Το σκηνικό πιθανόν σας είναι γνώριμο. Η Ελβετία συμμετέχει σε κάποιο μεγάλο τουρνουά (Μουντιάλ ή Euro) και σε ένα από τα πρώτα ματς ο Σακίρι βρίσκει δίχτυα με κάποιον αρκετά εντυπωσιακό τρόπο. Τότε κάποιος στην παρέα σας ή στον ιντερνετικό σας κύκλο σχολιάζει «Σώπα ρε, παίζει ακόμη ο Σακίρι;».
Σε μια τέτοια περίπτωση στο περσινό Euro είχαμε γράψει: «Κάποια στιγμή θα μάθουμε ότι στην πραγματικότητα ο Σακίρι έχει αποσυρθεί από το συλλογικό ποδόσφαιρο εδώ και μερικά χρόνια και περνάει το χρόνο του μέχρι να τον καλέσει η εθνική κάνοντας σουτάκια στον κήπο του». Προφανώς και το σχόλιο κρύβει μια υπερβολή. Αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο νομίζουμε. Ένα γρήγορο κουίζ σε 5-10 φίλους σε οποιαδήποτε στιγμή της τελευταίας πενταετίας πιθανόν θα έδειχνε ότι ελάχιστοι εξ αυτών ξέρουν πού ακριβώς παίζει ο Ελβετός μεσοεπιθετικός.
Η λογική λέει ότι οι περισσότεροι έχουν χάσει τα ίχνη του από τη στιγμή που άφησε τη Λίβερπουλ. Κάποιοι ίσως να τα είχαν χάσει και το διάστημα που βρισκόταν εκεί, καθώς αν εξαιρέσουμε την πρώτη του σεζόν στο Άνφιλντ, τότε που πανηγύρισε και το Τσάμπιονς Λιγκ, τα επόμενα δυο χρόνια οι συμμετοχές του ήταν λίγες και κατά βάση ως αλλαγή. Στις δυο αυτές σεζόν ξεκίνησε βασικός στο πρωτάθλημα μόνο εφτά φορές. Από εκεί και μετά ένα μεγάλο ερωτηματικό. Ή και περισσότερα. Τι έπαθε; Είναι μόνιμα τραυματίας; Είναι στην Ευρώπη; Παίζει ακόμη;
Στην πραγματικότητα, μετά τη Λίβερπουλ ο Σακίρι πήγε για ένα χρόνο στη Λιόν πριν τον δελεάσουν τα (πολλά) λεφτά των Αμερικάνων. Μετακόμισε στις ΗΠΑ και έπαιξε στο MLS για δυο χρόνια όντας ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες του πρωταθλήματος. Μέχρι που το καλοκαίρι που μας πέρασε, στα 33 του, πήρε τη μεγάλη απόφαση να γυρίσει στην Ευρώπη. Όχι όμως όπου κι όπου. Ήθελε να γυρίσει εκεί που ξεκίνησαν όλα.
Το 2001 η Βασιλεία είχε εντοπίσει τον μικρό, που έπαιζε μπάλα σε ένα κοντινό χωριό, και του ζήτησε να ενταχθεί στις ακαδημίες της. Ήταν μόλις 10 ετών. Ο, γεννημένος στο Κόσοβο, Σακίρι πήγε για να δοκιμαστεί και τελικά έμεινε εκεί έντεκα ολόκληρα χρόνια. Αρχικά ανέβηκε στη δεύτερη ομάδα και το 2009 έκανε το ντεμπούτο του με τους μεγάλους. Στα τρία χρόνια που έπαιξε με τη φανέλα της η Βασιλεία σάρωσε τους εγχώριους τίτλους. Τρία πρωταθλήματα και δυο κύπελλα προστέθηκαν στη συλλογή της.
Ο βραχύσωμος εξτρέμ ξεχώρισε εύκολα, έγινε σύντομα διεθνής και στα 21 του τράβηξε τα βλέμματα των μεγάλων ομάδων της Ευρώπης. Μέσα στα επόμενα χρόνια πέρασε από τη Μπουντεσλίγκα (με τη Μπάγερν), από τη Σέριε Α (με την Ίντερ) και από την Πρέμιερ Λιγκ (με τη Στόουκ και τη Λίβερπουλ). Κάθε μέρος και μια διαφορετική εμπειρία. Για παράδειγμα από το πέρασμα του από το Μιλάνο μάθαμε πως: “Όταν έπαιζα στην Ίντερ είχα τραυματιστεί πριν από ένα κρίσιμο παιχνίδι. Τότε ο Μαντσίνι μου είπε ότι ξέρει έναν θεραπευτή που ζει κάπου στο βουνό, ο οποίος κάνει θαύματα. Πήρα το αμάξι, οδήγησα μισή ώρα στα βουνά και βρήκα τελικά αυτόν τον ηλικιωμένο κύριο. Έκατσα ώρα εκεί και ασχολήθηκε πολύ με το πόδι μου αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Μετά την Ίντερ πήγα στη Στόουκ και είχα συνέχεια δίπλα μου 7 φυσιοθεραπευτές που εξέταζαν τα πάντα πάνω μου κάθε μέρα.”
Στο «κρύο και βροχερό Στόουκ», όπως λέει το περίφημο κλισέ, έδειξε πως μπορεί να τα καταφέρει και σε ένα μέρος που η δύναμη και η αθλητικότητα κυριαρχούν. “Έχω ακούσει την περίφημη φράση για το Στόουκ. Νομίζω πως έδειξα πολλές φορές εκεί πως μπορώ να τα καταφέρω. Ισχύει πάντως ότι είναι ζόρικο μέρος. Ο αέρας στο γήπεδο ήταν τρομερός. Θυμάμαι ότι μια φορά ο τερματοφύλακας είχε βάλει γκολ από μακριά εξαιτίας του αέρα. Ήταν πράγματι δύσκολο να περάσεις από εκεί. Χαίρομαι που έπαιξα στη Στόουκ, με βοήθησε πολύ να εξελιχθώ ως παίκτης.”
Αυτά όμως πιθανόν τα ξέρετε. Αυτό που ίσως δεν έχετε ακούσει είναι ότι ο Σερντάν Σακίρι δεν γύρισε πέρσι απλά για να κλείσει την καριέρα του στη Βασιλεία, γράφοντας μερικές τιμητικές συμμετοχές και κερδίζοντας το χειροκρότημα του κόσμου. Γύρισε ορεξάτος. Γύρισε για να την οδηγήσει ξανά στις επιτυχίες. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ αλλά και τα σχόλια των οπαδών της, δεν έπαψε ποτέ να ενδιαφέρεται για το πώς τα πάει η ομάδα που τον ανέδειξε. Σε μια συνέντευξη του όσο ήταν στο Σικάγο δήλωνε πως το μεγαλύτερο ζόρι του ήταν ότι έπρεπε να ξυπνάει ξημερώματα για να παρακολουθεί κάποια από τα παιχνίδια της.
Τα χρόνια που αυτός γυρνούσε τον κόσμο και γινόταν σε κάποιες περιπτώσεις συνώνυμο των εντυπωσιακών γκολ (ειδικά με την εθνική), η Βασιλεία έχανε σταδιακά τη δυναμική της και τη θέση της στην κορυφή του ελβετικού ποδοσφαίρου. Η ομάδα που είχε κατακτήσει οχτώ σερί πρωταθλήματα από το 2009 έως το 2017, έχει μείνει μακριά από την πρώτη θέση από τότε. Οχτώ χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και έξι χρόνια χωρίς κύπελλο είναι ένα μεγάλο διάστημα για την πιο πετυχημένη ελβετική ομάδα της σύγχρονης εποχής (και δεύτερη σε τίτλους συνολικά).
Τα συστατικά για μια ωραία ιστορία επανένωσης ήταν όλα εκεί: Από τη μια ο παίκτης που αφού έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του επιστρέφει στο σπίτι του, στο μέρος που ξεκίνησαν όλα και από την άλλη μια ομάδα που ψάχνει εδώ και χρόνια τον τρόπο να επιστρέψει στις κούπες. Το μόνο που έλειπε ήταν να δέσει το γλυκό. Και ο Σακίρι φροντίζει γι’αυτό.
Στα 33 του κάνει μάλλον την καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Αν και δεν φημιζόταν για τη συνέπεια του στο σκοράρισμα φέτος η επαφή του με τα δίχτυα είναι αξιοσημείωτη. Σε 34 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις έχει σημειώσει 17 γκολ ενώ είναι και πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα. Τα νούμερα του στις ασίστ είναι ακόμα πιο ακραία. Το σχετικό ρεκόρ στην ελβετική Σούπερ Λιγκ είναι 20. Ο Σακίρι το έχει ήδη ισοφαρίσει και έχει μπροστά του άλλα τρία παιχνίδια για να το καταρρίψει.
Με μπροστάρη και αρχηγό (αφού με το που επέστρεψε παρέλαβε το περιβραχιόνιο) τον επαναπατρισμένο εξτρέμ της η Βασιλεία βρίσκεται πολύ κοντά στο να επιστρέψει στους τίτλους. Και μάλιστα όχι σε έναν, αλλά σε δυο. Η ομάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος και είναι αγκαλιά με το πρωτάθλημα. Παράλληλα είναι και στον τελικό του κυπέλλου, όπου θα αντιμετωπίσει την τεράστια έκπληξη της διοργάνωσης, τη Μπιέλ, μια ομάδα 3ης κατηγορίας. Όλα αυτά χάρη στην επιστροφή αλλά και την τρομερή φόρμα του Σακίρι, που στα τελευταία 7 ματς έχει γράψει 6 γκολ και 9 ασίστ! Κι αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του, το απολαμβάνει με την ωριμότητα του ανθρώπου που έχει πετύχει αρκετά από όσα ήθελε και τώρα προσθέτει τις τελευταίες πινελιές σε ένα αγαπημένο του μέρος: “Ζω το όνειρό μου αυτή τη στιγμή, καθώς παίζω ξανά σε αυτό το όμορφο γήπεδο, στο σπίτι μου. Η επιτυχία μας όμως δεν οφείλεται αποκλειστικά σε μένα. Είναι επιτυχία όλου του συλλόγου. Μόνο όταν λειτουργείς ως ομάδα φτάνεις ψηλά.”