Η κληρωτίδα φέτος στο κύπελλο Αγγλίας χαμογελάει στην Άρσεναλ. Πρώτα ήταν η Σάτον του… ευτραφή τερματοφύλακα στους 16 και τώρα η σειρά της Λίνκολν Σίτι στους 8. Η αλήθεια είναι όμως ότι ενώ η Σάτον είναι η κλασσική ομάδα τύπου “παρέα που μαζεύεται πριν τις μπύρες για να ρίξει κανένα σουτάκι“, η Λίνκολν Σίτι είναι 1η στην ίδια κατηγορία. Μιλάμε βέβαια πάντα για την 5η κατηγορία της Αγγλίας, την πρώτη ερασιτεχνική. Αποτελεί θρίαμβο για τους Imps (τα διαβολάκια σε ελεύθερη μετάφραση, από το αντίστοιχο “σύμβολο” της πόλης) το γεγονός ότι μια ομάδα από τόσο χαμηλά φτάνει τόσο μακριά στον θεσμό.
Η ιστορική πρόκριση απέναντι σε μια ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ
Στην ιστορία (και είναι μεγάλη) του FA Cup, η τελευταία φορά που στα προημιτελικά προκρίθηκε ερασιτεχνική ομάδα ήταν το 1914 όταν το κατάφερε η ΚΠΡ. Εκεί κοντά είχαμε και το τελευταίο ματς μεταξύ της Λίνκολν και της Άρσεναλ. Ήταν τέτοιες μέρες περίπου του 1915 όταν η Λίνκολν κέρδιζε με 1-0, ένα αποτέλεσμα που και τότε θεωρήθηκε έκπληξη. Λίγο αργότερα το ποδόσφαιρο στην Αγγλία σταμάτησε εξαιτίας του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι δυο ομάδες συμπλήρωσαν 102 χρόνια για να βρεθούν αντιμέτωπες.
Το πόσο διαφορετική ήταν η πορεία των δύο συλλόγων σε αυτά τα 102 χρόνια το ξέρει ο κάθε φίλαθλος. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζει, είναι η μεγάλη προσπάθεια που κάνει η Λίνκολν να γίνει πιο “επαγγελματική” ομάδα. Ο Ντάνι Κάουλι είναι το πρόσωπο των ημερών στην Αγγλία με όλα τα μέσα να του παίρνουν συνεντεύξεις. Ο προπονητής της Λίνκολν, μαζί με τον αδερφό του Νίκι που είναι βοηθός, μεγάλωσαν με την μπάλα. Ο πατέρας των αγοριών τους κουβαλούσε μαζί του όταν έπαιζε ποδόσφαιρο στην ομάδα του λιμενικού. “Με το ένα μάτι έπαιζε μπάλα και με το άλλο μας πρόσεχε όσο παίζαμε δίπλα στις γραμμές“. Ο κύριος Στιβ τους μάζευε λασπωμένους, τους καθάριζε και τους πήγαινε για φαγητό πριν γυρίσουν. Με τα χρόνια να περνούν, οι ρόλοι άλλαξαν και ήταν αυτός που τους έβλεπε να παίζουν μπάλα. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Ντάνι ήταν όταν η ομάδα του κέρδισε την Κ12 της Άρσεναλ. Η καριέρα του όμως ήταν πάντα σε μικρές κατηγορίες, μέχρι που σταμάτησε εξαιτίας ενός τραυματισμού και έγινε καθηγητής γυμναστικής. Ο Νίκι ήταν καλύτερος σαν παίκτης, έφτασε μέχρι τις μικρές ομάδες της Γουέστ Χαμ, αλλά τελικά τον έκοψαν και ακολούθησε την ίδια καριέρα.
Όταν ο Ντάνι ξεκίνησε την προπονητική στην παντελώς άσημη Κόνκορντ του Έσεξ, πήρε τον αδερφό του εκεί, αρχικά σαν παίκτη και μετά σαν βοηθό. Κατάφεραν να κερδίσουν τρεις ανόδους, κάνοντας μια ομάδα που έπαιζε μπροστά σε 50-60 φιλάθλους να ανέβει στην 6η κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Την ίδια περίοδο δούλευε (όπως κι ο αδερφός του) στο σχολείο, ενώ σε κάποια φάση θέλοντας να προσφέρει στην τοπική κοινωνία προπόνησε και μια ομάδα μεταναστών. “Ήταν παιδιά γεμάτα ζωή που αντιμετώπιζαν τον ρατσισμό. Ήταν κυρίως Αλβανοί, αξιαγάπητα παιδιά, συναισθηματικά που απλά ήθελαν κάποιος να τους μάθει την πειθαρχία και να τους βάλει όρια. Την αγαπήσαμε εκείνη την ομάδα“.
Τα κατορθώματα στην Κόνκορντ έφεραν την πρόταση από την Μπρέιντρι, μια εξίσου άσημη ομάδα, αυτή τη φορά όμως στη National League, την Ε’ εθνική. Συνέχισε να δουλεύει με απόλυτη επαγγελματικότητα και να κάνει πράγματα πρωτόγνωρα για την κατηγορία. Την ίδια στιγμή δούλευε και στο σχολείο. Κάποιες μέρες ήταν ξύπνιος 20 ώρες, έκανε προπόνηση, μάθημα στο σχολείο, πήγαινε τα παιδιά σε γυμναστικές επιδείξεις. Η Μπρέιντρι έκανε απίστευτη χρονιά, βγήκε τρίτη και έχασε στα μπαράζ την άνοδο. Ο ίδιος κατέκτησε το βραβείο του προπονητή της χρονιάς. Φέτος, ήρθε η πρόταση από μια πιο μεγάλη ομάδα, την Λίνκολν. Το πόσο καλός είναι φαίνεται από το γεγονός ότι έχει την Λίνκολν 1η, ενώ η Μπρέιντρι βρίσκεται στην 18η θέση χωρίς αυτόν.
Ο Κάουλι συνεχίζει στους ίδιους επαγγελματικούς ρυθμούς στην Λίνκολν και είναι κοντά στο να την οδηγήσει στις επαγγελματικές κατηγορίες. Χρειάστηκε βέβαια να αφήσει τη δουλειά του ως γυμναστής και να αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στην προπονητική. Είναι σίγουρο πάντως ότι θα έχει καλύτερες προτάσεις το καλοκαίρι. Γιατί το βασικό δεν είναι ότι έφτασε ως εδώ στο κύπελλο, το έκανε και η Σάτον άλλωστε, αλλά ότι το έκανε με πλάνο, σαν να βρίσκεται σε άλλη κατηγορία. Για παράδειγμα, θέλοντας οι παίκτες του να έχουν εικόνες από ένα μεγάλο γήπεδο πριν την Άρσεναλ, ζήτησε την άδεια από τη Γουέστ Χαμ ώστε η Λίνκολν να προπονηθεί στο γήπεδό της πριν το ματς. Η επιλογή της ομάδας δεν ήταν τυχαία. Τόσο ο Ντάνι, όσο και ο Νίκι είναι φανατικοί οπαδοί των Σφυριών. Όταν ήταν μικροί δεν έχαναν ματς στο Λονδίνο, εντός και εκτός. Όπως τυχαία δεν είναι και η λατρεία για τα νούμερα και τα στατιστικά. Η Λίνκολν έχει δυο αναλυτές δεδομένων που μετά από κάθε ματς συγκεντρώνουν τα στατιστικά και βαθμολογούν τους παίκτες. Στη συνέχεια τα αδέρφια τα μελετούν και βλέπουν τι πήγε καλά και τι όχι και ανάλογα κάνουν τις επιλογές τους. Άλλωστε μικροί έπαιζαν Τσάμπιονσιπ Μάνατζερ φανατικά. Ο Νίκι θυμάται:
“Όταν ήμασταν μικρότεροι, στις διακοπές μας είτε παίζαμε έξω, είτε ήμασταν στον υπολογιστή και παίζαμε Τσάμπιονσιπ Μάνατζερ. Η μαμά μου έλεγε να μην ξοδεύουμε τόσο χρόνο και να κάνουμε τα μαθήματά μας. Πρόσφατα της υπενθύμισα ότι τελικά αυτά ήταν τα μαθήματά μας. Μαλώναμε τι όνομα θα χρησιμοποιούμε. Μερικές φορές βάζαμε “Ντάνικ” Κάουλι. Είχαμε έναν ανακλινόμενο καναπέ που τον μετατρέπαμε στον πάγκο μας“
Όπως μοιράζονταν το όνομα στο Μάνατζερ, έτσι και στη ζωή μοιράζονται τον μισθό. Παρ’ ότι ο Ντάνι είναι ο πρώτος προπονητής, η μισή του αμοιβή πηγαίνει στον αδερφό του. Πριν το διπλό στη Μπέρνλι, ο Ντάνι έλεγε ότι οι ελπίδες της Λίνκολν είναι 1/100, για το ματς με την Άρσεναλ λέει ότι είναι 1/1000. Και πάλι όμως θα προσπαθήσει να κατεβάσει την ομάδα του για το καλύτερο. Με την Μπέρνλι χώρισαν τον αγώνα σε έξι 15λεπτα, τώρα τον χωρίζει σε εννιά 10λεπτα, το καθένα ξεχωριστό ματς. “Μπορεί να μας διαλύσει η Άρσεναλ, να χάνουμε στο πρώτο 10λεπτο 3-0. Θα πρέπει να ξεκινήσουμε το δεύτερο από την αρχή, με 0-0“. Για να καταλάβουμε τη διαφορά μεγέθους των ομάδων, θα μας βοηθήσει η κλασσική ταμπλόιντ εφημερίδα Sun που έκατσε και βρήκε ότι συνολικά τα αυτοκίνητα όλων των παικτών της Λίνκολν φτάνουν τις 102 χιλιάδες λίρες περίπου σε αξία, ενώ μόνο η Μπέντλει του Αλέξις Σάντσες κοστίζει περί τις 150 χιλιάδες. Ο Οζίλ βγάζει σε έναν μήνα περισσότερα από όσα όλοι οι παίκτες της Λίνκολν σε έναν χρόνο. Μην συνεχίσουμε με παρόμοια παραδείγματα, οι διαφορές είναι αστρονομικές.
Όπως είναι λογικό όμως, ο κόσμος δεν λογαριάζει από διαφορές σε μπάτζετ, δυναμικότητες και άλλα τέτοια χαζά. Τα εισιτήρια του τραίνου για το Λονδίνο (μια απόσταση 200 χιλιομέτρων περίπου) εξαντλήθηκαν αμέσως και η σιδηροδρομική εταιρεία αναγκάστηκε να βγάλει έξτρα δρομολόγιο. Το ίδιο και τα εισιτήρια του γηπέδου. Τα 5.000 που δικαιούταν η Λίνκολν ήταν λίγα και η Άρσεναλ συμφώνησε να δώσει 9.000 τελικά. Φυσικά έκαναν φτερά και πολύς κόσμος έμεινε με το παράπονο. Μια γιαγιά διηγείται ότι τα εγγόνια της κατάφεραν να βρουν ένα εισιτήριο και το έριξαν στο κορώνα-γράμματα για το ποιος θα πάει. Όσοι τα κατάφεραν, άρχισαν αμέσως ετοιμασίες. Σύμφωνα με τα σούπερ μάρκετ της περιοχής οι πωλήσεις αλουμινόχαρτου ανέβηκαν 700% και πλέον το αγαθό αυτό βρίσκεται σε έλλειψη στην πόλη Λίνκολν. Όχι επειδή μας ψεκάζουν και ήθελε ο κόσμος να φτιάξει καπέλα, αλλά γιατί όλοι θέλουν να έχουν μαζί τους μικρά ομοιώματα του κυπέλλου όταν θα βρίσκονται στις εξέδρες του Έμιρεϊτς. Για να είναι μάλιστα σαν στο σπίτι τους, μια από τις πιο γνωστές παμπ της πόλης μετακομίζει στο Λονδίνο χάρη στη χορηγία μιας μπύρας. Ναι, καλά διαβάσατε. Στα δέκα περίπου λεπτά περπάτημα από το Έμιρεϊτς, η παμπ θα βρίσκεται εκεί πριν τον αγώνα με το προσωπικό της, την ταμπέλα της και το άγαλμα με τον μικρό δαίμονα της πόλης. Το δικαίωμα στο όνειρο το έχουν όλοι, σε όποια κατηγορία και να παίζουν.