Οι Ιταλοί επιστρέφουν..; Αλήθεια..; Πέπλο μυστηρίου καλύπτει κάθε εκτίμηση για το πρόσωπο που θα παρουσιάσει η «Squadra Azzurra» στο ερχόμενο Ευρωμπάσκετ. Μια σπουδαία δύναμη που προσπαθεί να βγει από το τούνελ και να αφήσει πίσω της επιτέλους μια πέτρινη εποχή η οποία την έφερε στην αφάνεια. Το τουρνουά του Σεπτεμβρίου μοιάζει μια καλή ευκαιρία για την ομάδα του Σιμόνε Πιανιτζιάνι ώστε να φωνάξει σε όλους ότι επιστρέφει.. Δε θα είναι εύκολο. Όμως υπάρχουν καλά σημάδια..

Πρώτα από όλα οι Ιταλοί έχουν το ταλέντο πλέον για να παρουσιαστούν πραγματικά ανταγωνιστικοί σε αυτό το τουρνουά. Ο Πιανιτζιάνι κατάφερε να συγκεντρώσει αυτή τη φορά ότι καλύτερο διαθέτει το ιταλικό μπάσκετ. Είναι πολύ σημαντικό επίσης ότι υπάρχει μια κοινή διάθεση από όλους (παίχτες, προπονητικό επιτελείο) να βγει επιτέλους η εθνική ομάδα στον αφρό μετά από πολλά χρόνια.
Το ιταλικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έπεσε θύμα της αμερικανοποίησης που χτύπησε την ιταλική λίγκα και το μπάσκετ της Γείτονος χώρας τα τελευταία 10 περίπου χρόνια. Η ομάδα που έφτασε στον τελικό της Ολυμπιάδας στην Αθήνα το 2004 ενώ παράλληλα πριν έναν μόλις χρόνο (2003) είχε κάνει κατάθεση ψυχής στη Στοκχόλμη φτάνοντας στο μετάλλιο δεν υπάρχει πια. Μια από τις ομάδες με τα μεγαλύτερα guts στα σύγχρονα διεθνή τουρνουά. Αμυντικογενής στη φύση της, με μπάσκετ συνεργασίας, αλτρουισμό, μεγάλη καρδιά και clutching ability χωρίς πολύ σταριλίκι και συμπεριφορές «πριμαντόνας» αλλά αρκετή δόση τρέλας. Μπουλέρι, Μπαζίλε, Σοράνια, Γκαλάντα, Μαρκονάτο, Κιάζιτζ, Ποτζέκο, Ριγκέτι, ΝτεΠολ υπό τον κόουτς Ρεκαλκάτι. Και όμως η τωρινή ομάδα δεν έχει καμία απολύτως ομοιότητα με την τότε. Η σύγκριση των δύο συνόλων απεικονίζει τη βαθιά τομή που συντελέσθηκε στο DNA του ιταλικού μπάσκετ μέσα σε μερικά χρόνια. Από το μπάσκετ συνεργασίας στο individual performance..

Παρ’όλα αυτά, το τωρινό σύνολο διαθέτει τα «εργαλεία» για να βάλει φωτιά στο τουρνουά. Η ποιότητα των παιχτών είναι δεδομένη. Με τους NBAers πίσω και μάλιστα με ισχυρό προσωπικό κίνητρο (ο Μπαρνιάνι κυκλοφορεί μόνο ως ανέκδοτο στην Ν.Υόρκη και ο εξαιρετικός Γκαλινάρι έχει μείνει στάσιμος μη βοηθούμενος από το timing στο οποίο βρίσκεται ο οργανισμός των Νάγκετς), και έναν καλό πυρήνα παιχτών που αγωνίζονται στην Ευρώπη γύρω τους, οι Ιταλοί είναι έτοιμοι για όλα ποντάροντας στην ιδιαιτερότητα του μπάσκετ που θέλει να παρουσιάσει ο Πιανιτζιάνι. Ρίξτε μια ματιά στο ρόστερ.. Χάκετ, Τζεντίλε, Αραντόρι, Μπελινέλι, Ντατόμε, Γκαλινάρι, Μπαρνιάνι.

Ο Πιανιτζιάνι θα χτίσει την επίθεση της ομάδας του πάνω στη προσωπική φάση φιλοδοξώντας να πάρει το μάξιμουμ από ένα σύνολο που θα έχει το πράσινο να εκτελέσει στα πρώτα δευτερόλεπτα και θα επιδιώξει να πηγαίνει πολλές φορές στη γραμμή των προσωπικών. Ομάδες που λειτουργούν έτσι (ανορθόδοξα) πολλές φορές δυσκολεύουν τον αντίπαλο στο να τις ελέγξει, ειδικά όταν διαθέτουν όπλα του βεληνεκούς των Ιταλών ΝΒΑers δίπλα στους οποίους το προπονητικό τιμ προσπαθεί να κολλήσει facilitators όπως ο Τσιντσιαρίνι (θα ξεκινάει πιθανόν στο «1») ή παίχτες που μπορούν να δώσουν defensive stops όπως ο Κουζίν. Παράλληλα θα δούμε τη γνωστή τακτική του Πιανιτζιάνι με τους light ψηλούς (Μπαρνιάνι «5», Γκαλινάρι-Ντατόμε στα φόργουορντς ή Τζεντίλε στο «3» δίπλα σε έναν από τους δύο) με ικανότητα στη περιφερειακή εκτέλεση και στο παιχνίδι με πρόσωπο ώστε να δημιουργήσει όσο μεγαλύτερους χώρους στο ζωγραφιστό για να πατήσουν οι περιφερειακοί του ρακέτα και φυσικά αρκετά early picks ως play εισαγωγής στη transition επίθεση με πολλά σουτ από τις γωνίες.

Ο όμιλος των Ιταλών είναι μακράν ο πιο ανταγωνιστικός του τουρνουά στη πρώτη φάση με 5 ομάδες που κοιτούν τουλάχιστον την οχτάδα. Το θετικό για τους «Ατζούρι» (τους οποίους έχω παρακολουθήσει σε 4 φιλικά ματς μέχρι σήμερα) είναι ότι η ομάδα τους βελτιώνεται μέρα με τη μέρα, ειδικά στο κομμάτι της άμυνας το οποίο θεωρώ ότι θα κρίνει τη πορεία τους στη διοργάνωση. Αν πιάσουν τα απαιτούμενα στάνταρντς εκεί, έχουν καλή τύχη να αποτελέσουν την ομάδα-έκπληξη του τουρνουά. Μη ξεχνάτε ότι εφόσον σκαρφαλώσουν στην τρίτη θέση του ομίλου τους ο δρόμος προς τα μετάλλια μπορεί να ανοίξει απρόσμενα.. Η Ιταλία του αγαπητού Σιμόνε θα είναι μια ομάδα του «ζην επικινδύνως». Ένα σύνολο που θα τη «πετάει και θα κοιμάται στο δρόμο». Και ας μη δείχνει να έχει το mentality της παλιομοδίτικης ομάδας του 2004.. Μπορεί να κάνει την έκπληξη συγκεντρώνοντας τα φώτα πάνω της σε αυτή τη διοργάνωση..; Ίδωμεν. Θα είναι η μια μοναδική (όσο και σπάνια) επιβράβευση του μπασκετικού Vivere Pericolosamente..