Ο τρίτος και ο τέταρτος γύρος του κυπέλλου Αγγλίας είναι μια από τις αγαπημένες μας φάσεις της σεζόν. Διεξάγονται τον Γενάρη, κάτι που σημαίνει ότι συχνά πυκνά ο καιρός μας προσφέρει εντυπωσιακές φωτογραφίες ή περίεργες και χιουμοριστικές καταστάσεις, και είναι αυτοί στους οποίους ρίχνονται στη διοργάνωση όλοι οι μεγάλοι της χώρας, που πολλές φορές αναγκάζονται να ταξιδέψουν σε γραφικά γηπεδάκια και να αντιμετωπίσουν ομάδες που όλο τους το μπάτζετ δεν φτάνει το μηνιάτικο ενός εκ των αντιπάλων τους. Μπορεί να μην έχει τη γκλαμουριά και την ποιότητα του τελικού ή των ημιτελικών αλλά έχει μια δικιά του γοητεία που συνδυάζει την αύρα των μεγάλων συλλόγων και των ακριβοπληρωμένων σταρ τους με το διαφορετικό σύμπαν των μικρότερων ομάδων.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι συχνά μας χαρίζει μερικές υπέροχες ιστορίες, όταν μια μικρή ομάδα κάποιας χαμηλής κατηγορίας κάνει την υπέρβαση και στέλνει πρόωρα σπίτι του ένα σύλλογο που λίγους μήνες μετά πιθανόν θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα ή μια από τις θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη. Φυσικά η λίστα με τις μεγάλες εκπλήξεις είναι ατέλειωτη, οπότε εμείς επιλέξαμε σήμερα να θυμηθούμε κάποιες από αυτές που έλαβαν χώρα στη σύγχρονη ιστορία της διοργάνωσης και είχαν ως θύμα μια από τις τέσσερις ομάδες που έχουν και τα περισσότερα τρόπαια.
1992 – Ρέξαμ-Άρσεναλ 2-1
Πολλά χρόνια πριν γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο χάρη στον Ράιαν Ρέινολντς και τη χολιγουντιανή λάμψη του, η Ρέξαμ φιλοξενούσε στο αρχαίο γήπεδο της την πρωταθλήτρια Άρσεναλ για την 3η φάση του κυπέλλου. Εκτός από κάτοχοι του τίτλου, οι «κανονιέρηδες» είχαν ενισχυθεί εκείνη τη σεζόν και με την απόκτηση του σπουδαίου Ίαν Ράιτ. Μπροστά σε έναν τέτοιο αντίπαλο μια ομάδα της 4ης κατηγορίας δεν γινόταν να έχει καμία τύχη. Όταν δε, οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου με γκολ του Άλαν Σμιθ, όλοι θεώρησαν ότι η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Κάπου εδώ όμως μπαίνουν όλα τα αγαπημένα κλισέ για το κύπελλο Αγγλίας και το ποδόσφαιρο γενικότερα. Μέσα σε δυο λεπτά, από το 82′ έως το 84′, οι Ουαλοί βρήκαν δυο φορές το δρόμο προς τα δίχτυα και κατάφεραν να σοκάρουν όλη τη χώρα.
Περισσότερα από τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε αλλά αυτή παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μνημονεύεται συχνά στη σειρά “Welcome to Wrexham” σαν ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή όλης της πόλης.
1984 – Μπόρνμουθ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0
Στα μέσα των 80s η Μπόρνμουθ ήταν ακόμα μια από τις αμέτρητες πολύ μικρές ομάδες της Αγγλίας που δεν κατάφερναν να βγουν ποτέ στην επιφάνεια. Όταν τον Γενάρη του 1984 κληρώθηκε να αντιμετωπίσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις της 3ης κατηγορίας. Αυτό ήταν πάνω-κάτω και το ταβάνι της έως τότε ιστορίας της, αφού δεν είχε παίξει ποτέ σε μια από τις δυο κορυφαίες κατηγορίες. Από την άλλη πλευρά, η Γιουνάιτεντ με προπονητή τον Ρον Άτκινσον είχε κερδίσει το κύπελλο την προηγούμενο σεζόν και διεκδικούσε με αξιώσεις το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς. Εκτός αυτών, την περίοδο που έγινε ο αγώνας ήταν σε τρομακτική φόρμα: Από τις αρχές Δεκέμβρη έως και τα τέλη του Μαρτίου δεν έχασε ούτε έναν παιχνίδι. Στο πρωτάθλημα. Γιατί στο κύπελλο τα βρήκε σκούρα.
Οι ημι-επαγγελματίες παίκτες της Μπόρνμουθ (οι καλύτεροι εξ αυτών πληρώνονταν με λίγες δεκάδες λίρες την εβδομάδα) κατάφεραν με δυο γκολ σε διάστημα τριών λεπτών στο δεύτερο ημίχρονο να κάνουν την τεράστια έκπληξη και να αφήσουν εκτός συνέχειας μια ομάδα που κατέβηκε στο γήπεδο με πολλούς βασικούς. Χαρακτηριστικό της τεράστιας διαφοράς ποιότητας είναι το γεγονός ότι το δεύτερο γκολ των γηπεδούχων πέτυχε ο Ιαν Τόμπσον, ένας 25χρονος επιθετικός που λίγους μήνες πριν ήταν ακόμα ερασιτέχνης στη Σαλισμπέρι Σίτι και έβγαζε τα προς το ζην δουλεύοντας ως δάσκαλος τα πρωινά. Αυτή ήταν και η πρώτη μεγάλη επιτυχία του μόλις 36χρονου προπονητή της ομάδας που εκείνη τη σεζόν ξεκινούσε μια καριέρα που τελικά ξεπέρασε τις τέσσερις δεκαετίες. Το όνομα του το ξέρουν πλέον όλοι στην Αγγλία: Χάρι Ρέντναπ.
2013 – Όλνταμ-Λίβερπουλ 3-2
Τη σεζόν 2012/13 η Λίβερπουλ του Μπρένταν Ρότζερς δεν βρισκόταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και αναγκαζόταν να παλέψει για μια θέση που οδηγεί στην Ευρώπη. Ακόμα κι έτσι όμως, το εμπόδιο της Όλνταμ Αθλέτικ που βρέθηκε μπροστά της στα τέλη Γενάρη φαινόταν αμελητέο. Οι γηπεδούχοι όχι απλά έπαιζαν στην 3η κατηγορία αλλά ζορίζονταν πολύ ακόμα κι εκεί. Ο σύλλογος πάλευε για να αποφύγει τον υποβιβασμό στη League Two, τα οικονομικά προβλήματα ήταν τόσο μεγάλα που ο, έτσι κι αλλιώς ένα βήμα πριν την έξοδο, προπονητής Πολ Ντίκοφ είχε αναγκαστεί να διώξει όλο το προπονητικό του τιμ για να κάνει περικοπές και όλα αυτά αποτυπώνονταν στη φόρμα της ομάδας, που τους δυο μήνες πριν την αναμέτρηση του κυπέλλου είχε καταφέρει να κερδίσει μόνο ένα από τα δέκα ματς της.
Σαν να μην ήταν αρκετή αυτή η ξεκάθαρη διαφορά επιπέδου, ο Ρότζερς κατέβασε την ομάδα του στο μικρό γήπεδο της Όλνταμ με ένα σχήμα που είχε στην επίθεση τον άκρως φορμαρισμένο εκείνη την περίοδο Σουάρες και δίπλα του τους Στάριτζ, Στέρλινγκ και Μπορίνι. Οι γηπεδούχοι εξέπληξαν τους πάντες, παίρνοντας το προβάδισμα στα πρώτα λεπτά με γκολ του 23χρονου Ματ Σμιθ που είχε επιστρέψει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μόλις ένα χρόνο πριν, αφού προηγουμένως τα είχε παρατήσει για χάρη των σπουδών του. Ο Σουάρες δεν δυσκολεύτηκε να ισοφαρίσει πριν συμπληρωθεί το 20λεπτο αλλά κάπου εκεί η Λίβερπουλ χαλάρωσε. Η Όλνταμ βρήκε έτσι άλλες δυο φορές το δρόμο προς τα δίχτυα και στο τέλος έφτασε σε μια ανέλπιστη πρόκριση, αφού το μόνο που κατάφεραν οι φιλοξενούμενοι ήταν να μειώσουν στα τελευταία λεπτά με τον Τζο Άλεν.
Αυτός ο θρίαμβος παραμένει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Όλνταμ και αξίζει να αναφερθεί ότι επιτεύχθηκε με τερματοφύλακα τον Ντιν Μπουζάνης. Ο 22χρονος Ελληνοαυστραλός είχε περάσει παλιότερα από το ρόστερ της Λίβερπουλ ενώ λίγους μήνες μετά, το καλοκαίρι του 2013, ήρθε κι από τα μέρη μας, υπογράφοντας στον Άρη.
2015 – Τσέλσι-Μπράντφορντ Σίτι 2-4
Τη σεζόν 2014-15 η Τσέλσι ζούσε τα μεγαλεία μιας «δεύτερης καλής σεζόν Μουρίνιο». Με τον Πορτογάλο στον πάγκο και τους Αζάρ και Ντιέγκο Κόστα σε τρομερή κατάσταση, οι Λονδρέζοι αναμενόμενα στόχευαν σε όλους τους τίτλους. Όταν η κληρωτίδα τους έφερε αντιμέτωπους στα τέλη Γενάρη με τη Μπράντφορντ Σίτι και μάλιστα εντός έδρας, όλοι πίστεψαν ότι η πρόκριση είχε κλειδώσει πριν καν γίνει η σέντρα. Στα προηγούμενα 33 ματς της σεζόν σε Αγγλία και Ευρώπη, η αρμάδα του Ζοσέ είχε χάσει μόνο δυο και κάπως έτσι είχε καπαρώσει από νωρίς την πρώτη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ, έχοντας και μια μικρή διαφορά ασφαλείας από τη Σίτι. Όσο για τη Μπράντφορντ, αυτή αγωνιζόταν στην 3η κατηγορία και ακόμα και εκεί δεν ήταν από τις πρωταγωνίστριες, καθώς βρισκόταν λίγο πάνω από τη μέση της βαθμολογίας.
Το τι ακολούθησε σε εκείνα τα 90′ στο Στάμφορντ Μπριτζ θεωρείται όχι απλά μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες εκπλήξεις στο θεσμό αλλά και ένα από τα πιο απίθανα «comeback» των τελευταίων χρόνων στο νησί. Η Τσέλσι ξεκίνησε με τον Ντρογκμπά στην κορυφή της επίθεσης και βρέθηκε εύκολα μπροστά στο σκορ με 2-0 λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Πιστεύοντας προφανώς ότι όλα έχουν κριθεί, οι παίκτες του Μουρίνιο κατέβασαν αυτόματα ταχύτητα. Το αποτέλεσμα της χαλάρωσης ήταν να μείνουν εκτός συνέχειας της διοργάνωσης αλλά και να γραφτούν στην ιστορία ως πρωταγωνιστές σε μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της Τσέλσι τις τελευταίες δεκαετίες. Η Μπράντφορντ έβαλε τρία γκολ, γύρισε τούμπα το παιχνίδι, άντεξε στην πίεση των γηπεδούχων που έψαχναν την ισοφάριση στα τελευταία λεπτά και με ένα ακόμα γκολ στις καθυστερήσεις κλείδωσε τον αδιανόητο θρίαμβο της. Μια ομάδα 3ης κατηγορίας γύρισε ένα 2-0 μέσα στο γήπεδο της πρωταθλήτριας, σκοράροντας τέσσερα γκολ σε μια έδρα τόσο δύσκολη που μόνο μια φιλοξενούμενη εκείνη τη σεζόν, εντός και εκτός συνόρων, κατάφερε να βάλει πάνω από ένα! “Δε μάτζικ οφ δε καπ” που λένε και οι Άγγλοι.