Οι θρυλικοί Σουπερσόνικς δεν πήραν κανέναν τίτλο. Είχαν όμως τον Γκάρι Πέιτον, τον Σον Κεμπ και τον Τζορτζ Καρλ. Τη πόλη του Σιάτλ να τους παρακολουθεί “άγρυπνη”. Και μια από τις πιο συναρπαστικές και αιρετικές ομάδες στην ιστορία του ΝΒΑ…
«Payton to Kemp.. Μπουμμ..» Πόσες φορές άραγε έχει παίξει στο μυαλό ενός μέσου μπασκετικού φιλάθλου η συγκεκριμένη συνεργασία στα μέσα των 90s..; Ήταν μια περίοδος όπου η δυναμική του αθλήματος τρυπούσε το ταβάνι της και το πανέμορφο, γοητευτικό Σιάτλ φιλοξενούσε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες του παγκοσμίου μπάσκετ.
Σε μια εποχή όπου κυριαρχούσαν οι “απομονώσεις” και το ένας εναντίον ενός, η εκτέλεση από το low post και το μισό γήπεδο οι Σόνικς υπήρξαν “αιρετικοί”. Όπως ακριβώς σχεδιάστηκαν στο μυαλό του ίδιου του προπονητή τους. Έπαιζαν μια πολύ επιθετική άμυνα με συνεχείς παγίδες κατά μήκος του γηπέδου. Ενεργοποιούσαν “αλλαγές” (must πλέον 25 χρόνια μετά) συνεχώς όταν καμία άμυνα δε το τολμούσε αξιολογώντας την επιλογή αυτή ως μη λειτουργική . Πίεζαν τη μπάλα όσο λίγες ομάδες γιατί απλά είχαν το “Γάντι” και έβαζαν φωτιά στο ανοιχτό γήπεδο κατεβάζοντας τη μπασκέτα στο πάτωμα.
Ήταν αντισυμβατικοί γιατί δημιουργήθηκαν με αυτό το σκοπό. H Key Arena και το Tacoma Dome μύριζαν καθημερινά μπαρούτι. Οι παίχτες τσακώνονταν μεταξύ τους και με τον προπονητή ο οποίος κουβαλούσε ανάλογη τρέλα. Ο GM “σκοτωνόταν” με τον ιδιοκτήτη. Στη σημερινή εποχή αυτή η ομάδα θα ήταν το “αφεντικό” των social media παράγοντας από τη φύση της συνεχώς νέες ζουμερές ιστορίες.
Φυσικά οι Σιάτλ Σούπερσόνικς ήταν μια σπουδαία ομάδα. Για την ακρίβεια μια από τις σπουδαιότερες μη-πρωταθλήτριες που είδε ποτέ η λίγκα του ΝΒΑ. Έκαναν 384 νίκες και 150 ήττες σε μια περίοδο 6 ετών με τον Καρλ στο τιμόνι, το δεύτερο καλύτερο νούμερο μετά τους Μπουλς. Είχαν το καλύτερο ρεκόρ στη Δυτική περιφέρεια τέσσερις φορές . Έφτασαν δύο φορές στους τελικούς της Δύσης και μια στους τελικούς του ΝΒΑ. Γνώρισαν οδυνηρούς αποκλεισμούς επίσης…
Ποιος δε θυμάται τον Ντικέμπε Μουτόμπο να ουρλιάζει από συγκίνηση στο παρκέ όταν οι Νάγκετς έγιναν η πρώτη ομάδα που από το Νο8 αποκλείει το Νο1 σε μια σεζόν όπου οι Σόνικς (έναν χρόνο πριν είχαν χάσει τη συμμετοχή στους τελικούς του ΝΒΑ από τους Σανς του Μπάρκλεϊ σε ένα έβδομο ματς όπου το Φοίνιξ εκτέλεσε 64 βολές) των 63 νικών και της προσθήκης του Κένταλ Γκιλ στη θέση «2» στόχευαν στον τίτλο του πρωταθλητή.. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον δεύτερο σερί αποκλεισμό στον πρώτο γύρο έναν χρόνο μετά, όταν το πλεονέκτημα έδρας και οι 57 νίκες έγιναν σμπαράλια απέναντι στα μαγικά χέρια του Νικ Βαν Έξελ;
Οι συγκινήσεις πολλές. Στο Σιάτλ πάντα θα θυμούνται την ομάδα του 1995-96 (συγκρίνεται μόνο με την πρωταθλήτρια του 1979) η οποία έσπασε τα κοντέρ του οργανισμού φτάνοντας τις 64 νίκες. Ήταν η χρονιά όπου η διοίκηση αποφάσισε να εμπιστευτεί τον Καρλ παρά τους σοκαριστούς πρώιμους αποκλεισμούς στα playoffs, φέρνοντας τον Χέρσεϊ Χόκινς αντί του Γκιλ δίπλα στον Πέιτον. Ο Χόκινς έδεσε αρμονικά με τον Ντέτλεφ Σρεμπφ ενώ ο Σον Κεμπ πέρασε το παιχνίδι του σε άλλο επίπεδο. Οι Σόνικς σκούπισαν τους πρωταθλητές Ρόκετς στα ημιτελικά και μετά από μια «σκυλομαχία» κατέβαλλαν στο έβδομο ματς τη Γιούτα (γυρνώντας από το 1-3) σε μια από τις μεγάλες αθλητικές στιγμές της πόλης του Σιάτλ ιστορικά.
Οι τελικοί που ακολούθησαν απέναντι στους Μπουλς του 72-10 ήταν το αποκορύφωμα. Ο Τζόρνταν είναι too much για το Σιάτλ και ο Ρόντμαν ελέγχει την εναέρια κυκλοφορία τη στιγμή που η άμυνα των Μπουλς κάνει θαύματα. Στο τέταρτο ματς και με τους Μπουλς στο 3-0, ο Καρλ αποφασίζει να ποντάρει στον τραυματία Πέιτον για το μαρκάρισμα του Τζόρνταν. Το «Γάντι» ορθώνει ανάστημα και οι μονομαχίες του με τον «Air» γράφουν ιστορία. Οι Σόνικς διαλύουν τους «Ταύρους» στο τέταρτο ματς και καταφέρνουν να πάρουν και το πέμπτο, πριν πέσουν μαχόμενοι στη «Πόλη των Ανέμων».
Φυσικά κανείς δε μπορεί να ξεχάσει το δίδυμο Γκάρι Πέιτον-Σον Κεμπ, ίσως τον πιο iconic Alley-Oop συνδυασμό του ΝΒΑ. Κάντε στον εαυτό σας μια χάρη αφιερώνοντας τα επόμενα τρία λεπτά στη παρακολούθηση του βίντεο που ακολουθεί..
Η φιλοσοφία του Καρλ και το γρήγορο μπάσκετ που αυτός έφερε στον Βορειοδυτικό Ειρηνικό απογείωσε το brutal δίδυμο των σταρ της ομάδας. Όταν ο κόουτς (1998) μετά από δύο συνεχείς αποκλεισμούς στον δεύτερο γύρο έφυγε από το Σιάτλ, οι Σόνικς μπήκαν σε μια τελείως διαφορετική εποχή. Ακολούθησε σταδιακά η εποχή του Ρέη Άλεν, η προσπάθεια αναδόμησης μέσω της επιλογής του Ντουράντ στο Νο2 του ντραφτ, τα αξεπέραστα προβλήματα του οργανισμού με την Πολιτεία. Η ομάδα μεταφέρθηκε στην Οκλαχόμα και η αμερικανική λίγκα έχασε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παρουσίες των μοντέρνων χρόνων. Στις αναμνήσεις που ξυπνούν οι συζητήσεις γύρω από εκείνους τους Σόνικς κρύβεται μεγάλο μέρος της αύρας της χρυσής εποχής του ΝΒΑ των 90s..