“Δεν γνωρίζω καθόλου το ιστορικό του και τι του συνέβη κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ούτε τον έχω δει να θέλγει όταν ήταν 20 χρονών”, έλεγε πρόσφατα ο (πρώην πλέον) προπονητής της Ζάμαλεκ, Ζάιμε Πατσέκο. “Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι εάν ο Σικαμπάλα είχε ακολουθήσει τότε το μονοπάτι που βρίσκεται τώρα, θα είχε την ίδια αναγνώριση με τον Σαλάχ. Γιατί πέρα από το φοβερό ταλέντο του, είναι ένας δάσκαλος για τους συμπαίκτες του μέσα στο τερέν, τους ορμηνεύει και τους νουθετεί ιδανικά”.
Μέχρι το βράδυ της 16ης Οκτωβρίου 2005 ο Ολυμπιακός (με Τουρέ και Ριβάλντο) ήταν ακόμη αήττητος (15-2-0) στο νεόδμητο, γήπεδο πλέον και όχι στάδιο, “Γεώργιος Καραϊσκάκης” και ο Μαχμούντ Σικαμπάλα το μεγαλύτερο ταλέντο του Αιγυπτιακού ποδοσφαίρου που μπήκε σαν αλλαγή στο 61΄του ματς με το σκορ 1-0. Μισή ώρα και δύο μαγικές ασίστ αργότερα, το αήττητο αποτελούσε παρελθόν και ο Σικαμπάλα πέρασε στην ιστορία σαν σύνθημα, μάλλον σαν δημοτικό τραγούδι που διαδίδεται από γενιά σε γενιά στα στενά της Άνω Τούμπας και τα μεϊντάνια του Καΐρου: «μάθε στο Ριβάλντο λίγη μπάλα, Σικαμπάλα, Σικαμπάλα…»
Δυστυχώς ο Σικαμπάλα έμεινε για μια μόλις σεζόν στην Ελλάδα, καθώς ο μάνατζερ του είχε αποκρύψει ότι έπρεπε να πάει φαντάρος και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αίγυπτο για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, χάνοντας (όπως αποδείχθηκε) το momentum για μια μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη. Με εξαίρεση ένα μικρό πέρασμα στην Σπόρτινγκ Λισσαβώνας, παρέμεινε στην ομάδα που τον ανέδειξε, την Ζάμαλεκ που θεωρείται εξάλλου και μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Αφρικανικής Ηπείρου.
Όταν πάντως είχε φύγει από τον ΠΑΟΚ για να επιστρέψει στην Αίγυπτο, λίγο είχε λείψει να ξεσπάσει πραγματικός πόλεμος, καθώς λόγω οικονομικών προβλημάτων της Ζάμαλεκ εκείνη την εποχή, ο 20χρονος Σικαμπάλα ενέδωσε στις πιέσεις της αιωνίας αντιπάλου της Αλ Αχλί και υπέγραψε μαζί της. Η επικείμενη μεταγραφή του προκάλεσε σάλο στους οπαδούς της Ζάμαλεκ που του προσέφερε γη και ύδωρ για να επιστρέψει. Τότε επενέβη το καθεστώς (για να αποφευχθεί η πλήρης διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης) και ως εκ θαύματος η Αλ Αχλί του ακύρωσε το συμβόλαιο, λίγη ώρα μετά την πρώτη και μοναδική του προπόνηση στα κόκκινα. Ενίοτε η ιστορία ξαναγράφεται…
Το ποδόσφαιρο έφτασε στην Αίγυπτο από τους Βρετανούς στρατιώτες στα τέλη του 19ου αιώνα και όπως σε πλείστες περιπτώσεις στην Αφρική και τον Αραβικό κόσμο (καθώς πολύ γρήγορα η δημοτικότητα του ξεπέρασε κάθε προηγούμενο οργανωμένης δραστηριότητας), τα γήπεδα λειτούργησαν (και λειτουργούν) σαν βασικός φορέας έκφρασης του απλού κόσμου και εντέλει του αιτήματος για ελευθερία και ανεξαρτησία.
Η Αλ Αχλί (που σημαίνει Εθνικός) ήταν ο πρώτος σύλλογος που ιδρύθηκε από αυτόχθονες το 1907 στο Κάιρο και έγινε άμεσα η ομάδα σύμβολο του οικείου εθνικιστικού κινήματος με αμιγώς μουσουλμανικές καταβολές, η ομάδα της βαθιά θρησκευόμενης φτωχολογιάς. Τέσσερα χρόνια αργότερα ιδρύθηκε από έναν Βέλγο δικηγόρο η “κοσμοπολίτικη” Ζάμαλεκ (με αρχικό όνομα Ιντερνάσιοναλ) που γρήγορα έγινε η ομάδα της μεσαίας τάξης, των διανοούμενων και των εμπόρων, με πιο διακεκριμένο οπαδό τον ίδιο τον βασιλιά Φαρούκ. Ο βασιλιάς που εκθρονίστηκε με την επανάσταση του στρατηγού Νάσερ το 1952, με τον Νάσερ εκτός από πρόεδρος της χώρας, να αναλαμβάνει και σαν πρόεδρος της Αλ Αχλί.
Μέσα σε ένα τόσο φορτισμένο συμβολικό πλαίσιο και θέατρο την πολυπληθέστερη πόλη της Αφρικής, αλλά και ολόκληρου του Αραβικού, δεν φαντάζει καθόλου παράξενο που η αντιπαλότητα Ζάμαλεκ-Αλ Αχλί, αναγνωρίζεται σαν ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι στον πλανήτη, με κοινό που στο (όχι μακρινό) παρελθόν ξεπερνούσε τους 120.000 θεατές και πολύ μεγάλο ιστορικό άγριων επεισοδίων και έντασης ακόμη και μέσα στο τερέν που είχε αναδείξει σαν επιτακτική ανάγκη τον ορισμό ξένων διαιτητών (αν σας θυμίζει κάτι).
Η μαρτυρία του περίφημου σκωτσέζου διαιτητή Χιου Ντάλας, ενός πραγματικού βετεράνου των αδυσώπητων αναμετρήσεων μεταξύ Ρέιντζερς και Σέλτικ (στο ζενίθ της αντιπαλότητας τους), είναι χαρακτηριστική: “Με κάλεσαν να διαιτητεύσω το ντέρμπι του Καΐρου και έχοντας διευθύνει ήδη 15 “Old Firm” ήμουν άνετος, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που έφτασα στο γήπεδο. Αν δεν το δεις με τα μάτια σου δεν μπορείς καν να το διανοηθείς, αν δεν το είχα ζήσει δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι μετά από αυτή την εμπειρία, το επόμενο Σέλτικ-Ρέιντζερς θα μου φαινόταν σαν φιλική αναμέτρηση. Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη εμπειρία σε ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Θα είχε ενδεχομένως ενδιαφέρον ο Χιου Ντάλας να είχε προσκληθεί και από την ομοσπονδία της Αργεντινής να διαιτητεύσει ένα Μπόκα-Ρίβερ για να μας κάνει τη σύγκριση, αλλά σε κάθε περίπτωση το ντέρμπι του Νείλου, ακόμη και κεκλεισμένων των θυρών όπως το Ζάμαλεκ-Αλ Αχλί της Κυριακής παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι του πλανήτη. Και ο αειθαλής αρχηγός της πάλαι ποτέ ομάδα των Αιγυπτιωτών ποιητών και διανοούμενων, ο εξ Καΐρου ορμώμενος Μαχμούντ Αμπντελραζέκ Σικαμπάλα, παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που πάτησαν ποτέ τα ελληνικά γήπεδα…
Maestro