H Eθνική μας ομάδα μπαίνει στη μάχη του προολυμπιακού τουρνουά στο Τορίνο απέναντι στο Ιράν . Ο μυστικισμός της πρεμιέρας και ο μανδύας του αγνώστου που φοράει ο αντίπαλος απαιτούν το απόλυτο σε επίπεδο συγκέντρωσης για το σύνολο του Φώτη Κατσικάρη..
Πρεμιέρα στη μεγάλη πρόκληση του προολυμπιακού για την επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων σήμερα απέναντι στο Ιράν. Κανένα περιθώριο λάθους. Πρέπει (ανεξάρτητα από το σκορ) να δουλέψουμε σε κάθε λεπτό και να βελτιωνόμαστε ώστε το τέλος αυτών των 40 λεπτών να μας βρει καλύτερους και πνευματικά πιο δυνατούς για τη συνέχεια.
Το παιχνίδι τους
Ασύμμετρη απειλή γιατί το στυλ παιχνιδιού τους θυμίζει ανταρτοπόλεμο. Συμβαίνει πολλάκις σε τέτοιες διοργανώσεις μια προηγμένη τακτικά ομάδα να αντιμετωπίζει σύνολα που χρησιμοποιούν αυτό το μπάσκετ όχι μόνο ως τρόπο έκφρασης αλλά και ως μοναδικό τρόπο επιβίωσης απέναντι σε πιο ποιοτικούς αντιπάλους. Τέτοιες καταστάσεις δείχνουν πόσο έτοιμο είναι το θεωρητικό φαβορί να ελέγξει αντιπάλων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και κατεύθυνσης. Οι Ιρανοί θα μας παίξουν πολύ ζώνη τζογάροντας με τη περιφερειακή μας εκτέλεση. Είναι νομίζω το μόνο χαρτί που μπορούν να πετάξουν στο τραπέζι για να μας χαλάσουν το μυαλό. Τρέχουν το γήπεδο άναρχα και εκτελούν αρκετά σε καταστάσεις transition. Πρέπει λοιπόν να επιβάλλουμε εμείς ένα διαφορετικό πλαίσιο παιχνιδιού. Το δικό μας, στο οποίο ο αντίπαλος θα πνιγεί και οι διαφορές των ομάδων είναι τεράστιες.
Εκτιμώ ότι θα περάσουμε μπάλες στο ζωγραφιστό παίζοντας με τους ψηλούς μας ενώ θα υπάρξουν αρκετές ευκαιρίες για close out επίθεση με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Παράλληλα θα πρέπει να διαλέξουμε και να επενδύσουμε σε σουτ στα οποία νιώθουμε καλά για να πάρουμε και όχι άμεσα σε αυτά που μας δίνουν. Σημαντικός ο Περπέρογλου εδώ. Και φυσικά, άρμα μάχης μας η άμυνα. Από εκεί πρέπει να αρχίσουμε και να τελειώσουμε το συγκεκριμένο ματς. Πίεση στη μπάλα και στις εισαγωγικές πάσες ώστε να κατευθύνουμε την εκτέλεση τους εκεί που θέλουμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορούμε.
Τα όπλα τους
-Ο 31χρονος ΝΒΑer (άντε μετά να αμφισβητήσεις ότι το αμερικανικό όνειρο είναι για όλους..) των Ιρανών, Hamed Haddadi (1985-C-2.16) αποτελεί τον πιο γνωστό τους παίχτη. Είναι μακρύς, έχει αντίληψη του παιχνιδιού (θα είναι βασική πηγή δημιουργίας για την ομάδα του) και καλός ριμπάουντερ (οι Ιρανοί περιμένουν νταμπλ-νταμπλ σε κάθε του εμφάνιση). Θα πρέπει να τον κρατήσουμε μακριά από το καλάθι όντας physical μαζί του δεδομένου ότι είναι επιρρεπής στο να χάνει τη θέση του και δε τελειώνει εύκολα απέναντι σε επαφή.
-Ο Behnam Yakhali (1995-G-1.97) είναι ο βασικός άξονας στο παιχνίδι των Ιρανών. Ένας περιφερειακός με δύναμη above average αθλητικά προσόντα που μπορεί ουσιαστικά να παίξει σε όλες τις θέσεις των γκαρντ για την ομάδα του. Είναι καλός σουτέρ, rebounding guard που κυνηγάει το ανοιχτό γήπεδο μετά από αμυντικό ριμπάουντ βάζοντας κατευθείαν τη μπάλα στο παρκέ και δε διστάζει να επιτεθεί στο καλάθι με κάθε τρόπο, ρισκάροντας πολλές φορές. Νομίζω πως αυτή η ελληνική ομάδα ειδικά, με αυτή τη στελέχωση έχει όλα τα “εργαλεία” (σε επίπεδο προσώπων) για να απενεργοποιήσει το συγκεκριμένο όπλο των Ιρανών.
Σε ένα τέτοιο τουρνουά της μιας ανάσας τα πάντα παίζουν ρόλο. Μια φάση, ένα καλό ή κακό τρίλεπτο, μια βραδιά. Θα επαναλάβω αυτό που έγραψα στην αρχή του κειμένου. Πρέπει να δουλέψουμε μέσα στο σαραντάλεπτο και να βγούμε από αυτό βελτιωμένη ως ομάδα, σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο. Εκτιμώ πολύ το προπονητικό μας επιτελείο και νομίζω ότι έχει στρέψει σωστά το τιμόνι της αγωνιστικής κατεύθυνσης με βάση το υλικό που έχει στη διάθεση του. Το ότι διαφωνώ με επιλογές σε θέματα προσώπων (έχω τοποθετηθεί πριν τη προεπιλογή ότι θα έπαιρνα στη δωδεκάδα τον Ντόρσεϊ και πλέον και τον Καββαδά) δεν έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς οι προπονητές ζουν την ομάδα καθημερινά και εκτός του ότι γνωρίζουν καλύτερα, έχουν συγκεκριμένα πράγματα και στοχεύσεις στο μυαλό τους μιας και οι αντίπαλοι είναι συγκεκριμένοι.Εκτιμώ ότι σήμερα το Ιράν θα δυσκολευτεί πολύ να παράγει απέναντι σε μια ελληνική ομάδα έτοιμη να ελέγξει τη μπάλα και να αμυνθεί στο transition. Θα είναι ενδιαφέρουσα η επιθετική μας αντίδραση απέναντι σε μια ομάδα η οποία θα μας δώσει χώρο για περιφερειακή εκτέλεση . Περιμένουμε να έχουμε κίνηση (απαγορεύεται να είσαι στατικός), συνεργασίες και να παράγουμε μέσα από τη πιεστική μας άμυνα. Αυτοί είμαστε, αυτό είναι το μπάσκετ της ομάδας μας. Με αυτό θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε σε αυτό το τουρνουά.
Καλή αρχή..