Το 2023 φεύγει. Μας εγκαταλείπει με ωραίες στιγμές, αλλά και πολύ δυσάρεστες. Είναι δύσκολο να επιλέξεις κάποιες από μια τόσο γεμάτη χρονιά. Δεν πρόκειται για μια λίστα με κορυφαίες στιγμές, αλλά περισσότερο ένα ταξίδι μέσα στο 2023 (με μια αδρή χρονική σειρά) μέσα από κάποιες εικόνες του. Θα θυμηθούμε έτσι ορισμένα από τα γεγονότα του 2023 που ξεχώρισαν. Με την ευχή το 2024 να έχει μια λίστα με λιγότερα άσχημα γεγονότα και ακόμα περισσότερες ευχάριστες ποδοσφαιρικές ιστορίες.

Θάνατος του Βιάλι

Δεν ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, αλλά ήταν ένας σπουδαίος παίκτης. Δεν ήταν ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, αλλά άφησε το στίγμα του ακόμα κι έτσι. Ο Τζιανλούκα Βιάλι περισσότερο από άνθρωπος του ποδοσφαίρου ήταν άνθρωπος. Μια διαφορετική περίπτωση. Δεν ξεκίνησε από κάποια φτωχή οικογένεια, δεν ήταν η μπάλα η οικονομική του διέξοδος. Το αντίθετο. Θα μπορούσε να μην το έχει κάνει όλο αυτό και να απολαμβάνει τα οικογενειακά χρήματα. Η μπάλα όμως ήταν αυτό που αγαπούσε να κάνει. Είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής, είτε ως σχολιαστής. Ένας τύπος που άφηνε συμπάθειες σχεδόν πάντα, μέχρι το τέλος. Επέλεξε να δώσει τη μάχη με τον καρκίνο με θάρρος. Το έκανε με τον δικό του τρόπο. Δεν ήθελε να νιώσει τον οίκτο, δεν ήθελε να γίνει θέμα. Με ταπεινότητα πάλευε εδώ και χρόνια. Και όταν το ανακοίνωσε, δεν το έκανε για να κερδίσει συμπάθεια, αλλά για να δώσει κουράγιο σε όλους όσοι έδιναν παρόμοιες μάχες. Την πρώτη μάχη την κέρδισε το 2018. Δυστυχώς, έχασε τη δεύτερη. Έφυγε από τη ζωή μόλις στα 58 του, στις αρχές του 2023, γεμίζοντας με θλίψη όσους τον γνώριζαν από κοντά, αλλά και όσους τον θυμούνται ως παίκτη ή προπονητή.

Σεισμός στην Τουρκία

Πάντα στις μεγάλες τραγωδίες υπάρχουν και ιστορίες. Ιστορίες συμπτώσεων, ιστορίες που μια μικρή λεπτομέρεια αλλάζει τα πάντα. Ο Γκανέζος Κριστιάν Ατσού έπαιξε σε πολλές ομάδες και περισσότερο ήταν γνωστός από το πέρασμά του από τη Νιούκαστλ στην Αγγλία. Τον τελευταίο καιρό έπαιζε στη Χατάισπορ. Τον περασμένο Φεβρουάριο η ομάδα του υποδεχόταν την Κασίμπασα και το ματς ήταν κολλημένο στο 0-0 στις καθυστερήσεις. Στο 96′, οι γηπεδούχοι κέρδισαν ένα φάουλ. Ο Ατσού έστησε την μπάλα και παρά τη μεγάλη απόσταση κατάφερε να σκοράρει. Η μπάλα έκανε ένα πονηρό γκελ και ξεγέλασε τον τερματοφύλακα. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια έφερε το γκολ, τη νίκη και τα πανηγύρια. Ο Ατσού είχε κλείσει ήδη εισιτήρια για να φύγει και να επισκεφτεί την οικογένειά του. Το γκολ όμως άλλαξε τα πλάνα. Αποφάσισε να μείνει στην Τουρκία και να μοιραστεί τη χαρά με την ομάδα. Ακύρωσε το εισιτήριό του. Μερικές ώρες αργότερα, ένας σεισμός 7,8 Ρίχτερ διέλυσε τμήμα της Τουρκίας και της Συρίας. Οι θάνατοι έφτασαν περίπου τους 60.000. Ο Ατσού ήταν ανάμεσα στους αγνοούμενους. Αν ο τερματοφύλακας είχε πιάσει την μπάλα, αν είχε σουτάρει στο τείχος. Αν. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Αρχικά ακούστηκε ότι βρέθηκε ζωντανός, τελικά δεν ήταν αληθές. Το άψυχο κορμί του βρέθηκε αρκετές μέρες αργότερα ανάμεσα στα συντρίμμια.

Το σκουντέτο της Νάπολι

Ένα ατελείωτο γαλάζιο πάρτι. Αφίσες του Ντιέγκο, κηδειόχαρτα της Γιουβέντους, κασκόλ, σημαίες, ο νέος Γεωργιανός σταρ, το κανόνι από τη Νιγηρία και το πάθος μιας ολόκληρης πόλης για την ομάδα της. Η Νάπολι τα κατάφερε. Κατέκτησε μετά από 33 χρόνια το πρωτάθλημα στην Ιταλία και η πόλη έζησε ένα απίστευτο παραλήρημα, από το ιστορικό κέντρο με τα σοκάκια, μέχρι τα υποβαθμισμένα προάστια. Κάτι που η πόλη είχε αγγίξει ξανά πρόσφατα, έγινε επιτέλους πραγματικότητα. Ο Σπαλέτι και οι παίκτες του πέρασαν για πάντα στην ιστορία και η Ιταλία απέκτησε νέο αφεντικό για το 2022-23. Οι ιστορίες που έγιναν γνωστές μοναδικές, αλλά το επίκεντρο η περίφημη εικόνα του Ντιέγκο.

Η Σίτι τα κατάφερε

Κάποια στιγμή θα γινόταν. Η Σίτι έχει ξοδέψει εκατοντάδες εκατομμύρια, έχει γλιτώσει από τιμωρίες, έχει έναν καλό προπονητή και καλούς παίκτες. Και κατάφερε να πιάσει το ρεκόρ της Γιουνάιτεντ κάνοντας το δικό της τρεμπλ. Σίγουρα όχι ίδιας αξίας με εκείνο το θαύμα της Βαρκελώνης, σε ένα διαφορετικό ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο που δεν αφήνει περιθώρια για εκπλήξεις. Ο τελικός της Κωνσταντινούπολης ήταν αρκετά πιο αμφίρροπος από ό,τι θα περιμέναμε. Ο ντε Μπρόινε έφυγε τραυματίας, ο Πεπ ήταν φανερό ότι άρχισε να αγχώνεται, η Ίντερ κρατούσε γερά, αλλά στο τέλος το φαβορί επικράτησε. Δεν ήταν το cyborg από τη Νορβηγία αυτό που χάρισε τον τίτλο στη Σίτι, αλλά ένας από τους εργάτες του Γκουαρδιόλα, ένας από τους πιο αφανείς ήρωες. Ο Μαδριλένος Ρόδρι χάρισε στην άλλη ομάδα του Μάντσεστερ ένα Τσάμπιονς Λιγκ, καθώς η Ίντερ σπατάλησε τις δικές της ευκαιρίες στο τέλος. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτό είναι το Τσάμπιονς Λιγκ πλέον και αυτή είναι και η Πρέμιερ Λιγκ. Καλώς ήρθε το δολάριο ή το ντιράμ ή το ρούβλι ή οποιοδήποτε άλλο νόμισμα κράτους ή ξένου ολιγάρχη είναι διαθέσιμο.

Για κάποιους κυπελλάκι, για άλλους η χαρά μιας ζωής

Το Κόνφερενς μπορεί να είναι υποτιμημένο από τους μεγάλους της Ευρώπης, αλλά δεν παύει να είναι ένα ευρωπαϊκό κύπελλο και μια διέξοδος για πολλούς συλλόγους που βλέπουν ότι με τις αλλαγές που έχουν γίνει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, και όσες έρχονται, υπάρχει πλέον ένα οικονομικό και αγωνιστικό κατεστημένο που είναι αδύνατο να σπάσει. Ιστορικοί σύλλογοι μπορούν να διεκδικήσουν μια ευρωπαϊκή κούπα και να ζήσουν κι αυτοί μεγάλες χαρές. Κάπως έτσι, δυο τέτοιες ομάδες, η Γουέστ Χαμ και η Φιορεντίνα, διεκδίκησαν την κούπα του 2023. Το παιχνίδι δεν ήταν το καλύτερο δυνατό, αλλά είχε ένταση, εναλλαγές, είχε ακόμα και ατμόσφαιρα που δεν ήταν αποστειρωμένη (αν και οι Άγγλοι ξέφυγαν κάποιες στιγμές), αλλά έβγαζε μια old school αίσθηση, σε ένα μικρό γήπεδο. Το ματς δεν θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις αναμνήσεις των ουδέτερων, αλλά οι Χάμερς θα το θυμούνται για πάντα. Όπως θα το θυμάται και ο Ντέιβιντ Μόγιες και κυρίως ο Μπόουεν με το γκολ του στο 90′ και το ξέσπασμά του μετά.

Αλλαγή σελίδας

Το MLS δεν είναι Μπανανία. Υπάρχουν ομάδες που δουλεύουν, καλοί παίκτες, οργάνωση. Μέχρι εκεί όμως. Σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ούτε ακόμα οι ομάδες του με τις καλύτερες ομάδες της Ν. Αμερικής. Και όταν μιλάμε για τη χειρότερη ομάδα της λίγκας, καταλαβαίνει κανείς το επίπεδό της. Η δε Φλόριδα, είναι το μέρος στις ΗΠΑ που πηγαίνουν οι συνταξιούχοι. Όπως έχει πει κι ο Τζέρι Σάινφελντ: «Οι γονείς μου δεν ήθελαν να μετακομίσουν στη Φλόριδα, αλλά έγιναν 60 χρονών και το επιβάλλει ο νόμος». Ο Λιονέλ Μέσι δεν έχει γίνει 60, αλλά ποδοσφαιρικά μετά την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα και του Μουντιάλ τα έχει ζήσει όλα και είναι προφανές ότι τα τελευταία χρόνια η εθνική ήταν αυτό που τον ενδιέφερε περισσότερο. Η μεταγραφή του στην Ίντερ Μαϊάμι του Ντέιβιντ Μπέκαμ δεν ήταν κάποια ποδοσφαιρική κίνηση σοφίας, ήταν μια απόφαση με βάση οικονομικά κριτήρια και ίσως πιο ανθρώπινα για την οικογένεια και τα παιδιά του. Για πολλούς σηματοδοτεί και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, καθώς λίγους μήνες πιο πριν ο Κριστιάνο Ρονάλντο είχε μετακομίσει κι αυτός σε πιο εύκρατα οικονομικά κλίματα, σε ένα πρωτάθλημα πολύ πολύ χαμηλότερο. Οι δυο άνθρωποι που σχεδόν μονοπώλησαν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια, σιγά σιγά κάνουν στην άκρη για τους πιο νέους. Η παρουσίαση του Μέσι στο Μαϊάμι έγινε ένα από τα πιο hot events στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ο Μέσι μπήκε φουριόζος και κουβάλησε στα πρώτα ματς την ομάδα του, κέρδισε και έναν ας πούμε “πειραματικό” τίτλο στη Β. Αμερική, αλλά η ομάδα ήταν τόσο κακή που ολοκλήρωσε τη σεζόν με επτά ματς χωρίς νίκη, μένοντας 14η στην περιφέρειά της.

Από τα φις εν τσιπς στα πρέτζελ

Αν μπεις στο λήμμα του Χάρι Κέιν στη Wikipedia δεν θα βρεις τίτλους. Θα βρεις μερικούς χαμένους τελικούς και πολλά ατομικά βραβεία. Με πάνω από 200 γκολ σε μια σπουδαία καριέρα στην Τότεναμ, ίσως είχε φτάσει η ώρα να αλλάξει παραστάσεις. Η επιλογή της ομάδας δεν ήταν η πιο συνηθισμένη, όχι γιατί η Μπάγερν είναι μικρό μέγεθος, αλλά γιατί τόσα χρόνια είχαν ακουστεί ένα σωρό άλλες ομάδες και τα χρήματα που έδωσε η Μπάγερν (100 εκατομμύρια) ήταν ένα τεράστιο ποσό. Οι σχεδόν μόνιμοι πρωταθλητές Γερμανίας όμως ήταν αυτοί που τον έκαναν δικό τους, μια που τα τελευταία χρόνια η σχέση τους με την Αγγλία έχει γίνει πιο στενή. Ο Κέιν έχει ξεκινήσει πολύ καλά, σκοράρει, αλλά η Μπάγερν μέχρι στιγμής δεν βρίσκεται στην κορυφή και πολλοί μιλάνε για την κατάρα του Κέιν να μην κερδίζει τίτλους. Όπως όλοι γνωρίζουμε όμως, οι Βαυαροί πάντα μιλάνε στο τέλος και ο Κέιν έχει μεγάλο κίνητρο τόσο σε Μπουντεσλίγκα, όσο και σε Τσάμπιονς Λιγκ.

Ακόμα ένας θάνατος στην Ελλάδα

45 χρόνια. Τόσα είχαν περάσει από το τελευταίο νταμπλ της ΑΕΚ. Και χρειάστηκε να έρθει ένας Αργεντινός για να μεταμορφώσει την ομάδα και να κατακτήσει πρωτάθλημα και κύπελλο Ελλάδας. Σε συνδυασμό με το νέο γήπεδο, οι αρχές του Αυγούστου ήταν γεμάτες όνειρα και ελπίδες για τον κόσμο της ομάδας του Ματίας Αλμέιδα. Ανάμεσά τους και ο Μιχάλης Κατσούρης. Εκείνο το πρωί του Αυγούστου βρέθηκε να παγώνει όχι μόνο τους οπαδούς της ΑΕΚ, αλλά και ολόκληρης της χώρας. Μια ανείπωτη τραγωδία, κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο έγινε και ο Μιχάλης έχασε τη ζωή του. Με την πλήρη ανικανότητα της κρατικής μηχανής να διακόψει την πορεία των εγκληματιών που ταξίδεψαν τα μισά Βαλκάνια για να βρεθούν στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τα λόγια πολλά, όπως πάντα. Τα είχαμε ακούσει και πριν λίγο καιρό με τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού. Τα ακούσαμε και πιο πρόσφατα μετά τον τραυματισμό ενός αστυνομικού που οδήγησε τελικά στον θάνατό του. Ελάχιστοι τα πιστεύουν πλέον. Οι Κροάτες γυρίζουν σιγά σιγά σπίτι τους με υποδοχή ηρώων. Και εμείς περιμένουμε καρτερικά το επόμενο όνομα και πότε η αγαπημένη μας ασχολία θα γίνει κάτι που δεν θα είναι επικίνδυνο.

Hey Jude

Τα 100 εκατομμύρια Ευρώ είναι πλέον ένα ποσό στο ποδόσφαιρο που δεν εντυπωσιάζει κανέναν. Είναι σαν τα χρήματα να έχουν χάσει την αξία τους, θυμίζοντας τη σκηνή του Austin Powers στην οποία ο Dr Evil ζητάει 1 εκατομμύριο και όλοι γελάνε μαζί του γιατί πλέον δεν έχει καμία αξία. Κάπως έτσι, η μεταγραφή του Τζουντ Μπέλινγκχαμ ναι μεν παίχτηκε ως είδηση παντού, αλλά δεν ήταν και κάτι που μονοπώλησε το ενδιαφέρον. Πολύ γρήγορα αυτό άλλαξε. Σε μια Ρεάλ Μαδρίτης που ξέμεινε από επιθετικούς, ο Άγγλος μετατράπηκε σε αρχισκόρερ και ξελάσπωσε την ομάδα του από τα πρώτα παιχνίδια. Οι Άγγλοι ονειρεύονται Μουντιάλ με αυτόν πρωταγωνιστή και οι Μαδριλένοι τον παίκτη που θα σπάσει τα ρεκόρ, το νέο ίνδαλμα του Μπερναμπέου που θα φέρει ακόμα περισσότερους τίτλους σε έναν σύλλογο που τρέφεται από τις κούπες. Η χρονιά κλείνει με τον 20χρονο χαφ/επιθετικό να έχει 13 γκολ σε 16 ματς στη Λα Λίγκα και 4 γκολ σε 5 ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Για σύγκριση, θα πούμε ότι στη Ντόρτμουντ είχε συνολικά 12 γκολ στην Μπουντεσλίγκα σε 3 γεμάτες σεζόν. Είναι ξεκάθαρα ένα από τα πρόσωπα του 2023.  Κι αυτός το απολαμβάνει, σηκώνοντας μετά από κάθε γκολ τα χέρια και καλώντας το κοινό να τον αποθεώσει. Είτε στο Μπερναμπέου, είτε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης, γράφοντας το όνομά του στην ιστορία των Κλάσικο της Ισπανίας.

 

Το αντίο που ταίριαζε σε έναν σπουδαίο

Τον Φεβρουάριου του 1958 ο Μπόμπι Τσάρλτον ήταν 20 χρονών και είχε μόλις κερδίσει θέση βασικού στη Γιουνάιτεντ. Στις 5 του μήνα με δυο δικά του γκολ μέσα στο Βελιγράδι οι Άγγλοι έπαιρναν την πρόκριση για τα ημιτελικά του Πρωταθλητριών. Μια μέρα μετά, όταν το αεροπλάνο δοκίμαζε για τρίτη φορά να απογειωθεί από το Μόναχο, μαζί με τον Ντένις Βαιολέτ που καθόταν δίπλα του ήταν από τους λίγους που δεν άλλαξαν θέσεις για να πάνε στο πίσω μέρος του αεροπλάνου. Και οι δυο σώθηκαν. Όταν γύρισε στην Αγγλία δεν ήθελε να παίξει ξανά μπάλα. Αργότερα άλλαξε γνώμη και μέσα στην επόμενη 10ετια κέρδισε το πρωτάθλημα, το Πρωταθλητριών, το Μουντιάλ και τη Χρυσή Μπάλα και έγινε θρύλος του αγγλικού ποδοσφαίρου. Οι περισσότεροι από εμάς τον ζήσαμε ως μια σεβάσμια μορφή της Γιουνάιτεντ, έναν θρύλο που δεν προλάβαμε, αλλά έβγαζε μια σοβαρότητα και ευγένεια. Ο Τσάρλτον ήταν συνυφασμένος με την ιστορία ενός από τους μεγαλύτερους συλλόγους του κόσμου, ένας πραγματικός πρεσβευτής της ομάδας. Έφυγε από τη ζωή στα 86 του και τιμήθηκε όπως του άρμοζε.

Βραζιλιάνικη υπόθεση

Τα διαφορετικά πρόσωπα της χαράς, της αγνής ευτυχίας. Δυο οπαδοί της Φλουμινένσε πανηγυρίζουν. 121 χρόνια ζωής του συλλόγου, 33 πρωταθλήματα Ρίο ντε Τζανέιρο, 4 πρωταθλήματα Βραζιλίας, κανένα Λιμπερταδόρες. Μέχρι πριν λίγο καιρό. Μέχρι που έσπασε η κατάρα της πελατειακής σχέσης που είχε η Μπόκα. Ένας τελικός κακού θεάματος, αλλά τεράστιου ενδιαφέροντος, γνήσιο παιχνίδι Νότιας Αμερικής με μανούρες, ατομικές ενέργειες, πρωταγωνιστές, ήρωες και μοιραίους. Η Φλου επικράτησε με 2-1 στην παράταση και η πλήρης αντιστροφή των ρόλων στο ποδόσφαιρο της Νότιας Αμερικής συνεχίζεται. Η λούζερ Αργεντινή κατακτά τίτλους, όσο η Βραζιλία αποτυγχάνει και οι σύλλογοι της Βραζιλίας, πολύ πιο οργανωμένοι και πλούσιο πλέον, συνεχίζουν το σερί τους στις συλλογικές διοργανώσεις. Πέμπτο σερί Λιμπερταδόρες που πηγαίνει στη Βραζιλία.