Στη φετινή Serie A δεν είναι λίγοι οι ξένοι ποδοσφαιριστές που φοράνε το περιβραχιόνιο μιας ομάδας, o “Πάπου” Γκόμες κι ο Μάουρο Ικάρντι είναι μερικοί από τους πιο γνωστούς. Κανείς όμως δεν έχει υπηρετήσει με τόση συνέπεια και για τόσα χρόνια τον σύλλογό του όπως ο Μάρεκ Χάμσικ. Τον περασμένο Αύγουστο, ο Σλοβάκος παρουσίασε την αυτοβιογραφία του με τίτλο “Μαρεκιάρο”, μια μόδα που έχει πιάσει αρκετούς ποδοσφαιριστές που βγάζουν βιβλία για τον εαυτό τους πριν ακόμα σταματήσουν το ποδόσφαιρο. Στην παρουσίαση είπε ότι το βιβλίο είναι εν μέρει ένας φόρος τιμή στη Νάπολη, την πόλη που αγαπά και τον αγάπησε από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του. Εκείνο το καλοκαίρι του 2007, όταν η τοπική ομάδα κέρδισε την άνοδό της ξανά στη Serie A, μετά την πτώχευση, τη διάλυση και τη νέα αρχή από τη 3η κατηγορία. Περίπου χίλιοι οπαδοί αποθέωσαν τον σχετικά άγνωστο Σλοβάκο που ήρθε από την Μπρέσια, την ίδια μέρα με τον Εζεκιέλ Λαβέτσι. Ο Χάμσικ εκείνη τη στιγμή κατάλαβε τι σημαίνει η ομάδα για την πόλη κι από τότε δεν εγκατάλειψε τους παρτενοπέι. Στις 15 Αυγούστου έπαιξε το πρώτο παιχνίδι του απέναντι στην Τσεζένα για το κύπελλο και σκόραρε και το πρώτο από τα πολλά του γκολ.
Ο Χάμσικ γεννήθηκε στην Μπάνσκα Μπίστριτσα της (τότε) Τσεχοσλοβακίας, αλλά έπαιξε ελάχιστα εκεί. Μόλις έξι παιχνίδια πρόλαβε να κάνει στη Σλόβαν Μπρατισλάβα και κάποιος ανοιχτομάτης τον είδε και τον πήγε στην Μπρέσια μόλις στα 17 του. Μάλιστα πήγε και σχολείο στην Ιταλία για λίγο καιρό. Συνήθισε εύκολα την πόλη και τα πήγε εξαιρετικά στην ομάδα. Τη 2η σεζόν του, στη Serie B, σκόραρε 10 φορές και ο ντε Λαουρέντις που τον είδε να σημειώνει γκολ μέσα στο Σαν Πάολο έδωσε περίπου 5 εκατομμύρια για να τον φέρει στη Νάπολι. Αυτά τα χρήματα τα έβγαλε και με το παραπάνω ο Σλοβάκος τα τελευταία 11 χρόνια που είναι σταθερά ένας από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας. Μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, δύναμης, προσφοράς και φυσικά γκολ, με πολλά από αυτά να είναι πανέμορφα. Η φιγούρα με το μαλλί που ξεχωρίζει από μακριά, κάνοντας πιο εύκολη τη δουλειά των σπίκερ, αν και θα ξεχώριζε από το παιχνίδι του έτσι κι αλλιώς. Ίνδαλμα στη Νάπολη, ίνδαλμα πίσω στη Σλοβακία που έχει αναδειχθεί επτά φορές καλύτερος ποδοσφαιριστής της χώρας.
“Νομίζω ότι αν είχε έρθει στη Γιουβέντους, θα είχε κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα”
– Πάβελ Νέντβεντ (η φωτογραφία από την παρουσίαση του βιβλίου)
Το γεγονός ότι έμεινε τόσα χρόνια εκεί δεν οφείλεται σε έλλειψη προτάσεων ή ενδιαφέροντος. Το αντίθετο. Μπάγερν, Μίλαν, Ίντερ και Γιουβέντους προσπάθησαν να τον πάρουν και μάλιστα ο Νέντβεντ δήλωσε ότι η Γιούβε τα είχε βρει σε όλα με τον ντε Λαουρέντις. Ο Χάμσικ όμως αρνήθηκε να φύγει. Ο αρχηγός, το είδωλο του κόσμου δεν ήθελε να γίνει “προδότης” (κάτι που σίγουρα θα έπαιζε ως επιχείρημα ο ιδιοκτήτης της Νάπολι για να δικαιολογήσει μια ακόμα απόφασή του για πώληση). Ο Σλοβάκος άλλωστε πέρσι γράφοντας στο “The Player’s Tribune” με τίτλο “Για τη Νάπολη” έκλεισε λέγοντας: “χρειάζομαι κάτι περισσότερο από έναν μισθό ή μερικούς τίτλους, χρειάζομαι να νιώθω κάτι μέσα μου“. Σε ένα ποδόσφαιρο γεμάτο παίκτες που βλέπουν τις φανέλες σαν στολή εργασίας και όχι σαν ένα αντικείμενο λατρείας χιλιάδων ανθρώπων, ο Χάμσικ είναι από τους σχετικά λίγους εκπροσώπους μιας μικρής κάστας ποδοσφαιριστών που τείνει να εξαφανιστεί.
Το γκολ που τελικά δεν έδωσε το πρωτάθλημα
Και είναι αλήθεια ότι πρωταθλήματα δεν ήρθαν. Η Νάπολι έπεσε πάνω στην παντοκρατορία της Γιουβέντους και ειδικά πέρσι που είχε εξαιρετική ομάδα δεν τα κατάφερε. Ο ίδιος στο βιβλίο του “Μαρεκιάρο” γράφει ότι το πρωτάθλημα χάθηκε στο… αεροπλάνο. Την ημέρα της επιστροφής από το Τορίνο μετά το διπλό με το γκολ του Κουλιμπαλί στο 90′. Οι παίκτες θεώρησαν ότι το πρωτάθλημα δεν χάνεται, ότι θα γυρίσουν και θα γίνουν ήρωες στην πόλη για την κούπα μετά από σχεδόν 30 χρόνια. Κάποιοι ήδη σκέφτονταν την επόμενη σεζόν. Μόνο ο Σάρρι προσπαθούσε να τους ηρεμήσει, αλλά όπως παραδέχεται ο Σλοβάκος, δεν τον άκουσαν. Η απέθαντη Γιουβέντους ανέκαμψε και πήρε τον τίτλο. Η μεγαλύτερη ευκαιρία χάθηκε. Το φάντασμα του Μαραντόνα στοιχειώνει ακόμα τις συνοικίες της πόλης.
Το ιστορικό Κόπα Ιτάλια του 2012
Τουλάχιστον όμως δεν έχει καριέρα χωρίς κανέναν απολύτως τίτλο. Ο Χάμσικ θεωρεί το κύπελλο του 2012 την μεγαλύτερη στιγμή του στη Νάπολι μετά την πρώτη του μέρα. Ο πρώτος τίτλος για τον σύλλογο μετά το 1990 και μάλιστα με αντίπαλο τη Γιουβέντους. Στον τελικό της Ρώμης σκόραρε το 2ο γκολ και έζησε ένα πανδαιμόνιο πίσω στον Βεζούβιο στην επιστροφή της ομάδας. Την πόλη να πλημμυρίζει από κόσμο, μια απίστευτη λαοθάλασσα που αποθέωνε τους παίκτες. Δύο χρόνια αργότερα ήρθε και το δεύτερο κύπελλο, ο τελευταίος τίτλος της Νάπολι μέχρι σήμερα. Ενώ, σε ατομικό επίπεδο, η μεγαλύτερη στιγμή ήρθε τον Δεκέμβριο του 2017 όταν και σημείωσε το 116ο του γκολ με τη φανέλα των παρτενοπέι απέναντι στη Σαμπντόρια. Το γκολ που τον έφερε πρώτο σκόρερ του συλλόγου, ξεπερνώντας τον θεό της πόλης Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Περίπου έναν χρόνο αργότερα, έσπαγε και ένα δεύτερο ρεκόρ στον αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη ΠΣΖ. Αυτό των περισσότερων συμμετοχών στην ιστορία της ομάδας, ξεπερνώντας με 512 τον Τζουζέπε Μπρουσκολότι.
Ο Χάμσικ πλέον βρίσκεται σε ένα περίεργο σημείο της καριέρας του. Η φυγή του “άρρωστου για μπάλα”, όπως τον είχε χαρακτηρίσει, Μαουρίτσιο Σάρι δεν ήταν καλή για τον Σλοβάκο. Ο Κάρλο Αντσελότι δεν φαίνεται να τον πιστεύει πολύ ή ίσως καλύτερα δεν φαίνεται να μπορεί να του βρει έναν σωστό ρόλο στην ομάδα, ο Χάμσικ δεν είναι σε τόσο καλή κατάσταση όπως στο πρόσφατο παρελθόν. Μετά από έναν τραυματισμό και σχεδόν έναν μήνα αποχής, ο αρχηγός είναι και πάλι διαθέσιμος για το κρίσιμο ματς με τη Μίλαν, αλλά στην καλύτερη θα βρίσκεται στον πάγκο, απέναντι σε μια ομάδα στην οποία έχει βάλει το για τον ίδιο ομορφότερό γκολ του. Αν κι η αγάπη του για τον σύλλογο είναι δεδομένη, ενώ δεν είναι και ιδιαίτερα μεγάλος σε ηλικία, υπάρχουν συχνά πυκνά φήμες για αποχώρησή του. Ο μάνατζέρ του δηλώνει ότι ο Χάμσικ θέλει να τελειώσει την καριέρα του στη Νάπολι, αλλά δεν αποκλείει τίποτα. Κάτι που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ακουγόταν, αλλά με τη θέση του παίκτη στην ομάδα να μην είναι η ίδια, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει οτιδήποτε. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, δεν θα πήγαινε ποτέ σε άλλη ομάδα στην Ιταλία κι οι φωνές του Ιταλών σπίκερ να λένε “πάντα αυτός, πάντα ο Μαρεκιάρο” μετά από κάποιο γκολ, μάλλον δεν θα ακουστούν για άλλη ομάδα του Καμπιονάτο.