Η αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την Αρμάνι Μιλάνο, δεν είναι απλά ένας ακόμη αγώνας μεταξύ δύο ομάδων. Είναι ουσιαστικά η σύγκρουση δύο κόσμων. Δυο σχολών. Δύο φιλοσοφιών. Από τη μία οι Πειραιώτες, που εδώ και χρόνια βαδίζουν με συγκεκριμένο πλάνο, κάποιες προσθήκες σε έναν κορμό που μετράει πια αρκετά χρόνια και κυρίως χωρίς σπατάλη. Από την άλλη οι Μιλανέζοι, που σε λιγότερο από δέκα χρόνια έχουν διαθέσει, έχουν «κάψει» για την ακρίβεια, περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ, αλλάζοντας προπονητές και παίκτες σαν τα πουκάμισα. Το τι έχει πετύχει η μία σχολή και τι η άλλη, μάλλον είναι περιττό να το αναφέρουμε. Αρκεί μια ματιά στην Ιστορία της Ευρωλίγκα και εν προκειμένω στα FINAL 4 των τελευταίων δέκα χρόνων για να το καταλάβουμε. Και φυσικά να διαπιστώσουμε ποιος δρόμος είναι εν τέλει ο σωστός.

Ανεξάρτητα με το τι θα γίνει στο συγκεκριμένο ματς και σε κάποιο επόμενο, οι Ιταλοί καλό θα ήταν να ξεσηκώσουν μοντέλα όπως αυτό του Ολυμπιακού, μήπως κάποια στιγμή ο Τζόρτζιο Αρμάνι, σταματήσει να κλαίει τα λεφτά του. Παράλληλα δε, να εξασφαλίσουν πέρα από ένα καλύτερο παρόν κι ένα σίγουρο μέλλον. Γιατί όσο ο Αρμάνι «ματώνει» οικονομικά, τόσο θα είναι ορθάνοικτο το ενδεχόμενο να τα παρατήσει κάποια στιγμή και η ιστορική ομάδα του Μιλάνου, να επιστρέψει στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Όπως πχ. η πάλε ποτέ κραταιά Μπένετον, ενός άλλου «μόδιστρου» που επίσης σπατάλησε πολλά λεφτά, κουράστηκε, έφυγε και… καταδίκασε το Τρεβίζο σε μαρασμό. Το μπάσκετ άλλωστε δεν είναι μόδα. Άρα για να πετύχεις δεν φτάνει μόνο η έμπνευση. Θέλει κόπο και τρόπο.

SOKIN