To τηλέφωνο του Ντέιβιντ Φολκ χτύπησε ένα πρωινό, στα μέσα Μαρτίου του 1995. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Μάικλ. Του ζήτησε να πετάξει εσπευσμένα στο Σικάγο και να βρεθούν το συντομότερο δυνατόν στο σπίτι του για να συζητήσουν.
Ο Τζόρνταν συνήθιζε να κανονίζει σε χρόνο μηδέν τέτοιου είδους συναντήσεις με τον Φολκ και το δεξί χέρι του ατζέντη του, Κέρτις Πολκ. Aλλά αυτό, ήταν ένα πραγματικά ασυνήθιστο τηλεφώνημα.
Ήταν μια περίοδος εσωτερικής αναζήτησης για τον Μάικλ. Είχε αφιερώσει τη σεζόν και το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του ώστε να γίνει ένας αξιόλογος παίχτης του baseball. Ήξερε ότι πρέπει να περάσει από το στάδιο της υπομονής και της ταπείνωσης –δεδομένου ότι ο μεγαλύτερος μπασκετμπόλιστας όλων έδωσε τη θέση του σε ένα αθλητή του baseball που στοχεύει κάποτε να παίξει στη Major League- όμως αυτό δεν τον ενοχλούσε. Ήταν προετοιμασμένος και απολάμβανε τη σχετική ησυχία της νέας του ζωής.
Η απεργία που τότε είχε παραλύσει το επαγγελματικό baseball δεν τον ευνοούσε. Αρχικά την εξέλαβε ως πλεονέκτημα, μιας και ο ίδιος θα είχε περισσότερο χρόνο να δουλέψει το παιχνίδι του και να ετοιμαστεί για τη νέα πρόκληση χωρίς πίεση. Οι εξελίξεις του τελευταίου καιρού όμως «έσπρωξαν» τα πράγματα προς μια άλλη κατεύθυνση. Οι επαγγελματικές ομάδες πίεζαν τους παίχτες των Minor Leagues να λειτουργήσουν ως «απεργοσπάστες», στελεχώνοντας τα ρόστερ τους. Οι αθλητές αυτοί έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ του να αρπάξουν την ευκαιρία που τους δίνει η απεργία για να αγωνιστούν στη Major League και του να στηρίξουν τους συναδέλφους τους, μένοντας στην ταπεινή Minor. Κάποιοι ίσως το έβλεπαν όντως σαν «ευκαιρία». Άλλοι δεν ήθελαν να βάλουν τον εαυτό τους απέναντι σε ένα σωματείο του οποίου πιθανόν θα γίνονταν μέλη στο μέλλον.
Ο Τζόρνταν φυσικά δεν είχε κανένα δίλλημα. Δεν θα έβαζε ποτέ τον εαυτό του σε αυτή τη θέση. H σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι εντοπίζεται σε μια λεπτομέρεια, άκρως σημαντική για κάποιον που αποτελεί σύμβολο του αμερικανικού αθλητισμού και μαγνητίζει τη δημοσιότητα όπως κανείς άλλος. Ο GM των Sox, Ron Schueler, στα πλαίσια της τιμωρίας των αρνητών, μετέφερε τους συγκεκριμένους αθλητές σε μικρότερα αποδυτήρια και απαγόρευσε στους παίχτες που δεν αγωνίζονται να παρκάρουν τα αυτοκίνητα τους εντός των εγκαταστάσεων. Αυτό, για μια προσωπικότητα του βεληνεκούς του Τζόρνταν, δεν ήταν καθόλου απλή υπόθεση.
Την ίδια περίοδο οι Μπουλς πάλευαν για να κρατηθούν στο 50%. Ο Σκότι Πίπεν ήταν απογοητευμένος ζητώντας ανοιχτά ανταλλαγή. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο ζητούσε, αλλά όπως αποκάλυψε ο ίδιος αργότερα διέδιδε στα media φήμες τις οποίες σκάρωνε μόνος του για να δημιουργήσει κλίμα. Στο Σαββατοκύριακο του Ολ-Σταρ παιχνιδιού, ο «Ινδιάνος» έβγαλε προς τα έξω ότι μετακομίζει στο Φοίνιξ (δηλώνοντας μάλιστα ότι «θα είναι παράδεισος για εμένα») με αντάλλαγμα τον Νταν Μάρλι προκαλώντας τρομερή αναστάτωση στον γκαρντ των Σανς και στον οργανισμό της Αριζόνα. Ο Μπάρκλεϊ τσίμπησε δηλώνοντας ότι ανυπομονεί και ο GM των Σανς προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, καθησυχάζοντας τον σούτινγκ-γκαρντ της ομάδας του. Ο Πίπεν έκανε σούπερ-σεζόν οδηγώντας τους Μπουλς σε κάθε βασική στατιστική κατηγορία όμως –δικαιολογημένα- αισθανόταν αδικημένος καθώς ήταν μόλις το Νο4 σε αποδοχές εντός των Μπουλς, πίσω από τους Χάρπερ, Άρμστρονγκ και Κούκοτς.
Ο Τζόρνταν συχνά-πυκνά περνούσε από την προπόνηση των Μπουλς για «να δει τα παιδιά» όμως ποτέ δεν είχε δουλέψει μαζί τους. Την ιδέα του έβαλε ο Άρμστρονγκ όταν οι δυο τους έπαιρναν μαζί πρωινό κάπου στις αρχές εκείνου του Μάρτη.
«Γιατί δεν έρχεσαι να ξεμουδιάσεις μαζί μας, θα’χει πλάκα»…
Ο MJ προφανώς το είχε δουλέψει στο μυαλό του αλλά η παρότρυνση του B.J ήταν ένας ακόμα λόγος για να μπει στον πειρασμό. Πήγε στην προπόνηση. Και την επόμενη ημέρα, ήταν πάλι εκεί. Κανείς δεν τολμούσε να τον ρωτήσει εάν σκέφτεται να επιστρέψει από τη στιγμή που ο ίδιος δεν είχε αναφέρει τίποτα. Ο Μάικλ έκανε εκείνες τις προπονήσεις να θυμίζουν αγώνες playoffs σε όρους έντασης και ανταγωνιστικότητας. Είχε απέναντι του έναν Πίπεν σε «κατάσταση mid season»(o «Ινδιάνος» ήταν εύκολα ένας από τους πέντε καλύτερους παίχτες της λίγκας εκείνη τη στιγμή), ένα σύνολο που ήθελε να του αποδείξει ότι μπορεί ενώ παράλληλα ο ίδιος είχε να αντιπαρέλθει τις δυσκολίες που προέκυπταν από την τελείως διαφορετική εκγύμναση και τις διαφορές που είχαν προκύψει στο κορμί του από την προπόνηση στο baseball.
Δύο περίπου εβδομάδες μετά, η πόλη έβραζε. Ήταν κοινό μυστικό ότι κάτι συνέβαινε. Σε μια πολύ δυνατή στιγμή, ο Τζόρνταν –όταν οι παίχτες μαζεύονταν σε «πηγαδάκι»- πηδάει στις πλάτες του Λόνγκλεϊ και τον αγκαλιάζει λέγοντας «Είμαι μαζί σας παιδιά!»…
Λίγες ώρες μετά από εκείνο το πρωινό του αναπάντεχου τηλεφωνήματος, ο Φολκ προσπαθούσε να βρει την κατάλληλη δήλωση επιστροφής του Μάικλ. Του έγραψε τρεις ανακοινώσεις, από τις οποίες δεν του άρεσε καμία.
«Άσε, θα το κάνω εγώ» του είπε ο MJ.
Λίγο αργότερα, θα έκαναν την εμφάνιση τους στον τύπο οι τρεις ίσως πιο διάσημες λέξεις στην ιστορία του αθλήματος. Αυτές που θα άλλαζαν το ρου της ιστορίας του σύγχρονου ΝΒΑ.
“I’m back”…