O Παναθηναϊκός ξεκινάει τη φετινή σεζόν με όνειρα αλλά και τη γνώση του ότι θα πρέπει να παρουσιάσει κάτι αρκετά βελτιωμένο σε σχέση με πέρυσι, εάν θέλει να μείνει πραγματικά ανταγωνιστικός…
Ο Ρικ Πιτίνο δεν είπε το πολυπόθητο «ναι» αυτό το καλοκαίρι το οποίο θα εξασφάλιζε μια συνέχεια στον τρόπο δουλειάς μιας ομάδας που είχε ξεκινήσει να εργάζεται σε συγκεκριμένο πλαίσιο στο δεύτερο μισό της περασμένης σεζόν. Ήταν μια σκληρή απόφαση για τον ίδιο τον κόουτς αλλά και για το «τριφύλλι». Όμως ο σύλλογος πρέπει να προχωρήσει. Το έχει κάνει στο πρόσφατο παρελθόν άλλωστε, συνεχίζοντας τη πορεία του μετά από πολύ πιο κομβικές απώλειες προσώπων τα οποία τότε ισοδυναμούσαν με ζωτικά όργανα στο «σώμα» της ομάδας. Χωρίς πολύ σκέψη, οι πράσινοι ανέθεσαν το τιμόνι στα χέρια του Αργύρη Πεδουλάκη, επενδύοντας στη διορατικότητα, την εμπειρία και το «μάτι» του στην αγορά.
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί φέτος στην Ευρωλίγκα μας προετοιμάζει για μια πολύ δυνατή σεζόν. Οι ομάδες τριγύρω επένδυσαν, δούλεψαν, βελτιώθηκαν σε επίπεδο ποιοτικού βάθους των ρόστερ τους. Η αλλαγή των κανονισμών στην Κίνα έφερε ένα κύμα μετακίνησης ταλέντου από το ΝΒΑ στην Ευρώπη μάλλον πρωτόγνωρο για το σύγχρονο μπάσκετ της Γηραιάς ηπείρου.
Ο Παναθηναϊκός δεν έμεινε εκτός παιχνιδιού. Έφερε στην Αθήνα τον sharpshooter Τζίμερ Φριντέτ και στη πορεία υπέγραψε τον βετεράνο του ΝΒΑ Ουέσλι Τζόνσον ενισχύοντας τη γραμμή των φόργουορντ του και τη δυναμική της ομάδας στο αθλητικό κομμάτι. Σαφέστατα πρόκειται για δύο κινήσει με εμπορικό υπόβαθρο ενώ την ίδια στιγμή ο Φριντέτ φέρνει δεξιότητες (περιφερειακή εκτέλεση) που έλειπαν απελπιστικά από το περυσινό σύνολο. Οι πράσινοι επένδυσαν σε νέα παιδιά στο «ζωγραφιστό» με στόχο να φρεσκάρουν τη γραμμή ψηλών, στελεχώνοντας την με διαφορετικές δεξιότητες και αθλητές διαφορετικής κατεύθυνσης ώστε να κατακτήσει έναν πραγματικό πληθωρικό χαρακτήρα. Παρ’όλα αυτά, το κλειδί σε αυτήν την (αναπτυξιακή) πορεία βρίσκεται στη βελτίωση των Ελλήνων παιχτών, Μήτογλου και Παπαγιάννη. Ο καθένας εκ των δύο αποτελεί βαρόμετρο σε συγκεκριμένο σχήματα (ο Μήτογλου ως «4» με την ικανότητα του στο ριμπάουντ δίπλα στον πιο light Ουάιλι και ο Παπαγιάννης στο κέντρο της ρακέτας συμπληρώνοντας πεντάδες με πιο ελαφριά φόργουορντ στο «4») και η αποτελεσματικότητα τους θα επηρεάσει την απόδοση συμπαιχτών και συνόλου.
O Aργύρης Πεδουλάκης ήταν από την αρχή ξεκάθαρος αναφορικά με την κατεύθυνση εντός της οποίας θα κινηθεί η ομάδα φέτος. Ο Παναθηναϊκός θα κυνηγήσει όσο ποτέ άλλοτε το ανοιχτό γήπεδο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε άλλη επιλογή εδώ και χρόνια… Η στελέχωση μιας ομάδας που χτίστηκε γύρω από τον καλύτερο fast break-maker (δημιουργό σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου) της Ευρωλίγκας, Νικ Καλάθη, «φωνάζει» για αυτό. Το ερώτημα είναι εάν θα μπορέσει ο κόουτς εντός αυτού του πλαισίου να δημιουργήσει ένα σύνολο που θα πιάσει υψηλά στάνταρντ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Μπορεί να οικοδομήσει το αμυντικό κομμάτι με τον γνωστό, ελίτ τρόπο όταν το βασικό του εργαλείο σε αυτή τη προσπάθεια (η φύση της επίθεσης και των εκτελέσεων οι οποίες καθορίζουν το τέμπο και την επόμενη άμυνα) θα έχει ουσιαστικά μια τελείως διαφορετική μορφή; Θα μπορέσουν οι πράσινοι κάποια στιγμή να βρουν την απαιτούμενη ισορροπία σε επίθεση και άμυνα, η οποία χαρακτηρίζει τις ομάδες που ξεχωρίζουν στη διοργάνωση;
Είναι γεγονός ότι το τριφύλλι εστίασε στο να προσθέσει συγκεκριμένα στοιχεία στο ρόστερ του τα οποία έλειψαν πέρυσι σημαντικά. Το κατάφερε σε ένα βαθμό. Σίγουρα όχι στον απόλυτο. Τέτοια στοιχεία είναι εναλλακτικές πηγές δημιουργίας πέραν του Καλάθη (ο κόουτς περιμένει πολλά σε πρώτη φάση από τον Ράις σε αυτό το κομμάτι και ελπίζει στη βοήθεια του Φριντέτ), η βελτίωση στη περιφερειακή εκτέλεση (εκτός του Φριντέτ οι πράσινοι έφεραν στο ΟΑΚΑ τον Μπράουν, έναν F/C που μπορεί να σουτάρει όπως ο Μπέντιλ συν τον Ουέσλι Τζόνσον) και ο 3&D χαρακτήρας. Ιδανικά, θα ήθελε να δημιουργήσει έναν άξονα αποτελούμενο από τους Καλάθη-Παπαπέτρου-Παπαγιάννη (όπως προσπάθησε πέρυσι να κάνει ο κόουτς Πιτίνο) και να τον «ντύσει» με εργαλεία που μπορούν να σουτάρουν και να αμυνθούν. Φέτος υπάρχουν περισσότερα όπλα θεωρητικά. Το κλειδί τη σεζόν που ξεκινάει είναι η ικανότητα βελτίωσης παιχτών σε επίπεδο ατομικής και ομαδικής συμπεριφοράς που θα επιδείξει το πρόγραμμα των πρασίνων.
Μια χρονιά ξεκινάει γεμάτη συγκρατημένη αισιοδοξία και φιλοδοξίες για τον Παναθηναϊκό ο οποίος θα προσπαθήσει να παρουσιάσει ένα βελτιωμένο σύνολο που θα παίξει ελκυστικό μπάσκετ. Οι πράσινοι στελεχώθηκαν πιο ορθολογικά σε σχέση με πέρυσι όμως θα χρειαστούν τη βοήθεια του επιτελείου προπονητών τους ώστε να βελτιώσουν συγκεκριμένους παίχτες που δυνητικά μπορούν να αποτελέσουν «παράγοντες» στο παιχνίδι τους δίνοντας την απαιτούμενη ώθηση στο κατάλληλο σημείο της σεζόν. Το επίπεδο του ανταγωνισμού και η ποιότητα των ομάδων της ίδιας ταχύτητας είναι τέτοια που αποκλείει τη πιθανότητα ύπαρξης υπερφίαλων δηλώσεων ή ουτοπικών βλέψεων μιας και τα πάντα μοιάζουν ανοιχτά και η απόσταση της επιτυχίας από την ολοκληρωτική αποτυχία είναι πιο κοντινή από ποτέ. Ο Παναθηναϊκός θα δώσει σκληρή μάχη για να ανοίξει την πόρτα των playoffs. Δεν θα είναι εύκολο. Τα πάντα θα κριθούν στις λεπτομέρειες. Και θα επιβιώσει όποιος δουλέψει περισσότερο σε αυτές…