Τον Φεβρουάριο του 1976 οι Fleetwood Mac αποφάσισαν να ηχογραφήσουν ένα νέο άλμπουμ. Σε έναν εξωτερικό παρατηρητή οι συνθήκες μάλλον φάνταζαν εξαιρετικές. Το διάσημο ροκ συγκρότημα είχε μόλις ολοκληρώσει μια άκρως επιτυχημένη, παγκόσμια περιοδεία και στο Νο1 των charts της Αμερικής φιγουράριζε ακόμα ο προηγούμενος, ομώνυμος, δίσκος τους.
Στην πραγματικότητα όμως, το κλίμα μόνο καλό δεν ήταν. Ο γάμος του μπασίστα Τζον ΜακΒι με την Κριστίν ΜακΒι, που έπαιζε πλήκτρα, είχε μόλις διαλυθεί. Oι δυο τους σταμάτησαν να μιλούν μεταξύ τους ενώ λίγο μετά η Κριστίν είχε διάφορα πάρε-δώσε με τον υπεύθυνο φωτισμού στην περιοδεία τους. Την ίδια περίοδο η σχέση της τραγουδίστριας Στίβι Νικς με τον κιθαρίστα Λίντσεϊ Μπάκιγχαμ βρισκόταν στο χειρότερο δυνατό σημείο, με πολλές εντάσεις, λογομαχίες, φωνές και τον χωρισμό να είναι προ των πυλών. Ο μοναδικός που δεν είχε αμόρε μέσα στο συγκρότημα, ο ντράμερ Μικ Φλίτγουντ, είχε τα δικά του θέματα αφού είχε ανακαλύψει ότι η γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του είχε παράλληλο δεσμό με κάποιον άλλον. Ο Φλίτγουντ έκανε ένα ταξίδι για να συνέλθει και έφτασε μέχρι και τη Ζάμπια, αφού ο “κάποιος άλλος” δεν ήταν κανένας τυχαίος αλλά ένας καλός του φίλος, τον οποίο ο ίδιος είχε προσκαλέσει να γίνει κιθαρίστας της μπάντας.
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσεις την εκτεταμένη χρήση αλκοόλ και κοκαΐνης που παραδοσιακά συνόδευε κάθε μεγάλη ροκ μπάντα και τις αμέτρητες και αρκετές φορές ακραίες φήμες που έβγαιναν σωρηδόν από τις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής, καταλήγεις μάλλον στο συμπέρασμα πως το συγκρότημα ήταν πολύ πιο κοντά στη διάλυση παρά στο να γράψει, να ηχογραφήσει και να παραδώσει ένα φυσιολογικό δίσκο.
Η ζωή όμως πολλές φορές αγνοεί τη λογική. Το αποτέλεσμα αυτής της ανορθόδοξης προετοιμασίας, που ακολουθήθηκε και από μια αρκετά περίεργη και άβολη περίοδο ηχογραφήσεων, το γνωρίζουν σχεδόν όλοι. Κι αν δεν το έχουν διαβάσει κάπου, σίγουρα το έχουν ακούσει αφού τραγούδια όπως το “Dreams”, το “Go Your Own Way” και το “The Chain” έχουν παιχτεί εκατομμύρια φορές από τότε. Το άλμπουμ με τον ταιριαστό τίτλο “Φήμες” (Rumours) θα γράψει ιστορία. Θα πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα, θα βραβευτεί ως το καλύτερο της χρονιάς στα Βραβεία Γκράμι, θα φτάσει στο Νο1 των charts της Αγγλίας και των ΗΠΑ, θα επιλεχθεί για διατήρηση από το Εθνικό Μητρώο Ηχογραφήσεων της Αμερικής και αργότερα θα χαρακτηριστεί ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών.
Στις αρχές του περσινού καλοκαιριού η Νάπολι ξεκινούσε την προετοιμασία της για τη νέα σεζόν. Φαινομενικά ο σύλλογος βρισκόταν σε καλό φεγγάρι αφού θα αγωνιζόταν ξανά στο Τσάμπιονς Λιγκ, μετά από δυο χρόνια απουσίας. Αν κάποιος διάβαζε όμως το καθημερινό ρεπορτάζ της θα καταλάβαινε αμέσως πως στην πόλη… μύριζε μπαρούτι.
Η σχέση των οπαδών με τον πρόεδρο Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις βρισκόταν σε ένα από τα χειρότερα σημεία της και αυτή η αντιπάθεια εκδηλωνόταν σε κάθε ευκαιρία. Στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Ινσίνιε τον Μάιο, με τη Τζένοα εντός έδρας, ο κόσμος αποδοκίμασε έντονα τον πρόεδρο. Οι υπεύθυνοι του σταδίου κάλυψαν τον ήχο των συνθημάτων που ακούγονταν εις βάρος της διοίκησης με ψεύτικα χειροκροτήματα από τα μεγάφωνα, κάτι που εξόργισε ακόμα περισσότερο την κερκίδα. Την επόμενη μέρα ένα σχετικό πανό εμφανίστηκε στην πόλη, ένα πανό που μιλούσε για “μισθοφόρους με εικονικά σφυρίγματα” που “δεν θα γίνουν ποτέ Ναπολιτάνοι”. Αυτό δεν ήταν το πρώτο πανό αντίδρασης.
Λίγες μέρες πριν, στο στόχαστρο κάποιων οπαδών (οι οργανωμένοι ισχυρίστηκαν πως δεν ήταν αυτοί πίσω από το συγκεκριμένο μήνυμα) είχε μπει ο προπονητής. Ένα πανό τοποθετημένο έξω από το γήπεδο ζητούσε από τον Σπαλέτι να παραιτηθεί. Σε αντάλλαγμα οι οπαδοί έγραφαν πως θα του επέστρεφαν το Fiat Panda του, που είχε κλαπεί μερικούς μήνες πριν. Ο Σπαλέτι αντιμετώπισε το σκηνικό με χιούμορ, δηλώνοντας “Πρώτα από όλα πρέπει να δούμε σε τι κατάσταση θα μου το επιστρέψουν. Πόσα χιλιόμετρα έχουν κάνει με αυτό, αν υπάρχουν ακόμα μέσα τα CD του Πίνο Ντανιέλε. Μετά το συζητάμε”, αλλά όλοι ήξεραν ότι η ομοψυχία στο Στάδιο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε κάνει φτερά.
Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν ξεκίνησε το μεταγραφικό παζάρι. Μέσα στο καλοκαίρι η Νάπολι είπε αντίο σε δυο παίκτες-θρύλους της, τον Ινσίνιε και τον Μέρτενς, άφησε ελεύθερο τον Οσπίνα και πούλησε τον Κουλιμπαλί στην Τσέλσι και τον Ρουίθ στην Παρί. Στη θέση τους ήρθαν ποδοσφαιριστές με βιογραφικά που δεν ικανοποιούσαν τις ορέξεις των φιλάθλων. Ένας νεαρός Γεωργιανός που δεν είχε παίξει ποτέ εκτός ανατολικής Ευρώπης, ένας Κορεάτης αμυντικός που αγωνιζόταν στην Τουρκία, ένας Ουρουγουανός αριστερός μπακ από τη Χετάφε και κάτι άλλοι δανεικοί.
Η πόλη έβραζε από αγανάκτηση. Ένα νέο πανί έκανε την εμφάνιση του σε έναν κεντρικό δρόμο λίγες μέρες πριν ολοκληρωθεί η μεταγραφή του Νοτιοκορεάτη Κιμ Μιν-Τζάε. Σε αυτό ήταν ζωγραφισμένα τρία πακέτα τσιγάρων, ανάμεσα τους και τα Κιμ, και δίπλα ένα μήνυμα που έλεγε: “Τρία πακέτα με 10 ευρώ. Ζητιάνε, μη μιλάς. Πλήρωσε τα χρέη και εξαφανίσου”. Μετά από 18 χρόνια στην ηγεσία του συλλόγου ο Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις είχε μετατραπεί σε persona non grata και τα χτυπήματα έρχονταν από παντού. Σε ένα ερασιτεχνικό βίντεο τραβηγμένο τον Ιούνιο διακρίνονται διάφοροι τυχαίοι περαστικοί να «του τα χώνουν» ενώ έχει μόλις βγει από ένα ραντεβού με τον οδοντίατρο. Ανάμεσα στα γλυκόλογα που ακούγονται, ξεχωρίζει η δυσαρέσκεια κάποιων για την πώληση του Κουλιμπαλί και την αδυναμία απόκτησης του ελεύθερου Ντιμπάλα, που ήταν ένας από τους βασικούς μεταγραφικούς στόχους του καλοκαιριού.
Η επιθυμία αρκετών Ναπολιτάνων να δουν τον Ντε Λαουρέντις να πουλάει και να ξεκουμπίζεται από την πόλη συμβάδιζε και με τις ειδήσεις που έρχονταν από την ιταλική ΠΟ. Σύμφωνα με τη νέα νομοθεσία, ο πρόεδρος της Νάπολι, που έχει στην κατοχή του και τη Μπάρι, πρέπει να πουλήσει μια από τις δυο μέσα στα επόμενα δυο χρόνια, ανεξαρτήτως του αν αυτές αγωνίζονται σε διαφορετικές κατηγορίες.
Η είδηση αυτή σε συνδυασμό με το κράξιμο του κόσμου έφερε στο προσκήνιο αρκετές φήμες που έλεγαν πως οι μέρες του εκεί είναι μετρημένες και πως υπάρχει πρόταση εξαγοράς από μια εταιρεία που φτάνει τα 650 εκατομμύρια. Όταν οι φήμες έφτασαν μέχρι και τη Rai η διοίκηση αναγκάστηκε να διαψεύσει τα πάντα με μια ανακοίνωση που κατέληγε ως εξής: “Μεταξύ άλλων στο παρελθόν ο πρόεδρος έχει απορρίψει προσφορές κοντά στο ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Όσο για τη φήμη που λέει ότι πουλάει γιατί θέλει να ζήσει στις ΗΠΑ να ενημερώσουμε ότι ο Ντε Λαουρέντις ζούσε πάντα μεταξύ Λος Άντζελες και Ιταλίας και πρόσφατα επέστρεψε από μια παραμονή περίπου ενός μήνα στην κατοικία του στην Καλιφόρνια. Δεν χρειάζεται να πουλήσει τη Νάπολι για να μείνει στις Ηνωμένες Πολιτείες”. Παρά τις αντιδράσεις η ομάδα θα πορευόταν ακόμα μια χρονιά με τον ίδιο πρόεδρο-ιδιοκτήτη.
Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης, στο ποδόσφαιρο η απαξίωση με την αποθέωση δεν απέχουν πάρα πολύ η μια από την άλλη. Συνήθως μερικές νίκες ή μερικές ήττες. Αρκετές φορές και λιγότερο. Έξι περίπου μήνες μετά από το κράξιμο και τις αποδοκιμασίες, η Νάπολι γράφει ιστορία. Είναι μόνη πρώτη στη Σέριε Α, με 15 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο, και τώρα εκτός από το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 33 χρόνια έχει στόχο να σπάσει και το ρεκόρ πόντων της Γιουβέντους από το 2014. Εκτός αυτού, είναι με το 1,5 πόδι στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ στο παρελθόν.
H πόλη ζει έναν παροξυσμό που στους παλιότερους θυμίζει τις μέρες του Μαραντόνα. Φανέλες των παικτών είναι κρεμασμένες σε διάφορους δρόμους, τα χάρτινα ομοιώματα τους κάνουν παρέα στους περαστικούς σε ένα κεντρικό σημείο της Ισπανικής Συνοικίας, μια τούρτα με τα χρώματα του κεφαλιού του Οσιμέν κυκλοφορεί στα ζαχαροπλαστεία ενώ η “στολή Οσιμέν”, με τη γνώριμη μάσκα και το βαμμένο μαλλί, έκανε θραύση στη διάρκεια του καρναβαλιού.
Ο Σπαλέτι αποθεώνεται από τα ΜΜΕ και τους ουδέτερους φιλάθλους, ο άσημος Γεωργιανός εξτρέμ με το δυσανάγνωστο ονοματεπώνυμο έχει αποκτήσει χάρη στα κατορθώματα του το παρατσούκλι “Κβαραντόνα”, ο “Τρία πακέτα με 10 ευρώ” Κιμ (που βραβεύτηκε ως ο καλύτερος παίκτης του Σεπτεμβρίου στην Ιταλία, μόλις δυο μήνες μετά την εμφάνιση του πανιού που τον χλεύαζε), έχει μπει στο στόχαστρο μεγάλων ομάδων της Ευρώπης και ο Όσιμεν σπάει το ένα ρεκόρ σκοραρίσματος μετά το άλλο.
Όσο για τον Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις; Το βίντεο που κυκλοφόρησε μετά τη νίκη επί της Ρόμα πριν μερικές εβδομάδες τα λέει όλα. Σε αυτό βλέπουμε εκατοντάδες οπαδούς να περικυκλώνουν το αμάξι του, να τον αποθεώνουν και να τραγουδούν πόσο σπουδαίος πρόεδρος είναι. H εποχή που του φώναζαν ένα δικό τους “You can go your own way, go your own way” μοιάζει σαν να βρίσκεται σε ένα πολύ μακρινό παρελθόν.