Η Νις, η ομάδα της γαλλικής Νίκαιας, έχει για μασκότ έναν ζωντανό αετό που πετάει στον συνήθως ανέφελο ουρανό λίγο πριν το σφύριγμα της σέντρας κάθε ματς. Ο ύμνος της, «Νίσα λα Μπέλα», είναι γραμμένος στην τοπική διάλεκτο που μοιάζει με τα καταλανικά και τα πιεμοντέζικα. Είναι φανερό ότι είμαστε στη Μεσόγειο, κι ότι η Ιταλία απέχει λίγα χιλιόμετρα. Οι κάτοικοι της πόλης, οι Νισουά, κάνουν συχνά τα ψώνια τους στην άλλη πλευρά των συνόρων, στα στοκατζίδικα της Βεντιμίλια, εκεί όπου βρίσκει κανείς φιρμάτα ρούχα σε σκοτωμένες τιμές. Κάπως έτσι η Νις απέκτησε το καλοκαίρι τον Μάριο Μπαλοτέλι: υψηλή ποιότητα, πανάκριβος και περιζήτητος πριν λίγα χρόνια, κατέληξε στα καλάθια με τα αζήτητα αλλά ένα έμπειρο μάτι, που θα ήξερε να τον συνδυάσει κατάλληλα, θα μπορούσε να τον αναδείξει –στη Νις έχουν την τεχνογνωσία, έκαναν το ίδιο πέρσι με τον Χατέμ Μπεν Αρφά.
Οι κακές γλώσσες προέβλεπαν πως αυτή τη φορά το στοίχημα θα χανόταν διότι ο Μάριο ξεμυαλίζεται εύκολα: «Ο Μπαλοτέλι σε απόσταση αναπνοής από τα καζίνο του Μονακό, τα κορίτσια της Κυανής Ακτής, τη μεσογειακή ντόλτσε βίτα; Σαν να αφήνεις τον Ντομινίκ Στρος Καν χωρίς επιτήρηση στην Ταϋλάνδη». Κι όμως, ο Μάριο είναι πειθαρχημένος, σοβαρός σαν στέλεχος του ΔΝΤ, ακόμη κι όταν του παίρνουν συνέντευξη στο τραπέζι του μασάζ, κι έχει πετύχει πέντε γκολ σε τέσσερα ματς (δυο στο ντεμπούτο του απέναντι στη Μαρσέιγ), αν και η Νις δεν στηρίζεται με κανέναν τρόπο στα κέφια του αλλά στη χημεία μιας δεμένης ομάδας. Το μόνο αξιοσημείωτο περιστατικό σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά του σούπερ σταρ είναι πως στο ματς με τη Λοριάν πανηγύρισε το όμορφο, νικητήριο γκολ στο 86΄ βγάζοντας τη φανέλα του. Λίγα λεπτά μετά ο διαιτητής τού έδειξε και δεύτερη κίτρινη, βάσει γενικών αρχών –ο Μπαλοτέλι κοίταξε απλώς έντονα έναν παίκτη της Λοριάν –το περίφημο μαρκάρισμα με τα μάτια; – αλλά, όπως γνωρίζουμε, πάντα αυτός θα την πληρώνει. Το συγκλονιστικό είναι ότι μετά το ματς ο διαιτητής παραδέχτηκε το λάθος του, ζήτησε συγγνώμη και η κόκκινη ακυρώθηκε. Όλα πάνε ανέλπιστα καλά για τον Μάριο Μπαλοτέλι στη Νίκαια.
Και κυρίως, όλα πάνε ανέλπιστα καλά στην εκπληκτική φέτος Νις. Μόνη αήττητη μετά την ένατη αγωνιστική, θα παραμείνει στην πρώτη θέση του γαλλικού πρωταθλήματος ό,τι κι αν κάνει στον αγώνα της Κυριακής με τη νεοφώτιστη Μετς. Έχει αφήσει πίσω τέσσερις βαθμούς την Παρί και τη Μονακό –την τελευταία τη διέλυσε κιόλας με 4-0–, ενώ την Κυριακή νίκησε εξίσου πειστικά και τη Λιόν. Ο άθλος μοιάζει ακόμη μεγαλύτερος αν αναλογιστούμε πως το καλοκαίρι, μετά την περσινή έτσι κι αλλιώς πολύ καλή σεζόν (τερμάτισε τέταρτη και διεκδικούσε κάποια στιγμή την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ), έφυγαν ο προπονητής, ο καλύτερος παίκτης, δηλαδή ο Μπεν Αρφά, ο αρχηγός και δυο από τα αστέρια της. Ο Κλοντ Πυέλ, ο προπονητής που συνέβαλε ιδιαίτερα στη μεταμόρφωση του Μπεν Αρφά αλλά και στο χτίσιμο μιας θεαματικής και πολύ νεανικής ομάδας (23 παίκτες της ακαδημίας ανέβηκαν στην πρώτη ομάδα από το 2012), πήγε στη Σαουθάμπτον, μαζί με τον περσινό στυλοβάτη Ζερεμί Πιέ, ο Μπεν Αρφά παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα ματς της Παρί από τον πάγκο όπου βρίσκεται συνήθως, ο περσινός αρχηγός Ναμπαλίς Μεντί πήγε στη Λέστερ, κι ο Βαλέρ Ζερμέν, ξαναγύρισε στη Μονακό.
Ήρθαν πληγωμένα αστέρια, όπως ο Μάριο και ο Βραζιλιάνος Ντάντε, δανεικοί όπως ο καταπληκτικός Γιουνές Μπελαντά, άγνωστοι πιτσιρικάδες, μεταξύ των οποίων ο Τάσος Δώνης, δανεικός από τη Γιουβέντους, και κυρίως ο Ελβετός προπονητής Λουσιάν Φαβρ. Ο Φαβρ δεν είναι κανένας τυχαίος: στη Μενχενγκλάντμπαχ είχε αναδειχθεί τρεις φορές καλύτερος προπονητής της Μπουντεσλίγκα. Η τρίτη φορά ήταν το 2015, με αντίπαλο τον Πεπ Γκουαρδιόλα. Εδώ, βέβαια, είναι Γαλλία, η χώρα στην οποία τα τελευταία χρόνια έχουν αμφισβητηθεί με χαρακτηριστική ευκολία οι προπονητικές ικανότητες του Κάρλο Αντσελότι, του Μαρσέλο Μπιέλσα και αυτή τη στιγμή του Ουνάι Έμερι… Ο Φαβρ την έχει προς το παρόν γλιτώσει.
Το γαλλικό πρωτάθλημα των τελευταίων ετών δεν επιφυλάσσει ιδιαίτερες εκπλήξεις ως προς τον τίτλο του πρωταθλητή –και ποιο μεγάλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εκτός από το αγγλικό μας προσφέρει πια τέτοιες χαρές, εκτός από το αγγλικό; Στη Νις δεν σκέφτονται, βέβαια, τον τίτλο. Αλλά, για να θυμηθούμε τον Γιόχαν Κρόιφ, αυτό που μετράει πιο πολύ κι από τους τίτλους, είναι η χαρά του θεατή, πράγμα σημαντικό σε μια πόλη που έχει πολύ φανατικό ποδοσφαιρικό κοινό και που τόσο φριχτά δοκιμάστηκε από την τρομοκρατική επίθεση στις 14 Ιουλίου.
Στο πρώτο ματς της σεζόν, απέναντι στη Ρεν, ένα μήνα μετά τα γεγονότα, η ατμόσφαιρα στο ολοκαίνουργιο και πανέμορφο γήπεδο Αλιάντζ Ριβιέρα ήταν τόσο συγκινητική όσο φανταζόμαστε. Τα ονόματα των 85 θυμάτων βρίσκονται στις φανέλες των 22 παικτών, παντού σφιγμένα πρόσωπα.
Νίκη 1-0, με σκόρερ τον 17χρονο Μαλάνγκ Σαρ, γέννημα θρέμμα του συλλόγου: «Είμαι από δώ, ήξερα αυτούς που σκοτώθηκαν. Είμαι περήφανος που έβαλα γκολ για να τους τιμήσω». Η Άρσεναλ τον παρακολουθεί ήδη στενά.
Ανάμεσα στους πολλούς ιδιαίτερα ταλαντούχους νεαρούς της Νις, όπως ο Αλασάν Πλεά που έβαλε το νικητήριο γκολ με τη Σάλτσμπουργκ την Πέμπτη ή ο Βενσάν Κοζιελό που μοιάζει δωδεκάχρονος αλλά είναι 21 και παίζει με σιγουριά τριαντάρη, υπάρχει και ο Αλεξί Μποζετί.
Ο 23χρονος Αλεξί, πριν υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το 2012, είχε ήδη περάσει ατέλειωτες ώρες στην κερκίδα του παλιού, ιστορικού γηπέδου της Νις. Φανατικός οπαδός της ομάδας από παιδί, ηγετικό στέλεχος ενός γκρουπ ούλτρας, της Μπριγκάντ Συντ, και με συνείδηση των περιορισμένων δυνατοτήτων του, δεν φοβάται να δηλώσει ότι «μπορώ να παίζω καλά μόνο για τη Νις». Πέρασε, παρόλα αυτά, την περσινή χρονιά δανεικός για να επανέλθει φέτος, με το ίδιο μάτι να γυαλίζει, με την ίδια τρέλα για την ομάδα και με όλα του τα τατουάζ –μεταξύ των οποίων, φυσικά, το έμβλημα της Νις και κανά δυο συνθήματα. Το 2013 ήταν μέλος της εθνικής ομάδας U-20 που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια κόσμου στη Τουρκία. Μετά τον τελικό με την Ουρουγουάη, ανέβηκε να πάρει το μετάλλιο του τυλιγμένος με τη σημαία της Μπριγκάντ Συντ δημιουργώντας απίστευτο σκάνδαλο. Περιττό να πούμε ότι ο Αλεξί είναι είδωλο, κι ας μην παίζει πολύ. Ο ίδιος, φανταζόμαστε, θα μελετάει με μεγάλο ενδιαφέρον τα περσινά κατορθώματα της Λέστερ. Κανείς δεν ξέρει πόσο ψηλά μπορεί να πετάξει ο αετός της Νίκαιας.