«Νιώθω πολύ καλά. Είναι μια νέα θέση στην οποία προσαρμόζομαι, βοηθάω πολύ αμυντικά προπόνηση με την προπόνηση και μου αρέσει. Νιώθω άνετα εκεί», δήλωσε ο Σαμουέλ Λίνο λίγο μετά τη βράβευσή του ως ο καλύτερος παίκτης της Ατλέτικο Μαδρίτης τον Σεπτέμβριο του 2023. «Θέλω να παίζω εδώ πάντα, να βοηθάω σε κάθε ματς με ασίστ και γκολ». Η δήλωση δεν είναι καθόλου περίεργη. Ο Λίνο ξέρει πολύ καλά πόσο δύσκολο ήταν το ταξίδι του μέχρι να φτάσει να πάρει μεταγραφή στην Ατλέτικο Μαδρίτης και γνωρίζει ακόμα καλύτερο πόσο κοντά είχε φτάσει να μην έχει καν την ευκαιρία να παίξει στους Μαδριλένους και να φύγει ως αντάλλαγμα σε κάποια μεταγραφή.
Ο Λίνο είναι μια σχετικά περίεργη περίπτωση Βραζιλιάνου παίκτη που δεν ήταν κάποιο σούπερ όνομα στη χώρα του πριν μετακομίσει στην Ευρώπη. Γεννήθηκε στο Σάο Μπερνάρντο, λίγο έξω από το Σάο Πάουλο και δεν πήγε σε κάποια από τις μεγάλες ομάδες της περιοχής. «Έπαιζα στον δρόμο με τους φίλους μου και δεν περίμενα ποτέ ότι θα έπαιζα ποδόσφαιρο επαγγελματικά. Ξεκίνησα να παίζω futsal όταν ήμουν 16 ή 17. Είχα την ευκαιρία μου το 2016 στη Σάο Μπερνάρντο [σ.Σ. μια μικρή ομάδα που παίζει στο πρωτάθλημα Παουλίστα και είναι τώρα στη Γ’ εθνική της Βραζιλίας] και έπαιξα για έναν χρόνο εκεί.» Όπως λέει ο ίδιος, παρότι το σπίτι της μητέρας του (οι γονείς του χώρισαν όταν αυτός ήταν 9 ετών) ήταν ακριβώς στο όριο εκτός της φαβέλας, αυτός περνούσε τις ώρες του εκεί με τα ξαδέρφια του, παίζοντας με αυτοσχέδιες μπάλες που διαλύονταν κάθε λίγο και λιγάκι. Ο πατέρας του ήταν οδηγός, η μητέρα του δούλευε διπλές βάρδιες στο τοπικό νοσοκομείο για να ζήσει αυτόν και τον αδερφό του. Η αγάπη που έχει για τη μητέρα του είναι εμφανής σε κάθε συνέντευξή του, ήταν ο άνθρωπος που τον στήριζε και τον πίεζε να μην αφήνει τα μαθήματά του, όσο αυτός έπαιζε μπάλα.
Στην Σάο Μπερνάρντο ξεχώρισε σε ένα κύπελλο νέων και ήρθε η ευκαιρία στην σπουδαία Φλαμένγκο, τον πιο δημοφιλή σύλλογο της χώρας και μια από τις πιο ιστορικές ομάδες της Αμερικής. Παρότι για τους περισσότερους αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία, ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, για τον Λίνο ήταν μια περίοδος που δεν θυμάται με ευχάριστες αναμνήσεις. «Δεν το κρύβω, δεν ήταν καλή εμπειρία για μένα. Δεν ήμουν ο Σαμουέλ Λίνο που ήμουν πάντα. Δεν ήμουν χαρούμενος, δεν ένιωθα καλά και δεν ένιωθα ότι με ήθελαν εκεί. Κατέκτησε το Κοπίνια, αλλά τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στο χορτάρι. Μιλήσαμε και αποφασίσαμε ότι το καλύτερο για μένα ήταν να επιστρέψω στη Σάο Μπερνάρντο».
Το πισωγύρισμα αυτό πιθανότατα θα σήμαινε για πολλούς παίκτες το τέλος των ονείρων. Είχε φτάσει στα 18 του χρόνια και έφευγε από έναν τεράστιο σύλλογο για να γυρίσει σε έναν πολύ μικρότερο, χαμένος στην αφάνεια. Τι να κάνει όμως; Δεν ένιωθε τη στήριξη στις ακαδημίες, δεν ένιωθε να είναι κοντά με τα άλλα παιδιά. Ήταν μόνος, μακριά από την οικογένειά του. Δεν βοηθούσε σίγουρα και το γεγονός ότι έπαιζε ως επιθετικός σε αρκετά παιχνίδια, ενώ ο ίδιος ένιωθε καλύτερα ως αριστερό εξτρέμ. Κάπως έτσι βρέθηκε πίσω στην πρώτη του ομάδα, ψάχνοντας παράλληλα το κάτι καλύτερο. Υπήρξε ενδιαφέρον από τη Φαμαλικάο στην Πορτογαλία, αλλά δεν προχώρησε. Τελικά εμφανίστηκε η Κορίνθιανς και κανονίστηκε ραντεβού για να μιλήσει με τους ανθρώπους της και τον προπονητή της Κ-20.
Όταν όμως ο Λίνο έφτασε στις εγκαταστάσεις του συλλόγου με τον μάνατζέρ του, ο σεκιουριτάς τούς μίλησε υποτιμητικά και τους είπε ότι ο άνθρωπος που έψαχναν δεν ήταν εκεί. Δεν τον άφησε να μπει μέσα. Του είπε να κάνει καμία βόλτα, να πάει να τσιμπήσει τίποτα και μετά να έρθει ξανά. Η συμπεριφορά αυτή εξόργισε τον Λίνο και τον μάνατζέρ του που έφυγαν. Πήγαν όντως να φάνε μεσημεριανό και τελικά ένας παράγοντας της Κορίνθιανς τους πήρε τηλέφωνο. Ο μάνατζερ ήταν αποφασισμένος να πει όχι στην ομάδα, αλλά έδωσε την ευκαιρία στον Λίνο να μιλήσει με τον άνθρωπο του συλλόγου και να αποφασίσει αυτός για το δικό του μέλλον. Ο Λίνο παρότι ήταν σε μια μικρή ομάδα, χωρίς να είναι περιζήτητος και χωρίς να έχει ένα σίγουρο μέλλον, αποφάσισε ότι ο αυτοσεβασμός είχε μεγαλύτερη αξία. Εξήγησε ότι η κίνηση του υπαλλήλου αντιπροσώπευε ολόκληρη την Κορίνθιανς, ήταν έλλειψη σεβασμού και ότι αν ξεκινούσε έτσι άσχημα η ιστορία, δεν θα τελείωνε και καλύτερα. Και όλα αυτά, παρότι ο Λίνο υποστήριζε την Κορίνθιανς. Κάπως έτσι γύρισε και πάλι στη Σάο Μπερνάρντο.
Ο ατζέντης του υποσχέθηκε ότι θα του βρει ομάδα στην Πορτογαλία και το έκανε τέσσερις μήνες αργότερα. O Λίνο πήρε για μόλις τρίτη φορά στη ζωή του αεροπλάνο και ταξίδεψε στην Πορτογαλία για τη Ζιλ Βισέντε το καλοκαίρι του 2019. Παρότι πήγε με αρκετό φόβο, μη γνωρίζοντας τον σύλλογο, εκεί βρήκε αυτό που έψαχνε στις ακαδημίες της Φλαμένγκο. Ένα οικογενειακό κλίμα. Βρήκε καμιά 15αρια Βραζιλιάνους και ένιωσε σαν να βρίσκεται στη χώρα του. Έπαιξε για πρώτη φορά σε υψηλό επίπεδο, αγωνιζόμενος σε 25 ματς και σκοράροντας 2 φορές. Δεν έλαμψε, αλλά μιλάμε για παίκτη που κορυφαία του στιγμή ήταν η Β’ εθνική Παουλίστα και το τουρνουά Κοπίνια. Οι άνθρωποι εκεί τον εμπιστεύτηκαν και με προπονητή τον Ρικάρντο Σοάρες κυρίως, έπαιξε εξαιρετικά. Η ομάδα κατέκτησε μια 10η, μια 11η και μια 5η θέση στο πρωτάθλημα. Και τις δύο τελευταίες χρονιές ο Λίνο έπαιξε εξαιρετικά. 9 γκολ το 2020-21 (παίζοντας κατά κύριο λόγο ως φορ, αλλά και αρκετά ως αριστερό εξτρέμ) και 9 γκολ τη σεζόν 2021-22.
Οι επιδόσεις του έδειξαν ότι ήταν έτοιμος για το επόμενο βήμα. Και ο ίδιος το επιθυμούσε πολύ. Πίεζε τη διοίκηση τον χειμώνα του 2022. Τελικά, στο τέλος των μεταγραφών η πορτογαλική ομάδα ήρθε σε συμφωνία με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο Βραζιλιάνος δεν πίστευε ότι ένας τόσο μεγάλος σύλλογος είχε ενδιαφερθεί και έκανε πρόταση γι’ αυτόν. Ο Λίνο έμεινε μέχρι το τέλος της χρονιάς στην Πορτογαλία και μετακόμισε το καλοκαίρι στη Μαδρίτη. Από τις μικρές κατηγορίες της Βραζιλίας το 2019, στη Λα Λίγκα και σε μια από τις σπουδαιότερες ομάδες της το 2022. Τεράστια εκτόξευση μέσα σε τρία χρόνια.
Πριν όμως καλά καλά πάει εκεί, φάνηκε ότι μπορούσε να φύγει. Η Ατλέτικο προσπαθούσε να πάρει τον Νούνιες από την Μπένφίκα και προσέφερε τον Λίνο ως αντάλλαγμα. Η μεταγραφή τελικά δεν προχώρησε, αλλά φαινόταν ότι χώρος δεν θα υπήρχε. Τουλάχιστον όχι αμέσως. Έτσι πήγε δανεικός σε ένα ακόμα σπουδαίο κλαμπ, τη Βαλένθια. Πρώτη χρονιά στην Ισπανία με τις νυχτερίδες και τα νούμερά του ήταν εντυπωσιακά. Σε μια τραγική Βαλένθια που σώθηκε οριακά, ο Λίνο ήταν ο πρώτος σκόρερ της στο πρωτάθλημα με 6 γκολ, παίζοντας αριστερά κατά κύριο λόγο. Απέδειξε ότι μπορούσε σταθεί στη Λα Λίγκα.
Η Βαλένθια ήθελε να τον κρατήσει, η Λειψία να τον αγοράσει και άλλες ομάδες, όπως η Τσέλσι, έδειξαν ενδιαφέρον. Ο Λίνο ήταν συχνά στην κορυφή των καλύτερων ντριμπλέρ στην Ευρώπη (ο ίδιος το αποδίδει στο ποδόσφαιρο δρόμου, αλλά κυρίως στο futsal), είχε παίξει και πολύ καλά στο παιχνίδι του Μεστάγια ανάμεσα σε Βαλένθια και Ατλέτικο και ο Σιμεόνε τον είχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του. Μόνο που είχε κάτι διαφορετικό από όσα ο Λίνο είχε κάνει μέχρι τότε. Μια που η περσινή Ατλέτικο έπαιζε κατά κύριο λόγο με τριάδα στην άμυνα, ο Λίνο υπολογιζόταν σαν αριστερό μπακ-χαφ. Πιο πίσω από τους ρόλους που είχε μάθει και κυρίως σε ένα σύστημα που απαιτεί πολλά περισσότερα από τον παίκτη στα φτερά. Τελείωσε την περσινή σεζόν με 4 γκολ και 5 ασίστ στο πρωτάθλημα, και 3 γκολ και 3 ασίστ στο Τσάμπιονς Λιγκ και γενικά ήταν από τους καλύτερους της ομάδας.
Η Ατλέτικο είχε μια πολύ περίεργη χρονιά πέρσι. Τερμάτισε 4η στο πρωτάθλημα, πολύ μακριά από την κορυφή και κυρίως με μέτρια άμυνα, τα πήγε όμως αρκετά καλά στην Ευρώπη. Έφτασε μέχρι τα ημιτελικά και εκεί αποκλείστηκε από την Ντόρτμουντ. Οι κλασικές κουβέντες για τον Σιμεόνε έγιναν πάλι. Αν ξεπεράστηκε, αν έκλεισε ο κύκλος και όλα αυτά που ακούμε σχεδόν κάθε χρονιά, μέχρι κάποτε να φύγει και να μην το πιστεύουμε. Τα ακούσαμε και στην αρχή της φετινής σεζόν, όταν η Ατλέτικο ξεκίνησε άσχημα. Ο Σιμεόνε το έψαξε, δοκίμασε πολλά πράγματα τακτικά και η Ατλέτικο φαίνεται να έχει σταθεροποιηθεί σε απόδοση με κάτι που μοιάζει με 4-4-2. Ο Λίνο δεν συνεχίζει στα ίδια νούμερα. Δοκιμάστηκε αρχικά να παίξει πίσω από τους επιθετικούς ή πιο κεντρικά, αλλά τον τελευταίο καιρό παίζει κατά κύριο λόγο ως αριστερό χαφ, έχοντας χάσει πολλά λεπτά συμμετοχής εξαιτίας της παρουσίας του Γκάλαχερ. Είναι ίσως η πρώτη χρονιά που ο Σιμεόνε αλλάζει τόσο πολύ πράγματα. Τόσο σε συστήματα, όσο και σε αλλαγές. Το ψάχνει όσο τίποτα άλλο. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει πάρει πολλά αποτελέσματα με τις αλλαγές του. Ο Λίνο δείχνει μια αστάθεια προς το παρόν τη φετινή χρονιά, προσπαθεί να βρει τα πατήματά του. Η δεύτερη χρονιά του στη Μαδρίτη δεν είναι τόσο εντυπωσιακή. Είναι όμως ένα τέτοιο πολυεργαλείο που σίγουρα ο Σιμεόνε τον χρειάζεται. Και για να συνεχίσει η Ατλέτικο αυτό το come-back που τη φέρνει πλέον να δίνει μεγάλη μάχη για την κορυφή, ο Βραζιλιάνος θα πρέπει να θυμηθεί τα περσινά μαγικά του.