Ο Παναθηναϊκός, ανήμερα της ημέρας του Αγίου Πατρικίου, έκανε το καλύτερο δώρο στους οπαδούς του ανανεώνοντας τον Τζέιμς Γκιστ για άλλα δύο χρόνια.
Αθόρυβα, χωρίς να πάει η υπόθεση στο… μιλητό, έγινε μια πολύ ουσιαστική κίνηση δεδομένου του ότι είναι φανερό πως ο Αμερικανός, με αυτά που φέρνει το παιχνίδι του στο τραπέζι, μπορεί να αποτελέσει βασικό πυλώνα στη νέα ομάδα που χτίζουν οι «πράσινοι».
Αξιολογώντας τη παρουσία του Γκιστ αυτά τα 2 και κάτι χρόνια στο ΟΑΚΑ, δε τίθεται αμφιβολία ότι λογιζόταν από τη διοίκηση ως “a keeper” (παίκτης με πιασμένη θέση στο ρόστερ της επόμενης περιόδου). Ένα πολύ βασικό σημείο στη σχέση των δύο πλευρών –το οποίο ευθύνεται κατά πολύ για όσα βλέπουμε και στο παρκέ- το οποίο νομίζω έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στη συγκεκριμένη απόφαση, είναι ότι ο Γκιστ έχει ταιριάξει πλήρως με το DNA του κλαμπ. Αυτή είναι η αφετηρία των πάντων. Κόλλησε με το… δυναμικό «κέλτικο» στοιχείο και την παράδοση που αντιπροσωπεύει ο οργανισμός καταφέρνοντας γρήγορα να το κεφαλαιοποιήσει αυτό στο γήπεδο.
Ο ίδιος εκτιμά, και για αυτό είχε ξεκαθαρίσει πριν λίγο καιρό (ανοιχτά), ότι θα ήθελε πολύ να συνεχίσει να είναι παίκτης των «πράσινων». Η ανάπτυξη του μέσα στο πρόγραμμα του Παναθηναϊκού ήταν τεράστια, ειδικά στο πνευματικό κομμάτι βοηθώντας τη μετάβαση του στο τοπ-επίπεδο της Ευρωλίγκας. Τον Γκιστ τον παρακολουθώ περίπου μια δεκαετία. Από τα χρόνια του Μέριλαντ όπου «καλλιέργησε τα φυσικά του εργαλεία» υπό τον θρυλικό Γκάρι Ουίλιαμς και τις απλωμένες trapping άμυνες που χρησιμοποιούσε, στο «πυρηνικό εργοστάσιο» της Μπιέλα (παραδοσιακά τοπ-σκάουτινγκ ομάδα στην Ευρώπη) και στη βόλτα του σε καλά ευρωπαϊκά κλαμπς, όπου έμοιαζε όμως να μην έχει ροή και κατεύθυνση στο παιχνίδι του.
Εν ολίγοις «σκουντούφλαγε». Στον Παναθηναϊκό, υπό τον κόουτς Πεδουλάκη, προσέγγισε διαφορετικά το άθλημα. Ξεκίνησε να «διαβάζει», να πατάει στα δυνατά του σημεία και να καταθέτει τα πάντα για το σύνολο (μιλάμε για έναν παίκτη που ο Ρέπεσα είχε κατηγορήσει ανοικτά για εγωισμό στη Μάλαγα). Στο ΟΑΚΑ είδαν στον Γκιστ την πρώτη ύλη και έναν ελβετικό σουγιά για την ημέρα που ξημερώνει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, αναπτύσσοντας τα αμυντικά προσόντα και το παιχνίδι του. Πάνω στην ικανότητα του να αμυνθεί το ίδιο αποτελεσματικά και στις δύο γραμμές άμυνας, περίμετρο και ποστ, (και στην αντίστοιχη των περιφερειακών τους βέβαια) οι «πράσινοι» έχτισαν την άμυνά τους μέσω της οποία κυριάρχησαν και επί του αιωνίου αντιπάλου, Ολυμπιακού, σε δύο διαδοχικές σειρές τελικών στην Α1. Ο Γκιστ (βγαίνοντας ψηλά σε καθαρό μαν του μαν στον Σπανούλη, σε ένα πείραμα που είχαμε προβλέψει μήνες πριν στο Hoopfellas) αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα αυτής της επιτυχίας.. Σημαντικό στοιχείο: Τα intangibles που καταθέτει ο Γκιστ σε κάθε ματς (χαρακτηριστικά που δε φαίνονται στο χαρτί αλλά τα νιώθεις στην ατμόσφαιρα) είναι γνώρισμα των περισσότερων ξένων που είχαν μακρά σταδιοδρομία στα πράσινα.
Σήμερα, ο Αμερικανός, στον καινούργιο Παναθηναϊκό που χτίζεται κάνει αυτό, που ξέρει καλύτερα και με το οποίο εδραίωσε τη θέση του στο τοπ ευρωπαϊκό επίπεδο. Καλύπτει θέσεις στο παρκέ, κερδίζει κατοχές. Τέτοιου είδους παίκτες, οι οποίοι μπορούν να αμυνθούν τόσο αποτελεσματικά όσο ο Γκιστ και στις δύο γραμμές άμυνας κάνουν τη διαφορά στο σημερινό μπάσκετ γιατί εκτός των άλλων, βοηθούν τις ομάδες να καθαρίσουν στο τέλος όπου τα παιχνίδια πάνε πολύ στο ένας με έναν και μια-δύο προσωπικές άμυνες ζυγίζουν όσο ένα νικητήριο σουτ.
Αν μη τι άλλο λοιπόν, Παναθηναϊκός και Γκιστ έκλεισαν μια win-win συμφωνία.
Δημήτρης Κατσιώνης
hoopfellas.blogspot.gr