Χειμώνας 2013. Ο 11χρονος Εντουαρντό βρίσκεται στο σχολείο και χαζεύει από το παράθυρο τα πυροσβεστικά οχήματα που περνάνε απ’έξω. Λίγη ώρα μετά ο διευθυντής θα τον καλέσει στο γραφείο του. Εκεί θα συναντήσει τη μικρή του αδερφή και μαζί θα πληροφορηθούν ότι το σπίτι τους είχε πιάσει φωτιά και ότι ο πατέρας τους ήταν καθ’οδόν για να τους πάρει. “Ήρθε μας πήρε από το σχολείο, πήγαμε σπίτι και εκεί συνειδητοποίησα τι είχε γίνει. Το δωμάτιο μου είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά οπότε έχασα τα πάντα. Απ’όλο το σπίτι οι γονείς μου πρόλαβαν να διασώσουν ελάχιστα πράγματα.”

Το χτύπημα για την οικογένεια Καμαβινγκά είναι τεράστιο. Οι γονείς του Εντουαρντό είχαν περάσει όλη την προηγούμενη δεκαετία προσπαθώντας να φτιάξουν μια νέα ζωή μακριά από πολέμους και κακουχίες και πάνω που είχαν καταφέρει να σταθ0ύν επιτέλους όρθιοι στα πόδια τους, η μοίρα τους έστειλε ξανά στην αρχή. Οι δυο τους είχαν εγκαταλείψει το Κονγκό στις αρχές των 00s, σε μια προσπάθεια να γλιτώσουν από τον χειρότερο πόλεμο που έχει βιώσει ο πλανήτης μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο την περίοδο 1998-2008 υπολογίζεται ότι εξαιτίας του Β’ Πολέμου του Κονγκό πέθαναν περίπου 5,4 εκατομμύρια άνθρωποι ενώ περισσότεροι από 2 εκατομμύρια αναγκάστηκαν να φύγουν άρον-άρον από τη χώρα για να σωθούν. Το ζευγάρι κατέφυγε αρχικά στην Ανγκόλα, όπου και γεννήθηκε ο Εντουαρντό, και λίγο αργότερα μετακόμισαν στη Γαλλία. Εκεί εγκαταστάθηκαν στη Νορμανδία, σε μια μικρή πόλη κοντά στη Ρεν, και με τα χρόνια και πολλές ώρες δουλειάς (τον πατέρα του τον έβλεπε σπάνια καθώς έπιανε δουλειά πριν ξημερώσει) κατάφεραν να φτιάξουν το δικό τους σπίτι. Μέχρι εκείνη τη μέρα που ένα βραχυκύκλωμα κατέστρεψε σχεδόν τα πάντα, ανάμεσα τους και όλα τα έγγραφα που είχαν για την απόκτηση της γαλλικής υπηκοότητας.

Χάρη στη συμβολή του δημάρχου αλλά και του προπονητή της ποδοσφαιρικής ομάδας του Εντουαρντό η οικογένεια βρίσκει άμεσα ένα νέο χώρο για να μείνει και χάρη στις δωρεές των γειτόνων, το σπίτι γεμίζει γρήγορα με μεταχειρισμένα έπιπλα και είδη πρώτης ανάγκης. Τα πιο καλά νέα όμως έρχονται από αλλού. Μια από τις τελευταίες μέρες της μετακόμισης ο προπονητής του μικρού φτάνει στο σπίτι με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Στη διαδρομή έχει λάβει ένα τηλεφώνημα από τον Ζυλιέν Στεφάν, προπονητή της U19 της γειτονικής Ρεν. Ο Στεφάν είχε ξεχωρίσει τον Καμαβινγκά σε ένα πρόσφατο παιδικό τουρνουά και ήθελε να τον δοκιμάσει για να δει αν θα τον πάρει στην ακαδημία της Ρεν. Σύμφωνα πάντα με την εξιστόρηση του προπονητή, μόλις ο πατέρας του Εντουάρντο έμαθε τα νέα αγκάλιασε τον μικρό και του είπε: “Μετά από αυτό που πάθαμε, εσύ είσαι πλέον η ελπίδα της οικογένειας, αυτός που θα τη στηρίξει στο μέλλον”. Αρκετά χρόνια μετά ο μικρός επιβεβαίωσε την ιστορία, προσθέτοντας πως ενώ αρχικά δεν την είχε πάρει στα σοβαρά, όταν υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο κατάλαβε πως η περίεργη πρόβλεψη του πατέρα του μπορεί πράγματι να επαληθευτεί.

Χειμώνας 2020. Ο Καμαβινγκά μένει ακόμα στο ίδιο σπίτι με τους γονείς του και πορεύεται στη ζωή ακούγοντας τις συμβουλές και τις οδηγίες τους. Τα δεδομένα όμως είναι…λίγο διαφορετικά. Το παιδί που άκουγε τον μπαμπά του να λέει πως μια μέρα αυτός θα αλλάξει τη ζωή όλης της οικογένειας, έχει γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, είναι διεθνής, παίζει στο ανώτερο γαλλικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και ενδιαφέρονται γι’αυτόν μερικές από τις μεγαλύτερες ομάδες της ηπείρου. Μόνο τις τελευταίες εβδομάδες το όνομα του έχει συμπεριληφθεί σε μεταγραφικά ρεπορτάζ που αφορούν τη Ρεάλ, τη Μπάγερν, τη Γιουβέντους, την Παρί και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κι όλα αυτά ένα μόλις μήνα αφότου έχει κλείσει τα 18 του!

Ο πιτσιρικάς, που λίγο πριν αρχίσει το σχολείο άφησε το τζούντο για χάρη του ποδοσφαίρου μετά από προτροπή της μάνας του, εμφανίστηκε στη ζωή όσων ασχολούνται με το γαλλικό πρωτάθλημα πέρσι τον Αύγουστο, όταν σε ηλικία 16,5 ετών έκανε σχεδόν ό,τι ήθελε στο κέντρο σε έναν αγώνα με την Παρί σεν Ζερμέν. Αν και απέναντι του βρισκόταν ποδοσφαιριστές όπως ο Μπαπέ, ο Καβάνι, ο Ντι Μαρία, ο Μαρκίνιος και ο Βεράτι, ο αμυντικός χαφ των γηπεδούχων δεν μάσησε καθόλου και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη νίκη της ομάδας του, κάνοντας εκπληκτικό παιχνίδι και αμυντικά αλλά και επιθετικά (αυτός έδωσε την ασίστ για το νικητήριο γκολ της Ρεν).

Όπως αποδείχτηκε, το βραβείο του καλύτερου παίκτη εκείνου του αγώνα και στη συνέχεια αυτό του καλύτερου παίκτη του μήνα για το γαλλικό πρωτάθλημα ήταν μόνο η αρχή. Ο Καμαβινγκά μέτρησε 36 συμμετοχές πέρσι στο κέντρο της Ρεν και ήταν από τους βασικούς λόγους που η ομάδα τερμάτισε 3η και κέρδισε για πρώτη φορά την είσοδο της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ: Πέμπτος σε αγωνιστικά λεπτά, πρώτος στα τάκλιν, δεύτερος στα κλεψίματα κι όλα αυτά από ένα παιδί δευτέρας λυκείου, που δοκιμαζόταν σε μια θέση που δεν είχε παίξει στο παρελθόν. “Πριν από εκείνη τη σεζόν δεν είχα παίξει ποτέ ως νούμερο 6. Συνήθως έπαιζα ως 8αρι, σαν box-to-box μέσος, γιατί μου αρέσει να έχω χώρο να βγαίνω μπροστά. Με τον καιρό όμως έμαθα τη νέα μου θέση και ενώ παλιότερα δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η άμυνα τώρα πλέον λατρεύω να πέφτω για τάκλιν.”

Σε ένα παγκόσμιο ποδόσφαιρο που όλοι ψάχνουν για κάτι νέο και φρέσκο, ένας 16χρονος που παίζει με τέτοια άνεση και ωριμότητα απέναντι σε πολύ μεγαλύτερους και φτασμένους αντιπάλους σε μια ομάδα επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ πλέον, δεν θα μπορούσε να μην τραβήξει την προσοχή. Σύμφωνα με τους Ισπανούς, ο Καμαβινγκά ήταν η εναλλακτική επιλογή που πρότεινε ο Ζιντάν στη Ρεάλ, σε περίπτωση που δεν προχωρούσε η μεταγραφή του Πογκμπά. Η ομάδα της Μαδρίτης έκανε άμεσα όλες τις απαραίτητες επαφές αλλά ο μικρός προτίμησε να μείνει ακόμα μια σεζόν στη Νορμανδία, και να εκμεταλλευτεί τη φετινή παρουσία της Ρεν στο Τσάμπιονς Λιγκ για να αποκτήσει κι άλλη εμπειρία πριν κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του.

Εκτός από τον Ζιντάν, ένας άλλος Γάλλος προπονητής που έπεσε θύμα της γοητείας του μικρού ήταν ο Ντιντιέ Ντεσάν. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Γαλλίας πίεσε την ομοσπονδία κι αυτή με τη σειρά της έκανε ό,τι ήταν απαραίτητο για να αποκτήσει επιτέλους ο Καμαβινγκά τη γαλλική υπηκοότητα. Μόλις έγινε αυτό, τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου. Κλήση στην εθνική τον Αύγουστο, στη θέση του τραυματία Πογκμπά. Πρώτη συμμετοχή τον Σεπτέμβριο, τότε που αντικατέστησε τον Καντέ και έγινε ο πιο νέος παίκτης που παίζει στην εθνική μετά τον Μορίς Γκαστιγέρ που το είχε κάνει το ’14. (Όχι το 2014. Το 1914.) Πρώτη παρουσία στη βασική ενδεκάδα και ταυτόχρονα πρώτο γκολ με την εθνική, με ψαλιδάκι μάλιστα, τον Οκτώβριο.

Όταν τον Νοέμβριο αποχαιρέτησε την ανήλικη ζωή, ο Εντουαρντό Καμαβινγκά μετρούσε ήδη 3 συμμετοχές με την εθνική Γαλλίας και πάνω από 50 επίσημα ματς (με 5 βραβεία Man of the Match) με τη Ρεν, ανάμεσα τους και κάποια παιχνίδια για το Γιουρόπα Λιγκ και το Τσάμπιονς Λιγκ! Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι όταν ο Πολ Πογκμπά έκλεισε τα 18 δεν είχε κάνει καν το ντεμπούτο του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Λίγο πριν τα μισά της φετινής Λιγκ 1, η Ρεν παραμένει κοντά στις θέσεις που οδηγούν ξανά στην Ευρώπη, παρά το μέτριο ξεκίνημα της. Ο Ζυλιέν Στεφάν, ο άνθρωπος που έφερε τον Καμαβινγκά στις ακαδημίες της και τώρα είναι πρώτος προπονητής της ομάδας, ποντάρει πολλά στην παρουσία του νεαρού στο κέντρο και την ποικιλία που έχει το παιχνίδι του (“Όταν χρειάζομαι ένα 8αρι που μπορεί να διασπάσει τις γραμμές της άμυνας με τις επελάσεις του, τον βάζω εκεί. Όταν όμως θέλω κάποιον μπροστά από την άμυνα, που να μπορεί να ανακόψει τις επιθέσεις και να αμυνθεί με ένταση, τότε απλά τον μεταφέρω εκεί”) και κάνει ό,τι μπορεί ώστε αυτός να επηρεαστεί όσο το δυνατόν λιγότερο από το ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομα του. Κάποιες φορές τα καταφέρνει, κάποιες άλλες όχι (η απόδοση του δεν ήταν τόσο καλή στα μέσα του φετινού φθινοπώρου). Όλοι όμως στον γαλλικό σύλλογο ξέρουν πως η αποχώρηση του είναι θέμα χρόνου, αφού το συμβόλαιο του τελειώνει το καλοκαίρι του 2022.

https://www.youtube.com/watch?v=MQXo_t_OkhQ

Παρά το προβάδισμα που φέρεται να έχει η Ρεάλ, κανένας δεν γνωρίζει ακόμα με βεβαιότητα ποια θα είναι η επόμενη ομάδα του και φυσικά κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το αν θα καταφέρει να γίνει αυτό που περιμένουν όσοι τον πιστεύουν. Αυτό που λένε πάντως όσοι συναναστρέφονται μαζί του είναι πως για την ώρα παραμένει ένα απλό παιδί, που το μόνο που το νοιάζει είναι να παίζει ποδόσφαιρο. Ένα παιδί που μένει ακόμα με τους γονείς του και μετά από κάθε ματς που δεν έχει τρέξει και δεν έχει μοχθήσει όσο πρέπει ακούει κήρυγμα από τη μάνα του που δεν φαίνεται να αποδέχεται τη λέξη ‘επανάπαυση’. Όσο για τη συνέχεια, ο ίδιος το συνοψίζει πολύ ωραία: “Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Θα δούμε μόλις τελειώσει η σεζόν. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως όταν είναι να αποσυρθώ, θα γυρίσω στην ομάδα που ξεκίνησα, τη Φουζέρ, και θα συνεχίσω να παίζω μπάλα εκεί για την πλάκα μου. Χωρίς μισθό. Με αντάλλαγμα μόνο μια πορτοκαλάδα από την καντίνα μετά το τέλος των αγώνων.”