Ο Νίκος Ζήσης δεν έφυγε από την Ελλάδα όταν ξέσπασε η κρίση. Πήρε των ομματιών του πολύ νωρίτερα. Το 2004, όταν ακόμη δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Τότε που στο ελληνικό μπάσκετ το χρήμα έπεφτε με τα τσουβάλια και παίκτες ούτε με το 1/5 του ταλέντου και της μπασκετικής συνέπειας του Νικόλα, έπαιρναν του κόσμου τα φράγκα.

Εκείνο το καλοκαίρι ο Ζήσης πήγε στο Τρεβίζο για το χατίρι της Μπενετόν και δεν επέστρεψε ποτέ στην Ελλάδα. Έγινε πολίτης του κόσμου. Από το Τρεβίζο στη Μόσχα (ΤΣΣΚΑ) από εκεί στη Σιένα κι από εκεί στο Μπιλμπάο, μετά στο Καζάν για την Ούνικς, για λίγο στη Φενέρ και εδώ και δύο χρόνια στη Γερμανία για τη Μπάμπεργκ. Φορώντας τη φανέλα της γερμανικής ομάδας θα αναμετρηθεί το βράδυ της Τετάρτης με τον Παναθηναϊκό.

Τον Παναθηναϊκό που σύμφωνα με τα ρεπορτάζ προσπάθησε, μετά τον τραυματισμό του Τζέιμς να τον επαναπατρίσει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μια ακόμη ελληνική ομάδα, μετά την πάντα πρόθυμη ΑΕΚ, τον Άρη και τον Ολυμπιακό του «κολλητού» του Νίκου, Βασίλη Σπανούλη, που επιχείρησαν αλλά δεν κατάφεραν να ξαναφέρουν τον Ζήση στην Ελλάδα.

Προφανώς γιατί το ψωμί της ξενιτειάς δεν είναι τόσο πικρό όσο τραγούδαγε κάποτε ο Καζαντζίδης και σίγουρα διότι άνθρωποι σαν τον Ζήση, από τη δόξα της καφρίλας, προτιμούν την ησυχία τους. Για την ακρίβεια δεν την αλλάζουν με τίποτα… Κάποιοι λένε ότι η Ελλάδα είναι η ωραία μόνο για διακοπές. Για τον Νίκο είναι και ωραία για την Εθνική. Αυτή που τίμησε όσο λίγοι, αποδεικνύοντας ότι μάτια που δεν βλέπονται όχι απλά γρήγορα δεν λησμονιούνται αλλά πολύ περισσότερο δεν λησμονιούνται ποτέ…
SOKIN