Ήταν ένα κρύο βράδυ του Ιανουαρίου, πίσω στο 1994.. Ανατολικό ντέρμπι στο Σικάγο με τους “Ταύρους” του Φιλ Τζάκσον να υποδέχονται τους Πέισερς του Λάρι Μπράουν (κλασσικό, παλιό ’90s NBA) στο πρώτο παιχνίδι ενός back to back διημέρου. Η “Πόλη των Ανέμων” ζει τη πιο σοκαριστική σεζόν στην στορία της. Μυστήρια το ίδιο και σοκαριστική. Τη στιγμή που ακόμα τα δάκρυα κυλούν για τη ξαφνική αποχώρηση του σούπερ-ήρωα της πόλης, Μάικλ Τζόρνταν, από τα γήπεδα του μπάσκετ, σε ανείπωτο σοκ για τη παγκόσμια κοινότητα του αθλήματος και τη κοινωνία του Σικάγο (η air-απαγόρευση είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο μάλλον στη ψυχολογία του πολίτη από τη ποτοαπαγόρευση των 30s), η καινούργια (μετά Μάικλ version δηλαδή) ομάδα του Φιλ Τζάκσον έχει καταπλήξει το κοινό των Μπουλς αποδίδοντας πολύ καλό μπάσκετ και όντας πολύ ανταγωνιστική σε μια πολύ δυνατή ανατολική περιφέρεια. Στηριζόμενοι στη συνοχή και τη πολύ καλή αμυντική δουλειά τους οι Μπουλς συνέχιζαν να κοιτούν ψηλά στηριζόμενοι στη κουλτούρα νικητή που έχτισαν τα προηγούμενα χρόνια, τον ασύλληπτο Σκότι Πίπεν, τη φρεσκάδα και την ικανοποίηση της ανάγκης για ένα καινούργιο όραμα που έφερνε η παρουσία του Τόνι Κούκοτς από τον πάγκο.
Οι Πέισερς από την άλλη ένιωθαν ότι οι “ημέρες τους έρχονται”. Ο “μαύρος καβαλάρης” και αγγελιοφόρος του ..θανάτου, Μάικλ Τζόρνταν, δεν ήταν πια εντός παιχνιδιού στη Σέντραλ. Ο Ρέτζι Μίλερ μόλις είχε μπει στα prime του. Και ο Λάρι Μπράουν είχε χτίσει ένα πολύ σφριγηλό σύνολο με σκληρό πυρήνα τους Ρικ Σμιτς, Ντέηλ και Αντόνιο Ντέηβις, Ντέρικ Μακί, Μπάιρον Σκοτ, Ρέτζι Μίλερ και τους Ουόρκμαν, Φλέμινγκ και Ρίτσαρντσον. Τυπική σκληροτράχηλη ομάδα Μπράουν η Ιντιάνα, με δυνατή άμυνα και εξαιρετικές συνεργασίες μισού γηπέδου αποτέλεσε (στην εξέλιξη της) τον πρόγονο της πρωταθλήτριας ομάδας των Πίστονς (υπό τον Μπράουν), δέκα χρόνια αργότερα…
Η βραδιά είναι περίεργη.. Κάτι υπάρχει στον αέρα ανάμεσα στις δύο ομάδες. Το σκορ είναι ισόπαλο (93-93) και η Ιντιάνα έχει τη τελευταία κατοχή. Ο SF Ντέρικ Μακί παίζει ως PG με τον Πίπεν να τον πιέζει ώστε να του μειώσει το οπτικό πεδίο. Στη μάχη της τελικής γραμμής , ο Ρέτζι Μίλερ έχει κολλημένο τον Στιβ Κερ πάνω του σαν βδέλα. Το κεντρί του όμως είναι ακόμα εκεί.. Απλά χρειάζεται υπομονή. Ο “βρυκόλακας” των Πέισερς διέθετε υποδειγματικό ξεμαρκάρισμα και clutch ένστικτα που μόνο ο Τζόρνταν εκείνη την εποχή μπορούσε να συναγωνιστεί. Η προσωπική άμυνα των παιχτών Μπουλς σφίγγει σαν τανάλια. Ο Μίλερ θέλει όμως ακρίβεια. Ακρίβεια και ακαριαίο θάνατο. Η επίθεση του ξεκινάει στα 5”. Και κάνει αυτό που μόνος αυτός μπορούσε να κάνει τη προκειμένη στιγμή.
Το Chicago Stadium “παγώνει”. Οι Μπουλς έχουν πέσει στον γκρεμό και η τελευταία πέτρα από την οποία κρέμονται και τους κρατά στη ζωή κουνιέται.. Το σόου του Ρέτζι Μίλερ φυσικά δε περιορίζεται στα αγωνιστικά δρώμενα. Μετά την εντυπωσιακή όσο και θανατηφόρα εκτέλεση του, ο άσσος της Ιντιάνα ως άλλος ηθοποιός στο σανίδι υποκλίνεται προκλητικά στο κοινό του Σικάγο. “Η παράσταση τελείωσε”, σκεφτόταν μέσα του.
Η κίνηση αυτή του Μίλερ τότε ερμηνεύτηκε ως “αλλαγή σκυτάλης”. Ο Τζόρνταν δεν ήταν πια στο παρκέ για τους Μπουλς. Ο Μίλερ ήταν ίσως ο πιο θανατηφόρος πλέον αθλητής σε ανάλογες καταστάσεις, στο τέλος κλειστών παιχνιδιών στη λίγκα. Θεωρούσε ότι η “στέψη” του έπρεπε να γίνει με επισημότητα, μπροστά στο κοινό του προκατόχου. Ήταν αυτός πλέον ο καλύτερος “late performer”…
Oι Μπουλς είχαν μόνο οχτώ δέκατα για να ανατρέψουν τη κατάσταση. Το μαγικό μπλοκάκι του Τζάκσον έχει ξεσηκώσει plays που είχαν ανατρέψει παλαιότερα όμως τώρα οι “Ταύροι” ήταν πραγματικά στριμωγμένοι. Ο Φιλ δίνει την επαναφορά στον εξαιρετικό πασέρ Πίπεν και τοποθετεί τους υπόλοιπους παίχτες του σε μια διάταξη High Stack, σε μια οριζόντια γραμμή στο High post δηλαδή. Το κυκλικό κόψιμο του Χόρας Γκραντ με το πρόσχημα του alley-oop ήταν το δόλωμα. Ο Τόνι Κούκοτς μένει ξαφνικά ελεύθερος ψηλά στο τρίποντο και ο Πίπεν του πασάρει ακαριαία. Ο “Ροζ Πάνθηρας” των Μπουλς ήταν ήδη γνωστός για την ικανότητα του να σκοράρει στο τέλος του χρόνου. Αυτής όμως ήταν η δική του, ξεχωριστή, στιγμή. Με ένα off balance τρίποντο πάνω σε άμυνα το οποίο έφυγε σαν οβίδα από το αριστερό του χέρι, οι Μπουλς κερδίζουν το ματς προκαλώντας παράνοια στο Chicago Stadium.
Ήταν μια μαγική στιγμή. Και το Σικάγο χρειαζόταν απελπισμένα τέτοιες εκείνη τη σεζόν, σε αυτή τη καμπή της ιστορίας του. Λίγο μετά το τρίποντο του Κροάτη, ο Στιβ Κερ (δε το έπιασαν ποτέ οι κάμερες) έτρεξε στον πάγκο των Πέισερς και ανταπέδωσε την “υποκλιση” προκλητικά στον Ρέτζι Μίλερ. Η τέλεια εκδίκηση βέβαια ήρθε την επόμενη ημέρα στην Ιντιανάπολις. Οι σοκαρισμένοι Πέισερς αδυνατούν να ακολουθήσουν το Σικάγο το οποίο με φτερά στα πόδια πιάνει πολύ υψηλά στάνταρντ απόδοσης παίρνοντας το ματς στο ρελαντί. Ένας ξεκαρδισμένος από τα γέλια Σκότι Πίπεν πηγαίνει στο κέντρο του γηπέδου και “υποκλίνεται” στο κοινό των Πέισερς. Το 2-0 των Μπουλς σε αυτόν τον back to back σκόπελο ήταν η σημαντικότερη αφορμή για να ξεσηκωθούν τέτοια αστεία. Οι Μπουλς τερμάτισαν τρίτοι και οι Πέισερς πέμπτοι εκείνη τη σεζόν. “Έπεσαν” και οι δύο σε μυθικές σειρές επτά αγώνων (από αυτές που θα θυμόμαστε πάντα, οι Μπουλς στα ημιτελικά και οι Πέισερς στους τελικούς της Ανατολής) απέναντι στους Νικς του Ράιλι…