Γουέμπλεϊ, 29 Μαΐου του 2022. Στον τελικό ανόδου της Τσάμπιονσιπ η Χάντερσφιλντ Τάουν, του «δικού μας» Κάρλος Κορμπεράν, αγωνίζεται απέναντι στην Νότιγχαμ Φόρεστ. Η νίκη δίνει το «χρυσό» εισιτήριο για την Πρέμιερ Λιγκ, γεμίζοντας παράλληλα και τα ταμεία του νικητή με πολλές δεκάδες εκατομμύρια λίρες. Το παιχνίδι είναι αρκετά ισορροπημένο (σχεδόν) μέχρι το τέλος του ‘α ημιχρόνου. Με το σκορ στο 0-0 η Φόρεστ θα κυκλοφορήσει εξαιρετικά την μπάλα, φτιάχνοντας τις ιδανικές συνθήκες απειλής και με την σέντρα του Τζέιμς Γκάρνερ για τον Ράιαν Γέιτς, που έχει κινηθεί ως κρυφός επιθετικός στην αντίπαλη μικρή περιοχή, με τον νεαρό στόπερ Λίβαϊ Κόλγουιλ να τον ακολουθεί, θα αλλάξει τις ισορροπίες. Ο τελευταίος, αν και θα βγει πρώτος στην μπάλα, η επαφή του δεν θα είναι η ιδανική βρίσκοντάς την αρκετά άτσαλα και στέλνοντάς την στα δίχτυα της ομάδας του. Το 0-1 ήταν το τελικό σκορ με τον 19χρόνο κεντρικό αμυντικό να παίρνει -άδικα- τον τίτλο του μοιραίου, σε μια σεζόν που είχε αρχίσει να δείχνει το ταλέντο του ασχέτως αν είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά από τραυματισμούς.
Ο Κόλγουιλ γεννήθηκε το 2003 στο Σαουθάμπτον και την περίοδο που η Τσέλσι κατακτούσε το πρώτο της Τσάμπιονς Λιγκ είχε ήδη βρεθεί στις φημισμένες ακαδημίες της. Αριστεροπόδαρος, με ταχύτητα και πολύ καλή τεχνική κατάρτιση δεν άργησε να στρέψει πάνω του τα βλέμματα των προπονητών του κερδίζοντας συνεχώς συμμετοχές με τις μικρές ομάδες των «μπλε» ως αριστερός μπακ (κυρίως) αλλά και ως κεντρικός αμυντικός, τόσο σε τριάδα όσο και σε δυάδα. Ήταν η εποχή που όλοι μιλούσαν για εκείνο το πιτσιρίκι που αν και έπαιζε στα μετόπισθεν μπορούσε να διαβάσει άψογα το παιχνίδι και παράλληλα να κουβαλήσει την μπάλα, φτάνοντας να δημιουργεί για τους συμπαίκτες του που αγωνιζόταν στην κορυφή της επίθεσης. Όλα αυτά, από πίσω. Φυσικά και δεν άργησε να βρεθεί στις μικρές εθνικές της Αγγλίας από την U-16 μέχρι την U-21, φτάνοντας το καλοκαίρι του 2023 ακόμα και στην κορυφή της Ευρώπης με τα «Τρία Λιοντάρια». Από τις 21 Ιουνίου μέχρι και τις 8 Ιουλίου στα γήπεδα της Γεωργίας και της Ρουμανίας 16 ομάδες, μεταξύ τους και η Αγγλία, αγωνίστηκαν για τον τίτλο της καλύτερης ομάδας με το τρόπαιο να καταλήγει στους Άγγλους μετά από 39 ολόκληρα χρόνια. Σε μία ομάδα γεμάτη από παίκτες μεγάλης αξίας, με πολλούς από αυτούς να αγωνίζονται σε πραγματικά σπουδαία κλαμπ, ο Κόλγουιλ ήταν ο ηγέτης μιας άμυνας που κατάφερε να κατακτήσει το τουρνουά χωρίς να δεχτεί κανένα τέρμα, απέναντι σε ομάδες όπως η Πορτογαλία, το Ισραήλ, η Τσεχία, η Γερμανία και φυσικά η φανταστική (για ένα ακόμα τουρνουά) Ισπανία που ηττήθηκε με 1-0 από την Αγγλία στον τελικό.
Η κακοτυχία, όπως τον βρήκε στον τελικό της Τσάμπιονσιπ και το αυτογκόλ, συνέχισε μαζί του και στον τελικό του Ευρωπαϊκού U-21, με τον τερματοφύλακα της ομάδας, Τζέιμς Τράφορντ, να σώζει τόσο τον ίδιο όσο και την ομάδα του κυριολεκτικά στην τελευταία φάση της αναμέτρησης. Ο Κόλγουιλ ήταν για ακόμα ένα παιχνίδι απλά φανταστικός. Τέλειες τοποθετήσεις, που φαντάζουν εξωπραγματικές για την ηλικία του, απίστευτο πάθος και αστείρευτη ενέργεια ήταν όλα εκείνα που σε συνδυασμό με την απόδοση του Τράφορντ έδειχναν να κλειδώνουν το 1-0 που είχε δώσει από τις καθυστερήσεις του ‘α ημιχρόνου το αρκετά τυχερό τέρμα του εξαιρετικού Κέρτις Τζόουνς (του γνωστού μέσου της Λίβερπουλ). Όπως ήταν αναμενόμενο από το 70’ και μετά κυριάρχησε η Ισπανία βγάζοντας στο χορτάρι την υψηλή της ποιότητα μιας και έπρεπε να σκοράρει για να στείλει το ματς στην παράταση. Οι Άγγλοι προσπάθησαν να το τελειώσουν με κάποια αντεπίθεση, οι Ισπανοί όμως πατούσαν πιο εύκολα στην περιοχή των Άγγλων και θα μπορούσαν να έχουν ισοφαρίσει αν το κέντρο άμυνας των «λιονταριών» δεν ήταν -σχεδόν- αλάνθαστο και αν ο τερματοφύλακας δεν έκανε μερικές τρομερές επεμβάσεις. Έγραψα «σχεδόν» γιατί στο 8ο λεπτό των καθυστερήσεων, σε μία φάση που ορθώς καταλόγισε ο VAR (από αυτές που μπορεί να δει μόνο ο VAR) o καλύτερος αμυντικός του τουρνουά έκανε πέναλτι. Ο επιθετικός Αμπέλ Ρουίζ κινήθηκε στη μικρή περιοχή μαεστρικά για να υποδεχτεί μια σέντρα από τα δεξιά, με τον Κόλγουιλ να τον ακολουθεί βγαίνοντας πρώτος στην μπάλα. Ο Ισπανός αφού έχασε την μονομαχία έπεσε στο έδαφος σφαδάζοντας για κάτι που κανείς (;) δεν είχε δει. Οι περισσότεροι μάλλον φέραμε στο μυαλό μας ακόμα ένα νέο ταλέντο της υποκριτικής, κι όμως, μετά από μερικά λεπτά ο VAR μας έδειξε ότι υπήρχε αντικανονικό μαρκάρισμα και φυσικά πέναλτι με θύτη τον αλάνθαστο, μέχρι τότε, Κόλγουιλ. Ο Τράφορντ θα αποκρούσει το πέναλτι, που εκτέλεσε ο Ρουίζ, θα αποκρούσει και το σουτ που έγινε στην επαναφορά και θα χαρίσει στην ομάδα του το τρόπαιο και στον Κόλγουιλ την ανακούφιση, στερώντας από την ιστορία να τον γράψει από κορυφαίο, μοιραίο. Εννοείται πως Κόλγουιλ και Τράφορντ, μαζί με τους Χάρντγουντ-Μπέλις, Τζόουνς, Γκόρντον και τον Γκάρνερ (που είχε βγάλει εκείνη την σέντρα στον τελικό ανόδου της Τσάμπινσιπ) ψηφίστηκαν στην ομάδα του τουρνουά μαζί με ακόμα 5 Ισπανούς.
«Ο τρόπος που διαβάζει το παιχνίδι σε συνδυασμό με την εξαιρετική του τεχνική τον καθιστά μοναδικό και άκρως χρήσιμο στην ανάπτυξη ολόκληρης της αριστερής πλευράς της ομάδας μας. Πασάρει εξαιρετικά και με ακρίβεια ανάμεσα στις γραμμές ενώ μπορεί παράλληλα να κρατάει την μπάλα έχοντας δύο και τρεις παίκτες μπροστά του και να βρίσκει εκείνο το δύσκολο κενό, το ρήγμα, για να πασάρει σε συμπαίκτη ακόμα κι αν έχει δύσκολη γωνία. Και όλα αυτά σε τόσο νεαρή ηλικία». Τα λόγια που μόλις διαβάσατε ανήκουν στον προπονητή της Μπράιτον, Ρομπέρτο ντε Τζέρμπι και αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε το πανέμορφο ποδόσφαιρο που παρουσίασε η ομάδα του στο περσινό πρωτάθλημα της Πρέμιερ Λιγκ, σε μία σεζόν που την βρήκε στην έβδομη θέση και που -σύμφωνα με τους xPoints- θα έπρεπε να έχει τερματίσει στην πρώτη τετράδα, κερδίζοντας το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ. Σε αυτή λοιπόν την εξαιρετική ομάδα ο Λίβαϊ Κόλγουιλ κατάφερε να αγωνιστεί σε 17 παιχνίδια (τα 13 βασικός στο κέντρο της άμυνας) έχοντας σημαντικό μερίδιο στην ανάπτυξη της ομάδας, σε ένα άκρως απαιτητικό (και μοντέρνο) στιλ ποδοσφαίρου που θέλει τους κεντρικούς αμυντικούς να ισορροπούν ανάμεσα στα αμυντικά και στα δημιουργικά τους καθήκοντα. Οι 2 ασίστ και ο αριθμός των 0.5 KP90 (πάσες που οδηγούν σε σουτ ανά 90 λεπτά) είναι ένα αρκετά καλό, και ελπιδοφόρο δείγμα για τον νεαρό. Ο ίδιος θεωρεί ως πολύ σημαντική επιρροή για το παιχνίδι του, σε αυτό το κομμάτι, τον καλό του φίλο, και παλιό συμπαίκτη στην Ακαδημία των «μπλε» (γύρω στα 10 τους) τον Τζαμάλ Μουσιάλα.
«Παίζαμε πάντα μαζί στα Κυριακάτικα παιχνίδια και ήταν αυτός που μου έδειχνε φαντεζί ντρίμπλες και ένα σωρό κολπάκια με την μπάλα πριν και μετά τους αγώνες. Δύο φίλοι που ονειρεύονταν να κατακτήσουν την κορυφή. Με πίεζε συνεχώς και με ωθούσε να γίνομαι καλύτερος. Από τις πρώτες μας προπονήσεις πάνω στα βασικά του ποδοσφαίρου μέχρι την περίοδο των δοκιμαστικών μας, για να γίνουμε επαγγελματίες, στην Τσέλσι κάναμε τα πάντα μαζί. Η πορεία του στην σπουδαία Μπάγερν Μονάχου μου δίνει ακόμα ένα έξτρα κίνητρο για να δουλέψω σκληρά, να γίνομαι ολοένα και καλύτερος και να φτάσω στο επίπεδό του». Ο Λίβαϊ Κόλγουιλ, σε ένα άκρως μπερδεμένο ρόστερ, γεμάτο από πολλούς σταρ πρώτης γραμμής δεν έχει πάρει ακόμα την ευκαιρία του στην ομάδα που ανήκει. Την Τσέλσι. Δανεικός στην Χάντερσφιλντ, έκανε το αγροτικό του στο μεγάλο σχολείο της Τσάμπιονσιπ την σεζόν 2021-2022 και πέρσι το πέρασμά του από την Μπράιτον φανέρωσε το ταλέντο του σε κορυφαίο επίπεδο, βγάζοντας αληθινά και τα λόγια του συμπαίκτη του από τα χρόνια στην Ακαδημία της Τσέλσι, Νάμπι Σαρρ, πως αυτό το παιδί παίζει λες και είναι 30 ετών.
Με την έλευση του Μαουρίτσιο Ποκετίνο, ενός προπονητή που αρέσκεται να δουλεύει με νεαρούς και να τους ανεβάζει επίπεδο, αλλά και με τον σοβαρό τραυματισμό του Ουέσλι Φοφανά, που αφήνει σίγουρα μεγάλο κενό στην άμυνα των «μπλε», ίσως φτάνει η μέρα που, ο νεαρός που μεγάλωσε με την αφίσα του Τζον Τέρι στο δωμάτιό του, θα βρεθεί ως ισότιμο μέλος στην κανονική ομάδα της Τσέλσι, παλεύοντας για μια θέση στην ενδεκάδα της. Άλλωστε, και σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ο παίκτης ούτε πωλείται, ούτε πρόκειται να φύγει δανεικός για τρίτη σερί σεζόν, κάτι που μάλλον δείχνει ότι αναμένεται να πάρει τις ευκαιρίες του. Άλλωστε η Τσέλσι είναι μία ομάδα που έχει παράδοση στο να βρίσκει ήρωες από τα «σπλάχνα» της και η σεζόν που ξεκινά σύντομα πρέπει να την βρει με πολλούς από δαύτους αν θέλει να κάνει κάτι πραγματικό καλό μετά το περσινό «ναυάγιο».