Το Κόπα Αμέρικα που κατέκτησε η Αργεντινή πριν μερικούς μήνες ήταν πολύ πολύ μεγαλύτερη υπόθεση για τον κόσμο της χώρας απ’ ότι ίσως φανταζόμαστε. Η ανομβρία τόσων ετών και η βαριά ταμπέλα του Λιονέλ Μέσι να κερδίσει κάτι βρε αδερφέ και με την εθνική, σε συνδυασμό με τους χαμένους τελικούς είχαν δημιουργήσει ένα εξαιρετικά βαρύ κλίμα. Το πόσο μεγάλη ήταν η χαρά της επιτυχίας, ακόμα μεγαλύτερη από το γεγονός ότι έγινε επί της Βραζιλίας μέσα στη Βραζιλία, φαίνεται ακόμα και σήμερα στα social media και στα άρθρα των μεγάλων ΜΜΕ της χώρας. Κάθε ματς είναι μια γιορτή για τη “Σκαλονέτα” (όπως είναι το παρατσούκλι της εθνικής) και οι φωτογραφίες του Μέσι γεμίζουν με σχόλια λατρείας. Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές, ο σκόρερ ντι Μαρία, ο ίσως πραγματικός MVP ντε Πολ, ο Παρέδες κι οι άλλοι, σε ρόλο κομπάρσου. Η εξαίρεση μία και μοναδική. Ο Εμιλιάνο “Έμι” Μαρτίνες. Ο τερματοφύλακας της Αργεντινής είναι ο δεύτερος πιο αγαπητός ήρωας της ομάδας και κάθε δημοσίευση που τον περιλαμβάνει γίνεται δεκτή με αποθεωτικά σχόλια. Και παράλληλα, με επιθετικά μηνύματα από έξαλλους Βραζιλιάνους και Κολομβιανούς. Πώς όμως έφτασε σε αυτό το σημείο ένας 29χρονος τερματοφύλακας που μέχρι λίγους μήνες ήταν σχεδόν άγνωστος στους περισσότερούς μας να είναι τόσο διάσημος και υποψήφιος για το βραβείο Λεβ Γιασίν ως κορυφαίο της χρονιάς;
Το «Mi familia es un dibujo» ήταν μια πολύ δημοφιλής σειρά του 1996 στη Λ. Αμερική.
Ο πρωταγωνιστής Dibu ήταν ένα καρτούν που έπαιζε ανάμεσα σε κανονικούς ηθοποιούς.
Γεννημένος στη Μαρ ντελ Πλάτα, ο Εμιλιάνο δεν προερχόταν από κάποια ποδοσφαιρική οικογένεια. Αυτός κι ο αδερφός του όμως λάτρευαν την μπαλίτσα και κάπως έτσι, ο Έμι ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στις Ακαδημίες της Ιντεπεντιέντε. Εκεί ξεχώρισε, φτάνοντας στις μικρές εθνικές της χώρας του. Εκεί κέρδισε και το παρατσούκλι “Ντίμπου” επειδή είχε φακίδες και λίγο κόκκινο δέρμα και έμοιαζε με ένα διάσημο καρτούν, τον Ντίμπου. Με αυτόν τον τρόπο, ο Έμι είναι ο δεύτερος παίκτης της εθνικής μετά τον “Κουν” Αγκουέρο με παρατσούκλι βγαλμένο από καρτούν. Ο Μαρτίνες δεν έπαιξε ποτέ στην πρώτη ομάδα της Ιντεπεντιέντε και ήταν οι εμφανίσεις του με την Κ17 της Αργεντινής που τον έκαναν γνωστό στους σκάουτερς. Στο πρωτάθλημα Ν. Αμερικής του 2009, η Αργεντινή έφτασε μέχρι τον τελικό και εκεί αντιμετώπισε τη Βραζιλία. Ο Ντίμπου ήταν βασικός σε αυτή την πορεία και συμπαίκτης με τον Σέρχιο Αραούχο. Το παιχνίδι έληξε 2-2 και πήγε στα πέναλτι. Εκεί ο Μαρτίνες έκανε δύο αποκρούσεις (η μία μάλιστα στον Κουτίνιο), αλλά η Βραζιλία επικράτησε τελικά και κατέκτησε τον τίτλο.
Ο πιτσιρικάς Μαρτίνες με το ίδιο πάθος.
Μεταξύ μας τα πέναλτι ήταν για επανάληψη, είχε βγει πολύ έξω.
Οι άνθρωποι της Άρσεναλ συνεργάζονταν με έναν Αργεντίνο σκάουτερ που παρακολουθούσε τον πιτσιρικά και εντυπωσιάστηκαν. Κάπως έτσι, ο Μαρτίνες πριν καλά καλά φτάσει στα 18 του άφηνε την Αργεντινή για να πάει στο Λονδίνο. «Έφυγα μικρός για να βοηθήσω την οικογένειά μου. Έλεγα μέσα μου ότι δεν θα επιστρέψω από την Άρσεναλ ως αποτυχημένος. Δεν ήξερα αν έχω το ταλέντο να γίνω το νο1 της Άρσεναλ, αλλά στη συνέχεια με τη δουλειά που έκανα, άρχισα να το πιστεύω». Δυσκολεύτηκε αρχικά σε ένα τόσο διαφορετικό περιβάλλον, αλλά έμαθε τη γλώσσα και σιγά σιγά έγινε “Άγγλος”. Δεν έφυγε ως αποτυχημένος, έμεινε πολλά χρόνια στην Άρσεναλ, αλλά τη φανέλα του βασικού δεν την έβλεπε. Πέρασε σχεδόν 10 χρόνια στον αγγλικό σύλλογο, κέρδισε πολλά από τον Βενγκέρ και τον Τσεχ, άλλα έμαθε και πολλά για την αγγλική επαρχία πηγαίνοντας πέντε φορές δανεικός σε διαφορετικές ομάδες, σε Championship και League Two.
Η ζωή του τερματοφύλακα είναι δύσκολη και του Μαρτίνες έγινε ακόμα δυσκολότερη όταν η Άρσεναλ έδωσε ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό για να αγοράσει τον Λένο. Οι συνεχείς δανεισμοί είχαν κάνει τον Έμι να μην αγαπάει το ποδόσφαιρο. Ο Μαρτίνες είχε πάρει τις διαβεβαιώσεις των ανθρώπων της ομάδας ότι θα έπαιρνε κάποια ματς, αλλά αυτό δεν έγινε πραγματικότητα. Κάπως έτσι, τον Ιανουάριο του 2019 πήγε δανεικός στη Ρέντινγκ. Την ώρα που ο Λένο υπερασπιζόταν τα γκολπόστ της Άρσεναλ σε μεγάλες διοργανώσεις, ο Αργεντινός πάσχιζε να κρατήσει τη Ρέντινγκ στη Β’ εθνική της Αγγλίας. Όλα αυτά, μόλις δυο χρόνια πριν. Ανησυχούσε για το μέλλον του, είχε ένα νεογέννητο και άρχισε να βλέπει έναν ψυχολόγο για ξεπεράσει τη δύσκολη κατάσταση. Μέσα του πήρε την απόφαση να είναι ο τελευταίος δανεισμός στην καριέρα του. Στο Ρέντινγκ, ο Μαρτίνες πήρε αμέσως φανέλα βασικού, έκανε εξαιρετικά παιχνίδια και πανηγύρισε σαν μικρό παιδί την παραμονή. Ο κόσμος φώναζε το όνομά του και ζητούσε ο δανεισμός να γίνει κανονική μεταγραφή.
Αυτό δεν έγινε όμως και επέστρεψε στην Άρσεναλ για να διεκδικήσει θέση κάτω από τα δοκάρια. Συνέχισε να ζεσταίνει τον πάγκο, αλλά ήρθε ο τραυματισμός του Λένο τον Ιούνιο του 2020 που έδωσε την ευκαιρία στον Ντίμπου να παίξει ξανά στην Πρέμιερ Λιγκ για πρώτη φορά μετά το 2016-17. Τα πήγε πολύ καλά στο πρωτάθλημα και έφτασε να παίξει στον τελικό του κυπέλλου απέναντι στην Τσέλσι, όπου και έκανε ορισμένες πολύ καλές αποκρούσεις. Μετά το τέλος του ματς, η κάμερα τον έπιασε να μιλάει μέσω κινητού με την οικογένειά του και να δακρύζει στη συνέντευξη, με τον Ομπαμεγιάνγκ να τον αποθεώνει. Ήταν η δικαίωση για τις προσπάθειες τόσων ετών. Ο Έμι έπαιξε και στο Τσάριτι Σιλντ απέναντι στη Λίβερπουλ και κατέκτησε κι αυτόν τον τίτλο στα πέναλτι.
Ο Μαρτίνες λυγίζει μπροστά στην κάμερα
Τίποτα από αυτά όμως δεν ήταν αρκετό. Ο σύλλογος επέλεξε να στηρίξει την επένδυση στον Λένο και ο Μαρτίνες το πήρε απόφαση πλέον ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει έτσι. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του στην εθνική, τον Σέρχιο Ρομέρο, που βολευόταν σε ρόλο δεύτερου τερματοφύλακα, ο Μαρτίνες πίστευε ότι όλη αυτή η δουλειά που είχε κάνει έπρεπε να επιβραβευθεί. Η Άρσεναλ τον έβγαλε στην αγορά και ήταν η Άστον Βίλα που τον αγόρασε το καλοκαίρι του 2020 με ένα ιδιαίτερα υψηλό ποσό για αναπληρωματικό. Ο Μαρτίνες ήταν τόσο καλός που ψηφίστηκε παίκτης της χρονιάς από τους οπαδούς της Βίλα, ενώ ισοφάρισε το ρεκόρ του Μπραντ Φρίντελ με 15 ανέπαφες εστίες. Επιτέλους βρήκε τις ευκαιρίες του και φυσικά τις άρπαξε από τα μαλλιά.
Ακόμα κι αυτή η μια σεζόν όμως στην Άστον Βίλα, δεν έκανε κανέναν να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Ο Μαρτίνες είχε κληθεί για πρώτη φορά στην εθνική το 2011, όταν ένα από τα ινδάλματά του, ο Όσκαρ Ουστάρι τραυματίστηκε σοβαρά. Ο Έμι πήγε ως τρίτος τερματοφύλακας, ήταν ακόμα 19 χρονών και δεν έπαιξε ποτέ. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και πολλοί δανεισμοί (είπαμε, πέντε στην Αγγλία και ένας ακόμα στη Χετάφε), αλλά κανείς δεν τον υπολόγιζε. Οι προπονητές που πέρασαν έκαναν αρκετά συχνά κωμικές επιλογές στο “1”, και κατά την ταπεινή μου άποψη, οι μόνοι που διασώθηκαν τα τελευταία πολλά χρόνια ήταν ο “Πάτο” Αμποντανσιέρι και ο Σέρχιο Ρομέρο. Ο Λιονέλ Σκαλόνι ήταν ο πρώτος που τον κάλεσε το 2019 στην εθνική. Χρειάστηκε όμως να περάσει πολύς καιρός για να παίξει. Αυτό έγινε μόλις το καλοκαίρι που μας πέρασε, στα 29 του. Και δεν θα ήταν βασικός στο Κόπα Αμέρικα, αν ο (κατά την ταπεινή μου άποψη και πάλι) μετριότατος Φράνκο Αρμάνι δεν τραυματιζόταν και ο Έμι δεν άρπαζε την ευκαιρία εντυπωσιάζοντας τον Σκαλόνι και τους συνεργάτες του. Αυτή η συγκυρία τον έφερε στη θέση αυτή και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
«Λυπάμαι, αλλά θα σε φάω. Σε βλέπω αγχωμένο. Γελάς, αλλά σε βλέπω αγχωμένο. Δες, η μπάλα είναι πιο μπροστά. Είναι πιο μπροστά. Ναι, κάνε τον χαζό. Σε ξέρω. Θα το αποκρούσω. Κοίτα πώς θα το αποκρούσω. Κοίτα πώς θα σε φάω αδερφέ. Εσένα σου αρέσει να μιλάς, ε; Στο ημίχρονο μιλούσες,ε; Κοίτα με. Μην του τη δίνεις την μπάλα. Είσαι χεσμένος; Πάρε αυτή, το ίδιο βάρος έχει. Σου αρέσει να κοιτάς; Κοίτα με, κοίτα με στο πρόσωπο.»
(μερικά από τα όσα λέει στο παραπάνω βίντεο)
Οι γενικότερες εμφανίσεις του, οι αποκρούσεις του και φυσικά το σόου που έδωσε στο παιχνίδι με την Κολομβία στη διαδικασία των πέναλτι τον έκαναν πρωταγωνιστή. Ο Μαραντόνα είχε τον Γκοϊκοετσέα, ο Μέσι τον Μαρτίνες. Ή όπως λέει ο Μαρτίνες, για τους φίλους του Dragon Ball Z: «Είμαι ο Vegeta, αλλά με τον Μέσι γίνομαι Super Saiyan» (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε). Τα καμώματά του γράφουν ιστορία. Το ψυχολογικό του παιχνίδι στα πέναλτι με την Κολομβία, το trash-talking για να κάνει τους αντιπάλους να αστοχήσουν. Τα κερδισμένα δευτερόλεπτα, προσποιούμενος τραυματισμό, με το Εκουαδόρ, όταν κλείνει πονηρά το μάτι στον Πετσέλα. Ένας τύπος γεμάτος ενέργεια που δίνει επιτέλους σιγουριά στα μετόπισθεν της Αργεντινής. Ο Έμι Μαρτίνες είναι για κάποιος ένας μικρός θεούλης, βγαλμένος από τα βιβλία του Κάρλος Μπιλάρδο με όλα τα κόλπα για να κερδίσεις το ματς. Για κάποιους είναι προκλητικός, ενάντια στο fair play και τον σεβασμό στον αντίπαλο. Πρόσφατα, στο παιχνίδι της Άστον Βίλα απέναντι στη Γιουνάιτεντ επιχείρησε να κάνει το ίδιο στον Μπρούνο Φερνάντες, λέγοντάς του να αφήσει το πέναλτι στον Ρονάλντο. Το σκηνικό ήταν τόσο αστείο με τους… άμαθους Πορτογάλους, που ο Καβάνι πήγε στον Έμι χαμογελώντας σε στιλ: “έλα εντάξει, το έκανες το σόου, αλλά εδώ δεν είναι Κόπα Αμέρικα” για να τον απομακρύνει. Ο Μαρτίνες μπορεί να μην έπιασε το πέναλτι, αλλά ο… άχαστος Φερνάντες αστόχησε κι ο Έμι έκανε ένα ακόμα έναν χορό μπροστά στους οπαδούς της Γιουνάιτεντ.
Ο Αργεντινός τερματοφύλακας είναι παλιός gamer. Όπως αποκάλυψε σε πρόσφατη συνέντευξή του, μεγάλωσε παίζοντας Nintendo και Sega στην πατρίδα του τη Μαρ ντελ Πλάτα, ενώ τώρα παίζει Mario Kart με τον γιο του και φίλους, αλλά και καθημερινά Call of Duty. Το τελευταίο ίσως εξηγεί και αρκετά τη διάθεσή του να πικάρει τους αντιπάλους, καθώς οι παίκτες στο διάσημο first person shooter δεν είναι και οι πιο ευγενείς. Δείχνει με χαρά το gaming pc του και την gaming καρέκλα του και καμαρώνει ότι πάντα κουβαλάει μαζί του μια ρουκέτα για τους εχθρούς στις πίστες του παιχνιδιού. Αποκάλυψε μάλιστα ότι πριν από το μεγαλύτερο ματς της καριέρας του, τον τελικό με τη Βραζιλία, το προηγούμενο βράδυ μπήκε κανονικά να παίξει “έναν-δυο χάρτες”. «Μου αρέσει να παίζω το βράδυ, να ξεχνάω το επόμενο ματς. Μου αποσπά την προσοχή και έτσι δεν είμαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο βλέποντας τα social media. Με χαλαρώνει και με διασκεδάζει». Τώρα το πώς χαλαρώνει με ένα παιχνίδι που πρέπει να είσαι συνεχώς στην τσίτα, μόνο αυτός το ξέρει.
Η εξαιρετική εμφάνιση απέναντι στην Ουρουγουάη
Θα ήταν άδικο όμως να σταθούμε μόνο σε αυτά. Ο Μαρτίνες είναι ένα πραγματικά καλό τέρμα. Ίσως όχι της ελίτ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αλλά άξιος να παίζει στο επίπεδο που παίζει. Η πρόσφατη εμφάνισή του απέναντι στην Ουρουγουάη (μόλις το πρώτο του παιχνίδι μπροστά στον κόσμο της Αργεντινής που τον αποθέωσε) το επιβεβαίωσε. Συνεχίζει βασικός τόσο στην Άστον Βίλα, όσο και στην εθνική Αργεντινής. Ούτε περνάει την ώρα του παίζοντας video games μόνο. Κάνει συνεχώς έξτρα προπόνηση, κάνει γιόγκα, προσέχει τη διατροφή του και όπως λέει κι ο ίδιος, η καριέρα ενός ποδοσφαιριστή είναι σύντομη και πρέπει να κάνεις τα πάντα για να την επιμηκύνεις. «Είμαι άρρωστος με τη δουλειά. Είμαι ένας ωραίος τρελός που λατρεύει να δουλεύει», λέει για τον εαυτό του. Κι ονειρεύεται νέες δόξες στο επόμενο Μουντιάλ.