«Θυμάμαι μια φορά εκεί που παίζαμε μπάλα στη γειτονιά, ήρθε ένας έμπορος ναρκωτικών, έβγαλε το πιστόλι του και με σημάδεψε στο πρόσωπο. Νόμιζε ότι του είχα κλέψει τη θέση και το εμπόρευμά του. Με πέρασε για κάποιον άλλον, εγώ απλά έπαιζα μπάλα με τους φίλους μου. Φοβήθηκα πάρα πολύ, σκεφτόμουν ότι αν απλά τραβούσε τη σκανδάλη όλα τελείωναν. Αυτή ήταν η ζωή μου, μετά από όλα όσα έζησα, το να παίζω απέναντι στην Τσέλσι μου φαίνεται εύκολο». Αυτή ήταν η απάντηση του Ρισάρλισον ντε Αντράντε στην ερώτηση “αν φοβάται” πριν από το παιχνίδι της Γουότφορντ με την Τσέλσι στα τέλη Οκτωβρίου.
Τα παιδικά χρόνια του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή δεν ήταν καθόλου εύκολα στη Νόβα Βενέτσια μια πόλη στα νοτιοανατολικά της Βραζιλίας. Όπως διηγείται στη συνέντευξή του στην Telegraph, το εμπόριο ναρκωτικών και οι πυροβολισμοί ήταν καθημερινά συμβάντα. Στην αυλή που είχε το μικρό του σπίτι, οι φίλοι του έκρυβαν ναρκωτικά για να πουλάνε αργότερα. Ο ίδιος δεν τα ακούμπησε ποτέ. Σε αυτό βοήθησαν πολύ οι προπονητές του. «Ήταν αστυνομικοί και γνώριζαν πολύ καλά από ποια γειτονιά ήμουν. Πάντα με συμβούλευαν και με βοήθησαν να μη διαλέξω τον κακό δρόμο».
Το περιστατικό του Ρισάρλισον με τον έμπορο ναρκωτικών θα μπορούε άνετα να είχε βγει από την καταπληκτική βραζιλιάνικη ταινία του 2002 με τίτλο: Cidade de Deus (City of God)
Στα 7 του ο Ρισάρλισον είδε τους γονείς του να χωρίζουν. Η μητέρα του μάζεψε τα πράγματά της, τα φόρτωσε στο φορτηγό και μαζί πήρε και τα πέντε παιδιά της. Ο Ρισάρλισον, που ήταν ο μεγαλύτερος, την τελευταία στιγμή πήδηξε από το φορτηγό και γύρισε στο σπίτι, αποφασίζοντας να μείνει με τον πατέρα του. Ο λόγος; Με τον πατέρα του ήταν που έπαιζε ποδόσφαιρο (πρώην επιθετικός στην τοπική ομάδα), με αυτόν έβλεπε ποδόσφαιρο, αυτός τον πήγαινε στην προπόνηση. Ακούγεται τόσο απλοϊκό, αλλά τόσα απλοϊκά αποφάσισε και ο μικρός. Δεν κράτησε όμως για πάντα, καθώς ο πατέρας του αναγκάστηκε αργότερα να φύγει από την πόλη για να βρει δουλειά αλλού. Ο Ρισάρλισον γύρισε στην μητέρα του που προσπαθούσε με μεγάλη δυσκολία να συντηρήσει την οικογένεια. Δεν έπεσε όμως στην παγίδα των ναρκωτικών. Προτίμησε να πουλάει παγωτό και σοκολάτα, να πλένει αυτοκίνητα. «Οι φίλοι μου έλεγαν να καπνίσω λίγο μαζί τους, να πουλήσω μαζί τους και ότι κάνω σαν κοριτσάκι. Ότι μπορώ να βγάλω πολλά χρήματα από τα ναρκωτικά». Αυτός προτίμησε την μπάλα. Και ό,τι μάζευε από τις διάφορες μικροδουλειές, το έβαζε στον κουμπαρά του.
«Ένας φίλος μού δάνεισε τα χρήματα για τα εισιτήρια του λεωφορείου, ήταν 12ωρο το ταξίδι. Πεινούσα πολύ όμως και τα χρήματα της επιστροφής τα ξόδεψα για να φάω. Ήξερα ότι αν με απέρριπταν δεν θα μπορούσα να γυρίσω. Έπρεπε να πετύχω».
Στα 16 του η Φιγκεϊρένσε και η Αβαΐ τον απέρριψαν. Η τρίτη δοκιμή ήταν στην Αμέρικα Μινέιρο και τα χρήματα από τον κουμπαρά δεν έφταναν. Ο Ρισάρλισον αναγκάστηκε να δανειστεί, γνωρίζοντας ότι αυτή ήταν η τελευταία του ευκαιρία. Στην ποδοσφαιρομάνα Βραζιλία ο ανταγωνισμός σε αυτές τις ηλικίες είναι τεράστιος. Τελικά τα κατάφερε και το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις υπέγραψε το παρθενικό του επαγγελματικό συμβόλαιο ήταν να αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια. Κι αν αναρωτιέστε πώς έπαιζε μέχρι τότε: «Με ό,τι έβρισκα, απ’ όποιον έβρισκα. Πολλές φορές ένα παπούτσι από κάποιον και το άλλο από έναν δεύτερο». Η χρονιά του στην Αμέρικα ήταν πολύ καλή και παρ’ ότι έπαιζε στη Β’ εθνική, δεν πέρασε απαρατήρητος. Η Φλουμινένσε τον αγόρασε και η Αμέρικα έκανε ρεκόρ πώλησης. Ο Ρισάρλισον, με τα χρήματα που πήρε, αγόρασε ένα σπίτι στον πατέρα του.
https://www.youtube.com/watch?v=yChX66xSzsE
Η πορεία του με τη “Φλου” ήταν εξαιρετική, τα γκολ αρκετά (για κάποιον που παίζει στα άκρα κυρίως) και το ενδιαφέρον άλλων συλλόγων πολύ μεγάλο. Ανάμεσά τους κι η Παλμέιρας που έκανε πρόταση 11 εκατομμυρίων για να τον πάρει το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ο Ρισάρλισον ενθουσιάστηκε από την προοπτική και ζήτησε να πάει. Ακόμα χειρότερα όμως ζήτησε να μην παίξει στο παιχνίδι των δύο ομάδων τον Ιούνιο. Αυτό εξόργισε πρόεδρο, προπονητή και κόσμο της Φλουμινένσε. Η “Φλου” το πήρε πατριωτικά, αρνήθηκε την πρόταση της Παλμέιρας, ζήτησε 15 εκατομμύρια ακατέβατα και η μεταγραφή χάλασε. Ο παίκτης δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι είχε τραυματισμό, αλλά και ότι η πρόταση της Παλμέιρας ήταν μία «που δεν μπορούσε να αρνηθεί» (θυμίζοντας λίγο το Νονό). Ο προπονητής Αμπέλ Μπράγκα αποδείχτηκε ψυχούλα, βγήκε στα ΜΜΕ και είπε ότι ήταν ένα λάθος της παιδικής νιότης κι ο Ρισάρλισον επανήλθε αφού ζήτησε κλαίγοντας συγγνώμη από τον κόουτς. Για λίγο καιρό όμως. Ένα δεύτερο σίριαλ έγινε και με τον Άγιαξ που σχεδόν τον είχε κλείσει, αλλά τελικά την τελευταία στιγμή κατέληξε στη Γούτφορντ. Σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο η απευθείας επικοινωνία του με τον Μάρκο Σίλβα που του μίλησε στη γλώσσα του και του είπε ότι τον ξέρει πολύ καλά και έχει θέση γι’ αυτόν στην επιθετική τριάδα. Ο Ρισάρλισον ενθουσιάστηκε από την προοπτική να παίξει έστω και σε μια μικρή ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ κι η μεταγραφή έγινε.
Παρ’ ότι οι Λατινοαμερικάνοι αντιμετωπίζουν συχνά προβλήματα προσαρμογής στην Αγγλία, αυτός τα κατάφερε. Σε συνδυασμό με το εξαιρετικό ξεκίνημα της Γούοτφορντ έγινε γρήγορα σύνθημα στα χείλη των οπαδών της ομάδας. Μπορεί να μην καταλάβαινε και πολλά (τα αγγλικά του είναι φτωχά και κάνει μαθήματα), αλλά η χαρά του μεγάλη. Έχει γίνει ήδη φίλος με τον Νταβίντ Λουίζ και κάνουν παρέα, ενώ γνώρισε από κοντά και το Νεϊμάρ. Μπήκε πλέον για τα καλά στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Ακολουθώντας τα χνάρια του Γκαμπριέλ Ζεσούς, ο Ρισάρλισον τα καταφέρνει προς το παρόν. Χάρη στα τρεξίματά του, τη σωματοδομή και την αντοχή του έχει γίνει από τους πιο σημαντικούς παίκτες στην επίθεση της Γουότφορντ, έχοντας σκοράρει ήδη 5 φορές και έχοντας κερδίσει και δύο πέναλτι (ας κάνουμε ότι ξεπερνάμε τις κατηγορίες για βουτιά). Η τεχνική μόνο δεν σε κρατάει στην Αγγλία, χρειάζεται και πολλή σωματική προσπάθεια κι αυτό ο Βραζιλιάνος ξέρει να το κάνει.
https://www.youtube.com/watch?v=4nvuNUZcIlc
«Σχεδόν έκλαψα μετά από το 1ο μου γκολ στην Αγγλία»
Ο έμπορος ναρκωτικών που έβγαλε το πιστόλι του στον Ρισάρλισον είπε σε αυτόν και τους φίλους του ότι αν τους ξαναέβλεπε στον ίδιο δρόμο θα τους σκότωνε. Ο μικρός το έβαλε στα πόδια και δεν γύρισε ποτέ ξανά. Από τότε τα χρόνια πέρασαν, ο Βραζιλιάνος έφτασε μέχρι την Πρέμιερ Λιγκ και την εθνική U-20 της χώρας του. Εκμεταλλευόμενος τη διακοπή των πρωταθλημάτων πριν λίγες μέρες γύρισε στην πατρίδα του, στη γειτονιά του. «Το αγαπώ πολύ αυτό το μέρος, για μένα είναι όμορφο. Όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι μου είναι εκεί. Σε κάθε ευκαιρία παίρνω το αεροπλάνο και πηγαίνω πίσω». Οι Άγγλοι δημοσιογράφοι δεν τον ρώτησαν αν περνάει από εκείνο το δρόμο. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι εκείνη τη στιγμή που η ζωή του παιζόταν, ο Ρισάρλισον είχε την παραμικρή ελπίδα μέσα του ότι θα κατάφερνε τελικά να κάνει όσα έκανε στη ζωή του, ότι θα έφτανε να παίζει απέναντι στην Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ του Ιμπραΐμοβιτς και του Μουρίνιο. ‘Οπως λέει όμως κι ο Ρόκετ, ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας Cidade de Deus: «Ο ήλιος είναι για όλους, η παραλία μόνο γι’ αυτούς που την αξίζουν».