Πριν την έλευση του Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολη, ο σύλλογος είχε κερδίσει μόνο τα κύπελλα του 1962 και 1976. Τα πρωταθλήματα στην Ιταλία ήταν μια αποκλειστικότητα του πιο πλούσιου Βορρά κατά κύριο λόγο, με Τορίνο και Μιλάνο να κερδίζουν τα περισσότερα και τα υπόλοιπα να πηγαίνουν μέχρι την κεντρική Ιταλία και τη Ρώμη. Με εξαίρεση τη νησιωτική Κάλιαρι, καμία ομάδα από τον Νότο δεν τα είχε καταφέρει. Ο κόσμος στην πόλη κοντά στον Βεζούβιο ζούσε το όνειρό του με τον Αργεντίνο μάγο. Οι πρώτες δυο χρονιές του Ντιέγκο όμως είχαν την ομάδα να μην φτάνει κοντά στο πρωτάθλημα. Μια 8η και μια 3η θέση που οδήγησε στην Ευρώπη, αλλά με σημαντική διαφορά από την πρωταθλήτρια Γιουβέντους. Φυσικά ο Μαραντόνα ήδη είχε αγαπηθεί, ήδη είχε δείξει τι μπορούσε να κάνει, αλλά ο τίτλος έμοιαζε μακρινός. Το ερώτημα ήταν κατά πόσο μπορούσε να κουβαλήσει μόνος την ομάδα και πόσο θα βοηθούσαν οι υπόλοιποι.
Το καλοκαίρι του 1986, ο Ντιέγκο προερχόταν από την κατάκτηση του Μουντιάλ με την Αργεντινή. Ήταν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο και το κλίμα στη Νάπολη ήταν ακόμα πιο αισιόδοξο από τότε που έφτασε στην πόλη και τον υποδέχτηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Η δεύτερη σεζόν του Μαραντόνα δεν είδε μόνο μια καλύτερη θέση στο πρωτάθλημα, είχε ήδη δει έναν πιο χαρούμενο και καλό Μαραντόνα χάρη στον νέο προπονητή, τον Οτάβιο Μπιάνκι. Ο Μπιάνκι θα πει: «Ο Μαραντόνα πρέπει να αφεθεί ελεύθερος, για να εκφράζεται όσο καλύτερα μπορεί. Πρέπει να του επιτρέπεις να δείχνει την ποιότητά του, τα χαρακτηριστικά του. Είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε μια συμπαγή ομάδα γύρω του που θα βγάζει καλύτερα αυτά τα χαρακτηριστικά του». Και μπορεί φυσικά, όπως και πολλοί άλλοι προπονητές, να είχαν έρθει σε κόντρα, αγωνιστικά όμως έπαιρνε τα καλύτερα από τον Αργεντινό.
Πράγματι. Η Νάπολι βελτιώνει την άμυνά της, μόνο η Ίντερ θα δεχτεί λιγότερα γκολ τη σεζόν 1986-87, με το αστέρι του νεαρού Τσίρο Φεράρα να ανατέλλει. Μικρές αποστάσεις στις γραμμές, πολύ τρέξιμο και ό,τι περνάει από τα χέρια των παικτών για να απελευθερώσουν τον Ντιέγκο. Στην ομάδα προστίθεται και ο Αντρέα Καρνεβάλε για να βοηθήσει στον σκοράρισμα τον Μπρούνο Τζιορντάνο. Οι δυο Ιταλοί επιθετικοί είναι αυτοί που θα βοηθήσουν στο σκοράρισμα τον πρώτο σκόρερ Ντιέγκο, θα σημειώσουν αρκετά σημαντικά τέρματα.
Η Νάπολι κάνει καλό ξεκίνημα και δεν θα χάσει στα πρώτα 13 ματς, μέχρι να πάει στη Φλωρεντία και να ηττηθεί με 3-1 τον Ιανουάριο του 1987. Βέβαια έχει πολλές ισοπαλίες, αλλά μιλάμε για Ιταλία των 80s. Οι ισοπαλίες είναι έτσι και αλλιώς πολλές στο πρωτάθλημα. Η στιγμή που θα πείσει και τον πιο απαισιόδοξο ότι η Νάπολι είναι κανονική διεκδικήτρια του τίτλου θα έρθει τον Νοέμβριο. Στις 9 του μήνα, στο Κομουνάλε, η Νάπολι θα αντιμετωπίσει τη Γιούβε με την οποία συγκατοικεί στην κορυφή με 12 πόντους. Θα βρει απέναντί της τον Μισέλ Πλατινί και τον Μίκαελ Λάουντρουπ. Αλλά η Γιουβέντους δεν είναι η ίδια. Ο Τραπατόνι, ο άνθρωπος που είχε βαρεθεί να μαζεύει τίτλους, βρίσκεται πλέον στο Μιλάνο και την Ίντερ. Η Γιούβε αλλάζει στιλ, δείχνει ότι δεν είναι άτρωτη. Ο Πλατινί μοιάζει πιο γήινος, ο παίκτης που βγήκε πρώτος σκόρερ για τρεις σερί χρονιές και είχε μόνο διψήφια γκολ, δυσκολεύεται στο γκολ. Πεσμένοι είναι και άλλοι αρκετοί παίκτες σε μια ομάδα που δείχνει ότι βρίσκεται κοντά στο τέλος του κύκλου της.
Το πρώτο ημίχρονο έληξε χωρίς σκορ, αλλά στην επανάληψη η Γιουβέντους κατάφερε να ανοίξει το σκορ, όταν ο Λάουντρουπ σκόραρε μετά από λάθος του τερματοφύλακα Γκαρέλα. Είναι κάποιες στιγμές που αλλάζουν τον ρου της ιστορίας. Και εκείνη την ημέρα κάτι τέτοιο θα ζούσαν οι φίλοι της Νάπολι. Με το 1-0 μέσα στο Τορίνο απέναντι στην έμπειρη και πρωταθλήτρια Γιουβέντους πολλοί μπορεί να απογοητεύτηκαν. Ο Ντιέγκο και οι συμπαίκτες του όχι. Κι αυτό φαίνεται από το πάθος που βγάζουν. Ο Σαλβατόρε Μπάνι κάνει μια φοβερή κούρσα, ντριμπλάροντας όποιον βρει μπροστά του από τα αριστερά στο 60′ και κερδίζει κόρνερ, δείχνοντας ότι οι αντίπαλοί του είναι κοινοί θνητοί. Το κόρνερ περνά ανεκμετάλλευτο, αλλά η Νάπολι κερδίζει μέτρα, κρατάει την μπάλα και το ψάχνει. Στο αμέσως πρώτο λεπτό, ο Τακόνι αναγκάζεται να κάνει σπουδαία επέμβαση για να διώξει σε κόρνερ. Η Γιουβέντους είναι σε πίεση, η απουσία του Γκαετάνο Σιρέα είναι πολύ σημαντική και κουβαλάει πάνω της και την πίκρα της προηγούμενης εβδομάδας. Όταν η μοίρα την έφερε να αντιμετωπίζει τη Ρεάλ Μαδρίτης μόλις στον 2ο γύρο του Πρωταθλητριών (τότε που δεν υπήρχαν εκατό δικλείδες για να μην προχωράνε οι μικροί, τότε που οι μεγάλες χώρες δεν είχαν 4-5 ομάδες στον θεσμό). Η Ρεάλ είχε κερδίσει με γκολ του Μπουτραγκένιο το πρώτο παιχνίδι, η Γιούβε κέρδισε με γκολ του Καμπρίνι στο 2ο, αλλά στα πέναλτι η Βασίλισσα ήταν αυτή που πέρασε.
Ο νεαρός Τσίρο Φεράρα
Έτσι, με κούραση και κακή ψυχολογία, η Γιουβέντους άρχισε να γίνεται όλο και πιο παθητική. Ο Μαραντόνα θα κερδίσει κόρνερ στο 71′, θα γίνει ένα μπέρδεμα και ο σέντερ μπακ Φεράριο θα στείλει την μπάλα στα δίχτυα για την ισοφάριση. 1-1 με περίπου 20 λεπτά ακόμα. Το κλίμα αλλάζει. Η Νάπολι πλέον μυρίζει αίμα. Δεν περνούν καλά καλά τρία λεπτά. Νέο κόρνερ, η μπάλα καταλήγει στον Τζιορντάνο που σκοράρει ξανά. 1-2. Η Γιουβέντους παίρνει την μπάλα, αλλά δεν απειλεί. Αντίθετα, η Νάπολι βγαίνει συνέχεια σε επικύνδυνες αντεπιθέσεις για να καθαρίσει το ματς. Τελικά, σε μια από αυτές στο 90΄ θα γράψει το τελικό 1-3. Η νίκη γίνεται θρίαμβος. Οποιαδήποτε νίκη της Νάπολι επί της Γιουβέντους πανηγυρίζεται ως εθνική γιορτή, αλλά εκείνη είναι η νίκη της πίστης. Της πίστης ότι αυτό το σκουντέτο μπορεί να γίνει ναπολιτάνικο. Ότι έφτασε η ώρα.
Από εκείνο το σημείο και μετά η Νάπολι γίνεται το φαβορί, πρώτη με διάφορες ομάδες να την καταδιώκουν. Την 21η αγωνιστική, με το σύστημα τότε να είναι με 2 βαθμούς για τη νίκη, η Νάπολι ξεφεύγει με 5 βαθμούς διαφορά και είναι το μεγάλο φαβορί. Μόνο που έρχεται σειρά δύσκολων αγώνων. Λευκή ισοπαλία με τη Ρόμα, τη στιγμή που η Ίντερ κερδίζει τη Γιουβέντους με 2-1. Ταξίδι στο Μιλάνο και η Ίντερ με νέα νίκη (1-0 με γκολ του Μπέργκομι) μπαίνει γερά στη μάχη. Η βαθμολογία είναι Νάπολι 34, Ρόμα 31, Γιουβέντους και Ίντερ με 30. Και η Νάπολι παίζει το τρίτο μεγάλο ματς, αυτή τη φορά υποδεχόμενη τη Γιουβέντους. Ξέρει ότι με ήττα η Γιουβέντους την πλησιάζει στη νίκη και ότι ακόμα και με ισοπαλία Ρόμα και Ίντερ καραδοκούν. Κάπως έτσι, το παιχνίδι της 29ης Μαρτίου του 1987 είναι κάτι σαν τελικός. Το Σαν Πάολο κοχλάζει με 81.892 θεατές (επίσημα, γιατί ανεπίσημα κανείς δεν ξέρει). Παρά τα άσχημα τελευταία αποτελέσματα, το πιστεύουν. Η νίκη στον 1ο γύρο τους κάνει αισιόδοξους.
Ιταλική Αθλητική Κυριακή και 80s μαγεία
Το γήπεδο δεν θα αργήσει να πάρει φωτιά. Η Νάπολι κερδίζει φάουλ, ο Μαραντόνα δεν το εκτελεί αλλά δίνει πάσα δίπλα στο Ρένικα, ο Τακόνι το πνίγει και η Νάπολι ανοίγει το σκορ. Το παιχνίδι μετά έχει αρκετές φάσεις και για τις δύο ομάδες. Το επόμενο γκολ θα έρθει στο 2ο ημίχρονο. Ο Πλατινί θα προλάβει μια μπαλιά στα δεξιά, θα βγάλει εξαιρετική σέντρα και ο Σερένα θα έρθει με πολύ ωραία κεφαλιά να ισοφαρίσει. Το ματς στο 1-1 και πάλι όλα ανοιχτά. Η χαρά δεν θα κρατήσει για πολύ όμως. Στο 58′ είναι η σειρά του Ρομάνο να σκοράρει και να δώσει το προβάδισμα ξανά στους γηπεδούχους. Η Γιουβέντους προσπαθεί να απειλήσει κυρίως με μακρινά σουτ του Πλατινί, αλλά τίποτα δεν αλλάζει μέχρι το τέλος. Η Νάπολι πανηγυρίζει μια τεράστια νίκη. «Γνωρίζαμε ότι η Γιουβέντους είναι πολύ δυνατή. Παίζαμε απέναντι σε μια υπερομάδα», θα πει ο Ντιέγκο, σεβόμενος τον αντίπαλο. Και όταν τον ρώτησαν, αν η μέρα έμοιαζε με εκείνη τη μέρα στην πόλη του Μεξικού, όταν σήκωσε το Μουντιάλ απάντησε: «λιγάκι ναι, αλλά δεν σηκώσαμε ακόμα το τρόπαιο».
Η χαρά είναι τεράστια και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη με τα αποτελέσματα των αντιπάλων. Η Ίντερ κολλάει στο 0-0 στο Τορίνο, ενώ η Ρόμα αυτοκτονεί με ήττα στο Ούντινε από την τελευταία Ουντινέζε με 2-1. Ακόμα κι η Μίλαν που ήταν στους 29, χάνει εντός με 0-2 από τη Σαμπντόρια του Βιάλι. Το ιταλικό πρωτάθλημα είναι άκρως ανταγωνιστικό και κανένα ματς δεν είναι σίγουρο. Η Νάπολι ξεφεύγει με 5 βαθμούς, 6 μόλις ματς πριν το τέλος. Με το 2-1-0, είναι σχεδόν αγκαλιά με τον τίτλο. Δυο νίκες επί της Γιουβέντους μέσα στην ίδια χρονιά, ποιος να τη σταματήσει;
Μετά την ισοπαλία με τη Φιορεντίνα και την κατάκτηση και μαθηματικά του τίτλου
Και αυτό φαίνεται στη συνέχεια. Η Νάπολι συνεχίζει τα άσχημα αποτελέσματα, αλλά αυτά δεν αρκούν. Λευκή ισοπαλία με Έμπολι, ήττα με 3-0 από την προηγούμενη πρωταθλήτρια Βερόνα. Η Ίντερ πλησιάζει στους 2 βαθμούς, ο κόσμος ανησυχεί. Αλλά είναι τόσο ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα και τόσο διαφορετικό το 2-1-0 που την επόμενη αγωνιστική η Ίντερ πάει και χάνει από την προτελευταία Άσκολι κι η Νάπολι με ένα ακόμα Χ, αυτή τη φορά στο Κόμο, είναι αγκαλιά με τον τίτλο. Θα τον καθαρίσει και μαθηματικά προτελευταία αγωνιστική επί της Φιορεντίνα, με ακόμα μια ισοπαλία. Η Ίντερ θα χάσει και στην Αταλάντα και θα χάσει τελικά και τη 2η θέση από τη Γιουβέντους. Η πόλη της Νάπολης καίγεται. Ο Μαραντόνα γίνεται για πάντα θεός. Ακόμα κι αν σε αυτά τα δύο σημαντικά παιχνίδια με τη Γιουβέντους που σε μεγάλο βαθμό καθόρισαν τη χρονιά (το πρώτο γιατί ψυχολογικά έκανε τη Νάπολι να το πιστέψει και το δεύτερο γιατί έδωσε τη βαθμολογική διαφορά που αρκούσε) δεν έκανε κάτι το εντυπωσιακό, ήταν ο παίκτης που κουβάλησε την ομάδα. Ήταν το επίκεντρο κάθε ενέργειας, ο παίκτης που η Γιουβέντους φοβόταν. Ο Πλατινί προσπάθησε, ειδικά στο ματς του 2ου γύρου, αλλά ήταν αποκλειστικά μόνος. Το καλοκαίρι του 1987 σταματά το ποδόσφαιρο. Τα ματς Νάπολι-Γιουβέντους συνεχίζουν μέχρι σήμερα να είναι από τα πιο σημαντικά για τη Νάπολι λόγω της μεγάλης κόντρας, ειδικά όταν οι Παρτενοπέι είναι μέσα στη μάχη του τίτλου.