Καναβάρο, Τζαμπρότα, Ζλάταν, Βιεϊρά, Τουράμ. Ποιο το κοινό τους; Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές. Συμπαίκτες στη Γιούβε. Έφυγαν όταν αυτή υποβιβάστηκε. Κανείς δεν μπορεί να τους κακοχαρακτηρίσει, ειδικά τους μη-Ιταλούς που δεν γεννήθηκαν ως οπαδοί της Γηραιάς Κυρίας. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να μην θαυμάσει περισσότερο αυτούς που έμειναν πίσω. Και ανάμεσά τους και ένας παίκτης γεννημένος στη Ρουάν, ο Νταβίντ Τρεζεγκέ, συμπλήρωνε μια εξαετία στη Γιουβέντους, όταν ο σύλλογος υποβιβάστηκε στη Β’ εθνική, αποτέλεσμα του σκανδάλου που ξέσπασε στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Δεν είχε καλά καλά κλείσει τα 30 του. Μπορούσε να βρει ένα καλό συμβόλαιο όπως οι παίκτες που αναφέραμε παραπάνω.
«Θυμάμαι την τελευταία ημέρα της σεζόν 2005-06. Ήμασταν στα αποδυτήρια με το κύπελλο του πρωταθλητή και συζητούσαμε να πάμε για διακοπές και να γυρίσουμε για να κατακτήσουμε το Τσάμπιονς Λιγκ. Δυο μήνες αργότερα, όλα είχαν αλλάξει. Έμεινα γιατί ήθελα να κερδίσω κάτι ακόμη πριν φύγω. Μετανιώνω λίγο μέσα μου που δεν έφυγα σαν τους άλλους. Όλα άλλαξαν. Ξαφνικά έκανα προπόνηση με παίκτες από τη Β’ ομάδα. Ο Ντεσάμπ ήξερε τι να κάνει, κάποιοι νέοι παίκτες όπως οι Μαρκίσιο, Τζοβίνκο και Κιελίνι εκτοξεύτηκαν και άλλοι όπως ο Καμορανέζι, ο Νέντβεντ και ο ντελ Πιέρο παρέμειναν. Γίναμε ένα μικρότερο γκρουπ, πολύ ενωμένο, μια οικογένεια σε ανθρώπινο επίπεδο. Αυτοί που παίξαμε έναν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Γιούβε, να τη φέρουμε ξανά στη Σέριε Α», θα πει μερικά χρόνια αργότερα, το 2011.
Η σεζόν δεν ήταν καθόλου εύκολη. Η Γιούβε αντιμετώπιζε εχθρικές έδρες, τον κόσμο κολλημένο πάνω στα κάγκελα, κακούς αγωνιστικούς χώρους, η πίεση στους παίκτες ήταν μεγάλη. Ο Τρεζεγκέ παραδέχεται ότι ταλαιπωρήθηκε πολύ. Από ναούς όπως το Σαν Σίρο, στο γήπεδο της Μάντοβα όπου και ηττήθηκε δυο φορές, μια από την τοπική ομάδα και μια από την Μπρέσια. Σε μια χρονιά γεμάτη τραυματισμούς, ο Νταβίντ σκόραρε 15 φορές και έβαλε κι αυτός ένα λιθαράκι (ή μάλλον μια μεγάλη πέτρα) για την επιστροφή. Η ανανέωση του συμβολαίου του ήταν πάντα ένα ζητούμενο και έγινε σοβαρό θέμα κατά τη διάρκεια της σεζόν. Κόντρα στη Σπέτσια σκοράρει το 15ο γκολ του, γυρίζει προς την εξέδρα, δείχνει τον αριθμό και κάνει μια ιταλική κίνηση που σημαίνει ότι τον διώχνουν, φεύγει:
Το δράμα τελικά λήγει με την παραμονή του στο Τορίνο, αλλά το όνειρό του δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Ο Τρεζεγκέ θα μείνει κι άλλο στη Γιουβέντους, αλλά τελικά δεν θα κατακτήσει τίποτα ακόμα, σε μια περίοδο που ο σύλλογος προσπαθούσε να βρει ξανά τα πατήματά του. Ο Γάλλος δεν θα ζήσει την αυτοκρατορία της Γιουβέντους και κυρίως, δεν θα ζήσει ξανά μεγάλες στιγμές στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η απόφασή του θα του στερήσει αρκετά χρήματα και κυρίως τις ευκαιρίες για διακρίσεις. Αυτό που τον στενοχωρεί όταν κρεμάει τα παπούτσια του είναι ότι δεν κατάκτησε ένα Τσάμπιονς Λιγκ και κυρίως, δεν έζησε τις ευκαιρίες να το κάνει. Μπαίνει όμως στο πάνθεον τον θρύλων του συλλόγου, μένει γνωστός ως ένας από τους… Πέντε Σαμουράι, όπως ονομάστηκαν αυτός και οι ντελ Πιέρο, Νέντβεντ, Μπουφόν και Καμορανέζι. Πληρώνει την προσπάθεια ανανέωσης της Γιούβε, το τέλος του είναι κομματάκι άδοξο. Το έχουν αυτό οι ζέβρες. Έχουν παίκτες ινδάλματα που τα δίνουν όλα και στο τέλος, ο σύλλογος κρίνει ότι δεν κάνουν και τους αφήνει να φύγουν κάπως άκομψα.
Ακόμα κι η επόμενη επιλογή του όμως είναι 100% “τρεζεγκική”. Πηγαίνει στο Αλικάντε και τη Χέρκουλες που μόλις έχει ανέβει στη Α’ εθνική της Ισπανίας, κάνοντας μεγάλα όνειρα. Πραγματοποιεί κάποιες ηχηρές μεταγραφές, μεταξύ αυτών και του Τρεζεγκέ. Ανάμεσα στους βασικούς λόγους και η γυναίκα του. Γέννημα-θρέμμα του λιμανιού στην Κόστα Μπλάνκα, παίζει κι αυτή τον ρόλο της στην απόφαση του συζύγου της. Η ομάδα αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, ο Τρεζεγκέ έχει θέματα στο γόνατο, προλαβαίνει να σκοράρει 12 γκολ στη Λα Λίγκα, αλλά δεν είναι αρκετά για να σωθεί η ομάδα. Η καριέρα του Τρεζεγκέ φαίνεται να έχει πάρει την κατιούσα. Πηγαίνει στα Εμιράτα για τα τελευταία ένσημα. Ή μήπως όχι;
1975. Ο Αργεντινός αμυντικός Χόρχε Ερνέστο Τρεζεγκέ παίρνει μεταγραφή από την Εστουδιάντες ντε Κασέρος στη Ρουάν της Γαλλίας. Λίγοι φαντάζονται ότι αυτή η μετακίνηση θα αλλάξει ακόμα και την ίδια την ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Για τους περισσότερους, ο Νταβίντ είναι ο Γάλλος που χάρισε ένα Euro (και κατέκτησε και ένα Μουντιάλ), ο παίκτης που μάθαμε στη Μονακό. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Τρεζεγκέ γεννήθηκε στη Γαλλία γιατί εκεί έπαιζε μπάλα ο πατέρας του. Ούτε θα θυμόταν πολλά από την Ευρώπη αν δεν είχε ασχοληθεί με την μπάλα, καθώς ο μπαμπάς Χόρχε επέστρεψε στην Αργεντινή με τον μικρό Νταβίντ να είναι μόλις δύο ετών. Ο Τρεζεγκέ τζούνιορ έπαιξε μπάλα στα “καλαμάρια” της Πλατένσε. Δεν είχε κλείσει καλά καλά τα 9 του χρόνια, όταν στο σπίτι του στη Βίγια Μαρτέλι, μια μικρή πόλη 20.000 κατοίκων στο Μπουένος Άιρες, έβλεπε τον Ντιέγκο να σηκώνει το Μουντιάλ. Πού να ήξερε ότι θα κατάφερνε κι ο ίδιος να ζήσει αυτή τη στιγμή, αλλά με τη σημαία μιας άλλης χώρας. «Στην Αργεντινή έμαθα να διασκεδάζω παίζοντας ποδόσφαιρο, στη Γαλλία ανακάλυψα τον επαγγελματισμό και την ταπεινότητα που χρειάζεται για να προχωρήσεις», θα πει στη Le Monde.
«Αν δεις την καριέρα μου, θα καταλάβεις ότι όλες μου οι αποφάσεις έγιναν χωρίς πολλή σκέψη», θα πει σε συνέντευξή του το 2020 στην Clarin. Έτσι έκανε σε όλη του τη ζωή. Ενστικτώδεις, συναισθηματικές επιλογές. Το γαλλικό διαβατήριο το έβγαλε για να μπορεί να αγωνιστεί στη Γαλλία, καθώς ήταν “μη-κοινοτικός”. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο και τελικά βρέθηκε στα 21 του να γίνεται παγκόσμιος πρωταθλητής με τη Γαλλία. Μια τέτοια απόφαση πήρε και το 2012. Φεύγοντας από την Ισπανία και έχοντας την άνεσή του στα Εμιράτα, τα παρατάει όλα. Τον Δεκέμβριο του 2011 επιστρέφει μετά από 16 χρόνια στην Αργεντινή για να παίξει στην ομάδα που αγαπούσε από μικρός, τη Ρίβερ. Δεν το κάνει για τα χρήματα, δεν το κάνει για τους τίτλους. Το κάνει για να βοηθήσει τον σύλλογο στη πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας του. Οι “εκατομμυριούχοι” βρίσκονται για πρώτη φορά στη Β’ εθνική.
Ο Τρεζεγκέ παρά τα προβλήματα τραυματισμών και τα χρονάκια του, είναι πλέον στα 35 του, έρχεται και βοηθάει την ομάδα του. «Η απόφαση ήταν πολύ απλή. Μίλησα με τον Ματίας Αλμέιδα και όλα λύθηκαν αμέσως», θα πει. Ο πρωτάρης κόουτς Αλμέιδα αναλαμβάνει το δύσκολο έργο στον πάγκο κι ο Τρεζεγκέ σκοράρει 13 φορές, δεύτερος σκόρερ πίσω από τον Καβενάγκι που κάνει κι αυτός τη μεγάλη επιστροφή. Όπως και στη Γιούβε, έχει μαζί του τους Σαμουράι της Ρίβερ. Αυτή τη φορά δεν είναι παίκτες που παρέμειναν στη Β’, αλλά παίκτες του συλλόγου που άφησαν τις καριέρες τους για να βοηθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα. Ο Τσόρι Ντομίνγκες, ο Καβενάγκι και ο Πόνσιο αφήνουν καλά συμβόλαια σε ισπανικές και γαλλικές ομάδες για να βρίσκονται εκεί. Ο Νταβίντ θα βάλει τα δυο γκολ απέναντι στην Αλμιράντε Μπράουν που θα κλειδώσουν τη μεγάλη επιστροφή. Δεν είναι χρυσά γκολ, δεν είναι γκολ τελικού Μουντιάλ, αλλά είναι τα γκολ που έκαναν χαρούμενο τον κόσμο της ομάδας, μετά από έναν χρόνο θλίψης:
Το 1ο είναι 100% τρεζεγκίσιο γκολ
Ένα συγκλονιστικό φινάλε στο πρωτάθλημα που βρίσκει τη Ρίβερ να επιστρέφει και τους ανθρώπους που έζησαν τον υποβιβασμό, να δακρύζουν εκ νέου. Αυτή τη φορά με χαρά και ανακούφιση. Ο Αλμέιδα τον κάνει αρχηγό την επόμενη σεζόν. “Τον επέλεξα για την καριέρα του, για όλα σημαίνει για το ποδόσφαιρο της Αργεντινής, αλλά και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Για τα χαρακτηριστικά του, την ταπεινότητά του, την αφοσίωσή του. Ένας αρχηγός πρέπει να τα διαθέτει όλα αυτά“, θα πει ο “πελάδο”. Τα πράγματα δεν θα πάνε τόσο καλά για τη Ρίβερ στη συνέχεια. Κι αν στη Γιουβέντους υπήρχε μεγαλύτερη υπομονή, στο Μπουένος Άιρες ζητούσαν τίτλους αμέσως. Ο Τρεζεγκέ δεν μπορεί να επαναλάβει το ίδιο ποιοτικό εξάμηνο και την επόμενη σεζόν. Η ομάδα δεν πάει τόσο καλά. Ο Αλμέιδα θα φύγει, κομμάτι των εσωτερικών αναταραχών της προεδρίας Πασαρέλα, καθώς ο ιστορικός κόουτς Ραμόν Ντίας θέλει να επιστρέψει.
Όσοι επιθυμούν την παραμονή Αλμέιδα αντιδρούν. Κάποιοι τα βάζουν και με τον Τρεζεγκέ, κατηγορώντας τον ότι μαζί με άλλους παίκτες ήθελε να φάει τον Αλμέιδα. Στο Μονουμεντάλ ανεβαίνει ένα πανό στα γαλλικά που λέει “Αρκετά με τους προδότες”. Προφανώς και απευθύνεται στον Τρεζεγκέ. «Ήταν μια από τις πιο άσχημες μέρες στην καριέρα μου γιατί το είδα στο γήπεδο. Το ένιωσα μέσα μου. Ο άνθρωπος που με έφερε στη Ρίβερ ήταν ο Αλμέιδα. Έχουμε πολύ καλή σχέση. Οι τελευταίοι έξι μήνες ήταν δύσκολοι. Δεν μπορούσα να δώσω αυτά που ήθελα», θα πει.
Το μήνυμα προς τον Νταβίντ
Λίγο καιρό αργότερα θα κάνει δηλώσεις υπέρ του Ραμόν Ντίας, μαζί με άλλους παίκτες. Ο Αλμέιδα θα πει απλώς «εμένα δεν μου αρέσει να γλείφουν τον προπονητή», ως μπηχτή. Ο Ραμόν Ντίας πάντως βγάζει εκτός πλάνων σταδιακά τον Τρεζεγκέ. Ο Αλμέιδα ξεχνά την όποια παρεξήγηση, βρίσκεται πλέον στην Μπάνφιλντ, και λέει: «περιμένω τον Νταβίντ με ανοιχτές αγκάλες, έχουμε καλή σχέση και θα βάλει 15 γκολ αν έρθει». Οι δυο τους δεν θα βρεθούν τελικά εκ νέου. Ο Τρεζεγκέ ζει ξανά την ίδια ιστορία με τη Γιούβε. Επιλέγει να βοηθήσει μια ομάδα που αγαπά, το κάνει, αλλά τελικά φεύγει με τρόπο που δεν θα ήθελε όταν επιτελεί τον σκοπό του και ο σύλλογος δεν τον χρειάζεται. Δεν κρεμά τα παπούτσια του στη Ρίβερ όπως θα ήθελε, δεν θα ζήσει μεγάλες στιγμές, σε μια ομάδα που έχει επιστρέψει πλέον και σηκώνει πρωταθλήματα και πρωταγωνιστεί στο Κόπα Λιμπερταδόρες. Θα πάει στη Νιούελ’ς, θα βρει μερικά άλλα γεροντοπαλίκαρα εκεί (Χάιντσε, Μάξι Ροντρίγκες) και θα κλείσει τελικά την καριέρα του στην Ινδία. Αγάπησε τη Γιουβέντους, αγάπησε τη Ρίβερ. Θυσίασε αρκετά και για τις δύο. Θριάμβευσε, αλλά έφυγε ξενέρωτα και όχι με τον καλύτερο τρόπο. Δεν μετανιώνει όμως για τίποτα, εκτός από εκείνο το ρημάδι του Τσάμπιονς Λιγκ. Κέρδισε πρωταθλήματα σε Γαλλία-Ιταλία, Euro και Μουντιάλ. O θρύλος του όμως δεν θα ήταν ο ίδιος, αν δεν αγωνιζόταν στα χωράφια της Β’ εθνικής στην Αργεντινή και στην Ιταλία. Τουλάχιστον για όσους βλέπουν το ποδόσφαιρο πιο συναισθηματικά.