Δεν θα μπορούσα να βρω πιο ταιριαστή φιγούρα στον χώρο του αθλήματος από τον Kobe Bryant, ώστε να ενσαρκώσει τον ρόλο του Ιππότη στην “Έβδομη Σφραγίδα” του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Αυτός ο οποίος θα παίξει μια παρτίδα με τον Θάνατο κοιτάζοντας τον στα μάτια, γιατί απλά δεν τη θεωρεί a priori χαμένη…

Για πολλά χρόνια, ο Κobe είχε ο ίδιος τη μορφή του “θανάτου” στα παρκέ του ΝΒΑ. Στην υπεροχή του παιχνιδιού του απεικονιζόταν αυτός ο αρχετυπικός συμβολισμός του αναπόφευκτου τέλους και της άνισης μάχης, με τον αντίπαλο να μοιάζει εκ των προτέρων χαμένος. Ήταν οι ημέρες όπου ο ηγέτης των Lakers είχε καταδυθεί στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, ψάχνοντας, μέσα από τις εκατοντάδες εργατοώρες, απαντήσεις αναφορικά με τα όρια του ανθρώπινου είδους. Πόσο καλός μπορεί να γίνει κάποιος όταν η φύση τον έχει προικίσει με όλα τα απαραίτητα “εργαλεία”; Ο Kobe είναι η απάντηση σε αυτό. Και ο τρόπος με τον οποίον επέλεξε να ζήσει και να πορευτεί επαγγελματικά, συνιστά ένα “ευαγγέλιο” για το άθλημα το οποίο όλοι εμείς έχουμε την υποχρέωση να μεταδώσουμε στις επόμενες γενιές. Μια Αναγεννησιακή μορφή στη σύγχρονη εποχή.

Ο θάνατος του Kobe και της δεκατριάχρονης κόρης του Τζιάνα, σε μια τραγωδία που στοίχισε τη ζωή σε συνολικά εννιά άτομα, αποτέλεσε μια ακόμα τραγική υπενθύμιση του εύθραυστου της ανθρώπινης φύσεως. Ένας άνθρωπος που έμοιαζε φτιαγμένος από ατσάλι και που τα αστέρια του χαμογελούσαν από μικρή ηλικία, φωτίζοντας το δρόμο του. Ένας ακόμα…

O θάνατος όμως είναι μια στιγμή και η ζωή χίλιες.

Ο Kobe άγγιξε τον ουρανό επαγγελματικά γιατί απλά επέλεξε τον δύσκολο δρόμο. Αρνήθηκε να “μαλακώσει” επαναπαυόμενος στην άνεση του θρόνου που είχε πανάξια κατακτήσει αλλά επέμενε να δουλεύει όπως ένας πεινασμένος διεκδικητής. Η εικόνα της λεπτής, φινετσάτης φιγούρας του να σουτάρει στο ημίφως του προπονητηρίου των Lakers πλέον μοιάζει σαν μια απευθείας σύνθεση με κάποιο δωμάτιο του Παραδείσου, προσφέροντας αυτή την αίσθηση της γαλήνης και της ευδαιμονίας. Γιατί ο Bryant ήταν σίγουρα ένας από τους καλύτερους που έπαιξαν ποτέ το άθλημα μας. Όμως ο θρύλος του εκτοξεύθηκε γιατί διάλεξε τον “ανήφορο”. Τη σκληρή, επίπονη καθημερινή δουλειά ως τρόπο ζωής. Για αυτό και ενέπνευσε εκατομμύρια κόσμου όσο κανένας άλλος παίχτης της γενιάς του (και αυτών που ακολούθησαν μέχρι σήμερα).

“Υπάρχει μια ανάμνηση που δεν μπορώ να μην σκέφτομαι συνέχεια. Ήταν η πρώτη μας χρονιά και το πρώτο μου ταξίδι στο Λος Άντζελες για ένα παιχνίδι με τους Λέικερς. Ήρθε στο ξενοδοχείο, με πήρε και πήγαμε σε ένα εστιατόριο. Όταν επιστρέψαμε και με άφησε, με ρώτησε: “Τι θα κάνεις απόψε;”. Η απάντησή μου ήταν: “Πάω στο κλαμπ, εσύ”. Τότε μου είπε: “Πάω στο γυμναστήριο”.

Αυτός ήταν πάντα, ένας αληθινός μαθητής του μπάσκετ και του παιχνιδιού της ζωής. Δεν σταματούσε να προετοιμάζεται. Μπορούμε να μάθουμε πράγματα από την νοοτροπία του Mamba και από το πώς έζησε τη ζωή του ο αδελφός μου”. (Άλεν Άιβερσον για τον KB)

Αυτός ήταν ο Kobe Bryant. Και αυτή ήταν η διαφορά του με τους υπόλοιπους σταρ-συναδέλφους του. Αυτό ίσως ήταν το στοιχείο που μιλούσε κατευθείαν στην καρδία του μέσου ανθρώπου, από τις συνοικίες του Λος Άντζελες μέχρι την Κίνα, τις Φιλιππίνες και τις γειτονιές της Ευρώπης. Ίσως να ήταν υπεράνθρωπος. Ίσως… Όμως εργαζόταν περισσότερο από κάποιον που ήθελε να καλύψει την έλλειψη προσόντων και ταλέντου. Οι ιστορίες που διηγούνται οι άνθρωποι του αθλήματος για αυτόν έχουν πλέον φολκλορικό χαρακτήρα. 

“Ο Kobe κάποτε έπαιξε σαν αριστερόχειρας, έχοντας χτυπήσει σοβαρά τον δεξί του ώμο”. 

“Πήγαινε στις πέντε το πρωί για προπόνηση. Στο Λύκειο…”

“Έκανε προπόνηση, εκτελώντας σουτ και ντρίμπλα, δίχως τη μπάλα”.

“Κάποτε με την TEAM USA, έμεινε στο προπονητήριο από τις 04:15 (ξημερώματα) μέχρι τις 11:00 αρνούμενος να φύγει εάν δεν συμπληρώσει 800 εύστοχα σουτ”.

Ο Μπάιρον Σκοτ διηγείται μια απλή καθημερινή ιστορία:

Άκουσα τη μπάλα να χτυπάει στο παρκέ. Τα φώτα ήταν κλειστά. Ήμουν σίγουρος όμως ότι άκουγα τον ήχο. Είχαμε προπόνηση στις 11:00 αλλά ήταν περίπου 09:30. Βγαίνω στο παρκέ να δω και να σου, ο Kobe Bryant. Ήταν εκεί, σουτάροντας στο σκοτάδι. Έκατσα ακίνητος για περίπου δέκα δευτερόλεπτα κοιτάζοντας τον, μονολογώντας: ”Aυτό το παιδί θα γίνει πολύ μεγάλος παίχτης’‘.

Ο Kobe έφτασε στην κορυφή διαλέγοντας αυτό τον δρόμο. Γιατί για αυτόν, απλά δεν υπήρχε άλλος. Το άδοξο και τόσο ξαφνικό τέλος του, του χάρισε μια θέση στην αιωνιότητα. Αλλά μάλλον, αυτή την είχε κερδίσε ήδη με το παράδειγμα της ζωής του…