφορά το να μεταδώσει κουλτούρα ανιδιοτέλειας στην επίθεση. Οι παίχτες κατά τον Σέρβο κόουτς οφείλουν να ψάχνουν την έξτρα πάσα και να κυκλοφορούν τη μπάλα με υπομονή μέχρι να διαβάσουν την πραγματικά καλή κατάσταση.
Ο Τζόρνταν Λόιντ είναι ο πρωταγωνιστής της ομάδας του Βελιγραδίου φέτος. Μετά τη ρούκι σεζόν του στη Βαλένθια, ο Λόιντ ηγείται της προσπάθειας των Σέρβων γράφοντας 17.3 πόντους με 3.0 τελικές πάσες. Σουτάρει με 29.9% στο τρίποντο στην Ευρωλίγκα σε αντίθεση με την Αδριατική λίγκα όπου είναι πολύ πιο αποτελεσματικός (42.9%). Μαζί με τον Ουόλντεν έχουν δημιουργήσει ένα ταχύτατο backcourt το οποίο μπορεί να δημιουργήσει πολλά προβλήματα σε οποιαδήποτε άμυνα της διοργάνωσης, παρότι υστερεί σε όρους decision-making. Οι Ντόμπριτς-Νταβίντοβατς συνθέτουν τη ραχοκοκαλιά της ομάδας ενώ πέραν της τετράδας των βετεράνων (Λάζιτς, Σιμόνοβιτς, Κούζμιτς, Κούριντζα) ο Ράντονιτς προσπαθεί να ανεβάσει μόνιμα στο rotation τους νεαρούς Ουσκόκοβιτς και Ραντάνοβ, φρεσκάροντας έτσι το backcourt του. Η αναβάθμιση αυτών των δύο παιδιών αποτελεί το πιο αισιόδοξο στοιχείο που παρατηρείται στην πορεία της ομάδας τον τελευταίο καιρό.
Πιθανόν θα «διαβάσατε» τη συνάφεια των δύο καταστάσεων, αναγνωρίζοντας κοινά σημεία στην πορεία του Ερυθρού Αστέρα με την αντίστοιχη του Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι του Πειραιά έχουν πέσει στο χαντάκι της απογοήτευσης. Και αυτή είναι μια βαριά ασθένεια για έναν οργανισμό, ειδικά σε αυτό το επίπεδο των υψηλών απαιτήσεων. Ο Ολυμπιακός απλά αδυνατεί να ανταγωνιστεί (στις περισσότερες των περιπτώσεων) τον τελευταίο καιρό. Η απουσία του Μάρτιν μοιάζει ως το τελευταίο οχυρό που έπεσε, πριν την παράδοση. Στη Βιτόρια και απέναντι στην πεινασμένη Μπασκόνια, οι ερυθρόλευκοι βίωσαν μια άσχημα εμπειρία χάνοντας με κάτω τα χέρια.
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται φρεσκάρισμα. Νέα παιδιά που θα στηρίξουν σε αυτά τα παιχνίδια που απομένουν την προσπάθεια του Βεζένκοφ, του Μακίσικ και του Σλούκα, ευελπιστώντας ότι μπορεί να καρπωθεί κάτι, είτε αυτό αφορά τη νέα σεζόν είτε την αγωνιστική βελτίωση στην τρέχουσα χρονιά. Αυτή τη στιγμή οι ερυθρόλευκοι δεν έχουν ηθικό. Ο,τιδήποτε άλλο και να πούμε, εφόσον δεν υπάρχει το προαπαιτούμενο πνευματικό υπόβαθρο, δεν έχει βάση. Οι ερυθρόλευκοι αδυνατούν να ανταγωνιστούν αθλητικά τον αντίπαλο σε αυτό το επίπεδο, στερούνται physicality και είναι πνευματικά soft πλέον, καταρρέοντας αγωνιστικά σχετικά εύκολα.
Σίγουρα υπάρχει σκεπτικισμός για το πώς έφτασε η ομάδα μέχρι εδώ. Υπάρχουν όμως και κάποια πράγματα επίσης σημαντικά που έχουν να κάνουν με την υπερηφάνεια ενός οργανισμού και την εικόνα του τμήματος στα μάτια του δικού του κόσμου. Ο Ολυμπιακός μπορεί να μην έχει βαθμολογικούς στόχους, όμως πρέπει να παίξει για αξίες όπως αυτές. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα οπαδό άλλωστε, από την εικόνα παράδοσης της ομάδας του…