Την περασμένη Πέμπτη στο Έμιρεϊτς χρειάστηκαν μόλις 12 λεπτά για να αποβληθεί ο Ντιέγκο Σιμεόνε από τον πάγκο αφού, όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα νεύρα του και επιτέθηκε φραστικά στους διαιτητές του αγώνα. Μετά την αποχώρησή του, ένας θηριώδης τύπος ανέλαβε να καθοδηγήσει την Ατλέτικο και τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω του. Αρκετοί ίσως να μην τον αναγνώρισαν (ειδικά οι Άγγλοι που συχνά αγνοούν τι συμβαίνει έξω από το νησί), καθώς στην ποδοσφαιρική του καριέρα ήταν αρκετά διαφορετικός εμφανισιακά. Σαν άνθρωπος όμως, ο Χερμάν “Ελ Μόνο” Μπούργκος είναι ο ίδιος τρομερός τύπος είτε ως μακρυμάλλης και αδύνατος τερματοφύλακας, είτε ως επιβλητικός βοηθός του Σιμεόνε.
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Ο Μπούργκος είναι από αυτή τη σχολή των νοτιαμερικάνων τερματοφυλάκων που είναι σόουμεν. Που γεμίζουν βίντεο με μεγάλες αποκρούσεις, αλλά πολλές περισσότερες τρέλες. Δεν είναι τυχαίο ότι είχε ως ίνδαλμα τον τεράστιο Ούγκο “Ελ Λόκο” Γκάτι, τον προπομπό του Χιγκίτα. Ο Μπούργκος από ένα σημείο και μετά διάλεγε, όταν μπορούσε, τα πιο εξωφρενικά χρώματα στις εμφανίσεις του και μάλιστα πολλές φορές άλλαζε φανέλα στο ημίχρονο. Φορούσε συχνά το καπελάκι του (ακόμα και στα νυχτερινά ματς) και από κάτω ανέμιζε το μακρύ μαλλί, ενώ μασούσε επιδεικτικά την τσίχλα του. Στα χρόνια του στην Ισπανία, φορούσε συχνά φόρμα από κάτω κι ανέβαζε τις κάλτσες ψηλά, σήκωνε τα μανίκια στους αγκώνες. Οτιδήποτε για να προκαλέσει την προσοχή. Και φυσικά έπαιζε πολύ πολύ έξω από την εστία του.
Παρ’ όλα αυτά ήταν και εξαιρετικός τερματοφύλακας. Φοβερός στο ένας εναντίον ενός, σπουδαίος πεναλτάκιας και ένας οργανωτής από πίσω. Απέκρουε με τα πόδια, με τους αγκώνες, με το στήθος, με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα με τη Ρίβερ (του 1994 μάλιστα χωρίς ήττα) και ένα Κόπα Λιμπερταδόρες. Λάτρευε την μπάλα και πήγαινε πάντα πρώτος στην προπόνηση. “Με έβλεπαν δυο ώρες πριν στο προπονητικό και με ρωτούσαν αν με έδιωξε η γυναίκα μου“. Η μπάλα ήταν και συνεχίζει να είναι η ζωή του. Στην ερώτηση τι άλλο θα μπορούσε να κάνει απαντάει: “Να είμαι γυναίκα ποδοσφαιριστή. Τι άλλο να κάνω; Στο τένις σε πιάνει κατούρημα στις εξέδρες και δεν μπορείς να πας, ο αγώνας διακόπτεται όταν περνάει αεροπλάνο. Στο μπάσκετ μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και όταν βγεις, μπορεί να έχει γίνει πόλεμος και να μην το έχεις πάρει χαμπάρι“.
Ο Μπούργκος, όπως ήταν φυσικό, έφτασε μέχρι και την εθνική Αργεντινής και φόρεσε 35 φορές τη φανέλα της. Κλήθηκε σε δύο Μουντιάλ. Το 1998 έμεινε στον πάγκο πίσω από τον Κάρλος Ρόα. Στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2002 η Αργεντινή ξεκίνησε με τον Ρομπέρτο Μπονάνο, αλλά μετά τον τραυματισμό του έχασε τη θέση του από τον Μπούργκος που έκανε ορισμένες εξαιρετικές εμφανίσεις. Πριν τη διοργάνωση στα γήπεδα της Κορέας και της Ιαπωνίας, ο κόσμος ψήφιζε τον Μπούργκος για βασικό. Ο Μαρσέλο Μπιέλσα όμως είχε διαφορετική άποψη. Προτίμησε τον Πάμπλο Καβαγιέρο υποστηρίζοντας ότι παίζει περισσότερο στην ομάδα του και είναι σε καλύτερη κατάσταση. Η ίσως καλύτερη Αργεντινή όλων των εποχών από άποψης υλικού, αποκλείστηκε από τη φάση των ομίλων μετά την ήττα από την Αγγλία και την ισοπαλία στο τελευταίο ματς με τη Σουηδία. Ο Μπιέλσα (γιατί είναι ο Μπιέλσα) μετά το τέλος του αγώνα, μάζεψε την ομάδα και έκανε τακτική ανάλυση του ματς. Η Αργεντινή είχε αποκλειστεί από το Μουντιάλ, αλλά αυτός δεν άλλαξε τη συνήθειά του. Ο Σιμεόνε διηγήθηκε μια μοναδική ιστορία:
«Ο Μπιέλσα μας μάζεψε και άρχισε να μας λέει τις σκέψεις του για το Μουντιάλ, για τους αγώνες, για το τι πήγε στραβά. Ο Μπούργκος είχε μείνει εκτός 11αδας και ήξερε ότι δεν θα έχει την ευκαιρία να αγωνιστεί σε Μουντιάλ ξανά, στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση [σημ. ήταν τότε 33 ετών]. Κι όμως. Μόλις τελείωσε ο Μπιέλσα και δάκρυσε, ο Μπούργκος σηκώθηκε πρώτος και πήγε και τον αγκάλιασε. Βάλαμε όλα τα δάκρυα τότε. Το λέω και ανατριχιάζω ακόμα και τώρα. Ήταν το μεγαλείο του Μπιέλσα ως προπονητή και του Μπούργκος ως ανθρώπου».
Στα συλλογικά, ο Μπούργκος μετά τη Ρίβερ μετακόμισε στην Ισπανία. Στη Μαγιόρκα δεν έπαιξε πολύ, όντας αναπληρωματικός του Λέο Φράνκο, αλλά στην Ατλέτικο έπαιξε περισσότερο. Σε μια όχι και τόσο καλή περίοδο για το σύλλογο, ο Μπούργκος κατάφερε να κερδίσει ένα πρωτάθλημα Β’ εθνικής με την Ατλέτι. Άφησε όμως και στη Μαδρίτη το στίγμα του. Το 2002 σε ένα ντέρμπι στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου απέκρουσε ένα πέναλτι του Φίγκο με τη… μύτη του που φυσικά έσπασε. Ο “Μόνο”, φορώντας το κλασσικό του καπελάκι, κράτησε το σκορ στο 2-1, έβγαλε όλο το υπόλοιπο ματς με σπασμένη μύτη και τελικά η Ατλέτικο ισοφάρισε σε 2-2. Γι’ αυτό και για πολλά άλλα έγινε ίνδαλμα του κόσμου.
Εκεί όμως συνέβη και ένα από τα πιο δυσάρεστα. Ένα χρόνο περίπου μετά την πίκρα του Μουντιάλ του 2002, ο Μπούργκος μαθαίνει ότι έχει καρκίνο στο νεφρό. Ο Χερμάν ζητάει να αγωνιστεί στο ματς απέναντι στη Μαγιόρκα την Κυριακή και να μπει χειρουργείο τη Δευτέρα. Οι γιατροί του το απαγορεύουν, ο Μπούργκος χειρουργείται (όπως λέει κι ο ίδιος, δεν φοβήθηκε ποτέ, ακόμα κι όταν του είπαν ότι ο χειρουργός είναι οπαδός της Ρεάλ) και τελικά κερδίζει κι αυτή τη μάχη. Παρ’ ότι του λένε να κόψει το τσιγάρο, δεν το κάνει αρχικά. Επιστρέφει στην αγωνιστική δράση, αλλά έχει χάσει τη θέση του στην εντεκάδα. Παίζει τραυματίας σε ένα ματς κυπέλλου με τη Σεβίλλη, πάει να αποκρούσει ένα σουτ του Ζούλιο Μπαπτίστα με το στήθος (!), το τρώει και αυτό είναι το τελευταίο του παιχνίδι, καθώς η διοίκηση θεωρεί ότι δεν μπορεί να βασιστεί πλέν πάνω του. Μένει όμως για πάντα στις καρδιές των οπαδών της ομάδας.
Σιμεόνε και Μπούργκος γνωρίζονταν από τις ημέρες της εθνικής, συνυπήρξαν όμως και για περίπου 2,5 χρόνια στην Ατλέτικο. Τότε δημιουργήθηκε και μια μεγάλη φιλία που την περιγράφει ο Ελ Μόνο υπέροχα: “Νιώθω ότι τον γνωρίζω σε όλη μου τη ζωή. Τρώγαμε κάθε μέρα μαζί στην Ατλέτικο. Απλά τον κοιτάω και ξέρω τι θα πει, ξέρω τι τον απασχολεί. Το ίδιο κι αυτός. Είναι μια σημαντική συμβίωση. Είμαστε όπως ο Ρόμπερτ ντε Νίρο κι ο Τζο Πέσι. Όπως ο Μπαντ Σπένσερ κι ο Τέρενς Χιλ. Ο ρόλος μου είναι να τον ισορροπώ, να του αφαιρώ κάθε αμφιβολία, να του λέω την αλήθεια“. Αν δεν είναι αυτό γνήσιο bromance, τότε τι είναι;
Ο Τσόλο από το προπονητικό του ξεκίνημα ήθελε τον Μπούργκος δίπλα του. Το 2006 όταν ανέλαβε την Εστουδιάντες Λα Πλάτα πήρε τηλέφωνο τον Μπούργκος να πάει βοηθός του. Ο Μπούργκος όμως έκανε άλλη καριέρα τότε, δεν μπορούσε να αφήσει τη… μουσική για να επιστρέψει στην Αργεντινή. Ναι, μέσα σε όλα τα άλλα, έγινε τραγουδιστής στη δική του ροκ μπάντα με όνομα “GARB” και αν σας ενδιαφέρει μπορείτε να τον βρείτε σε βίντεο, ημίγυμνο να τραγουδάει (η αλήθεια είναι με όχι τόσο μεγάλη επιτυχία, αλλά ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε). Υποσχέθηκε πάντως στο Σιμεόνε ότι αν αναλάβει ομάδα στην Ευρώπη θα τον ακολουθήσει. Έτσι, όταν το 2011 ο Τσόλο πήγε στην Κατάνια, ο “Μόνο” άφησε τα μικρόφωνα και επέστρεψε στην μπάλα.
“Ε, Ζοζέ. Έχεις μπλέξει άσχημα.”
Από εκεί και πέρα, είναι μαζί συνέχεια. Στα καλά και τα άσχημα. Στις νίκες και τις ήττες. Και φυσικά στους πολλούς, πολλούς καβγάδες τους. Ήταν το Δεκέμβριο του 2012 σε ένα από τα κλασικά ντέρμπι της Μαδρίτης όταν ο Μπούργκος ήρθε σε διαμάχη με τον Ζοζέ Μουρίνιο. Ο Μουρίνιο μερικούς μήνες πιο πριν είχε την γνωστή ιστορία με τον Τίτο Βιλανόβα (όταν έβαλε το δάχτυλό του στο μάτι του συγχωρεμένου) και ο Αργεντίνος όρθιος και απειλητικός ξεκαθάρισε αμέσως ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά: “Εγώ δεν είμαι ο Τίτο, θα σου ξεριζώσω το κεφάλι” φώναξε στον Πορτογάλο. Ο Μουρίνιο στη συνέντευξη τύπου έδωσε ένα σόου υποκριτικής, κάνοντας ότι δεν ξέρει ποιος είναι ο Μπούργκος, αλλά η ψυχούλα του το ήξερε. Το 1.90 ύψος και τα πολλά, πολλά κιλά του κάνουν τον Χερμάν μια τρομακτική φιγούρα.
Μπούργκος και Σιμεόνε σε μια επίδειξη ποδοσφαιρικής άμιλλας
Φυσικά αυτή δεν είναι η μόνη φορά που ο Μπούργκος μάλωσε με κάποιον. Το 2015 ήρθε σε σύγκρουση με τον κόουτς της Λεβερκούζεν Ρότζερ Σμιντ. Οι δυο τους ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο και οι βρισιές στα ισπανικά για συγγενικά πρόσωπα του Γερμανού ήταν πολλές. Ο Σιμεόνε δεν μπορούσε να χάσει το event και ήρθε κι αυτός σε λίγο για να συμπληρώσει με νέες βρισιές. Ο Σμιντ δήλωσε αργότερα: “είναι φοβερό το κόλπο τους, ο βοηθός λειτουργεί σαν μπράβος, κάνει συνέχεια θεατρικές κινήσεις και προσπαθεί να κερδίσει κίτρινες για την ομάδα του“. Το 2014, πάλι σε ένα ντέρμπι με τη Ρεάλ, διαμαρτυρήθηκε έντονα σε ένα πέσιμο του Ντιέγκο Κόστα και όταν ο διαιτητής Ντελγκάδο Φερέιρο τον απέβαλλε, χρειάστηκαν 3-4 άτομα να τον συγκρατήσουν και να μην του επιτεθεί.
Μπάτμαν και Ρόμπιν σε νέες περιπέτειες (ανοίγει σε νέο παράθυρο).
Θα ήταν όμως εξαιρετικά άδικο να μέναμε μόνο σε αυτές τις εικόνες του Μπούργκος. Όσο κι αν τα βίντεο δικαιώνουν τον Σμιντ, ο Μπούργκος είναι πολύ παραπάνω από απλά ένας νταής δίπλα στον Σιμεόνε. Ο Χερμάν έχει εξαιρετικό ποδοσφαιρικό μάτι και είναι ο πιο σημαντικός συμβουλάτορος του Τσόλο. Ασχολείται πάρα πολύ με τις προπονήσεις, τις οργανώνει, συμμετέχει πολύ στην τακτική, ρυθμίζει πράγματα όπως ποιος θα εκτελέσει τα πέναλτι και φυσικά συμμετέχει πολύ και στο κομμάτι της ψυχολογίας. Είναι πολύ κοντά στους παίκτες. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του Σαούλ που χτύπησε στο νεφρό στο ίδιο ματς με τη Λεβερκούζεν που αναφέραμε προηγουμένως. Έμεινε στο νοσοκομείο, έβαλε καθετήρα, αλλά υπέφερε. Οι γιατροί του συνέστησαν ξεκούραση, αλλά αυτός δεν ήθελε να χάσει πολλά ματς και κυρίως δεν άντεχε τους πόνους. Αποφάσισε να αφαιρέσει το ένα νεφρό του και το είπε στους γιατρούς. Ο Μπούργκος μόλις το έμαθε, πήγε τρέχοντας στο νοσοκομείο, του μίλησε και τον έπεισε να μην το κάνει. Ο Ισπανός ποδοσφαιριστής τον ευγνωμονεί ακόμα γι’ αυτό.
Η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι για τα καλά μέσα στη μάχη για το Γιουρόπα Λιγκ. Παρά το αριθμητικό μειονέκτημα στον αγωνιστικό χώρο και στον πάγκο, πήρε το 1-1 στο Λονδίνο από την Άρσεναλ. Ο Σιμεόνε δεν θα βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο του Μετροπολιτάνο για την μεγάλη ρεβάνς. Εκεί θα είναι όμως το alter ego του, ο Μπούργκος. Για να δίνει εντολές, να εμψυχώνει, να κάνει έντονες παρατηρήσεις, να μαλώνει με τον αντίπαλο πάγκο, το διαιτητή και να αναπληρώσει το κενό του φίλου του. Και βαθιά μέσα στο μυαλό του, να σκέφτεται ότι κάποτε οι δυο τους θα αναλάβουν την εθνική Αργεντινής και ο Μπούργκος θα καταφέρει αυτά που δεν κατάφερε στα Μουντιάλ του 1998 και του 2002. Όπως έγραψαν και στο BBC, οι δυο τους είναι ό,τι πιο κοντινό στον Μπράιαν Κλαφ και τον Πίτερ Τέιλορ έβγαλε ποτέ η Αργεντινή.