Από την Κωνσταντινούπολη και τον τελικό με τη Μίλαν, έχουν περάσει πια 13 χρόνια. Πολύς χρόνος για να ξεθωριάσει η λάμψη της κούπας που κατέκτησε τότε η Λίβερπουλ. Ίσως και το «μέταλλο» των «κόκκινων» ως Σύλλογος.

Και το βράδυ του Σαββάτου, στο Κίεβο, απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Γιούργκεν Κλοπ και οι παίκτες του, ξέρουν πολύ καλά ότι θα κουβαλάνε αυτά τα 13 χρόνια στις πλάτες τους, έχοντας απέναντι τους την πρωταθλήτρια Ευρώπης και φυσικά το άγχος ενός τελικού. Μεγάλος ο ανήφορος για μια ομάδα που είχε ξεχάσει εδώ και χρόνια να διεκδικεί έναν τίτλο και κυρίως να τον κατακτά.

Μια ομάδα, όμως, που φέτος έπαιξε και το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Κατά γενική ομολογία. Ο Γερμανός τεχνικός απέδειξε πως με τα κατάλληλα υλικά, λίγη υπομονή και ακόμη λιγότερη τύχη είναι ικανός να ξαναφτιάξει μια ομάδα που θα αποδίδει ελκυστικό ποδόσφαιρο και παράλληλα θα παίρνει αποτελέσματα. Ο Κλοπ βρήκε τα εργαλεία που ήθελε και έφτιαξε μια καλοκουρδισμένη μηχανή, που πάει στον τελικό με τσίτα τα γκάζια.

Θα ήταν μάλιστα το φαβορί, ακόμη και απέναντι στην πανίσχυρη Ρεάλ, αν δεν υπήρχαν αυτά τα… 13 χρόνια. Το μέγα ερώτημα δεν είναι αν η Λίβερπουλ μπορεί να νικήσει τη Ρεάλ. Μπορεί. Το ζήτημα είναι αν θα νικήσει το άγχος των 13 χρόνων «ξηρασίας». Κι αυτό θα φανεί πια σε λίγες ώρες στο χορτάρι…

SOKIN