Το όνειρο πολλών παιδιών είναι να παίξουν κάποτε στην ομάδα που ξεκίνησαν την μπάλα, στην ομάδα της πόλης που γεννήθηκαν, σε αυτή που υποστηρίζουν. Ο Μάρκο Ρόις δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Παιδί ενός κλειδαρά στο Ντόρτμουντ σε μια όχι και πλούσια οικογένεια, οπαδός της τοπικής Μπορούσια και φυσικά λάτρης του ποδοσφαίρου. Ξεκίνησε να παίζει μπάλα στα 5 του στα χωμάτινα γηπεδάκια μιας μικρής τοπικής ομάδας και δύο χρόνια αργότερα πήγε στις ακαδημίες των κιτρινόμαυρων. Παράλληλα πήγαινε και σαν οπαδός στο κατακίτρινο πέταλο, μαζί με τον Κέβιν Γκροσκρόιτς. Μεγάλωσε μέσα στην ομάδα και έφτασε μέχρι τα 17 του, όταν ήρθε κι η πρώτη, από τις πολλές, απογοητεύσεις στην καριέρα του. Οι άνθρωποι της Ντόρτμουντ δεν τον πίστευαν, η σωματική του δομή ήταν ο κύριος λόγος γι’ αυτό και ο Μάρκο δεν είχε μέλλον εκεί.
Δεν παράτησε την μπάλα, πήγε στην Άλεν (προσοχή, όχι στην Άαλεν) κι εκεί έφτασε στην πρώτη ομάδα και μαζί της ανέβηκε στην Μπουντεσλίγκα 2. Κάποιο κοφτερό μάτι τον είδε και σε ηλικία 20 ετών μετακόμισε στην Μπορούσια Γκλάντμπαχ. Η πρόοδός του ήταν αλματώδης και κάθε χρόνο σκόραρε όλο και περισσότερο. Ήταν όμως η έλευση του Ελβετού Λουσιέν Φαβρ τον Φεβρουάριο του 2011 που τον εκτόξευσε, όπως άλλωστε και την ίδια την ομάδα. Η Γκλάντμπαχ βρισκόταν στην τελευταία θέση, επτά βαθμούς μακριά από τη σωτηρία, όταν ο Φαβρ ανέλαβε. Η ομάδα έφτασε στα μπαράζ, σώθηκε και την επόμενη χρονιά μεταμορφώθηκε. Ο Ρόις σκόραρε 18 φορές στο επόμενο πρωτάθλημα, μπήκε στην καλύτερη 11αδα της Μπουντεσλίγκα (κάτι που στο μέλλον θα έκανε ξανά άλλες τέσσερις φορές), πήρε τον τίτλο του καλύτερου παίκτη και τα “πουλάρια” κατέκτησαν την 4η θέση στο πρωτάθλημα.
Όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια ή στο ποδόσφαιρο, βαθύ πορτοφόλι. Η Ντόρτμουντ το καλοκαίρι του 2012 έδωσε αρκετά εκατομμύρια για να φέρει πίσω έναν δικό της παιδί. Την πρώτη του εξαιρετική σεζόν όμως, είδε την ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ να βγαίνει 2η στο πρωτάθλημα και να χάνει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Την επόμενη σεζόν, ξανά 2η θέση και ήττα στον τελικό του κυπέλλου. Ο ίδιος έγινε αμέσως σημαντικός παίκτης της Μπορούσια και σε συνδυασμό με τη σοβαρότητά του στο παιχνίδι, μπήκε αμέσως στις καρδιές των οπαδών. Όταν όμως δεν έρχονταν οι απογοητεύσεις από τις αποτυχίες της ομάδας σχεδόν στο νήμα, άρχισαν να έρχονταν οι τραυματισμοί.
Η φανέλα με το 21, χωρίς τον κάτοχό της.
Ήδη το 2010 ο Γιοακίμ Λεβ τον είχε καλέσει στην εθνική, ο Ρόις όμως έχασε το ντεμπούτο του λόγω τραυματισμού. Πιθανότατα δεν θα ταξίδευε στο Μουντιάλ, αλλά έχασε την όποια ευκαιρία να διεκδικήσει τις πιθανότητές του. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα τέσσερα χρόνια αργότερα. Ο Ρόις είχε τελειώσει τη 2η σεζόν στο Ντόρτμουντ με 16 γκολ και οι βαλίτσες για τα γήπεδα της Βραζιλίας ήταν έτοιμες. Μια ημέρα πριν αναχωρήσει η Γερμανία, έπαιζε το τελευταίο της παντελώς αδιάφορο φιλικό απέναντι στην Αρμενία. Το παιχνίδι θα έμενε στην ιστορία όχι για το τελικό 6-1, αλλά για το γκολ του Κλόζε που τον έφερε πρώτο σκόρερ όλων των εποχών. Ο Ρόις όμως δεν θα το έβλεπε. Σε μια ανύποπτη φάση στο πρώτο ημίχρονο πήγε να μαρκάρει έναν αντίπαλο στο κέντρο κι έπεσε κάτω σφαδάζοντας και κλαίγοντας. Ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο. Ο Ρόις θα έβλεπε τους συμπαίκτες του να κατακτούν την κορυφή του κόσμου από το σπίτι του. «Ήταν οδυνηρό να μάθω μία μέρα πριν την πτήση ότι δεν θα πάω στο Μουντιάλ. Διπλά οδυνηρό όταν είδα την κατάληξη». Ο καλός του φίλος του Μάριο Γκέτζε δεν τον ξέχασε, στα πανηγύρια κρατούσε μια φανέλα του Ρόις, αλλά δεν ήταν το ίδιο.
Θα επέστρεφε κάποιους μήνες αργότερα στην εθνική για να τραυματιστεί ξανά στον αστράγαλο σε φιλικό με τη Σκωτία. Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε όλους τους τραυματισμούς. Από σπασμένα δάχτυλα ποδιών μέχρι προβλήματα στους κοιλιακούς, από το 2014 και μετά, ο Ρόις έχει χάσει δεκάδες παιχνίδια. Μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας, ήταν το Euro του 2016 που ο Ρόις με πρόβλημα τραυματισμού το έχασε. Μέχρι που ήρθε το αποκορύφωμα. Στον τελικό του κυπέλλου το 2017 ο Ρόις διεκδικούσε τον πρώτο του μεγάλο τίτλο (μετά από ένα Σούπερ Καπ το 2013). Η Ντόρτμουντ τον κατέκτησε, αλλά ο Ρόις αναγκάστηκε να αποχωρήσει στο ημίχρονο. Πανηγύρισε μεν τον τίτλο, αλλά λίγο αργότερα έμαθε ότι είχε πάθει ζημιά στον χιαστό. Ήταν ο βαρύτερος τραυματισμός του μέχρι τώρα. Όταν μικρότερος έλεγε σε συνεντεύξεις ότι είχε ίνδαλμα τον Ροζίτσκι και αντέγραφε τις κινήσεις του, κανείς δεν θα φανταζόταν ότι θα είχε την ίδια ατυχία με τον Τσέχο μάγο. Για πολλούς ήταν το τέλος της καριέρας του, μια νέα πολύμηνη απουσία.
Μέσα σε όλες τις αναποδιές, κανείς δεν αμφισβήτησε το ταλέντο του. Δεν ήταν σπάνιο το ενδιαφέρον μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων. Όταν το 2015 ανανέωσε το συμβόλαιό του, λέγεται ότι υπήρχαν προτάσεις ακόμα και από τη Ρεάλ. Ο ίδιος προτίμησε να μείνει στην πατρίδα του, να κυνηγήσει το όνειρό του για έναν μεγάλο τίτλο με την αγαπημένη του ομάδα. Αυτός δεν ήρθε ποτέ. Μέχρι που τον περασμένο Μάιο, η μοίρα έφερε δίπλα του τον αγαπημένο του προπονητή. Η Ντόρτμουντ ανακοίνωσε τον Λουσιέν Φαβρ κι ο Ρόις βρήκε ξανά τον μέντορά του από τα χρόνια της Γκλάντμπαχ. Η σεζόν που κάνει είναι απίστευτη με έναν προπονητή που μαζί του σε 55 ματς που έχει ξεκινήσει έχει σκοράρει ή δώσει ασίστ στα 52. Παίζοντας ως ας πούμε 10αρι πίσω από τους επιθετικούς, κάτι που όπως δηλώνει απολαμβάνει, έχει την ευχέρεια να δημιουργήσει, να σκοράρει, να παίξει πιο ελεύθερα. Έχει παίξει φορ, έχει παίξει κάτι σαν εξτρέμ επί Κλοπ, αλλά τώρα στα 29 του δείχνει πιο άνετα από ποτέ σε αυτή τη θέση. Δείχνει, όπως σε μικρότερο βαθμό κι ο Γκέτσε, ότι αναγεννήθηκε.
Ιανουάριος 2018. Ο Ρόις πατάει ξανά χορτάρι και παίζει απέναντι στο Αμβούργο μετά την επέμβαση στους χιαστούς.
Έφτασε τα 100 γκολ στο πρωτάθλημα, έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη του κόουτς, η Ντόρτμουντ τα πάει εξαιρετικά στο πρωτάθλημα, αλλά και στο Τσάμπιονς Λιγκ όπου θα αντιμετωπίσει απόψε την Μπριζ για τη μάχη της 1ης θέσης και φυσικά βοηθάει κι η κακή κατάσταση της Μπάγερν. Τι άλλο θα ζητούσε κανείς; Για τον Ρόις, η απάντηση είναι εύκολη. Την υγεία του. Σε μία παλιότερη συνέντευξή του είχε δηλώσει ότι θα άλλαζε όλα τα χρήματα στον κόσμο για να μην έχει τραυματισμούς και πρόσφατα μιλώντας στο επίσημο σάιτ της Μπουντεσλίγκα το επανέλαβε. Έχασε τα τελευταία ματς της εθνικής εξαιτίας ενός μικροτραυματισμού, αλλά δεν φαίνεται να είναι κάτι ανησυχητικό. Μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά. Τρέχει τα περισσότερα χιλιόμετρα από ποτέ στην καριέρα του, έχει παίξει για πρώτη φορά τόσα μαζεμένα παιχνίδια (και μάλιστα με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής) και κυρίως, έχει οχτώ γκολ και τέσσερις ασίστ μέχρι στιγμής. Μια ολόκληρη σεζόν χωρίς προβλήματα κι ένα πρωτάθλημα στο τέλος, θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα επιμονής και προσπάθειας που μας έχει χαρίσει παίκτης τα τελευταία χρόνια.