Στα γήπεδα της Χιλής αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται μια διοργάνωση που δεν ακούγεται πολύ, αλλά είναι πάντα γεμάτη ενδιαφέρον για όσους ασχολούνται με τα επόμενα ταλέντα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Οι μεγάλες ομάδες, οι ατζέντηδες και οι σκάουτ δουλεύουν υπερωρίες, παρακολουθώντας τους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου Κ20. Αγώνες στους οποίους είναι αρκετά πιθανό να παίζουν πολλοί παίκτες που θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια. Στα ημιτελικά έχουν φτάσει τρεις χώρες με μεγάλη ποδοσφαιρική παράδοση. Η Αργεντινή και η Γαλλία, χώρες γίγαντες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και η Κολομβία που τα τελευταία χρόνια έχει τρομερό πλούτο σε ταλέντο. Η τέταρτη ομάδα όμως είναι μια έκπληξη. Δεν είναι από την Ευρώπη, δεν είναι από την Αμερική. Είναι από την Αφρική και είναι το Μαρόκο. Δεν θα έπρεπε όμως να είναι έκπληξη σε όσους παρακολουθούν τα αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια και θα εξηγήσουμε γιατί.
Καταρχάς από το προφανές. Η ομάδα των ανδρών έκανε μια ιστορική πορεία και έφτασε στα ημιτελικά του Μουντιάλ του 2022. Έβαλε από κάτω Κροατία και Βέλγιο στους ομίλους και απέκλεισε την Ισπανία και την Πορτογαλία μέχρι να φτάσει στον μεγάλο ημιτελικό και να χάσει από τη Γαλλία. Χακίμι, Μαζραουί, Άμπραμπατ και τα άλλα παιδιά, έδωσαν μια διαφορετική νότα σε εκείνη τη διοργάνωση. Αλλά δεν ήταν η μόνη. Η ομάδα των γυναικών έφτασε στους 16 στο δικό της Μουντιάλ, ενώ το ίδιο έκανε και η Κ17 των αγοριών. Και ας μην ξεχνάμε το τι έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, όταν η Κ23 ουσιαστικά (που είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα Αφρικής) έφτασε μέχρι τα ημιτελικά (μέσα από ένα αμφιλεγόμενο ματς απέναντι στην Αργεντινή), αποκλείστηκε από την Ισπανία, αλλά διέλυσε στον μικρό τελικό την Αίγυπτο και πήρε το χάλκινο μετάλλιο. Με λίγα λόγια, το Μαρόκο έχει μια εντυπωσιακή παρουσία σε διοργανώσεις όλων των ηλικιών τα τελευταία χρόνια και, κυρίως, δεν πάει για τη συμμετοχή. Προχωράει αρκετά, με αποκορύφωμα τους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το ίδιο γίνεται και με αυτή την Κ20 στα γήπεδα της Χιλής. Πίσω από την ομάδα βρίσκεται ο 49χρονος Μοχάμεντ Ουάχμπι. Ο Βελγομαροκινός κόουτς έχει σημαντική εμπειρία σε αυτές τις ηλικίες, καθώς το βιογραφικό του δεν είναι μεν πλούσιο για να αναλάβει μια ομάδα ανδρών, αλλά έχει περάσει σχεδόν από όλες τις θέσεις προπονητή στην Άντερλεχτ στις περισσότερες ηλικιακές κατηγορίες, μέχρι και βοηθός προπονητή στην πρώτη ομάδα. Σε μια χώρα όπως το Βέλγιο όπου το ταλέντο υπάρχει και εξελίσσεται σωστά, ένας προπονητής με θητεία σε έναν μεγάλο και παραδοσιακό σύλλογο, σίγουρα ξέρει πώς να δουλέψει με τους μικρούς. Ο Ουάχμπι άφησε την Άντερλεχτ και ανέλαβε το Μαρόκο το 2022 και σιγά σιγά, όπως βλέπουμε από την πορεία της ομάδας, οι κόποι του βγαίνουν στο χορτάρι.
Ο κόουτς
Πριν μερικούς μήνες οδήγησε το Μαρόκο στον τελικό του Κ20 της Αφρικής που έγινε στην Αίγυπτο. Το Μαρόκο απέκλεισε τους διοργανωτές, αλλά έχασε στον τελικό από τη Ν. Αφρική, σε ένα ματς που πάντως κυριάρχησε και ήταν καλύτερο. Η ομάδα φάνηκε από εκεί ότι είναι ικανή για μεγάλα πράγματα. Η πορεία του σε εκείνη τη διοργάνωση, του χάρισε την πρόκριση για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο Κ20 μετά από 20 χρόνια. Παρά τη μακρόχρονη απουσία και την έλλειψη εμπειριών, το Μαρόκο τα κατάφερε εξαιρετικά, κάνοντας μια ονειρώδη πορεία που το έφερε στον ημιτελικό με τη Γαλλία. Σε τέτοιες διοργανώσεις μια ομάδα μπορεί να είναι τυχερή στις κληρώσεις και να προχωρήσει. Το Μαρόκο σίγουρα δεν ήταν.
Μια που βρισκόταν στην τελευταίο “pot” της κλήρωσης έπεσε σε έναν όμιλο με Μεξικό, Ισπανία και Βραζιλία, όμιλος που άνετα χαρακτηρίζεται “όμιλος του θανάτου”. Σίγουρα όχι και το πιο εύκολο έργο. Και όμως, οι παίκτες του Ουάχμπι τα κατάφεραν εξαιρετικά. Κέρδισαν 2-0 και 1-0, Ισπανία και Βραζιλία αντίστοιχα και έφεραν ισοπαλία με το Μεξικό. Κατέκτησαν έτσι την 1η θέση στον όμιλό τους και έκαναν τη δύσκολη δουλειά, αποφεύγοντας άλλες πρώτες ομίλων όπως την εξαιρετική Κολομβία και την Αργεντινή. Έτσι, πέρασαν με 2-1 τη Νότια Κορέα στους 16 και με 3-1 τις ΗΠΑ στους 8, συνεχίζοντας την τρελή πορεία τους.
Ο τοπ σκόρερ μέχρι στιγμής
Τα φώτα έχει κλέψει ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, ο Γιασίρ Ζαμπίρι (προκαταβολικά συγγνώμη για λάθη σε προφορές), γεννημένος στη Ραμπάτ που από το 2024 βρίσκεται στην Πορτογαλία, στο ρόστερ της Φαμαλικάο, ενώ το μεγάλο όνομα είναι ο αρχηγός Οτμάν Μααμά. Ο Μααμά ανήκει στους παίκτες που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν αλλού (στη Γαλλία), έμαθε μπάλα στη Μονπελιέ, έχει εμπειρία μέχρι και από Λιγκ 1, ενώ πλέον τον έχει αγοράσει η Γουότφορντ. Το Μαρόκο πάντως βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε δικά του παιδιά αυτή τη φορά. Επτά παίκτες προέρχονται από την Ακαδημία Ποδοσφαίρου του Μοχάμεντ του 6ου, τη σχολή ποδοσφαίρου που εγκαινίασε ο βασιλιάς του Μαρόκου το 2009. Χτίστηκε στην πόλη Σαλέ στο βορειοδυτικό Μαρόκο, καλύπτει 2,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα χώρο και εκτός από τα γήπεδα έχει και εγκαταστάσεις με αθλητικό σχολείο, ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν ποδόσφαιρο, αλλά ταυτόχρονα να έχουν και δικαίωμα στην εκπαίδευση. Το Μαρόκο λειτουργεί ως σοβαρή ποδοσφαιρικά χώρα, δεν αφήνει στην τύχη τις εθνικές του ομάδες. Ταλέντα υπάρχουν παντού, το θέμα είναι πώς να τα εξελίξεις.
Γι’ αυτό και ο τίτλος του κειμένου δεν είναι υπερβολή. Και δεν είναι υπερβολή επειδή ακριβώς δεν πρόκειται για μια “καλή φουρνιά” ή για κάποιες συγκυρίες. Το Μαρόκο έχει οργανωθεί και πλέον δεν εκμεταλλεύεται μόνο τη διασπορά της χώρας. Η ομάδα στο Μουντιάλ του 2022 σίγουρα ήταν εξαιρετική, αλλά υπήρχε και το ερώτημα κατά πόσο ήταν επιτυχία της Ομοσπονδίας όλο αυτό ή απλά καλή εκμετάλλευση των Μαροκινών που γεννήθηκαν ή έμαθαν μπάλα σε άλλες χώρες. Από την 26αδα, οι 12 είχαν γεννηθεί στο Μαρόκο και οι 14 σε άλλες χώρες. Ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό από κάθε άλλη εθνική.
Προφανώς δεν είναι κακό, το αντίθετο, αλλά δεν μπορείς να βασίζεσαι σε κάτι τέτοιο γιατί καθώς τα χρόνια περνούν, μπορεί αυτή η δεξαμενή να μειώνεται, όσο η σύνδεση με τη χώρα προέλευσης αδυνατεί στις νέες γενιές. Παράλληλα, υπήρχαν στο παρελθόν προβλήματα, με τους παίκτες να χωρίζονται σε κλίκες ανάλογα με το πού είχαν γεννηθεί, δημιουργώντας άσχημο κλίμα στην ομάδα. Το Μαρόκο δεν έχει παρατήσει την αναζήτηση παικτών τέτοιους είδους. Συνεχίζει να έχει ένα δυνατό δίκτυο σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, να βλέπει παίκτες που ζουν εκεί, έχουν μάθει μπάλα εκεί, αλλά θέλουν να αγωνιστούν με το Μαρόκο. Αλλά παράλληλα, όπως βλέπουμε και από αυτή την εθνική Κ20, η δουλειά γίνεται πλέον πιο οργανωμένα, στην ίδια τη χώρα που παράγει πλέον ποδοσφαιριστές.
Το Μαρόκο ήρθε εδώ για να μείνει από ό,τι φαίνεται. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να κάνει και το κάτι παραπάνω. Οι χαμένοι ημιτελικοί είναι αρκετοί τα τελευταία χρόνια. Και αυτός στο Μουντιάλ Κ20 είναι ένα μια επανάληψη αυτού των ανδρών. Μαρόκο απέναντι στη Γαλλία. Οι Γάλλοι δεν έφτασαν άνετα μέχρι εδώ, βγήκαν 3οι στον όμιλο με ρεκόρ 2-0-1 και πέρασαν ως μια από τις καλύτερες τρίτες. Δυσκολεύτηκαν πολύ με την Ιαπωνία (που ήταν σαφώς καλύτερη ομάδα) και πέρασαν με 2-1 τη Νορβηγία στη συνέχεια. Δεν είναι ανίκητοι, αλλά σίγουρα έχουν το μεγάλο όνομα. Το Μαρόκο κυνηγά έναν τελικό πέρα από αυτούς σε επίπεδο Αφρικής. Να μπει για τα καλά στο επίκεντρο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Θα το προσπαθήσει με τα δικά του όπλα. Το υπομονετικό ποδόσφαιρο, την τακτική και τις στιγμές που θα βρει λογικά απέναντι σε μια ομάδα που κράτησε το μηδέν μόνο σε ένα παιχνίδι της. Όπως και να ‘χει πάντως, στο Μαρόκο μπορούν να είναι αισιόδοξοι για το μέλλον των εθνικών τους.