Tι γίνεται όταν ο μεγαλύτερος –και πληγωμένος από την ήττα- «εχθρός» σου σε επαγγελματικό επίπεδο γίνεται εν μια νυκτί προϊστάμενος σου; Η κόντρα των Μπόζινταρ Μάλκοβιτς-Αΐτο Ρενέσες πήγε σε άλλο επίπεδο όταν ο Σέρβος αντικατέστησε τον Ισπανό στον πάγκο της Μπαρτσελόνα…
Και οι δύο σπουδαίοι προπονητές είχαν ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο του «εκκολαπτόμενου σταρ» των πάγκων διεκδικώντας πλέον τον τίτλο του «αφεντικού» της Ευρώπης. Εκπρόσωποι δύο διαφορετικών σχολών με σπουδαία παράδοση στο άθλημα και διαφορετική οπτική για αυτό. Οι συνεχόμενες συναντήσεις τους στα F4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, σε Μόναχο και Σαραγόσα (τελικός), και οι ισάριθμες νίκες της Γιουγκοπλάστικα έφταναν για να ανεβάσουν το θερμόμετρο της μεταξύ τους σχέσης στα ύψη. Το καλοκαίρι του 1990 την ώρα που ο θριαμβευτής Μπόζινταρ Μάλκοβιτς περνούσε στην αντίπερα όχθη αναλαμβάνοντας το τιμόνι της ομάδας που είχε πληγώσει σε συνεχόμενες σεζόν στην Ευρώπη, ο προκάτοχος του (Ρενέσες) αναλάμβανε το πόστο του GM στο κλαμπ της Καταλονίας.
“Με άφησαν με ένα πολύ αδύναμο ρόστερ. Και ήταν αδύναμο γιατί ο Αΐτο Ρενέσες το επέλεξε συνειδητά θέλοντας να δείξει ότι κανένας άλλος δε μπορεί να κοουτσάρει τη Μπαρτσελόνα εκτός από αυτόν. Ερχόμενος στο κλαμπ διατηρούσα τις αμφιβολίες μου για τη συλλογικότητα των αποφάσεων και στη πορεία επιβεβαιώθηκα. Ο Φεράν Μαρτίνεθ πουλήθηκε στη Μπανταλόνα και με αυτόν τον τρόπο ενισχύθηκε ο μεγαλύτερος μας αντίπαλος. Ο Κουίμ Κόστα έφυγε από την ομάδα με ανάλογο τρόπο. Επίσης κοούτσαρα την ομάδα όλη τη σεζόν χωρίς να έχω στη διάθεση μου τον Αντρές Χιμένεθ ο οποίος, κατόπιν πρότασης από τη διοίκηση, αποφάσισε να κάνει εγχείριση παρότι αυτό δεν ήταν απαραίτητο, με συνέπεια να χάσει ολόκληρη τη χρονιά. Από τη νέα θέση του GM, ο Ρενέσες άσκησε επιρροή στον πρόεδρο του κλαμπ Lluis Nunez και στον Salvador Alemany ώστε να μην υπογράψουν τον Τόνι Κούκοτς, μια μετακίνηση την οποία προσωπικά είχα κανονίσει και σφραγίσει με την υπογραφή προσυμφώνου. Μετά την αποτυχία στην υπογραφή του Κούκοτς, ζήτησα τον Ζάρκο Πάσπαλι όμως ο Αΐτο βρήκε και πάλι μια κουραστική δικαιολογία σχετικά με το γιατί δεν είναι εφικτή μια τέτοια μετακίνηση. Ήταν (ο Ρενέσες) ένα εμπόδιο σε κάθε μου βήμα.. Στη συνέχεια έκανα τη δική μου επανάσταση τραβώντας αυτή τη παράλογη κατάσταση στα άκρα, λέγοντας τους ότι θα αγωνιστώ φέτος αποκλειστικά με πολύ νέους παίχτες. Στη πραγματικότητα κατέληξα με ένα μάτσο νεαρά παιδιά στο ρόστερ…Μάλιστα πριν λίγο καιρό, ο τότε βοηθός μου στη θητεία μου στη Βαρκελώνη Manolo Flores μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι σε μια εκδήλωση του κλαμπ σε μια αίθουσα όπου περνούσαν ηλεκτρονικά γιγαντιαίες φωτογραφίες όλων των ρόστερ στην ιστορία της Μπαρτσελόνα, αυτό της περιόδου 1990-91 προκάλεσε τα περισσότερα γέλια ανάμεσα στο κοινό που αποτελούταν από παλιούς και νυν παίχτες της ομάδας..”
Διαβάζοντας τα παραπάνω λόγια του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς χρόνια μετά την εμπειρία της Βαρκελώνης, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι το βράδυ της 18ης Απριλίου του 1991 στο Παρίσι, όταν η Μπαρτσελόνα διεκδικούσε το στέμμα της πρωταθλήτριας στον τελικό απέναντι στο δημιούργημα του «Μπόζα» (Pop ’84) , ο Σέρβος προπονητής ένιωθε πως είχε να γονατίσει δύο προσωπικούς αντιπάλους. Τον αντικαταστάτη του στο Σπλιτ, Ζέλικο Παβλίσεβιτς και τον ίδιο του τον προϊστάμενο, Αΐτο Ρενέσες. Η Μπαρτσελόνα ηττήθηκε μετά από μια πολύ δυνατή μάχη από τους πρωταθλητές οι οποίοι έφτασαν στο τρίτο σερί τους τίτλο. Λίγο αργότερα, το καμάρι της Καταλονίας που μετρούσε επί Ρενέσες τέσσερις συνεχόμενους τίτλους στην ισπανική λίγκα, θα έχανε το εγχώριο πρωτάθλημα. Ο Μάλκοβιτς θα αποχωρήσει οριστικά από τη Βαρκελώνη μετά το ξεκίνημα της επόμενης σεζόν , τέλη Νοέμβρη του 1991. Ο Ρενέσες θα τον αντικαταστήσει για ελάχιστα ματς με τον τίτλο του πρώτου προπονητή καθώς η διαμάχη του με τον τύπο τον ανάγκασε να προβιβάσει τον Quim Costa σε ρόλο head coach, κρατώντας ο ίδιος ρόλο ασσίσταντ μόνο και μόνο για να αποφεύγει το να βρίσκεται στις συνεντεύξεις τύπου. Στη πραγματικότητα ο Ρενέσες φυσικά παρέμενε στο τιμόνι της ομάδας. Παρότι χρειάστηκε χρόνος και υπομονή με μερικές σεζόν μακριά από την κορυφή στην Ισπανία, ο Ρενέσες ξαναέκανε τη Μπαρτσελόνα πρωταθλήτρια χαρίζοντας της τρείς συνεχόμενους τίτλους (’95, ’96, ’97). Θα ξανασυναντηθεί με τον «αιώνιο αντίπαλο» στο Παρίσι το 1996, στο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Ο Παναθηναϊκός του Μάλκοβιτς κατακτάει τη κούπα μετά από τρομερό φινάλ. Όταν η διοίκηση των «μπλαουγκράνα» δήλωσε μετά τον τελικό (και τη φημισμένη, αντικανονική, τάπα του Βράνκοβιτς) ότι θεωρεί την ομάδα της «πρωταθλήτρια Ευρώπης», ο «Μπόζα» τους έσφαξε με το γάντι: « Αφού θεωρούν την ομάδα τους πρωταθλήτρια Ευρώπης γιατί δεν έδωσαν στους παίχτες το πριμ της νίκης»…;
O Mπόζινταρ Μάλκοβιτς έμεινε στη ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους νικητές του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Σήμερα, στα 66 του χρόνια, παραμένει από το 2012 μακριά από τους πάγκους. Ο κόουτς Ρενέσες στα 71 του συνεχίζει να διδάσκει το άθλημα στο υψηλό επίπεδο, παρουσιάζοντας δουλειές που ισοδυναμούν με σεμινάριο για το πώς πρέπει να παίζεται η επίθεση στο σύγχρονο μπάσκετ…