Αν είστε πραγματικός φίλος του ποδοσφαίρου, από αυτούς που νιώθουν ένα κενό μετά τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και μετρούν μέρες μέχρι τη σέντρα του επόμενου επίσημου ματς, τότε θυμάστε τι κάνατε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 20ής Ιουνίου 2013. Είχατε μόλις παρακολουθήσει την αναμέτρηση Ταϊτή-Ισπανία 0-10 και σχολιάζατε τις φάσεις. Το πώς γίνεται η Ταϊτή να ανήκει στην συνομοσπονδία της Ωκεανίας ενώ οι ομάδες της παίρνουν μέρος στο Κύπελλο Γαλλίας το είχατε αναλύσει διεξοδικά ήδη από τον πρώτο αγώνα της κόντρα στη Νιγηρία (1-6). Ίσως ακόμη να θυμάστε και ότι η Εθνική Ελλάδας έχει πάρει μέρος στη διοργάνωση του 2005, κερδίζοντας μάλιστα και τίτλο –αυτόν του φερπλέι!
Αγαπητοί πραγματικοί ποδοσφαιρόφιλοι, ξέρετε πολύ καλά πως άρχισε και πάλι το Κύπελλο Συνομοσπονδιών ή Παρηγοριάς Για Τα Χαρμάνια, το Κύπελλο που διοργανώνει πλέον η FIFA έν είδει γενικής δοκιμής ένα χρόνο πριν το Μουντιάλ, αλλά που ξεκίνησε με άλλο όνομα (Κύπελλο Αρτέμιο Φράνκι, Κύπελλο του Βασιλιά Φαχντ, Διηπειρωτικό Κύπελλο Εθνών, Διηπειρωτικό Πρωτάθλημα…) και με φιλοδοξία να δώσει οριστική απάντηση στην ερώτηση «Ευρώπη ή Νότια Αμερική;». Μάλλον, και εφόσον μιλάμε για συνομοσπονδίες, στην ερώτηση «UEFA ή CONMEBOL;» –ας μη γελιόμαστε, οι υπόλοιπες συνομοσπονδίες παίζουν ρόλο κομπάρσου, μπορεί να το επιβεβαιώσει κι η Ταϊτή.
Το 1999 το Μεξικό απάντησε: «Ούτε Ευρώπη ούτε Νότια Αμερική». Και το είπε με τον καλύτερο τρόπο. Με μυθικούς παίκτες, σε μυθικά στάδια, απέναντι σε μεγάλο αντίπαλο και με πολλά γκολ.
Η πρώτη διοργάνωση υπό τη σκέπη της FIFA έγινε το 1997 στη Σαουδική Αραβία: ο Ρομάριο και ο Ρονάλντο ασταμάτητοι, θρίαμβος της Βραζιλίας –παρεμπιπτόντως, όπως λένε οι προληπτικοί, τον νικητή μοιάζει να τον ακολουθεί μια κατάρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο που ακολουθεί.
Δυο χρόνια αργότερα, το 1999, το Κύπελλο ταξιδεύει στο Μεξικό. Στη χώρα που έχει ήδη υποδεχτεί δυο αξέχαστα Παγκόσμια Κύπελλα και που αγαπάει πολύ την μπάλα. Άρα, ακόμη και το Συνομοσπονδιών –εξάλλου, έχει πάρει μέρος στις έξι από τις εννιά διοργανώσεις και φέτος ισοφαρίζει το ρεκόρ της απούσας Βραζιλίας.
Μέσος όρος 60.000 θεατές σε κάθε ματς, συνολικά πάνω από ένα εκατομμύριο διψασμένοι για θέαμα φίλαθλοι, μερικοί σίγουρα με σομπρέρο. Σύμφωνοι, ακόμη κι οι Μεξικάνοι έχουν τα όριά τους, και μόλις καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες θεατές ήταν παρόντες στο Σαουδική Αραβία-Αίγυπτος ώστε να δουν τον Μαρζούκ Αλ-Οταϊμπί να βάζει τέσσερα γκολ σε ένα ματς. Θα βάλει συνολικά έξι, όσα και ένας 19χρονος κοντοκουρεμένος Βραζιλιάνος, που ήδη κουβαλάει το παρατσούκλι «Μικρός Ρονάλντο» κι ένας ντόπιος ήρωας που συνηθίζει να δίνει πάσες με τα οπίσθια και να πηδάει σαν βάτραχος: το 1999 υπήρξε χωρίς αμφιβολία μια καλή χρονιά για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών.
Η πρωταθλήτρια κόσμου Γαλλία δεν καταδέχεται να έρθει, η πρωταθλήτρια Ευρώπης Γερμανία, με κάπως αμήχανη σύνθεση –ποιος θυμάται τον Μουσταφά Ντογκάν; – τρώει τέσσερα από τη Βραζιλία, χάνει κι από τις Η.Π.Α. και μένει έξω από τη δεύτερη φάση. Η οποία καθαρίζεται με συνοπτικές διαδικασίες από το Μεξικό και τη Βραζιλία –κυρίως από τη Βραζιλία που βάζει οχτώ στους Σαουδάραβες.
Ακολουθεί ένας ονειρεμένος τελικός σε υψόμετρο 2.000 μέτρα, στη σκιά του ηφαιστείου Τσίτλε, στο μυθικό Στάδιο Αζτέκα, ένα από τα ωραιότερα γήπεδα στον κόσμο κι από τα πιο σημαντικά στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο Κολοσσός της Σάντα Ούρσουλα, το μόνο γήπεδο στον κόσμο που φιλοξένησε δυο τελικούς Μουντιάλ, σχεδιάστηκε να χωράει πάνω από 100.000 θεατές και να τους προσφέρει τέλεια οπτική από οποιαδήποτε θέση, ώστε να μπορούν να θαυμάζουν με την άνεσή τους τα όσα εκτυλίσσονται στον αγωνιστικό χώρο. Όπως, για παράδειγμα, τον Πελέ και τον Μαραντόνα να στέφονται πρωταθλητές κόσμου, το «ματς του αιώνα», δηλαδή τον συγκλονιστικό ημιτελικό στις 17 Ιουνίου 1970 ανάμεσα στην Γερμανία και την Ιταλία, ή τη θεϊκή επέμβαση που κατέληξε στο πρώτο γκολ της Αργεντινής επί της Αγγλίας στις 22 Ιουνίου 1986. Ή τον τοπικό ημίθεο, τον Κουάτεμοκ Μπλάνκο να ξεκινάει μια γενικευμένη, θεαματική σύρραξη εντός γηπέδου με μια αγκωνιά στα μούτρα του Άντερσον Λίμα σε ένα ματς του Λιμπερταδόρες.
Το Αζτέκα είναι η έδρα της Αμέρικα, της ομάδας στην οποία λατρεύτηκε ο Μπλάνκο, αλλά και της Εθνικής Μεξικού. Μια έδρα φιλόξενη: το Μεξικό δεν έχει χάσει ποτέ στο σπίτι του σε επίσημο αγώνα από το 1966, που εγκαινιάστηκε, μέχρι την 1η Αυγούστου 1999, τη μέρα δηλαδή του τελικού των Συνομοσπονδιών, τον οποίο δεν σκοπεύει βέβαια να χάσει. Κι ας έχει απέναντί του τη Βραζιλία κι αυτόν τον πολλά υποσχόμενο πιτσιρικά της.
Ο 19χρονος Ροναλντίνιο ίσως χρωστάει την παρουσία του στο Συνομοσπονδιών του 1999 στην απουσία των καταπονημένων σταρ Ρονάλντο και Ριβάλντο, που μια βδομάδα πριν έπαιζαν στο τελικό του Κόπα Αμέρικα. Αλλά τη χρωστάει σίγουρα και στα κατορθώματά του στον τελικό του Καμπεονάτο Γκάουτσο λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Φοράει τα χρώματα της Γκρέμιο –μετά το ματς θα πει ότι θα έπαιζε ακόμη και τσάμπα για την ομάδα της καρδιάς του–, της χαρίζει τον τίτλο και ταπεινώνει με σομπρέρο, σακούλες κλπ. τον αρχηγό της Εθνικής και παγκόσμιο πρωταθλητή Ντούνγκα. «Και λίγα του έκανα, φτηνά τη γλίτωσε. Του είχα ετοιμάσει κι άλλα, πρόβαρα ντρίπλες ειδικά για τον Ντούνγκα!». Πληροφοριακά, έντεκα χρόνια αργότερα, το θύμα του, εκλέκτορας της Βραζιλίας πλέον, θα τον αφήσει έξω από τη λίστα του για το Μουντιάλ του 2010.
Παρόμοια προβλήματα αντιμετώπισε κι ο σταρ και πρώτος σκόρερ της άλλης φιναλίστ του 1999. Χοντρός, κακοχυμένος, προκλητικός, παλιοχαρακτήρας. «Δεν έχει λαιμό και πάει σαν πάπια. Ο Κουάτεμοκ Μπλάνκο είναι η απόδειξη ότι το ποδόσφαιρο είναι δημοκρατικό σπορ. Μπορούν να παίξουν όλοι». Και να το γλεντήσουν σαν παιδιά. Ο Μπλάνκο, λοιπόν, θα πέσει κι αυτός αργότερα θύμα της εκδίκησης ενός προπονητή. Ο άνθρωπος που έπαιξε σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα (1998, 2002, 2010) σκοράροντας και στα τρία, δεν μπόρεσε να τα κάνει τέσσερα επειδή ο Αργεντινός εκλέκτορας Ρικάρντο Λα Βόλπε τον άφησε έξω στο Μουντιάλ του 2006 παρότι βρισκόταν σε σπουδαία φόρμα. Μπορούμε να αναζητήσουμε την αιτία σε αυτή τη φάση. Γκολ και κοροϊδία στα μούτρα του μουστακαλή Λα Βόλπε, με τον οποίον είχε κάτι προηγούμενα.
https://www.youtube.com/watch?v=wR0sSXO0dJ0
Αλλά αυτά θα γίνουν μετά. Τώρα είμαστε στο Αζτέκα, κι είναι Αύγουστος του 1999. Ο Ροναλντίνιο έχει σκοράρει σε όλα τα μέχρι τώρα ματς, έχει δώσει χορταστικά δείγματα του σπουδαίου ταλέντου του, πάντα με το χαμόγελο, κι έχει ήδη ψηφιστεί «καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης», δεν απομένει παρά η τελική νίκη απέναντι στο Μεξικό, που θέλει όσο τίποτε να κερδίσει τη Βραζιλία κι αυτόν τον τίτλο μπροστά σε 110.000 θεατές.
Στο τέρμα είναι ο μικροσκοπικός Χόρχε Κάμπος, διακριτικά ντυμένος με μια φλούο κίτρινη στολή με μεγάλες μοβ βούλες. Στο κέντρο της άμυνας, ο νεαρός Ράφα Μάρκες δεν γνωρίζει ότι δεκαοχτώ χρόνια αργότερα θα βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση, συμμετέχοντας στο τέταρτο Συνομοσπονδιών του. Και βέβαια, ο Μπλάνκο βρίσκεται ακριβώς εκεί που του ταιριάζει: κάτω από τα φώτα των προβολέων, στο γήπεδό του, σε μια μεγάλη διοργάνωση. Θα γιορτάσει την περίσταση με έναν εισαγωγικό τσαμπουκά, θα πανηγυρίσει στο 1-0 μετά από μια φοβερή γκάφα του Ντίντα, θα δει τον Ροναλντίνιο να δίνει ασίστ στον Ρόνι που θα κάνει το 2-2, θα πετύχει τέλος ένα ωραιότατο γκολ που θα σφραγίσει τη μεγάλη μεξικάνικη νίκη και θα πανηγυρίσει σαν τρελός.
Τελικό σκορ 4-3. Το Μεξικό κερδίζει επιτέλους μια μεγάλη διοργάνωση. Θα προσπαθήσει να τα καταφέρει και φέτος, αντιμετωπίζοντας αρχικά στους ομίλους την Πορτογαλία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Ρωσία.
Παρόλο που ακολουθεί το Gold Cup, συν τα ματς για τα προκριματικά του Μουντιάλ, ο Κολομβιανός προπονητής Χουάν Κάρλος Οσόριο κατεβάζει με όλα τα αστέρια της ομάδας. Τον Χαϊλάντερ αρχηγό Ράφα Μάρκες, τον Τσιτσαρίτο Χερνάντες, τον Μάρκο Φαμπιάν, τον Κάρλος Βέλα, τον Τζιοβάνι ντος Σάντος που κάποτε καλλιεργούσε μια κάποια ομοιότητα με τον Ροναλντίνιο, και την προσωπική μας αδυναμία, τον Ίρβινγκ Λοσάνο, παρατσούκλι «Τσάκι». Όχι λόγω της ομοιότητας με την κινηματογραφική ομώνυμη κούκλα του Σατανά, αλλά επειδή ο Τσάκι Λοσάνο συνηθίζει να κρύβεται κάτω από τα κρεβάτια των συμπαικτών του για να πετάγεται και να τους τρομάζει. Στο Μεξικό αγαπούν πολύ το ποδόσφαιρο και το ποδόσφαιρο είναι δημοκρατικό σπορ, μπορούν να παίξουν όλοι.